D/s σχέσεις και πληθυντικός

εφόσον μιλάμε για ασύμμετρες σχέσεις . εφόσον επιθυμούμε ασύμμετρες σχέσεις . εφόσον στο φινάλε επιλέξαμε ( όντας ενήλικοι με σώας τας φρένας) να υπηρετούμε τον χώρο που οριζουμε με τα αρχικά BDSM νομίζω οτι μπορούμε να μιλάμε για χρήση του πληθυντικού ως εργαλείου και όχι ως τιποτα άλλου .
Οχι δεν υπάρχει απόσταση με την χρήση του πληθυντικου .. υπάρχουν τόσες άλλες αισθήσεις που μας φέρνουν κοντά ..

 

@underherfeet συγχωρήστε την καθυστέρηση της απάντησης, είχα κάποιο φόρτο.

η απαίτηση του περιβάλλοντός μας είναι να κατασκευάσουμε μια εικόνα του εαυτού μας προσωποκεντρική και ανταγωνιστική, και γι αυτό αμυντική. και να την διατηρήσουμε άκαμπτη και άθικτη. καθένας ανταποκρίνεται στην απαίτηση με τον τρόπο του, λίγο ή πολύ. η απαίτηση μας καλεί να αντιδράσουμε όλοι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. έτσι μας ακυρώνει συλλήβδην, προκαταβολικά.

η καθολικότητα, σε πραγματικές σημερινές συνθήκες (πολυπαραγοντικές και περίπλοκες), είναι ιδιαίτερα δύσκολη, αλλά παραμένει ζητούμενη, κάθε άλλο παρά δεδομένη. η διατυπωμένη απαίτηση -κι εντός του νήματος- να παραιτηθούμε από την προσβασιμότητα και να αρκεστούμε σε μιά εύκολη και ανώδυνη επιφάνεια είναι αίτημα ακινησίας, του συρμού μεν, πλην δυσλειτουργικό και θανατολάγνο.

η αντίληψη οτι τίποτε δεν γίνεται με το ζόρι είναι η ίδια ισοπεδωτική αντίληψη οτι τα πάντα είναι γλυκανάλατα, χωρίς ουσία και νόημα, όλα γίνονται στην επιφάνεια και τίποτε δεν γίνεται και δεν αλλάζει τελικά. τίποτε δεν κερδίζεται. δεν υφίσταται αναγκαιότητα και τα πάντα, τα πάντα, είναι στατικά. σε τίποτε δεν υπάρχει αρχή, μέση και τέλος, σε τίποτε δεν επιτρέπεται μετακίνηση, τίποτε δεν επιτρέπεται να μετακινηθεί. δεν αναφέρομαι στο συγκεκριμένο μέλος που αναφέρεστε, ειδικά, αλλά μιας και και θελήσατε να αναφερθείτε δεν θα αποφύγω να σημειώσω πως μου φαίνεται αφοριστική η θέση πως η ασύμμετρη σχέση δεν μπορεί να είναι ασύμμετρη, αλλά είναι βίτσιο ή είναι της πλάκας. υποκρύπτει και την τοποθέτηση: ολοι ίδιοι είμαστε, σας αρέσει δεν σας αρέσει, δεν γίνεται αλλιώς απ' αυτό που εγώ καταλαβαίνω, και που με βολεύει κιόλας. θέατρο κάνουμε όλοι. κανένας δεν χρειάζεται τίποτε, κανένας δεν καταφέρνει τίποτε.

 

η πιο ομορφη χρηση του πληθυντικου ειναι αυτη που την κατακταμε και οχι αυτη που την απαιτουμε. δεν υπαρχει τιποτα πιο απολαυστικο και γεματο απο τον εκφραζεται απο ενα υ η επιθμια να απευθυνεται στον Κ του στον πληθυντικο. οχι ως επιβολη αλλα ως συνειδητη επιλογη σεβασμου και πληροτητας. ευθυνη του Κ να κατυθυνει το υ σε εκεινη την κατασταση που ο πληθυντικος θα ειναι δομικο στοιχειο του υ ωστε να μπορει να ακουσει στην συνεχεια με καθαροτητα και ολοκληρο τον λογο/θεση του Κ του. Το ποιο πανω βεβαια εχει αναφορα σε μια σχεση Κ/υ και οχι συνολικα. Ο πληθυντικος μπορει να ειναι προαπαιτουμενο η κοινη συμφωνια στα πλαισια ενος κινκι παιχνιδιου η μιας M/s σχεσης που πλεον η αμφιδρομη επικοινωνια δεν υφισταται και αρα η χρηση ου η μη προσδιοριζεται απο τις ορεξεις του Μ

 

είναι στην πληκτρολόγηση αυτό ή διαβάζω λάθος;

 

@tithon δεν πειράζει, ετσι κι αλλιώς έχω και γω αραιώσει τις τελευταίες μέρες

Κατ ΄ αρχήν το περιβάλλον μας δεν είναι κατ 'ανάγκη ενιαίο και ομοιογενές ως προς τις απαιτήσεις του απο μας. Εφ 'οσον έχουμε αποφασίσει να ζούμε και να κινούμαστε σ' αυτό όμως, αναγκαστικά κατασκευάζουμε μια εικόνα, ίσως μάλιστα και περισσότερες απο μια, για να γίνουμε αποδεκτοί απο αυτό.
Ο προσωπικός μας χώρος όμως, δεν έχει να κάνει με την εικόνα του εαυτού μας όπως την διαμορφώνουμε απέναντι στο περιβάλλον μας , έχει να κάνει με το βαθύτερο είναι μας, αποτέλεσμα ασφαλώς κι αυτό σε μεγάλο βαθμό απο τον διαχρονικό κοινωνικό επηρεασμό, που έχουμε όμως συνειδητά ενσωματώσει και αποδεχτεί μεγαλώνοντας. Δεν είναι επινόημα κατ' εμέ , η προσβασιμότητα δε σε αυτόν, εν όλω ή εν μέρει, εξαρτάται αποκλειστικά απο μάς, σε οποιασδήποτε μορφής σχέση και αν βρισκόμαστε , και στα αισθήματα μας απέναντι στο έτερο μέρος, όπως διαμορφώνονται και εξελίσσονται στη ροή του χρόνου.

Αν με το "ζητούμενη" εννοείς απαιτούμενη λόγω θέσης δεν θα συμφωνούσα. Αν με το "ζητούμενη" εννοείς στοίχημα που μέλλει να κερδηθεί μέσα από την τριβή ,την διάδραση, τη δουλειά μέσα στη σχέση ,θα χειροκροτούσα.
Απο κει και πέρα όμως, θα σου έλεγα πως οτι θα ήταν δυσλειτουργικό και θανατολάγνο για σένα θα μπορούσε κάλλιστα να είναι λειτουργικότατο και ζωοφόρο για κάποιον άλλο.

Τώρα εδώ νομίζω πως και συ με τη σειρά σου λειτουργείς αφοριστικά. Προσωπικά δεν έβγαλα τα ίδια συμπεράσματα απο τα ποστ που αναφέρεσαι επιφυλασσόμενος βέβαια, αφου τον συγκεκριμένο ούτε γνωρίζω ούτε μπορώ και να είμαι βέβαιος για την κρίση μου που εδράζεται σε μικρό δείγμα γραφής.

 

Θα συμφωνήσω με την Alex-andra. Σαν υπό με φτιάχνει ο πληθυντικός, όχι όμως από την αρχή, αν δηλαδή μου τον επιβάλλουν...όχι δε θα το δεχτώ. Θέλω να μου βγει από μέσα μου, όπως και το Κύριε να μου βγεί από μέσα. Τότε ναι, η σχέση ανεβαίνει επίπεδο. Η χρήση του πληθυντικού για μενα σημαίνει υποταγή, δηλαδή έχω αρχίσει και υποτάσσομαι πλήρως.

 

Πρώτη φορά βλέπω να ανεβαίνει ''επίπεδο'' μια σχέση λόγω του πληθυντικού, ίσως κάτι δεν αντιλαμβάνομαι σωστά για την υποταγή.

 

Μέσα σ όλα, ξεχάσαμε τις περιπτώσεις όπου το Κ όχι μόνο μπορεί να μην επιθυμεί τον πληθυντικό, αλλά να τον βδελύσσεται.

Δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Και μπορεί να είμαστε διαφορετικοί ακόμα και με διαφορετικά άτομα. Μπορεί ένα Κ να επιθυμεί από ένα υ. να του μιλα στον πληθυντικο και με ένα άλλο υ. να επιθυμεί τον ενικό, για λόγους που αφορούν το ίδιο το Κ.

Ο μόνος πληθυντικός που χρησιμοποιώ πλέον, είναι προς μονάδες ατόμων που θέλω να τους κάνω δώρο τον πληθυντικό επειδή τον απολαμβάνουν. Δεν προτίθεμαι να ξαναμιλήσω ποτέ ξανά στον πληθυντικό, εκτός κι αν το απαιτήσει το μελλοντικό Κ. μου ή οι ανάγκες/επιθυμίες μιας σκηνης. Αν το απαιτήσει βεβαίως και θα υπακούσω, αυτό συμβαίνει αυθόρμητα πλέον.
Αν το απαιτήσει θα αναρωτηθώ, και θα ρωτήσω αν μου δοθεί άδεια βέβαια, για να κατανοήσω καλύτερα αν το θέλει για να καυλώσει ή γιατί δεν επιθυμεί την οικειότητα που νομίζει πως δημιουργεί ο πληθυντικός ή επειδή νιώθει για τους ό,ποιους λόγους ανασφάλεια αναφορικά με το πως εγώ νιώθω απέναντί του και πόσο τον σέβομαι ή για λόγους που πιθανόν δεν μου περνούν απ το μυαλό.
Γιατί έχει διαφορά....Δεν κατακρίνω και δεν κρίνω, προσπαθώ να κατανοήσω. Αν μου απαγορεύσει και να ρωτήσω, θα σκάσω και θα υπακούσω. Τίποτα δεν θα προστεθεί όμως, πέρα από ένα μικρό ερωτηματικό στην ψυχή μου. Ούτε δέος θα προστεθεί, ούτε σεβασμός, ούτε τίποτα, πέραν του ερωτηματικού. Χαμόγελο ίσως που μπορώ να φανώ σ Αυτόν χρήσιμη μ αυτόν τον τρόπο, εφόσον για να είμαι δικιά Του και σεβασμό νιώθω και εκτίμηση και δέος για συγκεκριμένα πράγματα.
Εξωτερικά όλα είναι οκ. Και σημασία έχει να υποτάσσεται το σ. στο θέλημα του Κ. Και ας μην κοροϊδευόμαστε, το τι κουβαλεί γι αυτό στην ψυχή της δεν νιώθουν όλοι να τους νοιάζει ή να τους αφορά.

 

Τοτε γιατι ολα;;;  

 

Προσωπικά πάντως, αυτό το ερωτηματικό θα επιδρούσε μεσομακροπρόθεσμα διαβρωτικά...

 

Το αν προστεθεί δέος, σεβασμός ή τίποτε περαν του ερωτηματικού, πιθανόν να μην έχει και καμία σημασία για το Κ.

 

Ανέπτυξε αν θες την ερώτηση. Μοιάζει πολύ ενδιαφέρουσα!

Και για μένα. Γι αυτό ζητώ άδεια να συζητήσω, παρά το ότι ως σκλάβα σε Ms υπακούω αυτόματα κι αυθόρμητα στην εντολή. Ρωτώ για να Μ/μας προφυλάξω, να προφυλάξω την σχέση. Σε μένα θα ήταν και κατανοητό και εκτιμηταίο και θα σεβόμουν διπλά, Εκείνον που θα μου έλεγε, με φτιάχνει κι όπως μπορεί να κρατά το υ στην θέση του, με βοηθά και μένα πέρα από το φτιάξιμο πως ένας/δυο/δώδεκα υ. μου απευθύνονται στον πληθυντικό και κάποια ανάγκη μου καλύπτει. Θα προτιμούσα όμως ο μελλοντικός μου Α. να τα έχει επιλύσει αυτά και αν χρησιμοποιήσουμε τον πληθυντικό θα είναι για αμοιβαία απόλαυση, ως ένα εργαλείο χωρίς το οποίο δεν διαταράσσεται απολύτως καμία ισορροπία.

Αντιλαμβάνομαι όμως πως το βλέπω τώρα έτσι, μετά από πολύχρονη δουλειά και εμπειρίες και βέβαια έχοντας καλύψει αρκετά μίλια (ναι αποκία ήμουν το 1ο που μου ρχεται είναι τα μίλια) στην πορεία προς την αυτοπραγμάτωση.
Όταν ήμουν ψαράκι λοιπόν πίστευα πως θα με βάλει ευκολότερα στον ρόλο μου και θα με συγκρατεί από το να πω πράγματα που και δεν αρμόζουν αλλά και δεν βοηθούν την σχέση να εξελιχθεί. Σκεφτόμουν πως είναι πολύ εύκολο για την γλώσσα να γλυστρίσει και να ρωτήσει "Μαλάκας είσαι;" ενώ το "μήπως είστε μαλακας Κύριε" είναι δυσκολότερο. (Μηδενίζω για να γίνει κατανοητό τι εννοώ   ) Και όντως ήταν. Και μ έβαζε και στην διάθεση και υποστήριζε την όλη παραμυθία. Και για τα Κ που δεν επιθυμούν οικειότητα, είναι δικλείδα ασφαλείας.

Σ ευχαριστώ που επαναδιατυπώνεις, όπως πάντα η δική σου βερσιόν είναι πιο κατανοητή!