Eικαστικές τέχνες

Konstantin Makovsky.


 

The Bulgarian martyresses. 1877 Atrocities of bashibazouks in Bulgarian Orthodox Church



 


The Russian Bride's Attire, 1889




 


Tamara and Demon, 1889

 

Απάντηση: Eικαστικές τέχνες

 

The Evil of Perversity

Jean Delville

1891

Drawing

98 x 56 cm.

Galleria del Levante, Munich

This image of perversity represents one of many late-nineteenth-century British and European examples of the Dangerous (or Fatal) Woman, some of which like this one and von Stuck's Sin, use a female figure as an allegorical representation whereas more common are the many examples of historical or mythical women such as Judith, Lilith, the Sirens, Circe, the vampire, and of course Salome.​

 

 


 




Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

ΒΛΑΣΗΣ ΚΑΝΙΑΡΗΣ: 1928-2011

Τα ανδρείκελά του χλεύαζαν την κοινωνία

Της ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΜΠΑΡΚΑ

Σε μία από τις τελευταίες δημόσιες εμφανίσεις του τον περασμένο Μάρτιο, όταν τον βράβευσε η Ενωση Ελλήνων Τεχνοκριτικών με το μεγάλο βραβείο, ο Βλάσης Κανιάρης εκμυστηρεύτηκε ότι δεν αισθάνθηκε ποτέ ζωγράφος ή γλύπτης, δεν διαχώρισε ποτέ το έργο του από τη ζωή και δεν θεώρησε ποτέ την τέχνη δύσκολη ή κάτι πολύ σπουδαίο και ξεχωριστό.


Και ήταν λυτρωτική η ταπεινότητα ενός καλλιτέχνη, που βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της πρωτοπορίας. Αυτόν τον σπουδαίο εκπρόσωπο της ελληνικής αβανγκάρντ θα αποχαιρετήσουμε αύριο στις 12 το μεσημέρι στο Α' Νεκροταφείο. Εφυγε στα 83 του χρόνια.

Καταλυτική προσωπικότητα της λεγόμενης γενιάς του '60, συνέβαλε ουσιαστικά στον προσανατολισμό της τέχνης προς τα διεθνή εικαστικά δεδομένα. Μαζί με τους Ν. Κεσσανλή, Κ. Τσόκλη, Δ. Κοντό, Παύλο και Δανιήλ επέφεραν τομή στην ελληνική τέχνη του 20ού αιώνα, εγκαινιάζοντας ένα γνήσιο μοντερνισμό. Η γενιά αυτή, από τη δεκαετία του '50, ζει μεγάλα διαστήματα στα ευρωπαϊκά καλλιτεχνικά κέντρα, όπως η Ρώμη, το Παρίσι και αργότερα το Βερολίνο. Βιώνει τον μοντερνισμό την ώρα που συντελείται. Η άμεση επαφή και διασύνδεσή τους με τα καλλιτεχνικά ρεύματα μίκρυνε ή εκμηδένισε την απόσταση που χώριζε την ελληνική τέχνη από τις ευρωπαϊκές πρωτοπορίες.

Στη Ρώμη

Ο Βλάσης Κανιάρης εγκατέλειψε την Ελλάδα το 1956 για τη Ρώμη. Είχε μόλις αποφοιτήσει από τη Σχολή Καλών Τεχνών με καθηγητή τον Γιάννη Μόραλη και (εκτός σχολής) τον Γιάννη Τσαρούχη. Με τον τελευταίο συνεργάστηκε στην κατασκευή σκηνικών (δικά του ήταν τα σκηνικά για τη «Στέλλα»), ενώ σχεδίασαν και αποτύπωσαν φωτογραφικά τα υπό κατεδάφιση νεοκλασικά σπίτια της Αθήνας.

Εκεί πρέπει να αναζητήσουμε το βασικό στοιχείο της θεατρικότητας αλλά και την παρουσία θεατών-μαρτύρων στο έργο του Κανιάρη. Ο προβληματισμός του ήδη από τη δεκαετία του '50 ήταν η αναπαράσταση του πραγματικού. Αμφισβήτησε την αναφορικότητα του ζωγραφικού έργου. Ετσι, πέρασε από την αφηρημένη ζωγραφική στην έξοδο του πίνακα στον χώρο και στην αυτονόμησή του μέσω του χρώματος και των αντισυμβατικών υλικών (χαρτιά, πανιά, γύψος) που έφτασε μέχρι τον τεμαχισμό του τελάρου.

Τον Μάιο του 1958 στην γκαλερί «Ζυγός» κάνει την πρώτη του ατομική έκθεση στην Αθήνα. Εμεινε στην Ιστορία ως η πρώτη έκθεση αφηρημένης ζωγραφικής στη χώρα μας. Τα έργα ήταν εμπνευσμένα από το εργατικό ατύχημα της Marcinelle - μια εκατόμβη θυμάτων στα ανθρακωρυχεία του Βελγίου. Λίγες εβδομάδες πριν έρθει στην Αθήνα, είδε για πρώτη φορά στην Galleria d' Arte Moderna της Ρώμης έργα του Τζάκσον Πόλοκ. «Αυτή η "γνωριμία" στάθηκε μια αποκάλυψη αλλά και ένας τοίχος, που μου έκλεισε ουσιαστικά τον δρόμο που είχα πάρει. Μου κόπηκαν τα πόδια. Ετσι κι αλλιώς αυτή η ιστορία του abstrait για την Ευρώπη είχε τελειώσει. Τώρα αν την ανακάλυπτα εγώ με καθυστέρηση ήταν φυσικό...», έλεγε το 1992.

Την ώρα που ο Κανιάρης έχει ήδη αποκηρύξει τα έργα του «Ζυγού», οι Ελληνες κριτικοί σφάζονταν. Η Αριστερά τα επέκρινε ως «εσωστρεφή» και ατομικιστικά, ακαταλαβίστικα για τον λαό. Η Δεξιά τα έβρισκε πολύ προχωρημένα για τα γούστα της.

Δεκαετία '60

Ενα χρόνο αργότερα ο Κανιάρης ξεκινά μια σειρά έργων που φέρουν τον τίτλο «Τιμής ένεκεν στους τοίχους της Αθήνας 1941-19...». Σ' αυτά δημιουργεί την εικόνα, την υφή και την αίσθηση της θέασης των τοίχων της κατοχικής Αθήνας. Από την αρχή της δεκαετίας του '60, το επιτοίχιο γίνεται τρισδιάστατο και εγκαθίσταται οριστικά στο έργο του. Στο πραγματικό αντικείμενο (όπως κουρέλια, μεταχειρισμένα ρούχα, εφημερίδες, σπάγκοι, τσουβάλια) βρίσκει το προσφορότερο μέσο για να επανασυνδεθεί με το ζήτημα της αναπαράστασης. Μόνο που τώρα γίνεται κριτικός, μιλάει για τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες και τον αντίκτυπό τους σε ατομικό, εθνικό ή γεωγραφικό επίπεδο.

Η δεκαετία αυτή ήταν για τον ίδιο πολύ σημαντική. Το 1964, στο διάσημο Teatro La Fenice της Βενετίας, στο πλαίσιο της Μπιέναλε, ο Πιερ Ραστανί οργανώνει την έκθεση «Τρεις προτάσεις για μια νέα ελληνική γλυπτική», με έργα των Κανιάρη, Κεσσανλή και Δανιήλ. Ο Κανιάρης εκθέτει τα πρώτα ανδρείκελα, ντυμένα από τα παλιατζίδικα της Βενετίας, αφού λόγω απεργιών τα έργα που θα εξέθετε δεν έφτασαν ποτέ από την Αθήνα. Η έκθεση προκάλεσε αίσθηση στο εξωτερικό, ενώ στην Ελλάδα αντιμετωπίστηκε με τον γνωστό σκεπτικισμό. Ο Σπύρος Βασιλείου, που συμμετείχε εκείνη τη χρονιά στο ελληνικό περίπτερο της Μπιενάλε, δημοσίευσε οργισμένο άρθρο με τίτλο «Κάτω τα χέρια από την ελληνική γλυπτική»!

«Εγώ, ο Τσόκλης, ο Κεσσανλής, ο Παύλος, ο Κοντός δεν φύγαμε για να πάμε σε μια σχολή καλών τεχνών, όπως η γενιά του '30. Πήγαμε για να παλέψουμε, όχι να παραστήσουμε τον φτωχό συγγενή από τα νότια. Βεβαίως, ζώντας σε ένα μέρος με υποδομή, ωφεληθήκαμε. Παρ' όλα αυτά πιστεύω πως η γενιά του '60 δεν λειτούργησε με τον καταλυτικό ρόλο που θα έπρεπε, μάλλον τον έχει παίξει υπόγεια τον ρόλο της. Ακόμη η γενιά του '30 έχει τα σκήπτρα. Δείτε τις τιμές των δημοπρασιών. Η σύγκριση είναι αποκαλυπτική» («Ε», 29/11/2008).

Η δεκαετία του '70 ανήκει στα αινιγματικά ανδρείκελα των «Μεταναστών», για τα οποία ο Γάλλος κριτικός Πιερ Ρεστανί γράφει ότι ταλαντεύονται «μεταξύ Μπρεχτ και Μπέκετ», και έκαναν μεγάλη πορεία στην Ευρώπη. Ανδρείκελα από σύρμα, συνήθως ακέφαλα και κάποτε χωρίς καθόλου στέρνο, σε φυσικό μέγεθος, ντύθηκαν με τα τριμμένα ρούχα και παπούτσια των μεταναστών, κράτησαν τις βαλίτσες της ανέχειάς τους. Η οξεία κριτική του απέναντι στην κοινωνία, όπως διαμορφωνόταν στη μεταπολεμική Ευρώπη, αποδεικνύεται σήμερα αποκαλυπτικά προφητική.

Μετά την πτώση της χούντας επιστρέφει στην Αθήνα και διορίζεται στην έδρα της Ανωτάτης Σχολής Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ όπου παρέμεινε μέχρι το 1996. Το 1980 παρουσιάζει (με την γκαλερί Μπερνιέ) τη θρυλική έκθεση «Αλίμονο-Ελλάδα ή ο ζωγράφος και το μοντέλο του» στο εγκαταλειμμένο παγοποιείο του Φιξ. Στα εγκαίνια ψήνονταν αρνιά στην είσοδο... Το 1988 μαζί με τον Νίκο Κεσσανλή εκπροσώπησαν τη χώρα στην Μπιενάλε της Βενετίας. Το 1999 η Εθνική Πινακοθήκη (επιμέλεια Αννας Καφέτση) οργάνωσε την αναδρομική του έκθεση. Συνέχιζε να φτιάχνει έργα μέχρι τέλους. Ενα από τα τελευταία είδαμε πέρυσι στην Art Athina στο περίπτερο της «The Breeder».

«Τελικά, δεν άλλαξα τίποτα εδώ και πενήντα και πλέον χρόνια. Τα ίδια πράγματα συνεχίζουν να με απασχολούν: η κοινωνία και η τέχνη. Προσέξτε, είναι άλλο πράγμα η ζωγραφική και άλλο η τέχνη. Εμένα μ' απασχολεί η τέχνη πολύ. Η ζωγραφική, μπορώ να πω, είναι μάλλον εύκολο πράγμα. Η τέχνη όμως;», μας έλεγε τον Οκτώβριο του 2009.


Με γαρίφαλα κατά της χούντας

Μία μέρα πριν από το πραξικόπημα της χούντας ο Βλάσης Κανιάρης φτάνει στο Παρίσι. Το Μάιο, όμως, αποφασίζει με τη σύζυγό του, παιδίατρο Μαρία Κανιάρη, να επιστρέψει. «Η επιστροφή μου δεν ήταν άσχετη με την απόφαση να βοηθήσω στην ανατροπή της χούντας. Το έκανα ώς τις αρχές του Αυγούστου 1969, οπότε και αναγκάστηκα να γυρίσω στο Παρίσι χωρίς δυνατότητα επιστροφής».

Ιστορικό γεγονός αποτέλεσε η έκθεσή του τον Μάιο του 1969 στη «Νέα γκαλερί», στην οδό Τσακάλωφ. Εκθέτει μορφές στο γύψο, που κρατούν κόκκινα γαρίφαλα, συρματοπλέγματα με επιτύμβιες γύψινες πλάκες. Πλήθη ολόκληρα την είδαν. Οι πρώτοι επισκέπτες έπαιρναν φεύγοντας, αντί καταλόγου, ένα πάνινο γαρίφαλο βουτηγμένο στο γύψο. «Με πρόθεση έβαλα σαν λουλούδι το γαρίφαλο, θέλοντας να τονίσω -με το συμβολικό χαρακτήρα που εμπεριείχε- το νόημα της έκθεσης και έτσι να κάνω σαφέστερη και ευκολότερη την πρόσβαση και την κατανόησή της», έγραφε.

 

Brooke Shaden

Ιδέες για Κυρίαρχους ή Πώς να τοποθετήσετε τη σκλάβα σας.

 

 

 

 

 

 

 

 

 ​

 

René Magritte The Menaced Assassin



 



 


 


The Museum of Modern Art, MoMA Highlights, New York: The Museum of Modern Art, revised 2004, originally published 1999, p. 103

A woman's naked body, blood trickling from her mouth, lies on a couch. The well–dressed man who is presumably her killer—the assassin of the painting's title—stands ready to leave, his coat and hat on a chair and his bag adjoining, but he is delayed by the sound of music: languidly relaxed, he listens to a gramophone. Meanwhile two men (agents of the law?), oddly alike, wait in the foyer to ambush him, armed with club and net. And behind him three more men, triplets to the others' twins, watch from over the balcony, witnesses outside the action's frame—like reflections of the painting's viewers, peering in from the other direction.

Magritte's Belgian brand of Surrealism deals in clear visions with unclear meanings. Unlike the fantastic dreamscapes of Paris Surrealists such as Salvador Dalí, his settings are strangely normal, and his protagonists are bourgeois gentlemen in ties and bowler hats. Yet he specialized in permanent irresolution, in mysteries without a key. The Menaced Assassin must be rooted in detective novels and movies, which fascinated Magritte, but its studied frozen quality, the impassivity of its actors, puts it in another dimension from the dime thriller.

Disturbingly, the gaze of the three men at the back meets the viewers' own. The murderer himself is menaced; the viewers themselves are viewed.

Audio Program excerpt MoMA Audio: Collection , 2008 Curator, Anne Umland:

The title of this work, The Menaced Assassin, provides one enigmatic clue into the possible meaning or meanings of this monumental work executed by the Belgian surrealist, René Magritte.

You see a space that is, in fact, comprised of three distinct parts. A sort of perspective from a voyeur outside, within which two bowler-hatted impassive men lurk, one with a cudgel in his hand on the left, and the other with a net. These figures, in fact, closely resemble photographs of Magritte himself this marks the first appearance of figures like this in Magritte's work. But they would go on to become stock personas in his art.

And then as you enter into this deep space with its peculiarly tilting floor your eye drawn into the center you encounter the figure on the right of another suited man, apparently listening to music on an old-fashioned phonograph, oblivious, so it seems, to what lies behind him. This nude female corpse, with what looks to be a severed head, blood pouring from her mouth.

Magritte was known to be fascinated with the popular cinema, and with detective thrillers. And so it's another way of thinking about Magritte's ambition to create an immersive world akin in some way to cinema, and to thinking of the canvas as a projection screen for these fantastical narratives and mysterious scenes.

What he presents us with is this mystery that will never be solved, and that has fascinated generations of people now from the moment of its first appearance in 1927.

 

Human Furniture by David Blazquez

 

 

 

 

 ​

 

Απάντηση: Eικαστικές τέχνες

 

 

 

 

 ​

[ame="http://en.wikipedia.org/wiki/Glenn_Brown"]Glenn Brown[/ame]

 

 


 



 



«Η επέμβαση δεν σε κάνει περισσότερο γυναίκα απ’ ό,τι ήδη είσαι»

του Δημήτρη Αγγελίδη - 10%

Τρανς γυναίκα και λεσβία, η Χριστίνα αντιμετωπίζει πολλή περιέργεια, αρκετή καχυποψία, κάποιες φορές τη βία. Δεν το βάζει κάτω και διεκδικεί την ταυτότητά της κάθε λεπτό, αφού όλοι θεωρούν ότι έχουν δικαίωμα να την καθορίσουν ερήμην της.

Σε όσους απορούν που βλέπουν στην ταυτότητά της αντρικό όνομα, η Χριστίνα εξηγεί ότι είναι «μια γυναίκα με διαφορετική γυναικεία εμπειρία». Και σε όσους απορούν που τη βλέπουν ζευγάρι με τη Μαρία, μια σχέση σχεδόν επτά χρόνων, απαντά ότι το φύλο δεν υπαγορεύει σεξουαλικές προτιμήσεις ούτε υπαγορεύεται από αυτές.

Τελειόφοιτη Ιατρικής, εικονογράφος στο επάγγελμα, συνεργάτιδα του 10% και μέλος της Λεσβιακής Ομάδας Αθήνας, η Χριστίνα Νεοφώτιστου, 26 χρονών, έχει αποφασίσει να ζει τη ζωή της ανοιχτά και να μη διστάζει να μιλά γι’ αυτήν. Είναι ο τρόπος της να προσπαθεί για έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι δεν κρίνονται από το φύλο και τη σεξουαλικότητά τους.


Όταν άρχισε ν’ αλλάζει το σώμα μου με τις ορμόνες, δυσκολεύτηκα να συνηθίσω ότι έχω βυζί. Το κοπανούσα στις γωνίες όπως περνούσα. Έστριβα στην πόρτα και κλατς! Το ωραίο ήταν όταν είχα ν’ αγοράσω μέικ απ. Πήγαινα στο Hondos και ζητούσα της Lancome το νο. 3 το μπεζ. Με κοιτούσαν με γουρλωμένα μάτια. «Για εσάς;» Είχε πολύ πλάκα.

Μεγάλωσα στο Ηράκλειο κι από μικρή φαντασιωνόμουν πως είμαι κορίτσι. Θυμάμαι μια μέρα μετά το σχολείο, στην Πέμπτη Δημοτικού, ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μπρούμυτα, αγγιζόμουν και σκεφτόμουν πόσο ωραίο θα ήταν να υπήρχε ένα φερμουάρ ν’ αλλάζω φύλο και να το ξανακλείνω πριν με δουν οι γονείς μου. Στις σεξουαλικές φαντασιώσεις μου, όσες είχα σ’ αυτή την ηλικία, ο εαυτός μου πρωταγωνιστούσε ως κορίτσι. Αλλά μπροστά στον κόσμο έκανα προσπάθειες να κρύβω τη θηλυκότητά μου και να φέρομαι σαν αγοράκι.

Οι περισσότεροι θεωρούν τις τρανς-γυναίκες ειδική κατηγορία γκέι αντρών που υποδύονται τις γυναίκες. Γι’ αυτό σχεδόν όλοι, ακόμα και οι υπόλοιπες λεσβίες, δυσκολεύονται να δεχτούν ότι είμαι γυναίκα, άρα και λεσβία. Με ρωτάνε συχνά: «Αφού ήσουν άντρας και σου άρεσαν οι γυναίκες, γιατί να μπεις στη διαδικασία ν’ αλλάξεις;»

Η σεξουαλική προτίμηση δεν καθορίζει το φύλο. Αλλιώς, μια γυναίκα που θέλει γυναίκες δεν θα ήταν λεσβία, θα ήταν άντρας. Στην πραγματικότητα, μια τρανς γυναίκα είναι γυναίκα όπως οι υπόλοιπες. Δικαιούται να είναι προοδευτική, συντηρητική, φεμινίστρια, θεούσα, λεσβία, μπάι ή στρέιτ.

Το να απαγορεύεις στους τρανς επιλογές που επιτρέπεις στους μη-τρανς είναι τρανσφοβία.


Η πρώτη μου σχέση ήταν στο Λύκειο με μια κοπέλα από τα αγγλικά. Κράτησε έναν χρόνο. Αυτή την περίοδο ο πατέρας μου ηρέμησε ότι δεν είμαι αδερφή, όπως φοβόταν, κι εγώ κατασκεύασα μια αρρενωπή περσόνα, την πίστεψα και καταχώνιασα τις φαντασιώσεις στο συρτάρι με τις αμαρτίες και τις ενοχές. Σιγά-σιγά, καθώς προετοιμαζόμουν για τις Πανελλήνιες, αυτή η αρρενωπή περσόνα εξασθένησε. Από τη μία, ό,τι ήταν να αποδείξω, το είχα αποδείξει με τη σχέση μου, και από την άλλη με το διάβασμα δεν ερχόμουν σε επαφή με πολύ κόσμο ώστε να πρέπει να υποδύομαι διαρκώς ένα ρόλο. Τότε άρχισα να νιώθω ένα βασανιστικό συναίσθημα, σαν κάτι να μην μου πήγαινε καλά. Σκεφτόμουν συνεχώς «γαμώτο, τι σχέση έχω εγώ με αγόρι;» και στεναχωριόμουν, διότι τότε δεν ήξερα ότι υπάρχει διέξοδος.

Λίγο πριν μπω στην Ιατρική, στα 20 μου, γνώρισα τη Μαρία, την τωρινή μου κοπέλα, και ερωτευτήκαμε. Εκείνη τη χρονιά, παρότι προσπαθούσα να μοιάζω αγόρι, και μάλιστα είχα αφήσει γένια που άρεσαν στη Μαρία, ζούσα με τη βεβαιότητα πως είμαι γυναίκα. Με τη Μαρία ένιωσα ότι δεν χρειάζεται να κρύβομαι. Την ίδια χρονιά της είπα αισθάνομαι γυναίκα και ότι σκέφτομαι να κάνω κάτι γι’ αυτό. Αν δεν το δεχόταν, ήταν ελεύθερη να χωρίσουμε. Το μόνο που είπε ήταν ότι βρίσκει γκαντεμιά για μένα να νιώθω γυναίκα και λεσβία, σαν να προέβλεπε ότι θα είχα περισσότερα προβλήματα αποδοχής. Σιγά-σιγά άρχισε να μου μιλά αποκλειστικά στο θηλυκό, και διαλέξαμε το όνομα Χριστίνα, επειδή έτσι έλεγαν μια κοπέλα που μου άρεσε πολύ στο Δημοτικό.

Εγκατέλειψα τελείως την εικόνα της αρρενωπότητας. Άφησα μακριά μαλλιά, φορούσα ό,τι πιο γιούνισεξ μπορούσα, ενίοτε ό,τι πιο εξτρήμ. Έδινα την εικόνα ενός πολύ περίεργου αγοριού, ενός ανδρόγυνου. Σ’ ένα βιβλίο ψυχιατρικής που έγραφε για τον τρανσεξουαλισμό ανακάλυψα μια ταυτότητα που μπορούσα να οικειοποιηθώ. Το είπα σε δυο κολλητούς μου, οι οποίοι το δέχτηκαν, και σε μια περίοδο κατάθλιψης έδωσα το βιβλίο στη μητέρα μου και της είπα «αυτό είμαι». Το διάβασε, έκλαψε, και μου το ξαναέδωσε. Δεν πρέπει να πολυκατάλαβε, γιατί δεν ήθελε να καταλάβει.

Όταν ήμουν στο τέταρτο έτος, στα 24, διοργανώθηκε στα Χανιά μια ομαδική έκθεση νέων ζωγράφων. Είχα ήδη ανεβάσει τη δουλειά μου στο Ίντερνετ ως Χριστίνα Νεοφώτιστου, και δήλωσα συμμετοχή στην έκθεση μ’ αυτό το όνομα. Αναγκαστικά έπρεπε να παραστώ ως γυναίκα. Αν εξαιρέσουμε κάποιες απόπειρες να κυκλοφορήσω με γυναικεία ρούχα στην Αθήνα, όταν ανέβαινα να δω τη Μαρία, αυτό ήταν το πρώτο μου άουτινγκ και πήγε πολύ καλά. Από κει και πέρα, όταν ανέβαινα στην Αθήνα, έβγαινα έξω με τη Μαρία και φίλους ως γυναίκα. Επίσης αναζήτησα έναν ψυχίατρο να με διαγνώσει ως τρανς και να με βάλει σ’ ένα πρόγραμμα με ορμόνες για ν’ αλλάξω το σώμα μου.

Ως τρανς άτομο αναπτύσσεις μεγάλη ευαισθησία στους όρους, διότι η ταυτότητά σου δεν θεωρείται δεδομένη, την διεκδικείς κάθε λεπτό. Όλοι θεωρούν ότι έχουν δικαίωμα να σε καθορίσουν ερήμην σου. Υπάρχει μεγάλη σύγχυση στον κόσμο με τους όρους. «Τραβεστί», από το λατινικό «βέστους», που σημαίνει ένδυμα, είναι ένας άντρας που φοράει γυναικεία ρούχα, ένας κροσντρέσερ.

«Τρανσέξουαλ» ονομάζεται από τους ψυχιάτρους ένα άτομο που δεν νιώθει άνετα στο «βιολογικό φύλο» του, και σαν όρος δεν πολυαρέσει σ’ εμάς τις πολιτικοποιημένες τρανς, διότι οι αναφορές στη βιολογία είναι συνήθως συντηρητικής προέλευσης. Προτιμάμε τον όρο «τρανστζέντερ», που σημαίνει ότι υπερβαίνεις το «κοινωνικό φύλο».

Πάντως το πιο πολιτικά ορθό είναι να πεις «τρανς-γυναίκα» ή «τρανς-άντρας»· είναι όροι που περιλαμβάνουν τα περισσότερα τρανστζέντερ άτομα.


Μια μέρα ο πατέρας μου ανακάλυψε τις φωτογραφίες από τα Χανιά. Ήμουν στο Πανεπιστήμιο να δω τα αποτελέσματα της εξεταστικής, και παίρνω ένα μήνυμα από την αδερφή μου ότι ο μπαμπάς βρήκε τις φωτογραφίες και είναι έξαλλος. Γύρισα σπίτι με το αμάξι σαν ζαβλακωμένη. Με το που άνοιξα την πόρτα, είδα τον πατέρα μου στο σαλόνι να με κοιτάζει μ’ ένα τρομακτικό χαμόγελο και να μου δείχνει τις φωτογραφίες: «Τι είναι αυτά;» Σκέφτηκα ότι είχε έρθει η στιγμή να το μάθει και του είπα ότι πήγα στα Χανιά ντυμένη έτσι κι ότι είμαι γυναίκα. Άρχισαν τα κλάματα κι οι φωνές. «Δεν είσαι γυναίκα», φώναζε, «είσαι άντρας, κοιτάξου στον καθρέφτη, βλέπεις μια γυναίκα;» Απάντησα: «Όχι, αλλά θα ’πρεπε να βλέπω». Συνέχισε να φωνάζει ότι δεν θα γίνω ποτέ γυναίκα.

Κάποια στιγμή ηρέμησε, κάθισε δίπλα μου, άρχισε να με χαϊδεύει στοργικά και είπε «Εντάξει, να το κάνεις». Όταν είδε την ανακούφιση στο πρόσωπό μου, αγρίεψε πολύ. Είπε «Το θέλεις, ε»; Με χτύπησε, πρώτη φορά στη ζωή μου. Άρχισε να φωνάζει «Σκότωσέ με, σκότωσέ με», κι έπεσε στο κρεβάτι παραληρώντας. Έμεινε έτσι πεσμένος στο κρεβάτι τρεις μέρες. Εγώ κλείστηκα στο δωμάτιό μου κι απέξω η μητέρα μου και η αδερφή μου με κατηγορούσαν: «Κοίτα τι του έκανες».

Όταν πέρασαν οι τρεις μέρες και σηκώθηκε ο πατέρας μου, με έβαλε να ορκιστώ ότι δεν θα το ξανακάνω. Ήταν όλη η οικογένεια από πάνω μου να μου λένε «Ορκίσου μας». Εγώ να’ χω πέσει κάτω, να κλαίω και να μην ξέρω τι να πω. Να ορκιστώ τι; Ότι δεν είμαι αυτό που είμαι; Τελικά μπροστά στην πίεση αναγκάστηκα να πω; «Ορκίζομαι, μη στενοχωριέστε, σας παρακαλώ». Έτσι ηρέμησαν τα πράγματα εκείνη την ημέρα. Αλλά τις επόμενες ημέρες ο πατέρας μου έφευγε και μας έπαιρνε τηλέφωνο και έλεγε ότι δεν μπορεί τη ζωή του. Μια μέρα πήγαμε και τον βρήκαμε στο εξοχικό, λιπόθυμο στο πάτωμα, με την καραμπίνα δίπλα του γεμισμένη. Είχα γίνει κομμάτια από την αγωνία. Με το που ξύπνησε και τον συνεφέραμε, το πρώτο που είπε ήταν: «Εσύ φταις για όλα».

Από κει και πέρα η κατάσταση στο σπίτι ήταν τεταμένη. Δεν τους έβλεπα σχεδόν καθόλου, έμενα στο πανεπιστήμιο όσο πιο αργά γινόταν. Στο τελευταίο έτος μετακόμισα στην Αθήνα με σκοπό να κάνω εδώ την πρακτική άσκηση σαν αγόρι, αλλά δεν το άντεχα, ήμουν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Σκέφτηκα μήπως κάνω την πρακτική ως γυναίκα, αλλά η μάνα μου δεν το δέχτηκε, επειδή στο Πανεπιστήμιο υπήρχαν οικογενειακοί γνωστοί. Και τότε, για πρώτη φορά κατάλαβα ότι δεν μπορώ να το υποστώ πια όλο αυτό. Να υποδύομαι το αγόρι γιατί; Για να τελειώσω μια σχολή; Για να μην το συζητάνε στο Ηράκλειο; Δεν μπορούσα να ζήσω έτσι.

Άρχισα τις ορμόνες μόνη μου, γιατί δεν έβρισκα ψυχίατρο που δεχόταν να με διαγνώσει. Για να καταλάβεις πόσο άσχετοι είναι, ο πρώτος ψυχίατρος μ’ έβαλε ν’ απαντήσω τι προτιμώ, να είμαι γυναίκα ή να είναι καλά ο πατέρας μου; Ήταν ό,τι πιο βίαιο μου έχουν πει. Βρήκα το θάρρος, όχι χωρίς τύψεις, ν’ απαντήσω ότι αν νιώθω γυναίκα, δεν είναι επιλογή μου και δεν έχει να κάνει με τον πατέρα μου. Ότι αν ο πατέρας μου δεν είναι καλά, στενοχωριέμαι, αλλά φταίνε οι απόψεις του και φταίει που ο ίδιος δεν προσπαθεί να καταλάβει.

Προφανώς, δεν ξαναπήγα σ’ αυτόν. Οι περισσότεροι ψυχίατροι στην Ελλάδα δεν είναι ενημερωμένοι και σε αντιμετωπίζουν ως άρρωστο, ειδικά αν είσαι τρανς-γυναίκα και λεσβία ή τρανς-άνδρας και αδελφή. Πώς χαρακτήριζαν κάποτε τους γκέι «πάσχοντες εκ βαρείας ψυχοπαθητικής και ανωμάλου προσωπικότητος»; Χειρότερα. Ενώ την ομοφυλοφιλία οι περισσότεροι πια τη δέχονται, τα τρανς άτομα προσπαθούν και καλά να μας θεραπεύσουν. Μια άλλη ψυχολόγος, της ψυχαναλυτικής σχολής αυτή, μου έλεγε ότι πρέπει να αγαπήσω το πέος μου ώστε να στενοχωρηθώ όταν το χάσω. Και μια τρίτη, η οποία ήταν η ίδια τρανς-γυναίκα, σε όλα τα άλλα ήταν θετική αλλά δεν μπορούσε να δεχτεί ότι είμαι τρανς και λεσβία. Έτσι κάθισα μόνη μου, διάβασα ό,τι μπορούσα και άρχισα τις ορμόνες πολύ προσεκτικά.

Τελευταία βρήκα επιτέλους έναν ψυχίατρο που κατάλαβε, και είμαι πια στη φάση του διακανονισμού για την επέμβαση διόρθωσης φύλου. Βέβαια, η επέμβαση δεν σε κάνει περισσότερο γυναίκα απ’ ό,τι ήδη είσαι. Έτσι κι αλλιώς, αυτό που έχω ανάμεσα στα πόδια μου εγώ το λέω μουνί. Αλλά στην Ελλάδα η επέμβαση χρειάζεται, για να μπορείς να είσαι γυναίκα στα μάτια του νόμου. Η πολιτεία δεν κάνει καν την ελάχιστη παραχώρηση να αλλάζεις το μικρό σου όνομα στην ταυτότητα κι αυτό σου δημιουργεί πολλά προβλήματα στις συναλλαγές με τις δημόσιες υπηρεσίες, τα ιατρεία, τους εργοδότες. Σε κάνει πολίτη τρίτης κατηγορίας. Γι’ αυτό το πεζοδρόμιο μοιάζει συχνά η μόνη λύση. Εγώ το απέφυγα, αλλά δεν είναι όλες και όλοι τόσο τυχεροί.

Συχνά γυρίζω σπίτι ξεθεωμένη και βάζω τα κλάματα επειδή έχω υποχρεωθεί να εξηγήσω σε όλους ότι είμαι τρανς. Οι άνθρωποι έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε με κουτάκια. Με το που συνειδητοποιούν ότι είσαι τρανς, σου βρίσκουν άπειρα ψεγάδια, όπως νομίζουν, λες και υπάρχει σωστό και λάθος στην εμφάνιση και τη συμπεριφορά, λες και μια τρανς γυναίκα που δεν τους μοιάζει αρκετά γυναίκα δεν είναι κιόλας. Οι τρανς άνθρωποι, και ιδίως οι τρανς γυναίκες, δεχόμαστε πίεση να μην έχουμε χαρακτηριστικά που προδίδουν ότι είμαστε τρανς. Μου λένε συχνά «μα δεν σου φαίνεται» και το θεωρούν κομπλιμέντο! Ε, είναι τόσο κομπλιμέντο όσο το να πεις σε μια σαραντάρα «για την ηλικία σου, καλά κρατιέσαι».

Όταν πρόσφατα κατέβηκα στο Ηράκλειο, είδα τον πατέρα μου και τη μητέρα μου σ’ ένα κέντρο. Πλησίασα, τους είπα: «Καλησπέρα». Είχα πολλή ανάγκη να τους μιλήσω. Ο πατέρας μου χλώμιασε, είπε στη μητέρα μου: «Πάμε να φύγουμε», σηκώθηκε κι έφυγε. Από όταν έφυγα από το Ηράκλειο δεν μου μιλάει. Η αδερφή μου για πολύ καιρό το ίδιο. Μου είχε στείλει μήνυμα: «Σου έχουν κάνει μάγια σατανικές λεσβίες» κι όταν την πήρα στα γενέθλιά της για χρόνια πολλά, είπε «Τα έχεις κάνει θάλασσα» και το έκλεισε. Τελευταία βλέπω τον πατέρα μου σε εφιάλτες, θυμωμένο και πληγωμένο εξαιτίας μου. Φοβάμαι μήπως αυτή η εικόνα μείνει η μόνη μου ανάμνηση από αυτόν, μήπως ξεχάσω τον πραγματικό μου πατέρα. Εύχομαι να καταλάβει. Είμαι η κόρη του, όπως ήμουν πάντα, άλλο αν δεν μπορούσε να το δει. Κάποια στιγμή, ελπίζω, θα το συνειδητοποιήσει.

Ευτυχώς η μητέρα μου το αποδέχεται πια, ιδίως αφού της μίλησε ο ψυχίατρος. Με παίρνει καθημερινά τηλέφωνο, χαίρεται πολύ που τα πάω καλά με τη δουλειά, που τα πάω καλά με τη Μαρία, που τα πάω καλά ως γυναίκα. Την τελευταία φορά που ήρθε να με δει, ήθελε να μου πάρει μια φούστα και βγήκαμε μαζί στα μαγαζιά. Ήμουν στο δοκιμαστήριο, η μητέρα μου περίμενε απέξω. Μια υπάλληλος τη ρώτησε αν ήθελε να δοκιμάσει κάτι. Τότε άκουσα τη μητέρα μου να λέει «Όχι, μέσα είναι η κόρη μου», κάτι που για μένα ήταν συγκινητικό.

Στη συνέχεια κάναμε επίσκεψη – έκπληξη στην αδερφή μου. Είχε να με δει δυο χρόνια, από πριν αρχίσει ν’ αλλάζει το σώμα μου. Άνοιξε την πόρτα, χαμογέλασε στη μητέρα μου, και το βλέμμα της έπεσε πάνω μου. Έμεινε να με κοιτά με το στόμα ανοιχτό, χωρίς να αντιδρά. Πέρασε ώρα έτσι. Τέλος, ήρθε προς το μέρος μου, άνοιξε τα χέρια της και μ’ αγκάλιασε σφικτά.



http://www.epilogue.net/cgi/database/art/list.pl?gallery=1340

 

Απάντηση: Eικαστικές τέχνες

 

 

 

 

[ame=http://en.wikipedia.org/wiki/Walter_Potter]Walter Potter - Wikipedia, the free encyclopedia[/ame]

 

 


 



 




Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Γιατί δεν κάνει τον Κινέζο

«Υπάρχουν δύο κάμερες στην εξώπορτα του σπιτιού μου, το τηλέφωνό μου παρακολουθείται και κάθε μήνυμα που στέλνω στο twitter λογοκρίνεται». Είναι τα τελευταία λόγια που είπε σε δημοσιογράφους -στο γερμανικό δίκτυο ARD και στο περιοδικό «Time Out»- ο διασημότερος εικαστικός της Κίνας Αϊ Βέιβεϊ.
Το εξομολογήθηκε μόλις δύο μέρες πριν συλληφθεί, για λόγους συγκεχυμένους, από την κινεζική αστυνομία. Στις συνεντεύξεις του, οι οποίες αναπαράγονται από χθες στα μεγαλύτερα έντυπα του κόσμου, περιγράφει το στενό κλοιό παρακολούθησης που είχαν στήσει γύρω του εδώ και καιρό οι κινεζικές αρχές και τον τρόπο με τον οποίο παραβίαζαν την ιδιωτική του ζωή.

Αναφερόμενος στην ελευθερία της έκφρασης λέει: «Κάθε είδηση, ακόμα και η μικρότερη, ελέγχεται από το υπουργείο Προπαγάνδας». Οσο για το ενδεχόμενο της φυλάκισής του, μοιάζει προετοιμασμένος: «Φοβάμαι τη φυλακή αλλά σκέφτομαι τον πατέρα μου, τον ποιητή Ai Qing. Τον εξόρισαν για παρόμοιους λόγους και επί 20 χρόνια καθάριζε τις δημόσιες τουαλέτες. Παρ' όλα αυτά επέζησε».

Το Διαδίκτυο είναι κατά τον Βέιβεϊ το Μέσο το οποίο βάλλεται περισσότερο αυτή την εποχή στην Κίνα, κυρίως μετά την «επανάσταση των γιασεμιών», τις πρόσφατες εξεγέρσεις στις χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής. Το όνομα Αϊ Βέιβεϊ είναι μια από τις «ευαίσθητες» λέξεις, που έχουν μπλοκαριστεί και δεν εμφανίζονται στο Διαδίκτυο στην Κίνα, όπως και κάθε πρόταση που περιέχει τις λέξεις «αύριο» και «σήμερα», που θεωρούνται ύποπτες.

Ο Αϊ Βέιβεϊ δεν είναι ένας εκκεντρικός καλλιτέχνης που κατακρίνει την πολιτική κατάσταση στην Κίνα. Είναι παγκοσμίως γνωστός. Το ισχυρό καλλιτεχνικό του στίγμα είναι ορατό και στη χώρα του. Μαζί με τους Ελβετούς αρχιτέκτονες Χέρτζογκ και Ντε Μερόν επινόησαν το σχήμα της «φωλιάς πουλιού», που έχει το Ολυμπιακό Στάδιο του Πεκίνου. Μέχρι τις 2 Μαΐου η Tate Modern του Λονδίνου φιλοξενεί γιγαντιαία γλυπτική εγκατάστασή του με εκατομμύρια ηλιόσπορους. Εκεί, δεκάδες επισκέπτες εναποθέτουν τις τελευταίες μέρες τη φωτογραφία του ζητώντας την απελευθέρωσή του.

Να θυμίσουμε ότι στις αρχές του μήνα η αστυνομία γκρέμισε το στούντιό του στη Σανγκάη, στη συνέχεια του απαγόρευσε να ταξιδέψει στο Χονγκ Κονγκ και τον συνέλαβε στο αεροδρόμιο του Πεκίνου, ενώ 20 αστυνομικοί με πολιτικά έκαναν φύλλο και φτερό και το στούντιό του στο Πεκίνο προκειμένου να εξακριβώσουν, όπως είπαν, αν έχει δηλώσει τους ξένους υπαλλήλους του. Εκτοτε η τύχη του αγνοείται ενώ το κινητό του μοιάζει νεκρό. Είναι προφανές ότι οι λόγοι της σύλληψής του είναι πολιτικοί. Λίγο πριν συλληφθεί είχε παρομοιάσει την Κίνα με τον Μεσαίωνα και είχε πει: «Ανθρωποι με διαφορετικές απόψεις πετιούνται στη φυλακή».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΟΥΖΑΚΗΣ

 

Τέσσερις ζωγραφικές παραλλαγές πάνω στον Ναρκισσισμό και τον μύθο του Νάρκισσου: η μπαρόκ αισθητική του Caravaggio, ο κλασσικισμός του Poussin, η ιμπρεσσιονιστική ματιά του Προ-Ραφαηλίτη Waterhouse, η σουρεαλιστική-ψυχαναλυτική αλληγορία του Dali.


 



 



 



 

 

Απάντηση: Eικαστικές τέχνες