Don't ever take a fence down until you know why it was put up.

“Don't ever take a fence down until you know why it was put up.”​

Robert Lee Frost​

Το απόφθεγμα είναι του Robert Lee Frost ([ame]http://en.wikipedia.org/wiki/Robert_Frost[/ame]) και στα ελληνικά θα μεταφράζονταν "Ποτέ μην γκρεμίζεις έναν φράκτη πριν μάθεις το λόγο για τον οποίο κτίστηκε".

Όπως πιθανώς συμπεραίνει κανείς από το εισαγωγικό hint, το θέμα αφορά στην κατάρριψη των αμυνών του σκλάβου.

Έχουν διεξαχθεί πολλάκις στο παρελθόν συζητήσεις περί breaking a slave, as a technique. Μετά από μια πρόχειρη αναζήτηση στα fora είδα ότι έχει γίνει λόγος για ψυχικολογικό edge play, για feminization ανδρών, defeminization γυναικών, extreme humiliation, τακτικές πρόκλησεις υπερβολικού πόνου, αλλά -και εδώ ακριβώς εστιάζεται το ενδιαφέρον μου- τακτικές απογύμνωσης του υποτακτικού μέλους από τις άμυνές του.

Το σύνηθες, και αναμφίβολα ειλικρινές επιχείρημα υπέρ της κατάρριψης των αμυνών είναι η διευκόλυνση της επικοινωνίας. Η ποιοτική επικοινωνία με τη σειρά της προαπαιτεί εμπιστοσύνη. Οι δε κυριαρχικοί άνθρωποι διψούν ενίοτε για ανάληψη ευθυνών τέτοιου τύπου, ειδάλλως θα δήλωναν just pervs θέλω να πιστεύω - εκ φύσεως αισιόδοξη γαρ.

Γιατί κάποιος να αναζητά μια αλήθεια μας, που πρακτικώς δεν θα τον εξυπηρετήσει σε τίποτα, αν όχι επειδή κάνοντάς τον κοινωνό σε μια -σημαντική για εμάς- πληροφορία, του δείχνουμε εμπιστοσύνη; Ασφαλώς αυτή η πηγαία ανάγκη για ετεροπροσδιοριζόμενη επιβεβαίωση της σοβαρότητάς (της αξιοπιστίας του, γιατί σοβαρότητα  του, είναι καθόλα ύποπτη, αλλά ας μην επεκταθώ σε αυτό το συλλογισμό. Το βασικό ζήτημα εν προκειμένω είναι πως για το σκλάβο, όπως και για κάθε άνθρωπο η εμπιστοσύνη προηγείται της επικοινωνίας (της κατάρριψης των αμυνών), αυτό όμως που τον διαφοροποιεί ίσως λίγο από τους λοιπούς είναι πως αυτή η ανάγκη για κατάρριψη των αμυνών (η εξάλειψη της φριχτής μοναξιάς του μέσα στο καβούκι του) πιθανώς να τον οδηγεί στο συμπέρασμα πως ο που κτυπάει το καβούκι μέχρι να σπάσει, είναι επειδή πράγματι θέλει να τον φέρει κοντά του. Θέλει όμως το κυρίαρχο μέλος αυτό που βρίσκονταν κρυμμένο μέσα στο κοαβούκι, ή απλώς θέλει να επιβεβαιώσει ότι μπορεί να σπάει καβούκια; Δεν θα μπω στη διαδικασία να αποφανθώ ότι στην πρώτη περίπτωση πρόκειται περί "καλού" Master, ενώ στη δεύτερη περί "κακού" σαδιστή (μιας και είναι ξεκάθαρο πλέον σε τούτο το forum ότι "σαδιστής" και "κακός" είναι ένα και το αυτό). Έχω σπάσει και κοαβούκια για να λατρέψω το εντός τους (ή να το φάω), έχω σπάσει και άλλα για να βεβαιωθώ ότι μπορώ να το κάνω, και αφότου η ιστορία με διαβεβαίωσε πολλάκις για την ικανότητά μου να το κάνω, εξακολουθώ να το κάνω μόνο από περιέργεια να δω το μαλακό στέλεχος που κρύβουν μέσα - όχι ολοσχερώς, ανοίγω μικρές τρύπες ίσα για να βλέπω, πολύ μου αρέσει να ανοίγω τρύπες.

Αν ισχύει αυτό που έλεγε ο αγαπητός Dr.Agonal, αν ο υποτακτικός κλαίει μέσα στο καβούκι του από προσμονή να το σπάσει κάποιος, τότε μάλλον είναι πιθανό να βοηθήσει κι αυτός εκ των έσω να σπάσει (θεώρημα Ντόρας  από ενθουσιασμό για την επικείμενη συνένωσή του με το βιαστή του (του κουφαριού του, ή μήπως και του μαλακού στελέχους . Τελικά οι άμυνες πρέπει να αίρονται ή όχι;

Γενικώς δεν διαφωνώ με τη σκέψη πως οι άμυνες ενός υποτακτικού λειτουργούν ενίοτε ως τροχοπέδη στην επικοινωνία του με το κυρίαρχο μέλος, ισχυρίζομαι όμως ότι:

οι άμυνες δεν υπάρχουν εκεί εξ ορισμού για να καταρρίπτονται.​

Οι άμυνες υπάρχουν στον υποτακτικό για να τον προστατεύουν από το περιβάλλον του.
 

Η συνηθέστερη σκέψη ενός κυριαρχικού ανθρώπου όταν βρίσκεται σε διαδικασία διεκδίκησης ενός υποτακτικού είναι πως ο τελευταίος δεν κινδυνεύει από τον ίδιο και ως εκ τούτου εστιάζει στην εύρεση ενδεικνυόμενης (ενδεικνύμενης γιατί είναι λανθασμένο  μεθοδολογίας προς κατάρριψη των αμυνών του. Οι ωραίες στρογγυλές μικρές διακριτικές τρύπες που αποκαλύπτουν την (καταπληκτική για εμάς τους σαδιστές) μαλακή σάρκα, ποιος εγγυάται ότι δεν θα αποτελέσουν βασική αιτία για την οποία του καβούκι θα γεμίσει νερά στην πρώτη βροχόπτωση. Ή ακόμη χειρότερα, και εδώ σχεδόν το σκηνικό πλησιάζει τους συνηθέστερους εφιάλτες μου, ότι δεν θα είναι η αφορμή για την οποία το μαλακό στέλεχος θα ξεχυθεί εκτός και θα χαθεί; Τον σκλάβο μου, όπως και το φιλέτο μου, τον θέλω μαλακό. Αν σπάσει το καβούκι, ποιος θα τον διατηρεί μαλακό -και επομένως εύθραυστο - αν όχι εγώ; Μπορώ όμως εγώ να το πετύχω αυτό;

Ο σωστός M (Μάστορας) θα ανοίξει μικρή τρύπα εκεί όπου χρειάζεται έτσι ώστε το μαλακό στέλεχος να μην είναι εκτεθειμένο από παντού, δεν θα αφαιρέσει όλο το καβούκι.
 

Για όσους δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν την παραβολή, εννοώ ότι ένας σωστός, κατά την εκτίμησή μου Master θα φροντίσει έτσι ώστε ο σκλάβος να εκτίθεται μόνο στον ίδιο, και να μην είναι ευάλωτος στο εξωτερικό περιβάλλον της σχέσης (τούτο γιατί αυτό που γράφει συχνά η lara του E-p "σκλάβα δεν σημαίνει να πέφτω γονυπετής μπροστά σε όποιον βρίσκεται εμπρός μου" δεν είναι από όλους κατανοητό).

Ο σωστός μάστορας ξέρει να στοκάρει τις τρύπες που άνοιξε όταν πλέον θα πρέπει να ξανα-απομονώσει τα δύο μέρη. Στο παράδειγμά μας μετά τη λήξη μιας M/s σχέσης ο σκλάβος θα πρέπει να είναι σε θέση να διαχειριστεί πλήρως τον εαυτό του, ήγουν οι "τρύπες" να έχουν αποκατασταθεί. (Δυστυχώς από το νήμα "Λήξη μιας M/s σχέσης" δεν προέκυψε παρά η -άστοχη κατ εμέ- απόφαση πως όλες οι σχέσεις λήγουν δημιουργώντας τα ίδια προσκόμματα στα μέλη τους, και έτσι δεν έχω να συνάψω εδώ σπουδαίες αναφορές.)

Το θεμελιώδες πρόβλημα όμως για το σκλάβο, και για το παρόν νήμα, είναι:

Κινδυνεύει ο σκλάβος από τον κύριό του;​

Και όχι, δεν κάνω λόγο για το βαθμό στον οποίο ο τελευταίος πράττει όπως του υπαγορεύει ο σαδισμός του (έχω συμφωνήσει με το Μαυροβασίλη πως η ικανότητα διατήρησης κυριαρχίας και ο σαδισμός είναι μεγέθη αντιστρόφως ανάλογα). Αναφέρομαι όμως στις περιπτώσεις όπου Μ ενδεχομένως να μην είναι σε θέση να διαχειριστεί το μαλακό στέλεχος -   - με τόση δεινότητα όση θα επεδείκνυει στη διαχείριση του κουφαριού. Τούτο γιατί κάποιοι άνθρωποι καλώς ή κακώς χτυπάμε καλύτερα από όσο χαϊδεύουμε - καθείς με το ταλέντο του.

Λόγοι για τους οποίους ένας Μ δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί το σκλάβο του μπορεί να υπάρξουν πολλοί. Από το ενδεχόμενο κάποια ευαισθησία του τελευταίου να μην γίνει αντιληπτή μέχρι το ενδεχόμενο ο πρώτος απλώς να μην έχει ξαναβρεθεί αντιμέτωπος με τέτοιες ευαισθησίες και να μην έχει ήδη αναπτύξει μεθόδους αντιμετώπισής τους.

Κλείνοντας θα ήθελα να σημειώσω ότι η εμπιστοσύνη στον Μ, η πίστη αν θέλετε του υ πως η πιθανότητα να κινδυνεύει από τον Μ του τείνει στο μηδέν, είναι αυτή που θα επιτρέψει αν τέλει στο υ να βοηθήσει στην άρση των αμυνών / φρακτών / προσκομμάτων στην ένωσή του με το Μ του, και αυτή που θα το απαλλάξει καταληκτικά από το άγχος της αυτοδιαχείρισης.

Είχα ετοιμάσει αυτές τις μέρες κάποια σετ ερωτήσεων προς περαιτέρω ανάλυση του θέματος, αλλά τελικώς προτίμησα να τα παραλείψω, τουλάχιστον προς το παρόν. Οποιαδήποτε σκέψη σας επί του θέματος, οποιοδήποτε ερώτημα ή σχόλιο ή οδηγία / κατεύθυνση / συμβουλή, ευπρόσδεκτα.

Για τυχόν ορθογραφικά και συντακτικά λάθη, αλλά και εμβόλιμα σχόλια που δεν διαγράφηκαν από το αρχικό draft ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη, θα γίνουν οι σχετικές διορθώσεις σε επόμενες αναγνώσεις συν τω χρόνω.

Η σιωπή όσων δεν ενδιαφέρονται για το θέμα θα εκτιμηθεί επίσης ιδιαιτέρως.

 

Πολύ καλό το θέμα. Βαρέθηκα να γαβγίζω παραδίπλα. 

Θα έλεγα ότι οι φράχτες που θέλουν γκρέμισμα είναι μόνο αυτοί που προκαλούν την δυσλειτουργία του υποτακτικού μέλους της σχέσης. Για παράδειγμα, έχω βρει μπροστά μου (έχω διαγνώσει, ουσιαστικά, σόρρυ που το στάτους μου δεν με εμποδίζει να το κάνω αυτό) κάποιες άμυνες σε Υ οι οποίες οδηγούσαν σε πλήρη παράλυση των Υ. Θα δώσω μερικά παραδείγματα.

Μία άμυνα ήταν η ηττοπάθεια. "I'm a loser", έλεγε ο υποτακτικός, σε οτιδήποτε του προτεινόταν. Είμαι ένας άχρηστος. Πόσο βολικό...Πλήρης απραξία. Και φυσικά γινόταν άχρηστος (φαύλος κύκλος). Μία άλλη άμυνα που βρήκα μπροστά μου ήταν η εθελοτυφλία. Στην ιατρική υπάρχει και η ασθένεια ανοσογνωσία, όπου ο ασθενής νοσεί αλλά δεν το γνωρίζει συνειδητά. Είναι κάτι παρόμοιo με την anorexia nervosa, όπου ο αποστεωμένος άνθρωπος κοιτάζει στον καθρέφτη και αυτό που βλέπει είναι μία χοντρή. Το παράδειγμα που βρήκα μπροστά μου ήταν μία υπέρβαρη υποτακτική που δεν μπορούσε να παραδεχθεί ότι έχει σοβαρό πρόβλημα (υγείας και αισθητικής). "Μια χαρά είμαι έτσι όπως είμαι, στα 150 κιλά!"

Μία άλλη άμυνα ήταν ενός Υ που είχε πρόβλημα με το αλκοόλ και το αρνούνταν. "Μπορώ να το σταματήσω όποτε θέλω." Μία άλλη ήταν η έλλειψη εμπιστοσύνης στους άλλους ανθρώπους, η οποία κρυβόταν πίσω από υπέρμετρη αυτοεκτίμηση. "Είμαι η καλύτερη." Εννοούσε ότι ήταν προτιμότερο να μην επικοινωνεί με κανέναν, αφού όλοι ήταν ανάξιοί της, προστατεύοντας έτσι τον εαυτό της από την ειλικρινή συσχέτιση με τους άλλους. Διότι οι σχέσεις απαιτούν την αναγνώριση των αδυναμιών και την αποδοχή τους από τους άλλους και αυτό δεν γίνεται πάντα, δυστυχώς, και τότε πληγωνόμαστε. Ήταν ξεκάθαρος φόβος, τρομάρα της...

Το Εγώ λοιπόν βρίσκει θαυμάσιους τρόπους για να προστατεύει τον εαυτό του. Δυστυχώς, αυτοί ακριβώς οι τρόποι που το προστατεύουν, συμβαίνει να καταλήγουν καμιά φορά σε νευρώσεις, σε επαναληπτικές, λανθασμένες και δυσλειτουργικές συμπεριφορές δηλαδή, σε αγκυλώσεις, σε προσκόμματα στην πορεία αυτοπραγμάτωσης και δημιουργικής προσέγγισης της ζωής.

Επαφίεται επομένως στον Κυρίαρχο να διαγνώσει το κομβικό σημείο ή σημεία αγκύλωσης του Υ. Κατά την δική μου εκτίμηση, συνήθως πρόκειται για μία ή δύο σοβαρές αγκυλώσεις, οι οποίες συμπαρασύρουν και όλες τις άλλες. Για παράδειγμα, ο αλκοολισμός είναι μία κατάχρηση που δεν μπορεί να συνεχιστεί χωρίς μία εξαιρετικά εγωπαθή και μοναχική προσέγγιση στις ανθρώπινες σχέσεις. Πάνε μαζί, χέρι χέρι. Η προβληματική δοσολόγηση στην πρόσληψη τροφής δεν οδηγεί μόνο σε προβλήματα υγείας και αισθητικής, αλλά και σε χαμηλή αυτοεκτίμηση, αδυναμία σύναψης ερωτικών σχέσεων, ακόμη και σε προβληματική δοσολόγηση της απόλαυσης γενικότερα.

Τέλος θα ήθελα να προσθέσω ότι, κατά την άποψή μου, ένας Κ δεν αφήνει γυμνό το Υ από όλες τις άμυνές του, δεν έχει λόγο να το κάνει αυτό, εξάλλου θα ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο, εκτός εάν θέλει να το παίξει Πατερούλης και να το προστατεύει το καημένο το κουζουλό. 

Η απαίτηση του Υ για ολοκληρωτική διαφάνεια ενώπιον του Κυρίου του δεν είναι τίποτε άλλο από μία δολιότατη απόπειρα αποποίησης ευθυνών και φορτώματος όλου του ψυχικού φορτίου του στον Κ. "Κοίτα την βρώμα και την δυσωδία που κουβαλώ, Πατερούλη, αυτές είναι οι αδυναμίες μου, αυτές είναι οι πληγές μου". Προσωπικά θα απαντούσα με ένα γερό λεκτικό μπερντάχι, ακολουθούμενο από 50 βουρδουλιές, μ' εκείνο το απαίσιο που έχει ο V, με τα τρία καλώδια. 

Ειλικρινά, εάν δεν μπορώ να αντέξω την μυρωδιά του εφιάλτη μου το ίδιο καλά με την ευωδιά του ονείρου μου, πώς θα κάνω την υπέροχη μοναδική σχέση με τον Αφέντη μου; Πρέπει να είμαστε δύο ξέχωρα, μοναδικά όντα, ο καθένας με τον δικό του ψυχικό κόσμο, σε κάποια σημεία αδιαφανή, σε κάποια άλλα όχι. Το αναγνωρίζω ως δικαίωμα στον ίδιο και το απαιτώ (έλα Παναγία μου που έφτασα και να απαιτώ αυτό που παλιά με φόβιζε) και για μένα. Δεν είμαι βέβαιη γιατί πρέπει να γίνεται αυτό, αλλά έχω αρχίσει να το ψυλλιάζομαι.

Νομίζω πως είναι αυτό: η απόλυτη διαφάνεια δεν είναι ερωτική... 

 

Απάντηση: Don't ever take a fence down until you know why it was put up.

Η υπογραμμισμένη πρόταση είναι ένας καλός λόγος για να βελτιωθούν και να σκληρύνουν οι άμυνες κάποιου, την επόμενη φορά που οποιοσδήποτε Κ θα επιχειρήσει κάτι παρόμοιο  

 

Απάντηση: Don't ever take a fence down until you know why it was put up.

Λογικότατος ο Elysium  

@ Syrah,

Δεν είμαι βέβαιη ότι είναι πάντα μεθοδολογικά σωστό να μιλάμε για bdsm με παραβολές για τον λόγο ότι τελικά μπορεί έτσι να οδηγηθούμε σε λάθος συμπεράσματα και να μην έχουμε καν τη δυνατότητα ελέγχου τους. Άλλη η βιολογική χρήση του κελύφους, άλλη η χρήση της άμυνας για πρτοστασία του εσωτερικού κόσμου, άλλη η κοινωνική άμυνα και άλλη η στρατιωτική άμυνα. Σε όρους ευκαμψίας, στόχων, διακριτότητας και πολυπαραμετρικότητας, διαφοροποιούνται τελείως όλα αυτά.

Γι αυτό, θα σε παρακαλούσα, αν θα ήθελες, να μιλήσεις συγκεκριμένα για το πώς ακριβώς οριοθετείς τις άμυνες των υποτακτικών ατόμων που επιθυμούν να είναι σκλάβοι προς τον Αφέντη τους. Ποιές μπορεί να είναι ηθελημένες, ποιές αντανακλαστικές, ποιές από αυτές θα μπορούσε να αφήνει ο Κυρίαρχος, ποιές όχι γιατί τότε θα ακυρωνόταν μερικά η Αφεντοσύνη και σκλαβοσύνη των μελών.

Αν αυτό γίνει μεθοδολογικά σωστά, το ερώτημά σου για το τί γίνεται με τον σκλάβο χωρίς άμυνες όταν αναγκαστικά λειτουργεί ως κοινωνικό ενεργούμενο εκτός πλαισίου σχέσης M/s έχω την εντύπωση ότι λύνεται από μόνο του.

Αναφορικά με τα εξαγόμενα από το νήμα περί τέλους M/s σχέσεων... κάποια πράγματα αξίζουν να μένουν terra incognita. Ωστόσο, είμαι σχεδόν βέβαιη ότι πολλοί σκλάβοι διόλου δεν ορθοποδεί με το τέλος της σχέσης και διόλου δεν είναι ικανοί να αυτενεργούν, να αυτοδιαχειρίζονται πράγματα και να αποφασίζουν στο στάδιο εκείνο. Όταν κάποιος έχει γίνει ικανός για όλα αυτά, γιατί κάποια στιγμή γίνεται, δεν είναι στο τέλος μιας M/s σχέσης, είναι όταν πια είναι έτοιμος για την αρχή της επόμενης  

Και πάλι, αν κανείς θωρήσει τις άμυνες με μη ντετερμινιστικό ή ακόμα χειρότερα μηχανιστικό τρόπο, προβάλει άμεσα τί γίνεται με αυτές.

Εξαιρετικά ενδιαφέροντα τα ως προς τη θέση του σαδιστή Κυρίαρχου στις άμυνες των υποτακτικών ατόμων  

 

Απάντηση: Don't ever take a fence down until you know why it was put up.

Η ,για να το διατυπωσω λιγο διαφορετικα,
φοβου τους Κυριαρχους και δωρα φεροντες

 

Απάντηση: Don't ever take a fence down until you know why it was put up.

Προσωπικά αντιλαμβάνομαι τις άμυνες ως εκείνους τους μηχανισμούς που στήθηκαν από μας για μας, για την προστασία μας από καταστάσεις, ανθρώπους ή ακόμα και εσωτερικές δικές μας ενορμήσεις ή συναισθήματα ή αντιδράσεις, τις οποίες κάποια στιγμή εκλάβαμε ως απειλητικά για την ψυχική ή/και σωματική μας υγεία, εν ολίγοις για την επιβίωση μας.

Το πρόβλημα με αρκετές ωστόσο άμυνες μας βρίσκεται στο ότι αρκετές εξ αυτών, δημιουργήθηκαν όσο ήμασταν μικρότεροι, με μια αρκετά μειωμένη ικανότητα προστασίας αλλά και συνειδητοποίησης της διαφοράς ανάμεσα σε μια πραγματική απειλή από μια όχι και τόσο πραγματική ή τουλάχιστο μια απειλή που από καιρό έπαψε να υφίσταται επειδή εμείς πλέον είμαστε δυνατότεροι, ωριμότεροι, σοφότεροι ή άλλαξαν κάποιες καταστάσεις, προϋποθέσεις κ.τ.λ., αλλά επειδή δεν είναι συνειδητές και εύκολα αναγνωρίσιμες συνεχίζουμε να καθοδηγούμαστε απ αυτές, συνεχίζουν να ορίζουν συμπεριφορές και στάσεις μας, ακόμη κι όταν δεν υπάρχουν πλέον πραγματικά λόγοι για κάτι τέτοιο.
Συμβαίνει δηλαδή ανάμεσα σε άλλα κι αυτό που γράφει η dora_salonica:

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι συμβαίνει γενικότερα, αλλά αν κρίνω από μένα και κάποιες φίλες σκλάβες, η ανάγκη για κατάρριψη κάποιων αμυνών είναι αρχικά προσωπική.
Εικάζω πως δεν είναι σε όλες μια συνειδητή ανάγκη, όχι αρχικά τουλάχιστο και ίσως όχι ποτέ, μια και χρειάζεται μεγάλη ικανότητα αλλά και επιθυμία αυτοπαρατήρησης κι αυτοανάλυσης για να φτάσει να αντιληφθεί συνειδητά πλέον πως η κατάρριψη αυτών ή τουλάχιστο μέρος αυτών είναι απαραίτητη, άσχετα αν δεν μπορεί να γίνει από την ίδια, ίσως επειδή γενικότερα χρειάζεται κάποιο σημείο αναφοράς έξω απ την ίδια.
Χρειάζεται το Εξωτερικό Κέντρο ελέγχου της και επιβεβαίωσης πως δεν κινδυνεύει, πως είναι ασφαλής, πως μπορεί, αλλά και γιατί όχι, επειδή ως εμπλεκόμενο συναισθηματικά και όχι μόνο μέρος η ίδια, αδυνατεί να δει όσα ένας αμερόληπτος παρατηρητής αλλά και Κάποιος με τέτοια ψυχοσύνθεση που όχι απλά μπορεί αλλά και επιθυμεί και λαμβάνει ευχαρίστηση από την διαμόρφωση των αμυνών με τρόπους και σε σημεία που ο ίδιος Επιθυμεί – εάν κι εφόσον έχει και τις ανάλογες ικανότητες. (Θα αναφερθώ σ αυτό εκτενέστερα σε άλλο νήμα, αλλά δεν αποδέχομαι την προσπάθεια κάποιων να προβάλουν την ανάγκη της αυτή ως μια αδυναμία την οποία οφείλει να εξαλείψει. Αν δεν υπήρχε αυτή η ιδιαιτερότητα στην ψυχοσύνθεση της, δεν θα ήταν σκλάβα. Δεν είναι θέμα δύναμης ή αδυναμίας, είναι θέμα διαφορετικής ψυχοσύνθεσης. Και η επιθυμία να αλλάζω να καλυτερεύω όχι απλά επειδή το επιθυμώ αλλά και για να ευχαριστήσω και να προσφέρω ικανοποίηση στον Αφέντη μου για την επιτυχή βελτίωση μου είναι μέρος αυτών που με καθιστούν σκλάβα).

Για να μπορεί Κάποιος να ασχοληθεί πραγματικά με την άρση των αμυνών κατ΄ εμένα θα πρέπει να είναι σε θέση να μπορεί να διαχωρίσει ποια άμυνα ανήκει σε ποια κατηγορία και ποια η χρηστική της αξία, ποια είναι τα συμπτώματα και ποιοι οι τρόποι με τους οποίους γενικότερα αυτές οι άμυνες εκφράζονται.

Τα πιο πάνω δεν τα εκλαμβάνω ως άμυνες.
Προσωπικά δεν θεωρώ την ηττοπάθεια άμυνα, αλλά στάση ζωής η οποία πιθανόν να οφείλεται στην άμυνα της ματαίωσης, η εθελοτυφλία δεν είναι άμυνα είναι αποτέλεσμα πιθανόν της απώθησης του γεγονότος της πραγματικότητας επειδή είναι οδυνηρή, δηλαδή τα πιο πάνω θεωρώ πως είναι τα αποτελέσματα μιας άμυνας και όχι η άμυνα η ίδια.

Ένα άλλο είδος αμυντικού μηχανισμού κατά τον Γκουρτζίεφ είναι ο Αντιδραστικός σχηματισμός (Reaction Formation) o οποίος δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από ένας μηχανισμός του τύπου "όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια" και μπαίνει στο παιγνίδι όταν κάτι που δεν μπορούμε να αποκτήσουμε, αρχίζουμε και το βλέπουμε από κάθε δυνατή αρνητική πλευρά του, ώστε να πείσουμε εαυτό, πως δεν το θέλαμε ποτέ, είναι κάτι άσκημο κι αρνητικό. (Θα παραθέσω σήμερα μερικά άρθρα ανάμεσα σ αυτά και του Γκουρτζίεφ, τον οποίο αγαπώ και έχει ασχοληθεί αρκετά με τους μηχανισμούς άμυνας).

Η απόλυτη διαφάνεια κατά την προσωπική μου άποψη είναι ότι πιο ερωτικό, ότι πιο καθάριο και ειλικρινές μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε Έναν Αφέντη και την ιδιοκτησία Του. Σπάνιο και δύσκολο, αλλά ως στόχος πιστεύω αξιοθαύμαστος.
Μπορεί να επιτευχθεί, όταν το άτομο δεν βλέπει εαυτό ως κουβαλητή βρώμας και δυσωδίας, όταν το άτομο δεν πιστεύει πως το γεγονός πως έχει ανάμεσα σε όλα και αδυναμίες τον καθιστά λιγότερο αξιαγάπητο, όταν το άτομο γνωρίζει πως τον αγαπάνε και τον αποδέχονται για όλα όσα είναι και γίνεται.
Βρίσκω προσωπικά το θάρρος να σταθείς απογυμνωμένος κι ευάλωτος μπροστά σε Κάποιον άλλο, να ανοίξεις κάθε φύλλο της ψυχής σου, να δείξεις όχι μόνο όσα φωτίζονται αλλά και όσα κρύβονται στα σκοτάδια σου, όχι μόνο όλα όσα για τα οποία νιώθεις περήφανος, αλλά και όσα σε κάνουν να ντρέπεσαι, μια πράξη που προϋποθέτει απίστευτο ψυχικό σθένος κι ανάμεσα σε άλλα μια ειλικρινή επιθυμία απόλυτης παράδοσης, αλλά βέβαια για να είναι κάτι τέτοιο εφικτό για την σκλάβα, χρειάζεται η ύπαρξη και της αντίστοιχης επιθυμίας από Τον Κυρίαρχο αλλά και η ικανότητα Του για διαχείριση της απόλυτης διαφάνειας της σκλάβας-ιδιοκτησίας Του.
Για μένα είναι αντίστοιχο αλλά σε πιο βαθιά και δύσκολη μορφή, όπως το να σταθώ εντελώς γυμνή σε στάση επιθεώρησης μπροστά Του, γνωρίζοντας πως το σώμα μου δεν μοιάζει με σώμα μοντέλου, ούτε με σώμα 20χρονης, αλλά παρ’ αυτά να είναι εκείνο το σώμα που Εκείνος επιθυμεί και Τον ευχαριστεί να Τον υπηρετεί και πέρα απ αυτό να Του ανήκει.

 

Re: Απάντηση: Don't ever take a fence down until you know why it was put up.

Πολύ ορθό και συγκροτημένο το ποστ σου lara[E-p] και σ' ευχαριστώ που επεσήμανες και κάποια λάθη στο σκεπτικό μου. Όπως αυτό:

Θα συμφωνήσω ότι δεν είναι παρά αποτελέσματα της λανθασμένης συμπεριφοράς.

Αναρωτιέμαι ακόμη, μετά από πρόσφατα αναγνώσματα, εάν οι άμυνες δεν είναι απλά "καμμένες" (με την έννοια "περπατημένες" δηλαδή ανοιχτές και πρόσφορες) οδοί νευρικών συνάψεων, όπου το άτομο σχεδόν καταναγκαστικά γυρίζει και επιλέγει ακριβώς την ίδια οδό, αντί να ψάξει διαφορετικούς "κόμβους" σκέψεων, που δεν έχουν χρησιμοποιηθεί ποτέ από τον ίδιο. Άσχετο ίσως, αλλά τώρα μούρθε... 

Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω και με το κάτωθι:

Έχεις απόλυτο δίκιο. Είναι κομμάτι της σχέσης. Δεν κάνουμε ψυχοθεραπεία εδώ πέρα, ούτε επιλύουμε προσωπικά προβλήματα. Ας μην ξεχνούμε ότι επαφίεται πάντα στον Κ να εντοπίσει πράγματα που ο ίδιος θεωρεί προβληματικά, και κατά πάσα πιθανότητα δεν είναι αλτρουϊστικά ορμώμενος (η "βελτίωση" της σκλάβας δεν αποσκοπεί σε κάτι πέραν της καλύτερης εξέλιξης μίας απολαυστικής σχέσης). Παρόλα αυτά, θεωρώ ότι η "βελτίωση" αυτή λειτουργεί πάντα προς όφελος της σκλάβας. Θα ήταν ανόητος ένας Κ που θα έβλαπτε την ιδιοκτησία του ή που θα της επέτρεπε να βλάπτει τον εαυτό της. Οι σκλάβες δεν φυτρώνουν στα δέντρα, απαιτούν τεράστια επένδυση χρόνου και ενέργειας από έναν Κ, όπως ξέρουμε όλοι και όλες.

Κι αυτή μία ενδιαφέρουσα άμυνα (την έχω συναντήσει πολλές φορές μπροστά μου για κάποιο μυστήριο λόγο).  Δεν έχω διαβάσει ποτέ Γκουρτζίεφ, θα περιμένω τα άρθρα που θα παραθέσεις.

Περί διαφάνειας:

Δεν είμαι βέβαιη γι αυτό. Ένας Κ με τον οποίο συνομιλούσα παλιά είχε κατατάξει την επιθυμία του Υ για απόλυτη διαφάνεια στα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της προβληματικής sub. Έλεγε ότι το κάνει για να φορτώσει στον άλλον το άγχος του εαυτού της, για όσα δεν μπορεί να αντέξει η ίδια. Ίσως όμως να μιλούσε για υποτακτικές και όχι για σκλάβες - ο ίδιος δεν έπαιρνε ποτέ σκλάβες, βλέπεις. Προσωπικά, έφτασα στο σημείο να κρατώ πράγματα που με πονούν και με ενοχλούν, για να μην φορτώνω τον Κύριό μου με πράγματα που ξέρω ότι μπορώ να τα αντέξω μόνη μου. Δεν ξέρω όμως αν κάνω καλά. Θα μπορούσαν ίσως κάποιοι Κ, εάν δεν είναι πολύ απασχολημένοι, να μας διαφωτίσουν περί της ορθής αντιμετώπισης του θέματος της διαφάνειας;

Δεν μιλώ για βρωμερά πράγματα. Μιλάω για δικές μου, προσωπικές πληγές. Όπως είμαι βέβαιη ότι έχουν και οι Κ. Οι αδυναμίες των Υ καλά κάνουν και υπάρχουν και σαφώς δεν αποκρύπτονται, ακόμη και αν το θέλουμε. Έτσι δεν μένουν αναξιοποίητοι και οι Κ. 

Ίσως αυτό να είναι ένα στάδιο της υποταγής. Νομίζω όμως πως δεν είναι ο στόχος. Ίσως να μην είναι ο δικός μου στόχος, ή ο στόχος του Κυρίου μου, όπως τον αντιλαμβάνομαι, ίσως για την κάθε μία να ισχύει άλλος στόχος, όπως και για την κάθε μία υπάρχει και ο κατάλληλος Κύριος. Νομίζω πως για μένα ο στόχος είναι να στέκομαι δυνατή, όχι ευάλωτη. Να μην ντρέπομαι για τίποτα, αρκεί να έχω φροντίσει ώστε να μην υπάρχει τίποτε για το οποίο να ντρέπομαι. Να λούσω με το δικό μου φως τα δικά μου σκοτάδια, ώστε να τα δω εγώ και να τα αντέξω εγώ. Κι αυτό σθένος απαιτεί.

Πάρα πολύ σωστό. Η διαχείριση σε αυτό έγκειται, πιστεύω. Όχι μόνο στην αποδοχή, αλλά στο παραπέρα. Στο τί κάνουμε με αυτό που έχουμε εδώ μπροστά μας. Μπορεί να πάει παραπέρα; Φυσιολογικά, πιστεύω πως μπορεί. Δεν νομίζω να τελειώνει ποτέ η φάση, όσο ζούμε.

 

Απάντηση: Don't ever take a fence down until you know why it was put up.

Να το δούμε από την πλευρά ενός slave χωρίς εμπειρία? (ελπίζω να μη σας φανούν απλοίκά αυτά που θα πω!!!)
1. Ενας σκλάβος πιστεύω ότι θέλει να του σπάσουν το καβούκι του για να δει και ο ίδιος τι έχει από κάτω. Αν δεν ήθελε να γίνει αυτό και να διατηρήσει την πληρότητα των αμυνών του δε θα επέλεγε αυτό το ρόλο και μία τέτοια εκπαίδευση. Για τον σκλάβο ίσως αυτό να είναι και μία μορφή λύτρωσης.

2. Πρέπει νομίζω να γίνει μία διάκριση των "κοινωνικών αμυνών" εδώ. Εάν σπάσεις το σύνολο των 'κοινωνικών αμυνών" ενός σκλάβου το κοινωνικό του καβούκι το πιθανότερο είναι ότι ταυτόχρονα καταστρέφεις και το μαλακό υπογάστριο. Ο σκλάβος παθαίνει σαν προσωπικότητα ασφυξία και ακαριαία ως προσωπικότητα πεθαίνει. Και εκεί θα πρέπει ο master ή mistress να δημιουργήσει από την αρχή ένα κοινωνικό άτομο. Θεωρώ ότι αυτό είναι μία πολύ δύσκολη διαδικασία που ουσιαστικά καταστρέφει και τους δύο τόσο τoν αφέντη - αφέντρα που πλέον αποκτά μητρικο θα έλεγα ρόλο στην σχέση όσο και των σκλάβο καθώς δημιουργεί μη αναστρέψιμες και μονοπροσωπικές εξαρτήσεις από τον αφέντη. Και για να αφήσουμε τις παραβολές, το να ξεφτυλίσεις κάθε κοινωνική πτυχή ενός σκλάβου τον αποκόβει από τον κοινωνικό του περίγυρo. Αυτός όμως ο κοινωνικός περίγυρος είναι που έχει διαμορφώσει το μαλακό υπογάστριο τόσα χρόνια. Καταστρέφοντας λοιπόν τον κοινωνικό σύνδεσμο με οικογένεια και φίλους κατστρέφεις αυτήν την μυστική εικόνα του υπογαστρίου. Και τελικά στον master - mistress δεν μένει τίποτα να ανακαλύψει..... Στην πραγματικότητα μένει μόνο με ένα άψυχο κουφάρι στα χέρια το οποίο για να τον - την ικανοποιήσει θα πρέπει να το επαναδημιουργήσει.

3. Ο σκλάβος είναι ένα άτομο με άμυνες αδύνατες στο σύνολό τους σχεδόν. Αν ήταν ισχυρές δε θα ήταν σκλάβος. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν έχει και άμυνες ισχυρές που προκαλλούν αντίδραση. Οι άμυνες αυτές όταν προσπαθήσουν να σπάσουν προκαλλούν αντίδραση. Η αντίδραση αυτή όμως δεν είναι ένα απλό κλάμα.... Αυτό είναι απλά το μαλακό υπογάστριο. Η αντίδραση έναντι αυτών των αμυνών μήπως μπορεί να είναι μέχρι και η εκδίκηση.....?

Ελπίζω με τις σκέψεις αυτές να έδωσα κάποιο ερεθισμό για σκέψη!!! περιμένω απαντήσεις!!

 

Απάντηση: Don't ever take a fence down until you know why it was put up.

Για να σπάσεις ένα καβούκι πρέπει να έχεις λόγο να το κάνεις.

Ο λόγος είναι άμεσα συνδεδεμένος με τον τρόπο και το τελικό αποτέλεσμα.

Λόγος-Δράση-Τέλος

Τρεις λέξεις με χιλιάδες όμως διαφορετικές συνδέσεις μεταξύ τους. Τα manual όσο και ελκυστικά και αν είναι δεν ενδιαφέρουν τον αναγνώστη. Και πιθανολογώ ότι ούτε τον δημιουργό.

Έχω μία ερώτηση...

Η τάξη τιθασεύει το κτήνος;

 

Re: Απάντηση: Don't ever take a fence down until you know why it was put up.

Εγώ δεν κατάλαβα αυτά που έχω μαρκάρει με bold, αν έχεις την καλοσύνη..

Επίσης, αν όπως λες, θέλει να του σπάσουν το κέλυφος, γιατί να προβεί σε αντιδράσεις τόσο ενεργητικά επιθετικές όσο η εκδίκηση;

 

Re: Απάντηση: Don't ever take a fence down until you know why it was put up.

Αν οι άμυνές του ήταν συλλήβδην αδύναμες τότε εν δυνάμει θα ήταν σκλάβος όλων, ή για να το θέσω διαφορετικά, η σκλαβιά του θα ήταν ένα κοινωνικό status και όχι ένα status αναφερόμενο στο BDSM.

Το ότι μπορείς να το σπάσεις, είναι αρκετός λόγος, ή δεν έχεις δει ποτέ γatούλα να σκοτώνει ακρίδα και κατόπιν να φεύγει χωρίς να τη φαει;

Το "πρέπει" έχει αιτιολογικό χαρακτήρα ή εμπεριέχει αξιακή κρίση;

Στο βαθμό που το εξωτερικό περιβάλλον, με το οποίο αλληλεπιδρά -όπως του ορίζει η ιδιοσυγκρασία του-, επηρεάζει το βιολογικό του υπόβαθρο, ναι.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Don't ever take a fence down until you know why it was put up.

Και γιατί να το τιθασεύσεις;