Dommes Next Door

Είχα μόλις τελειώσει τις αγορές μου στο μανάβικο. Δεν χρειαζόταν να πάρω πολλά σήμερα· πατάτες, αβοκάντο και μερικά μήλα. Η Φαίη πάντα με παρότρυνε να ψωνίζω από τα μαγαζάκια της γειτονιάς, «να βοηθάμε τα μικρά μαγαζιά», έλεγε.

Ξαφνικά, μια γνώριμη φωνή έφτασε στα αυτιά μου, σαν να την περίμενα χωρίς να το ξέρω. «Μάριε…». Γύρισα αργά, σαν να αναζητούσα τον χρόνο μέσα σε αυτή τη στιγμή.

Ήταν η Έλενα. Η ίδια, με αυτό το γλυκό, λαμπερό χαμόγελο που πάντα θυμάμαι. «Ήμουν σίγουρη ότι ήσουν εσύ!» είπε, ενώ το βλέμμα της με περιεργαζόταν, σαν να ανακάλυπτε κάτι καινούργιο πάνω μου. Δεν άλλαξε ποτέ, πάντα αυτή η αίσθηση της φρεσκάδας και της ομορφιάς, αλλά τώρα… τώρα ήταν γυναίκα. Με τα ξανθά της μαλλιά να πέφτουν ελαφρά στους ώμους της και τις καμπύλες του κορμιού της να μοιάζουν σαν να είχαν σχεδιαστεί για να τραβούν τα βλέμματα, ήταν αδύνατο να μην νιώσεις τη μαγνητική της έλξη.

«Έχεις δουλειά;» ρώτησε. «Μόλις τελείωσα με τα ψώνια», απάντησα κάπως αμήχανα. «Θες να πάμε για έναν καφέ;» Μια πρόταση τόσο απλή, αλλά η αίσθηση πίσω από τη φωνή της έκρυβε κάτι βαθύτερο. Είπα ναι, χωρίς να το σκεφτώ πολύ. Η Φαίη δεν θα είχε πρόβλημα, άλλωστε την γνώριζε. Βέβαια της έστειλα ένα μήνυμα για να την ενημερώσω για παν ενδεχόμενο.

Καθίσαμε σ' ένα καφέ κοντά στο σπίτι μου. Είχε μια οικειότητα μαζί μου που με έκανε να νιώθω παράξενα. «Έρχομαι συχνά για θεραπεία στη δερματολόγο εδώ κοντά», μου είπε, χωρίς να γνωρίζει ότι ζούσα ακριβώς πάνω από το δερματολογικό ιατρείο της Αλεξάνδρας. Το γέλιο της, τόσο αθώο, άγγιζε κάτι μέσα μου που με έκανε να ξεχάσω την πραγματικότητα για λίγο.

Η συζήτηση κυλούσε ευχάριστα, μέχρι που ήρθε ένα μήνυμα από τη Φαίη. «Μαγείρεψες; Αν όχι, φέρε την Έλενα να φάμε όλοι μαζί. Θα έρθει και η Αλεξάνδρα». Ένιωσα έναν μικρό πανικό – τρεις γυναίκες στο σπίτι μου, κι εγώ έτοιμος να μαγειρέψω για όλες. Κι όμως, μέσα μου ήξερα ότι αυτό που με προβλημάτιζε δεν ήταν το μαγείρεμα.

«Τι συμβαίνει;» με ρώτησε η Έλενα, παρατηρώντας την αμηχανία μου. Της είπα για το μήνυμα, και χωρίς δεύτερη σκέψη δέχτηκε να έρθει μαζί μου.

Μόλις φτάσαμε, το σπίτι μου της έκανε εντύπωση. «Πολύ όμορφο, και τακτοποιημένο», παρατήρησε με έναν τόνο θαυμασμού. «Η Φαίη είναι τυχερή», πρόσθεσε, μα το βλέμμα της φαινόταν να κρύβει κάτι παραπάνω. «Εσύ το φροντίζεις όλο αυτό;»

«Ναι», της απάντησα, χωρίς δισταγμό. «Θέλω όταν έρχεται η Φαίη να είναι όλα έτοιμα, να τη φροντίζω όπως της αξίζει». Η Έλενα πλησίασε τον πάγκο της κουζίνας, με τον δικό της τρόπο, αθόρυβα, αλλά με μια ανεπαίσθητη ένταση στον αέρα.

«Είσαι πολύ τυχερός, Μάριε… αλλά και η Φαίη είναι πολύ τυχερή». Το βλέμμα της ήταν σταθερό πάνω μου, γεμάτο νόημα, ενώ εγώ ένιωθα την απόσταση ανάμεσά μας να μικραίνει, σιγά σιγά, σαν να βρισκόμασταν σε έναν χορό που μόνο εμείς καταλαβαίναμε.

«Με βρίσκεις όμορφη;» με ρώτησε ξαφνικά. Το αίμα μου πάγωσε και τα μάγουλά μου άρχισαν να κοκκινίζουν. Δεν μπορούσα να της πω ψέματα. «Ναι…», απάντησα σχεδόν ψιθυριστά.

Ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη της. «Κι εσύ είσαι όμορφος, Μάριε», είπε, και η φωνή της είχε αλλάξει. Ήταν πιο βαθιά, πιο σαγηνευτική, ενώ τα μάτια της με κοιτούσαν με έναν τρόπο που με έκανε να νιώσω αδύναμος.

Αλλά δεν θα επέτρεπα να πάει πιο μακριά. «Ανήκω στη Φαίη», της απάντησα, με μια αίσθηση ανακούφισης αλλά και πόνου ταυτόχρονα.

«Το ξέρω», είπε, και η απόσταση ανάμεσά μας έγινε και πάλι ευδιάκριτη. Το βλέμμα της σκοτείνιασε για μια στιγμή, αλλά η κομψότητα και η δύναμη της παρέμεναν ανεξίτηλες. «Δυστυχώς», πρόσθεσε σιωπηλά, και η ατμόσφαιρα γέμισε από μια ανομολόγητη ένταση, μια ένταση που δεν θα μπορούσε ποτέ να σβήσει εντελώς.

Μαγείρευα αφοσιωμένος, ενώ η Έλενα απολάμβανε το μωχίτο που της είχα ετοιμάσει νωρίτερα. Ο πάγκος της κουζίνας βρισκόταν ακριβώς απέναντι από το σαλόνι, δίνοντάς μου την ιδανική θέα για να την παρατηρώ. Κάθε της κίνηση, από το πώς σήκωνε αργά το ποτήρι στα χείλη της μέχρι το πώς σταύρωνε τα πόδια της, φάνταζε σαν να ήξερε πως όλα τα μάτια ήταν πάνω της. Δεν ξέρω αν το έκανε επίτηδες, αλλά η αργή, σαγηνευτική της κίνηση ήταν ακαταμάχητη. Το κορμί της αναδυόταν με μυστήριο, αφήνοντας τη φαντασία μου να τρέχει ανεξέλεγκτη.

Ξαφνικά, ο ήχος του μηνύματος διέκοψε τη σκέψη μου. Η Φαίη: «Θα φέρω λευκό κρασί, σε λίγη ώρα θα είμαι εκεί». Κοίταξα τα φιλέτα σολομού που ψήνονταν στο φούρνο. Ήταν σχεδόν έτοιμα, όπως και τα σπαράγγια, η σαλάτα και το ριζότο. Όλα κυλούσαν όπως έπρεπε, και το χτύπημα στην πόρτα ολοκλήρωσε την αναμονή.

Τα μάτια της Έλενας καρφώθηκαν στην είσοδο. Άνοιξα την πόρτα, και η καρδιά μου σταμάτησε για μια στιγμή. Ήταν η Αλεξάνδρα, η εντυπωσιακή δερματολόγος. Η εμφάνιση της ήταν σχεδόν εξωπραγματική. Τα μελαχρινά μαλλιά της έπεφταν απαλά στους ώμους της, ενώ το μαύρο ντεκολτέ της αποκάλυπτε την αβίαστη αυτοπεποίθηση της. Φορούσε ένα δερμάτινο κολλάν που έσφιγγε το καλογυμνασμένο κορμί της, τονίζοντας κάθε καμπύλη του. Τα κόκκινα δωδεκάποντα τακούνια της σχεδόν την εξίσωναν σε ύψος με εμένα, και η ένταση που απέπνεε με άφησε άφωνο.

Με το που μπήκε, το δωμάτιο γέμισε από την αίσθηση της κυριαρχίας της. Τα μάτια της συνάντησαν της Έλενας, και ήταν σαν να επικοινώνησαν σιωπηλά. Χωρίς να χάσει χρόνο, κάθισε στον καναπέ, σταυρώνοντας τα πόδια της. Ο αέρας που την περιέβαλλε ήταν ακαταμάχητος. «Μάριε, ετοίμασε μου μια μαργαρίτα, σε παρακαλώ», είπε με μια φωνή που δεν άφηνε περιθώρια για άρνηση.

Ο τόνος της με ανάγκασε να υπακούσω αμέσως, χωρίς δεύτερη σκέψη. Της χαμογέλασα διακριτικά και εκείνη μου ανταπέδωσε με ένα βλέμμα γεμάτο νόημα. «Μυρίζει υπέροχα», είπε με μια δόση αισθησιασμού, «πες μου ότι κάνεις τη σπεσιαλιτέ σου».

«Ναι», απάντησα αμέσως, η φωνή μου σχεδόν σπασμένη από την ένταση που είχε αρχίσει να κυριεύει το σώμα μου. Δεν ήθελα να δείξω ότι προσπαθούσα να κερδίσω την εύνοια της. Απλώς υπάκουα, γιατί ήξερα ότι ήταν αυτό που έπρεπε να κάνω.

Ξαφνικά, ακούστηκαν τα κλειδιά στην πόρτα, και μια δόση ανακούφισης διαπέρασε το κορμί μου. Ήταν η Φαίη. Το σώμα μου ένιωσε ένα μικρό ρίγος, σαν να περίμενα τη δική της επιβράβευση. Έτρεξα στη πόρτα, και μόλις μπήκε, έτρεξα να της πάρω την τσάντα και τη σακούλα με το κρασί. Μου χαμογέλασε με εκείνο το χαμόγελο που πάντα με έκανε να νιώθω μικρός μπροστά της.

«Μάριε, μπορείς να έρθεις λίγο μαζί μου;» είπε με μια τόνο προσταγής που μου ήταν τόσο οικείος. Δεν χρειαζόταν να της απαντήσω. Άφησα τα κρασιά στο ψυγείο και την ακολούθησα υπάκουα στην κρεβατοκάμαρα.

Μόλις μπήκαμε μέσα, με τράβηξε κοντά της και με φίλησε με πάθος, αφήνοντας τα χέρια της να χαϊδέψουν το σώμα μου πάνω από το παντελόνι. Το σώμα μου είχε ήδη αρχίσει να αντιδρά στην κάθε της κίνηση, όπως πάντα. «Το κλουβάκι σου φαίνεται να σε δυσκολεύει», μουρμούρισε με ένα γεμάτο γέλιο, ενώ το χέρι της με πίεσε σφιχτά στον καβάλο μου. Τα μάτια της σκοτείνιασαν, σοβάρεψαν. «Ήσουν καλό αγόρι σήμερα;» ρώτησε αυστηρά.

Προσπάθησα να απαντήσω, αλλά πριν προλάβω να πω κάτι, τα χείλη της κάλυψαν ξανά τα δικά μου, με μια ένταση που με άφησε άφωνο. «Πήγαινε μέσα τώρα», είπε με αυστηρότητα. «Θα αλλάξω και θα έρθω σύντομα. Σ’ αγαπώ, Μάριε». Ήξερα ακριβώς τι σήμαινε αυτό. Η στιγμή πλησίαζε. Το μυαλό μου έτρεχε σε σκέψεις, αλλά πλέον δεν είχα καμία αγωνία. Ήμουν έτοιμος να τα απολαύσω όλα, όπως ποτέ άλλοτε.

Σέρβιρα το φαγητό και προσκάλεσα τις όμορφες κυρίες της συντροφιάς μου. Υπήρξα πραγματικός τζέντλεμαν, βοηθώντας κάθε μία να κάτσει, σέρβιρα τα ποτήρια τους με λευκό κρασί. Έκατσα κι εγώ στη παρέα τους. Απέναντι μου κάθονταν η Αλεξάνδρα, δίπλα της η Έλενας και η Φαίη στα αριστερά μου.

«Είναι πεντανόστιμο» πρόσθεσε η Έλενα επιβραβεύοντας με. Η κουβέντα συνεχίστηκε με γυναικεία συζήτηση. Καθόμουν σιωπηλός, της άκουγα κι έτρωγα το φαί μου, φροντίζοντας κάθε στιγμή να είναι γεμάτα τα ποτήρια τους. Πήγαν να καθίσουν στο σαλόνι. Η Φαίη μου ζήτησε να κάνω καφέ για όλες τους. Ευτυχώς ήθελαν καπουτσίνο, το οποίο είναι εύκολο με την μηχανή με τις κάψουλες. Σέρβιρα τον καφέ τους και πήγα στη κουζίνα, να μαζέψω τα πιάτα και να τα πλύνω. Άκουσα την Έλενα να σχολιάζει.

«Είναι εκπληκτικό που δεν διαμαρτύρεται και φροντίζει τα πάντα». Η σύζυγος μου η Φαίη χαμογέλασε.

«Με εκπαίδευση όλα γίνονται» συμπλήρωσε η Αλεξάνδρα. Χαρίζοντας ένα πονηρό χαμόγελο στην Φαίη. Η Έλενα μπερδεύτηκε για λίγο, αλλά μετά γέλασε.

«Όχι δεν κάνει πλάκα η Αλεξάνδρα» συμπλήρωσε η Φαίη.

Η Έλενα ρούφηξε μια γουλιά από τον καφέ της, στα μάτια της φαίνονταν ότι ήθελε να μάθει περισσότερα. Η Αλεξάνδρα δεν έχασε την ευκαιρία να της πει περισσότερα.

«Ο Μάριος δεν είναι απλά ο σύζυγος της, είναι πολύ περισσότερα. Είναι υπάκουος, πιστός..». Η Κυρία μου, η Φαίη είχε σηκωθεί όρθια. Την άκουγα που πήγε στη συρταριέρα δίπλα από τον καθρέφτη του σαλονιού. Το χαρακτηριστικό τρίξιμο του, με έκανε να ανατριχιάζω σύγκορμος. Κοίταξα προς τα εκεί, μόνο Εκείνη γνώριζε ότι κοίταζα. Έβγαλε το δερμάτινο κολάρο μου κι ένα μαστίγιο ιππασίας. Τα μάτια της Έλενας είχαν γουρλώσει για τα καλά. Δεν μπορούσε να φανταστεί κάτι τέτοιο.

«Για εμένα μαστίγιο δεν έχει;» ρώτησε η Αλεξάνδρα κάνοντας τον πάγο να σπάσει από τα γέλια των κοριτσιών..

«Μικρέ έλα..» Δίεταξε η Φαίη, ήξερα καλά τι σημαίνει αυτό. Έβγαλα τα ρούχα μου, τα δίπλωσα και τα άφησα πάνω στην καρέκλα. Έμεινα γυμνός, φορώντας μόνο την ζώνη αγνότητας, Δεν ντρεπόμουν το ήθελα. Περπάτησα προς το σαλόνι. Στάθηκα για λίγο μπροστά τους. Η Αλεξάνδρα και η Φαίη ήταν οικείες με την εικόνα μου, αλλά η μικρή η Έλενα ήταν χαμένη. Όμορφα χαμένη.

Γονάτισα για να μου βάλει η Φαίη το κολάρο μου.

«Μπορώ να του το βάλω εγώ;» ρώτησε η Έλενα. Το ταξίδι μόλις άρχιζε.

The End

 

Εκπληκτικό, όπως πάντα, αλλά γιατί "the end"; σημασία έχει το ταξίδι όχι ο προορισμός...

 

Υπέροχη γραφή. Ξέρουμε τι έγινε μετά και ευτυχώς δεν το περιέγραψες.

Η συνέχεια πλάθεται στο μυαλό μας...