~diarabi~

...πλέον το ταξίδι γράφει γι' άλλο προορισμό...

Τα πάντα ξεκίνησαν από μία τηλεφωνική φάρσα. Άνοιξε το τηλέφωνο και άκουσα τη φωνή του. Εκεί κατάλαβα πως απλώς έσβησα και δε μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο. Μιλούσαμε, κάναμε την πλάκα μας, έθιξα τους θεούς του και τους δαίμονές του και το μόνο που έμαθα στην πορεία ήταν ότι του αρέσει να ρίχνει ξύλο. Αναθάρρεψα, γούσταρα, ήθελα να με κατακτήσει, ήθελα να τον καβαλήσω. Δεν ήξερα ούτε τη μούρη του, κι όμως, τον ήθελα. Φανταζόμουν τα χέρια του και πως θα ήταν να πέφτουν βαριά επάνω στο λευκό δέρμα μου. Ονειρευόμουν αυτό το γλυκό κάψιμο και την αντίθεση του λευκού με την πορφύρα. Κι έπειτα το χάδι του για να καταπραΰνει ό,τι ο ίδιος προκάλεσε.
Ήρθε η στιγμή που τον είδα. Κι όλα έσβησαν όταν κοίταξα τα μάτια του. Χωμένα στο πρόσωπό του, σκληρά, σκούρα, ριχτά κι όμως τόσο μα τόσο διαπεραστικά. Είδα τα χείλη του. Παιδικά, σφιχτά, κερασένια. Το κάτω χείλος του σα να ήθελε να μιλήσει. Να φεύγει συνεχώς από την τυπική και στείρα αρμονία. Καμία αρμονία. Κι όμως, όλα υπέροχα στο σβήσιμό τους..

Ήρθε το πρώτο τηλεφωνικό. Δίπλα σχεδόν οι πάντες και εμείς μόνοι στη βουή του κόσμου. Αδρεναλίνη μήπως και ανοίξει η πόρτα. Μήπως και ακουστούν οι ανάσες μας. Τόσο έντονες, καυτές, ηδονικές. Έσβηναν σιγά-σιγά κι έπειτα πάλι ξαναζωντάνευαν από τις στάχτες τους. Δεν είχα τελειώσει τόσες φορές μέσα σε μία ώρα. Είχα ξεπεράσει τις 4 νομίζω... Δε θυμάμαι. Μόνο τη θερμοκρασία μου θυμάμαι. Υψηλή.

Έρχεται η πρώτη συνάντηση. Του λέω πως εγώ δε γουστάρω μόνο ξύλο. Του λέω πως το μυαλό μου τρέχει σε άλλους προορισμούς. Δεν το δέχτηκε απλώς. Με πήρε από το χέρι και με πήγε το πρώτο μου, το παρθενικό μου ταξίδι. Μου πήρε την παρθενιά. Ακόμη κι αν είχα νιώσει τρελές ψωλές στο μουνί μου, αυτός μου πήρε την παρθενιά.

Η μεγαλύτερη στιγμή ήταν αυτή...

Είμαι δεμένη χειροπόδαρα στο κρεβάτι. Κλειστά μάτια. Γυμνή. Εκτεθιμένη. Τα φώτα όλα σβηστά. Μόνο το φως από το στέρεο χάιδευε τα αντικείμενα και διέγραφε το σχήμα τους. Μάλλον έκανε το ίδιο και στο σώμα μου. Μάλλον και στο δικό του. Στο ιδανικό του σώμα. Η μουσική γύριζε σαν καπνός μέσα στο δωμάτιο. Τύλιγε τους τοίχους. Ακουμπούσε τα αυτιά μας. Εγώ με κλειστά μάτια και δεμένα τα χέρια μόνο άκουγα, μύριζα, γευόμουν. Ό,τι είχα ελεύθερο το χρησιμοποιούσα. Άκουγα ένα μυστικιστικό τραγούδι που μιλούσε για μία βρωμιάρικη, κίτρινη ομίχλη. Την ένιωθα, με τύλιγε. Αυτός να φεύγει και να έρχεται. Έφυγε. Τον αναζητώ. Του φωνάζω. Έρχεται και με παγώνει. Μου λέει πως ξέρω τι είναι αυτό που κρατάει. Ήξερα. Μου είχε φέρει πάγο. Τον πέρασε από το στόμα μου, τον κατέβασε στο λαιμό μου, στο στήθος μου, στην κοιλιά μου κι έπειτα εκεί όπου ενώθηκαν τα δύο υγρά στοιχεία. Κι έπειτα, κλείνοντας σοφά τον κύκλο, πάλι στο στόμα μου. Ξέρει πως τρελαίνομαι για τα κυκλικά σχήματα. Φεύγει και πάλι. Γυρνά αγριεμένος. Το νιώθω πάνω του. Μου λέει πως ξέρω τι έφερε. Δεν ήξερα. Δεν είχα ιδέα. Το μεσημέρι καθάριζε με τα γυμνά του χέρια ένα αρνίσιο μπούτι. Μου είπε πως λατρεύει την αίσθηση του κρέατος στα χέρια του. Λατρεύει να πιάνει το κρέας. Αναρωτήθηκα.. Κρέας πάνω στο κρέας; Είχε σκοπό να με χτυπήσει έτσι; Έριξε πάνω μου ένα υγρό που άφρισε. Έφυγε. Ξαναγύρισε. Μου έδωσε νερό να πιω. Χαμήλωσε. Κοντά στο πρόσωπό μου. Με φίλησε. Με ρώτησε αν είμαι καλά. Του είπα πως ήμουν. Κατέβηκε χαμηλά. Και τότε όλα μέσα μου υπέκυψαν στην έκρηξη του μυαλού μου. Τα πάντα μέσα μου έγιναν μία άμορφη μάζα η οποία ταξίδευε. Ταξίδευε συνέχεια. Είχα όλο τον κόσμο ανάμεσα στα δυο μου πόδια. Ολόκληρο τον κόσμο εκεί μέσα. Τελείωσε. Τελείωσα. Ανεβαίνει και με ρωτάει αν είμαι καλά. Δε μπορούσα να απαντήσω. Μέσα μου κατέρρεα. Διάλυση. Η πλήρης αποσύνθεση. Τα μάτια μου άρχισαν να καίνε. Ούρλιαζα στα ενδότερά μου. Με ρωτούσε αν είμαι καλά ενώ με φιλούσε με το μέσα μου. Τον ρωτούσα ξεκάθαρα, αλλά με λυγμούς: "Τι μου 'χεις κάνει;". Μου βγάζει το μαντήλι. Με κοιτάζει. Με κοιτάζει βαθιά. Σα να έβλεπε μέσα στην ψυχή μου. Πλάνταζα. Δεν ήξερα τι μου συνέβαινε. Σε ποια Θεία Κωμωδία βρισκόμουν και σε ποια Κόλαση γυρνούσα; Ένιωθα πως έπεφτα από τον Παράδεισο, πως χόρευα σε μια Βαλπούργεια Νύχτα και από εκεί πως γινόμουν ένα με την ομίχλη της μουσικής. Τα μάτια μου έκαιγαν. Το σώμα μου ήταν μια φλόγα. Μια δυνατή φλόγα.

Η μεγαλύτερη στιγμή ήταν αυτή...

Μηδέν. Γύρω μας το απόλυτο μηδέν. Ο ήλιος κόντευε να ξεπροβάλλει, μα γύρω σκοτάδι. Το απόλυτο τίποτα γύρω μας. Σα σε μια φωτιά που έχει σβήσει, ήμασταν τα μοναδικά κόκκινα κάρβουνα. Εκεί. Αντικρυστά ο ένας στον άλλο. Επαφή μόνο με τα χέρια. Με τα χέρια στο πρόσωπο. Στα πρόσωπά μας. Κοιτάμε ο ένας τον άλλο. Τα μάτια του με κυκλώνουν.

Απολαμβάνει το έργο του.
Απολαμβάνει το έργο του.
Απολαμβάνει το έργο του.

Νιώθω να με τραβάει η βαρύτητα. Δεν είχε κάνει κάτι. Απλώς μόνο με είχε ξαπλώσει στο κρεβάτι. Αυτό είχε καταφέρει και απολαμβάνει το έργο του. ΤΟΝ ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ. ΤΟΝ ΜΙΣΩ. Περνούσα τα Πάθη του Ιησού. Με βασάνιζε και το ευχαριστιόταν. Με έβλεπε να καταρρέω. Να διαλύομαι. Έβλεπε την Πτώση μου και γεννιόταν από αυτή. Δεν είχα τη δύναμη ούτε να μιλήσω. Δάκρυα στα μάτια μου. Δάκρυα στο μαξιλάρι. Δάκρυα παντού. Με κοιτούσε και απολάμβανε το έργο του. Με τα χέρια του στο πρόσωπό μου. Κάποια στιγμή πλησιάζει. Νομίζω ότι θα με ελευθερώσει, ότι θα μου βγάλει τις αλυσίδες. Νομίζω ότι το βασανιστήριό μου τελείωσε. Έρχεται κοντά μου. Με κοιτάζει από πιο κοντά. Πλησιάζει στο αυτί μου και μου λέει:
"Σε έχω διαλύσει."


Το βασανιστήριό μου τελείωσε.

...πλέον το ταξίδι γράφει γι' άλλο προορισμό...