Door... to a kind... of perception

Οριακά μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου. Ανοιγόκλεισα τα βλέφαρά μου. Κάτι λεπτές τούφες από τα μαλλιά μου, ο κοντινός όγκος του μαξιλαριού και η πόρτα της ντουλάπας ήταν τα μοναδικά πράγματα που μπορούσα να δω. Εξάλλου περισσότερο από το μισό μου πρόσωπο ήταν βυθισμένο στο μαξιλάρι.

Ο μεσημεριανός ύπνος, έστω σύντομος, έστω κλεφτός, ήταν μια πολυτέλεια που δεν έχω και πολύ συχνά. Για την ακρίβεια την έχω πολύ σπάνια.

Και ήταν από εκείνα τα ξυπνήματα που σου δίνουν μια καλή γεύση του πώς μπορεί να νιώθει κάποιος σε αυτό που – σε άπταιστα ελληνικά – λέγεται altered states of consciousness. Δεν θυμόμουν εικόνα. Θυμόμουν αίσθηση. Το τι την έκανε trigger μετά από τόσο καιρό, ούτε το ξέρω, ούτε και έχει και κάποια σημασία τελικά.

Η αίσθηση για να μην γλυστρήσει, όμως, πίσω στο ασυνείδητο ξανάγινε ή – πιθανότερο – ξανάφτιαξε εικόνα. Και βρέθηκα εγώ να κοιτάζω τον εαυτό μου σε εκείνη την εικόνα – σκηνή. Έβλεπα την πλάτη μου, τεντωμένη όπως η γάτα που προετοιμάζεται χωρίς να ξέρει απαραίτητα γιατί. Και η μέση μου έσπαγε και καμπύλωνε προς το κρεβάτι. Και το κύμα του σώματος ήταν κάπως σαν: πλάτη ψηλά, μέση χαμηλά, λεκάνη ψηλά, γόνατα χαμηλά. Κατά μήκος της ραχοκοκαλιάς στάλες ιδρώτα που οριακά με κρύωναν και με ανατρίχιαζαν.

CUT ΣΚΗΝΗΣ…



Σε εκείνο το δωμάτιο βρέθηκα, βρεθήκαμε από μια πολύ ιδιότυπη πόρτα, μικρή, με ψηλό σενάζι όπως αυτά στις πόρτες των πλοίων, που ήθελε ένα κάποιο άλμα για να την περάσεις και να κατεβάσεις αρκετά το πόδι ώστε να φτάσει να βρει το πάτωμα του δωματίου. Τεχνικά, μιλώντας, προφανώς ήταν κάποιος παλιός ημιυπαίθριος που είχε καταλήξει δωμάτιο στη ζούλα και το παράθυρο δεν απέκτησε ποτέ προδιαγραφές πόρτας. Έμπαινες δηλαδή κυριολεκτικά από το παράθυρο. Το αίσθημά μου όμως ήταν ότι μάλλον έμπαινα στην σκουληκότρυπα ή στο rabbit hole της Αλίκης. Και ξαφνικά βρισκόμουν σε ένα χώρο τόσο στεγανό έναντι της πραγματικότητας. Βρισκόμασταν.

CUT ΣΚΗΝΗΣ…

Είχαμε πάει αρκετές φορές σε εκείνο το μέρος. Και αυτή η… παραδοξότητα που γεννούσε η κατασκευαστική ατασθαλία μας άρεσε πολύ. Και το επιλέγαμε αυτό το δωμάτιο έναντι άλλων αρκετά συχνά.

CUT ΣΚΗΝΗΣ…



Κύμα του σώματος. Ήταν ότι ο ουρανός έξω έκλαιγε και βροντούσε ωστόσο ο χώρος ήταν τόσο καλά (από)μονωμένος;

Ήταν το βαρύ μωβ – κόκκινο – καφέ που συνέθεταν μοκέτα, κουρτίνες, τοίχοι και φωτισμός;

Ήταν η επιθυμία;

Ήταν το συνταίριασμα εκείνο των σωμάτων που ανεξάρτητα και πάνω από συναισθήματα, λογική, δρόμους ζωής, άλλες σχέσεις – σημαντικές και μη- στο παρόν, το παρελθόν ή το μέλλον κρατά άρρηκτα δεμένους δυο ανθρώπους;

Ίσως και όλα μαζί.

Ούτε λέξη. Δεν βγάζαμε ούτε λέξη. Αλλά ξέραμε απολύτως τι ήθελε ο καθένας.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…