Eικαστικές τέχνες

 



 



 


Εφυγε ο Μαλανγκατάνα

Ενας από τους εμβληματικότερους καλλιτέχνες της εικαστικής σκηνής στη Μοζαμβίκη

Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011 ΤΟ ΒΗΜΑ

Ο εμβληματικός εικαστικός καλλιτέχνης από τη Μοζαμβίκη Μαλανγκατάνα έφυγε από τη ζωή σήμερα σε ηλικία 74 ετών στην Πορτογαλία, όπου νοσηλευόταν από πολλών ημερών, ανακοινώθηκε από νοσοκομειακές πηγές.

Θεωρούμενος ένας από τους εμβληματικότερους καλλιτέχνες της σύγχρονης εικαστικής σκηνής στη Μοζαμβίκη, ο Μαλανγκατάνα έχασε τη μάχη για τη ζωή στη διάρκεια της χθεσινής νύκτας, έπειτα από μακρόχρονη ασθένεια, τόνισε ο εκπρόσωπος του νοσοκομείου Πέντρου Ισπάνου, στο Ματοσίνιος της βόρειας Πορτογαλίας, όπου είχε μεταφερθεί τη νύκτα των Χριστουγέννων. Σημειώνεται ότι, το 1997 ανακηρύχθηκε Καλλιτέχνης για την Ειρήνη από την ΟΥΝΕΣΚΟ.

Γεννημένος στις 6 Ιουνίου στη Μαλατάνα, μία κοινότητα στα νότια της Μοζαμβίκης, ο Μαλανγκατάνα Βαλέντε Νγκουένια εξ απαλών ονύχων βγήκε στον στίβο της βιοπάλης: αρχικά ως βοσκός, κατόπιν ως μαθητευόμενος θεραπευτής, υπάλληλος καταστήματος, ενώ κάποια περίοδο της ζωής του μάζευε μπαλλάκια του τέννις σε ένα σύλλογο αθλοπαιδιών.

Ήταν εκεί που μυήθηκε στη μυσταγωγία της τέχνης από πορτογάλους εποίκους, οι οποίοι των ενθάρρυναν να εμβαθύνει τις καλλιτεχνικές του σπουδές.

Ζωγράφος, γνωστός για τους μεγάλους πίνακες και τις νωπογραφίες του με τα ζωντανά χρώματα, αλλά επίσης κεραμίστας, γλύπτης και ποιητής, ο Μαλανγκατάνα ανέλαβε μετά την ανεξαρτησία της Μοζαμβίκης το 1975 την εκτέλεση πολλών δημόσιων καλλιτεχνικών έργων, όπως τις τοιχογραφίες στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας και στο Κέντρο Αφρικανικών Σπουδών στο Παν/μιο Εντουάρντου Μοντλάνε.

Από το 1990 έως το 1994, χρημάτισε βουλευτής του Απελευθερωτικού Μετώπου της Μοζαμβίκης (FRELIMO), που κυβερνά αδιάλειπτα τη χώρα από την εποχή της ανεξαρτησίας της.

 

Απάντηση: Eικαστικές τέχνες

 
HENRI MATISSE

 

Απάντηση: Eικαστικές τέχνες

Για τον αγαπημένο μου Goustave Courbet

 

Walter Sickert

Walter Richard Sickert (31 May 1860 – 22 January 1942) was a German-born English Impressionist painter and a member of the Camden Town Group. Sickert was a cosmopolitan and eccentric who often favoured ordinary people and urban scenes as his subjects, but whose oeuvre also included portraits of well known personalities and friends, as well as images derived from press photographs. He is considered a prominent figure in the transition from Impressionism to modernism, and an important influence on distinctively British styles of avant-garde art in the 20th century.

 ​

Sickert took a keen interest in the Jack the Ripper crime and believed he had lodged in the room used by the infamous serial killer, having been told this by his landlady, who suspected a previous lodger. He painted the room, entitling it "Jack the Ripper's bedroom" and portraying it as a dark, brooding and almost unintelligible space.

 

Απάντηση: Eικαστικές τέχνες

Arnold Böcklin (16 Οκτωβρίου 1827 – 16 Ιανουαρίου 1901), Ελβετός ζωγράφος, συμβολιστής.

 
Αυτοπροσωπογραφία

 
Der Ritt des Todes

 
Heiliger Hain

 

Dino Valls

 
 
 
 
 
 
 ​

 

Giger (Δε χρειάζονται συστάσεις)

 

 

 

 

Λατρεύω

 ​

Tamara de Lempicka - The complete works

 

 


 




Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Κατέστρεψαν τον Θεόφιλο

Του ΣΤΡΑΤΗ ΜΠΑΛΑΣΚΑ

Χρώματα που έχουν ξεθωριάσει, σε πίνακες που αφέθηκαν εκτεθειμένοι στον ήλιο ή σκέβρωσαν από την υγρασία. Εργα που καταστρέφονται, καθώς οι καμβάδες αρχίζουν να μαδάνε. Κεραμίδια που επιτρέπουν να τρέξουν νερά μέσα στις αίθουσες, στάζοντας πάνω στα έργα τέχνης.

Και κοντά σε όλα αυτά, μία, όλη κι όλη, έκτακτη υπάλληλος, απλήρωτη από τον περασμένο Ιούνιο, με τη σύμβασή της να έχει λήξει ήδη από την Πρωτοχρονιά. Κι όμως εκείνη αγόγγυστα συνεχίζει να ανοίγει τις πόρτες τού κατά τα άλλα «προπύργιου του λεσβιακού πολιτισμού», του ρημαγμένου Μουσείου Θεόφιλου.

Σαν κεραυνός έπεσε η πρώτη καταγγελία για την πραγματική καταστροφή των 86 πρωτότυπων έργων του λαϊκού ζωγράφου Θεόφιλου Χατζημιχαήλ, που φιλοξενούνται στο ομώνυμο Μουσείο της Μυτιλήνης.

Στη διάρκεια εκδήλωσης παρουσίασης του βιβλίου με τίτλο «Θεόφιλος: τα έργα του ζωγράφου στο Μουσείο Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης», της επίτιμης διευθύντριας του Μουσείου, αρχαιολόγου και κοινωνικής ανθρωπολόγου Γιαννούλας Καπλάνη, ο εξωτερικός συνεργάτης του Μουσείου Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης και επιμελητής της έκδοσης, ο αρχιτέκτονας, φωτογράφος και γραφίστας Βελισάριος Βουτσάς, «ταρακούνησε» το κοινό, περιγράφοντας την κατάσταση που συνάντησε στη διάρκεια της επίσκεψής του στο Μουσείο Θεόφιλου. Οπως αποκάλυψε, τα έργα καταστράφηκαν και ήδη έχουν ξεθωριάσει.

Οπως μάλιστα χαρακτηριστικά είπε: «Δεν χωράει δικαιολογία άγνοιας. Ακόμη και ο ταξιτζής που με μετέφερε και ο καφετζής της γειτονιάς, ήξεραν για την κατάσταση του Μουσείου».

Το γεγονός αυτό έκανε χθες τον γενικό γραμματέα Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής Δημήτρη Χαλκιώτη, με τον προτεινόμενο πρόεδρο του υπό σύσταση Οργανισμού Παιδείας και Πολιτισμού του Δήμου Λέσβου, Κώστα Αστυρακάκη, και τη συντηρήτρια του υπουργείου Πολιτισμού, Δέσποινα Μαρσινοπούλου, να επισκεφθούν το Μουσείο. Εκεί η τελευταία έκανε μια πρώτη εκτίμηση των κινδύνων που υπάρχουν και των φθορών που έχουν ήδη υποστεί τα έργα.

Στο Μουσείο Θεόφιλου, λοιπόν, διαπιστώθηκε η εξαφάνιση πραγματικά μεγάλου μέρους γνωστών έργων από τον ήλιο, στον οποίο εκτίθενται οι καμβάδες απροστάτευτοι. Αλλωστε, από τον ήλιο προέρχεται και ο μοναδικός φωτισμός του Μουσείου, αν εξαιρέσει κανείς κάποια φώτα οροφής! Ακόμα, τα έργα είναι εκτεθειμένα στη σκόνη από τα παράθυρα που ανοίγουν, ως μόνη μέθοδος εξαερισμού. Η υγρασία μπαίνει από παντού, ακόμα και από τα κεραμίδια που, ασυντήρητα, επιτρέπουν στα νερά της βροχής να τρέχουν πάνω στα έργα. Θέρμανση δεν υπάρχει καμία. Κάποιοι θερμοσυσσωρευτές της δεκαετίας του '80 είναι και αυτοί εκτός λειτουργίας.

Σύμφωνα με τη συντηρήτρια κ. Μαρσινοπούλου, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Εκρουσε, μάλιστα, τον κώδωνα του κινδύνου για το Μουσείο και τη συλλογή λέγοντας πως, στο βαθμό που η ίδια μπορεί να εκτιμήσει, υπάρχουν αρκετές φθορές και θα είναι δύσκολο «να κλείσει κανείς τα μάτια και να εφησυχάσει ή να πει "ας αφήσουμε το θέμα λίγο ακόμα"».

Ο Δημήτρης Χαλκιώτης έθεσε πρώτη προτεραιότητα την άμεση επικοινωνία και ενημέρωση της γενικής γραμματέως του υπουργείου Πολιτισμού, Λίνας Μενδώνη. Κι ο κ. Αστυρακάκης σημείωσε πως «πρέπει να αναλάβουμε πρωτοβουλίες αντάξιες της μεγάλης κληρονομιάς που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε».

Μετά απ' όλα τούτα, στο Μουσείο έμεινε και πάλι μόνη η μόνη υπάλληλος, άμισθη φύλακας μιας μεγάλης πολιτιστικής κληρονομιάς, την οποία η σύγχρονη πολιτεία αδυνατεί να προστατεύσει, έστω και στοιχειωδώς. *

Από τον Τεριάντ, στους δημάρχους

Το Μουσείο Θεόφιλου στεγάζεται στο κτήριο που σχεδίασε και έχτισε το 1964 ο γνωστός Λέσβιος αρχιτέκτονας Γιώργος Γιανουλέλης, με έξοδα του γνωστού Μυτιληνιού τεχνοκριτικού Στρατή Ελευθεριάδη-Τεριάντ. Ο τελευταίος ήταν ο άνθρωπος που «ανακάλυψε» τον Θεόφιλο, ενθαρρύνοντάς τον τα τελευταία χρόνια της ζωής του να ζωγραφίζει σε καμβάδες. Τους περισσότερους από αυτούς ο Τεριάντ τούς παραχώρησε στο Μουσείο Θεόφιλου, ενώ κάποιους άλλους τους έβαλε σε ειδική αίθουσα με έργα του λαϊκού ζωγράφου στο άλλο μουσείο που έχτισε και δώρισε στο υπουργείο Πολιτισμού, στο Μουσείο - Βιβλιοθήκη Μοντέρνας Τέχνης Τεριάντ. Το 1965 ο Τεριάντ δώρισε το Μουσείο Θεόφιλου στο Δήμο Μυτιλήνης. Εκτοτε το μουσείο διαχειριζόταν η εκάστοτε δημοτική αρχή της Μυτιλήνης έως την κατάργηση, λόγω «Καλλικράτη», του δήμου στις 31 του περασμένου Δεκεμβρίου. Σήμερα το Μουσείο αποτελεί περιουσία του Δήμου Λέσβου και θα το διαχειρίζεται ο δημοτικός Οργανισμός Παιδείας και Πολιτισμού, όποτε αυτός ιδρυθεί.


Αυτοψία στο μουσείο της ντροπής

Σοκάρισε η χθεσινή δημοσιοποίηση από την «Ε» των σοβαρών φθορών που έχουν υποστεί τα έργα ζωγραφικής του λαϊκού ζωγράφου Θεόφιλου Χατζημιχαήλ, τα οποία «φυλάσσονται» στο ομώνυμο Μουσείο της Μυτιλήνης.

Σοκάρισε αλλά δεν ξένισε, γιατί, όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε, οι πάντες γνώριζαν την απαξίωση του μοναδικού αυτού μνημείου, το οποίο χτίστηκε το 1964 με έξοδα του Στρατή Ελευθεριάδη-Τεριάντ για να στεγάσει τους πίνακες ζωγραφικής του περιπλανώμενου μέχρι τότε ζωγράφου, τον οποίο ο ίδιος ο σπουδαίος τεχνοκριτικός είχε ενθαρρύνει να ζωγραφίσει για πρώτη φορά σε καμβάδες.

Μια επίσκεψη για μια ακόμα φορά στο κατά τα άλλα «διαμάντι» του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού έδειξε ξανά πώς αντιμετωπίζονται στην Ελλάδα τα διαμάντια. Τα 86 έργα τέχνης του Θεόφιλου που φιλοξενούνται στο μουσείο, ουδέποτε συντηρήθηκαν και γι' αυτό έχουν αρχίσει ν' αποσυντίθενται. Πολλά απ' αυτά είναι γεμάτα τρύπες, έχουν αλλοιωμένα χρώματα, «μαδημένα» σε μεγάλα τμήματά τους, λόγω της υγρασίας ή του ηλιακού φωτός, του μόνου που διαθέτει το μουσείο, μια και από τα ελάχιστα φώτα οροφής πολλά δεν λειτουργούν.

Το θέμα δημοσιοποιήθηκε με αφορμή την επίσκεψη του γενικού γραμματέα Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής Δημήτρη Χαλκιώτη με τον προτεινόμενο πρόεδρο του υπό σύσταση Οργανισμού Παιδείας και Πολιτισμού του Δήμου Λέσβου Κώστα Αστυρακάκη και τη συντηρήτρια του υπουργείου Πολιτισμού Δέσποινα Μαρσινοπούλου. Η τελευταία έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για το μουσείο και τη συλλογή λέγοντας πως, στο βαθμό που η ίδια μπορεί να εκτιμήσει, υπάρχουν αρκετές φθορές και θα είναι δύσκολο «να κλείσει κανείς τα μάτια και να εφησυχάσει ή να πει "ας το αφήσουμε λίγο ακόμα"».

Καταρρέει και το κτίριο

Πρώτη επαφή με το μουσείο, ο δρόμος προς τον άλλοτε «Θεοφράστειο» ελαιώνα που στριμώχτηκε πια ανάμεσα σε μεζονέτες. Ο Τεριάντ έφτιαξε και το δρόμο που είναι σήμερα γεμάτος λακκούβες. Παντού αγριόχορτα. Οσο για το κτίριο του μουσείου; Σπασμένα κεραμίδια, επισκευασμένα πρόχειρα, κουφώματα σάπια, θέρμανση που δεν λειτουργεί και υγρασία παντού, μια και τα νερά τρέχουν πάνω στους τοίχους και στα έργα! Η μία και μόνη υπάλληλος, απλήρωτη από τον περασμένο Ιούνιο, με τη σύμβασή της ήδη ληγμένη από την Πρωτοχρονιά, αναρωτιέται «τίνος είναι το μουσείο;».

Υπεύθυνες για την κατάσταση που επικρατεί στο μουσείο; Οι δημοτικές αρχές της Μυτιλήνης έως τις πρόσφατες δημοτικές εκλογές και την κατάργηση του δήμου στις 31 του περασμένου Δεκεμβρίου, που θεώρησαν ένδειξη πολιτισμού τις καλοκαιρινές συναυλίες επώνυμων τραγουδιστών και δεν έβαλαν ούτε μια πινακίδα που να δείχνει από πού πάει κανείς για το Μουσείο. Γιατί πραγματικά το βιβλίο επισκεπτών είναι γεμάτο από παράπονα διαμαρτυρόμενων πολιτών που έφαγαν τον κόσμο να βρουν το μουσείο.

Μια κουβέντα και για τα αναμνηστικά από την επίσκεψη στο Μουσείο Θεοφίλου: «Πλαστικοποιημένες» εικόνες έργων που έχουν μετατραπεί σε ... «made in Taiwan», αναμνηστικά πιάτα και γλυκά του κουταλιού μέσα σε κουτιά με εξώφυλλο έργο του Θεόφιλου.

Για όλα αυτά ο δήμαρχος Λέσβου Δημήτρης Βουνάτσος δεσμεύτηκε χθες πως η νέα δημοτική αρχή θα ασχοληθεί με το κύριας προτεραιότητας αυτό θέμα. Κάλεσε δε το υπουργείο Πολιτισμού, αν μη τι άλλο, να συνδράμει σοβαρά οικονομικά. *

 

 




Βιβλιοθήκη, Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Δεσποινίδες ετών 100

Από τον Γιάννη Ε. Στάμο Οι δεσποινίδες της Αβινιόν του Pablo Picasso εκατό χρόνια μετά

συλλογικό έργο, κείμενα: Σωτήρης Χτούρης, Φώτης Καγγελάρης, Elisabeth Heidenreich, Παντελής Τσάβαλος, Γιάννης Ζιώγας, Θανάσης Μουτσόπουλος, Πηνελόπη Πετσίνη, Νίκος Παναγιωτόπουλος, Αναστασία Γεωργάκη, Γιάννης Σταθάτος, Τζίνα Σταυράκη, Βάσω Ρούσση, Μανόλης Μαρμαράς, επιμέλεια: Σωτήρης Ν. Χτούρης, Γιάννης Ζιώγας,



Το 1952 ο Πάμπλο Πικάσο ομολογεί ευθαρσώς ότι η Τέχνη κείτεται θαμμένη σε κατάσταση αποσύνθεσης και ότι ο ίδιος αποτελεί έναν από τους διάσημους νεκροθάφτες της, έναν δημόσιο κλόουν, τον καιροσκόπο τσαρλατάνο που εκμεταλλεύεται την απαιδευσιά, την κενότητα και την υποκρισία των «φιλότεχνων».

«...Εγώ ο ίδιος, από την εμφάνιση του κυβισμού και μετά, τάισα αυτούς τους τύπους με αυτά που ήθελαν και ικανοποίησα αυτούς τους κριτικούς με όλες τις γελοίες ιδέες που πέρασαν από το μυαλό μου. Οσο λιγότερο τις καταλάβαιναν τόσο περισσότερο με θαύμαζαν... Σήμερα, όπως ξέρετε, είμαι γνωστός, είμαι πλούσιος. Αλλά όταν είμαι μόνος δεν έχω την αυθάδεια να με θεωρώ καλλιτέχνη... Εχω καταλάβει την εποχή μου και έχω εκμεταλλευτεί την ηλιθιότητα, τη ματαιοδοξία, την πλεονεξία των συγχρόνων μου... Είναι μια πικρή ομολογία αυτή η ομολογία μου, πιο επίπονη από ό,τι φαίνεται. Αλλά τουλάχιστον και επιτέλους είναι τίμια».

Ποιος θα εκλάμβανε ωστόσο κυριολεκτικά την κατά τα άλλα ειλικρινή δημόσια «ομολογία» του Πικάσο, όταν καλείται να αντιμετωπίσει τις αντιπολεμικές κραυγές της Γκερνίκα (Guernica) ή το απόκοσμο βλέμμα των εκατόχρονων πλέον «Δεσποινίδων της Αβινιόν»;

Η Τέχνη του Πικάσο ξεχωρίζει καθώς αποτελεί απτή αμφισβήτηση θρησκευτικών, κοινωνικών, φυλετικών και πάσης φύσεως παγιωμένων εννοιολογικών και αισθητικών δομών. Η σταθερή και αδιάλειπτη αμφισβήτηση αποτέλεσε τη μοναδική δογματική πεποίθηση στην οποία παρέμεινε πιστός, όπου εις επίμετρον πάντων έθεσε τη ζωή και το καλλιτεχνικό του έργο.

Ο Ισπανός δημιουργός εν τέλει αποδέχεται την αποτυχία του ίδιου και τη διαχρονική ματαιοπονία της Τέχνης, καθώς οι καπνοί από τα συντρίμμια του πολέμου εξακολουθούσαν να πλανιούνται στον ευρωπαϊκό χώρο, ενώ τα θεμέλια του φρανκικού καθεστώτος παρέμεναν ακλόνητα.

Το 2007, στο πλαίσιο της συμπλήρωσης εκατό χρόνων ζωής των φημισμένων «Δεσποινίδων της Αβινιόν» του μεγάλου ισπανού ζωγράφου, διοργανώθηκε στην Αθήνα εκδήλωση που έφερε τον τίτλο: «Το πολιτισμικό πλαίσιο και τα πρόσωπα του μοντέρνου». Τα κείμενα της παρούσης μελέτης συμπεριελήφθησαν στο εν λόγω πολιτιστικό γεγονός και με σημείο αναφοράς τον περιώνυμο πίνακα του ισπανού δημιουργού, πραγματοποιούν μια ιδιαίτερη περιπλάνηση στο πολιτισμικό πλαίσιο του Μοντερνισμού, καθώς και σε ορισμένες ιδιαίτερες πτυχές του, τόσο σε διεθνή όσο και σε εγχώρια καλλιτεχνικά πεδία.

Στο βιβλίο, παράλληλα με θεωρητικά κείμενα περί μοντερνισμού και ανάλυσης του εκατόχρονου πίνακα, αναλύεται η επίδραση της φωτογραφίας στην οπτική του μοντερνισμού, η σχέση του χώρου της ζωγραφικής με τον χώρο της μουσικής, η μοντέρνα αρχιτεκτονική, η αποδόμηση του σώματος μέσα στην τέχνη του 20ού αιώνα, η ελληνική πόλη και ο μοντερνισμός, ενώ η μελέτη ολοκληρώνεται με μια πρωτότυπη δραματοποιημένη αφήγηση.

Το 1907, στο κοινοβιακό εργαστήρι Μπατό Λαβουάρ (Bateu Lavoire) της Μονμάρτρης, τον χώρο συνάθροισης σπουδαίων πνευματικών μορφών καθώς και χρήσης διαφόρων ουσιών, ο Πικάσο θα ολοκληρώσει τον πίνακα που για πολλούς σηματοδοτεί τη γέννηση του μοντερνισμού.

Το έργο, ως προς το αισθητικό πλαίσιο της ζωγραφικής επιφάνειας, καταλύει τους παγιωμένους κανόνες της προοπτικής και της ρεαλιστικής απεικόνισης των ανθρώπινων μορφών, ενώ ταυτόχρονα αναπαριστά με ιδιαίτερη αφαίρεση τις ραγδαίες επιστημονικές και κοινωνικές εξελίξεις που επρόκειτο να καθορίσουν το υπόλοιπο του 20ού αιώνα.

Η ζωγραφική, μετά και την ευρεία χρήση και διάδοση του φωτογραφικού υλικού, όφειλε να αποστασιοποιηθεί πλήρως από τα πρότυπα της ρεαλιστικής αναπαράστασης και να αποδώσει τις εσώτερες πτυχές του ανθρώπινου ψυχισμού.

Οι ψυχαναλυτικές θεωρίες του Φρόιντ επηρέασαν σε τέτοιο βαθμό τον Πικάσο, ώστε ο πίνακας να θεωρηθεί η εικαστική αποτύπωση του ασυνείδητου, ενώ ο Μπρετόν, προσθέτοντας στην παραπάνω άποψη «κοινωνικό περιεχόμενο» ανέφερε χαρακτηριστικά για τις «Δεσποινίδες» ότι εκφράζουν «την επαναστατική απειλή του ασυνείδητου».

Σταθερό σημείο αναφοράς για αρκετούς τεχνοκριτικούς καθώς και για τους αντίστοιχους συντελεστές της παρούσης μελέτης αποτέλεσε το γεγονός ότι τρεις από τις πέντε μορφές των δεσποινίδων φορούν μάσκα. Είτε επρόκειτο για έναν διονυσιακό συμβολισμό που παραπέμπει στο ανθρώπινο σεξουαλικό ένστικτο είτε για την απεικόνιση ενός αρχαίου αφρικανικού πολιτισμού, ο σταθερός παρονομαστής του αρχέτυπου και του πριμιτίβ παραμένει αναμφισβήτητος και δημιουργεί έναν σαφή παραλληλισμό με τον επίσης αρχετυπικό, άχρονο και πρωτόλειο, ανθρώπινο ψυχισμό. Η χρήση της περιβόητης μάσκας, στον πίνακα του Πικάσο, διαφοροποιεί αντί να εξομοιώνει την όψη των προσώπων, ενώ αντιθέτως το βλέμμα των δεσποινίδων που δεν φέρει μάσκα φαντάζει πανομοιότυπο.

Η αμφισημία των αφηγηματικών στοιχείων και η ακραία αφαίρεση «καταδίκασαν» το έργο σε μια διαρκή εννοιολογική παλινδρόμηση, ενώ δεν ήταν λίγοι και εκείνοι που του προσέδωσαν κατά καιρούς τον χαρακτηρισμό του ανολοκλήρωτου.

Η αφηγηματική αμφισημία του έργου περιορίζεται από μια σειρά περιγραφικών προσχέδιων, που διασώζεται, και αναπαριστά ξεκάθαρα πέντε πόρνες να συνοδεύονται από ένα ναύτη, που στην έσχατη εκδοχή των εν λόγω προσχέδιων μετατρέπεται σε φοιτητή.

Το έργο στην τελική του μορφή αμφισβητεί την ορατή πραγματικότητα και την προϋπάρχουσα αισθητική της ζωγραφικής επιφάνειας, χωρίς ωστόσο να πραγματοποιεί την απόλυτη αναίρεση. Στο πλαίσιο της συγκεκριμένης μετέωρης αμφισβήτησης, όχι μόνον της αισθητικής, αλλά και των στερεότυπων της εποχής, προκαλούνται αντιφατικά συναισθήματα στον θεατή, που στέκει αμφίβολος αν θαυμάζει μια μοντερνιστική άποψη από τις «Λουόμενες» του Σεζάν ή μια αφαιρετική αναπαράσταση αρχαίας αφρικανικής φυλής.

«Οι δεσποινίδες της Αβινιόν» συνδυάζουν ένα πλήθος αντιθέσεων, όπου το εύθραυστο αποπνέει ταυτόχρονα δυναμισμό, ο αισθησιασμός και το γυναικείο στοιχείο ενυπάρχουν στο ζωώδες και άφυλο, το αίσθημα του τρόμου εντείνεται από μια οργιαστική, διονυσιακή χαρά, το μοντέρνο δεν τίθεται ικανό ώστε να επικαλύψει το πρωτόγονο, ενώ το στοιχείο του θανάτου αναδύεται μέσα από μια παιγνιώδη διάθεση.

Οι επιμελητές και οι συγγραφείς επιτυγχάνουν μια εύληπτη και ταυτόχρονα εξειδικευμένη μελέτη, που λειτουργεί είτε ως συνολικό σώμα είτε ανά κεφάλαιο αυτοτελώς. Το βιβλίο εξυπηρετεί τις ανάγκες ενός αμύητου στη Μοντέρνα τέχνη, ενώ ταυτόχρονα προσφέρει ενδιαφέροντα στοιχεία και στον πλέον απαιτητικό φιλότεχνο. Ανεξάρτητα από τη θεματική συνάφεια των κειμένων και τη συλλογική εργασία που πραγματοποιείται στον παρόντα τόμο, οι επιμελητές αποσοβούν τις κουραστικές επαναλήψεις που είθισται να υπάρχουν σε ανάλογα εγχειρήματα.

«Οι δεσποινίδες της Αβινιόν» λειτουργούν σαν ένα διαλυτικό σώμα, αποκλειστικός σκοπός του οποίου είναι η κατάρρευση καθετί νοσηρού και παρωχημένου, ενώ η συνθετική του δομή φαντάζει σαν μια θεσπέσια ωδή σε κάθε είδους ανθρώπινη ετερότητα.

Από τη δημιουργία των «Δεσποινίδων» και ύστερα, οι εικαστικές τέχνες θα διαχειριστούν κατά κύριο λόγο τη διάσπαση και την παραμόρφωση του ανθρώπινου σώματος. Η αναδόμηση των ανθρώπινων θραυσμάτων θα πραγματοποιηθεί ανορθόδοξα ή θα διατηρεί τα ανεξίτηλα τραύματα αυτής της εικαστικής συγκόλλησης, που στην ακρότατη εκδοχή της θα αναπαριστά την πλήρη αποσύνθεση των σωμάτων.

 

 



 


Κατά την διάρκεια της πολύχρονης καριέρας του ο Πάμπλο Πικάσσο απεικόνισε επανειλημμένα το ερωτικό φιλί. Ο πιο γνωστός απ' αυτούς τους πίνακες χρονολογείται στα 1969 κι έχει έντονες μπλε αποχρώσεις. Προσωπικά βρίσκω πολύ πιο ενδιαφέρον το δεύτερο, πιο "ταπεινό" σχέδιο, που παρομοιάζει, πολύ τολμηρά, το παθιασμένο φίλημα των εραστών, με αμοιβαία ανθρωποφαγία.

 

ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ.

Γκόγια - Μανέ - Πικάσσο.


 



 




 







Massacre in Korea is a 1951 expressionistic painting composed by Pablo Picasso which is seen as a criticism of American intervention in Korean War. The work is drawn from Francisco Goya's painting The Third of May 1808, which shows Napoleon's soldiers executing Spanish civilians under the orders of Joachim Murat. It stands in the same iconographic tradition of an earlier work modeled after Goya, Édouard Manet's series of five paintings depicting the Execution of the Emperor Maximilian completed between 1867 and 1869.