Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

κι αν ο Κ να βγάλει τη μάνα στο κλαρί και τη βάλει σε μπουρδέλο και πάει το παιδί να γαμήσει και τη βρει μπροστά του??? αυτά τα σκεφτήκατε???

 

Πηγαδάκια ρε;! Κι εγώ σε ποιό πηγάδι κατουρησα;

 

@Cinnamon σου απαντώ εδώ, για να μην εκτρέψω τελείως το άλλο νήμα.
Ο πρώην σύντροφός ή σύζυγος ( και βιολογικός πατέρας ), εννοείται ότι δεν έχει κανένα λόγο στην προσωπική ζωή της πρώην συντρόφου ή συζύγου του ( και μητέρας του παιδιού του ).
Ούτε μπορεί να περιμένει ο όποιος νυν Κ σύντροφός της, να μην έχει καμία παντελώς σχέση με το παιδί του.
Αν όμως κρίνει, ότι κάποιος σύντροφός της ( και στην περίπτωση Κ ) θα ήταν επιβλαβής για τον μπόμπιρα, εκεί έχει δικαίωμα ( αν όχι υποχρέωση ), να βάλει στην πρώην του "χέρι".

Εν ολίγοις, τι κάνει η μητέρα υ στην ζωή της και με την ζωή της, είναι δικό της θέμα. Το πως κάποιες επιλογές της θα επηρέαζαν και την ζωή του παιδιού ( που καλώς ή κακώς θα είχε κι άλλον ένα γονέα ), είναι δικό της θέμα μέχρι ενός σημείου.
Και σε κείνη την ζωή ο όποιος Κ μάλλον δεν θα μπορούσε "χέρι" να βάλει, παρά μόνον εκείνη και ο πια τρίτος αλλά πάντα πατέρας. Ξαναγράφω, κυρίως αν ο πρώην δεν είναι τελείως μαλθάκας.

* Όλα τα παραπάνω άποψη μου και απόλυτη αλήθεια μονάχα για μένα και κανέναν άλλο.  

 

@Tenebra_Silente
Επειδή χαρακτήρες υπάρχουν πολλοί και διάφοροι και επιλογές άλλες τόσες, πράγματι μπορεί ο πατέρας να κρίνει πως η νέα σχέση της μαμάς θα είναι επιβλαβής για τα παιδιά στην περίπτωση που σκοπεύει να συμβιωσει.
Παίρνοντας ως δεδομένο πως έχει στοιχεία για αυτή του την αντίρρηση και αφού κουβεντιάσει τις ενστάσεις του με τη πρώην σύζυγό του, τότε αυτή ή θα πρέπει να συμμορφωθεί και να μην "σπιτωθει" με τον νυν σύντροφο της ή θα πρέπει να κινηθεί νομικά ο πρώην, προφανώς για διεκδίκηση της επιμέλειας.
Δύσκολες καταστάσεις με αποδέκτες δυστυχώς τα παιδιά . Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα.

 

@Cinnamon με κάλυψες απολύτως με την απάντηση σου και ειλικρινά χαίρομαι το σκεπτικό σου επί του θέματος  

 

   
Έχεις δίκιο!
Νομίζω εδώ λέγονται τα καλύτερα χαχα

 

Ορισμός του φασισμού κατά τον Robert Paxton:

«Ο φασισμός μπορεί να οριστεί ως μια μορφή πολιτικής συμπεριφοράς που χαρακτηρίζεται από μονομανή ενασχόληση με την κοινωνική παρακμή, την ταπείνωση ή τον κατατρεγμό και από μια αντισταθμιστική προσήλωση στην ενότητα, στην ενεργητικότητα και στον εξαγνισμό. Στα πλαίσια λοιπόν αυτής της στάσης, ένα κόμμα μαζικής απήχησης που αποτελείται από αφοσιωμένους εθνικιστές ακτιβιστές, οι οποίοι βρίσκονται σε ταραχώδη αλλά αποτελεσματική συνεργασία με παραδοσιακές ελίτ, εγκαταλείπει τις δημοκρατικές ελευθερίες και χωρίς ηθικούς ή νομικούς περιορισμούς, επιδιώκει να πραγματοποιήσει εσωτερικές εκκαθαρίσεις και να επεκταθεί εξωτερικά».

Χαρακτηριστικά κινητήρια πάθη του φασισμού Δεδομένου ότι ο Paxton υποστηρίζει πως οι ιδέες του φασισμού ποτέ δεν διατυπώθηκαν με σαφήνεια και η κατανόησή του προϋποθέτει την εξέταση των πράξεών του, αποφεύγει να χρησιμοποιήσει εκφράσεις όπως «χαρακτηριστικά ιδεολογίας» και προτιμά τον όρο «κινητήρια πάθη»:
• Μια αίσθηση έντονης κρίσης που δεν μπορεί να επιλυθεί εφαρμόζοντας παραδοσιακές λύσεις.
• Η ανωτερότητα της ομάδας προς την οποία έχουμε υποχρεώσεις που υπερβαίνουν οποιοδήποτε δικαίωμα ατομικό ή καθολικό, και η υποταγή του ατόμου σ’ αυτήν.
• Η πεποίθηση πως η ομάδα στην οποία ανήκει κάποιος αποτελεί το θύμα. Ένα συναίσθημα που δικαιολογεί οποιαδήποτε πράξη – πέρα από νομικούς και ηθικούς περιορισμούς– και στρέφεται κατά των εχθρών του, εσωτερικών και εξωτερικών.
• Ο φόβος για ενδεχόμενη παρακμή της ομάδας από τις διαβρωτικές επιπτώσεις που ασκεί ο ατομικιστικός φιλελευθερισμός, η πάλη των τάξεων και οι ξένες επιρροές.
• Η ανάγκη για πιο συντονισμένη οργάνωση μιας πιο καθαρής κοινωνίας με κοινή συναίνεση αν είναι δυνατόν ή με βίαιο αποκλεισμό αν είναι απαραίτητο.
• Η ανάγκη να ασκείται η εξουσία από φυσικούς αρχηγούς (μόνο άνδρες) σε μια ιεραρχία η οποία θα καταλήγει σε έναν εθνικό ηγέτη που θα είναι ικανός να ενσαρκώνει το πεπρωμένο της ομάδας.
• Η ανωτερότητα των ενστίκτων του ηγέτη απέναντι στην αφηρημένη και παγκόσμια λογική.
• Η ομορφιά της βίας και η αποτελεσματικότητα της θέλησης, όταν εξυπηρετούν την επιτυχία της ομάδας.
• Το δικαίωμα που έχει ο εκλεκτός λαός να επιβάλλεται στους άλλους χωρίς να περιορίζεται από κανενός είδους ανθρώπινο ή θεϊκό νόμο, ένα δικαίωμα που καθορίζεται με μοναδικό κριτήριο την ικανότητα επιβίωσης της ομάδας στα πλαίσια μιας δαρβινικής πάλης.

 

Άχρηστο μεταχρονογράφημα...

Τω καιρώ εκείνω, μπούνια μεταπολίτευση κιετς,
υπήρχαν διάφορες φυλές του νεολαιίστικου πήδου,
που απηχούσαν από πλέρια έως καθωσπρεπίστικα
τα κομματικά πιστεύω του κάθε χλιμίντζουρα
και της κάθε σαχλομποχλάδας...

Φυσικά και υπήρχαν και οι κανονικοί αθρώποι,
που πολύ ωραία πηδιοντουστάνανε,
ήτανε γαμάτη κι η εποχή βλέπετε,
βάστηξε μέχρι το 85, μετά βγήκε το Έιτζ
και οι καπότες γίναν μόδα,
όχι για μη γκαστρωθεί η Κούλα...

Οι χλιμίντζουρες και οι σαχλαμπούχλες τότενες
κυρίως του φοιτητικοέτσι ηλικιακού δείγματος
γαμιοντουστάνανε ταμπελοειδώς,
πα να πει πως ο πήδος παρέμενε
εντός των καμματικώνανε και παρατξιακώνανε τειχώνανε...

Γίνονταν και υπερβάσεις κάμποσες
δια την κομματικοπαραταξιακή δόξα, δηλαδής
ο Πανσπουδαστικάριος πηδιότανε με την Πασπίτισα
στο πλαίσιο της ειρηνικής συνύπαρξης,
υπήρχε άλλο πλαίσιο όμως στον πήδο
με την Αασπίτισα, αυτό της κατίσχυσης
του τεσπά κομμουνισμού επί του ρεβιζιονισμού
που ως γεγονός μάζευε πιο πολλούς πόντους
στα κομματικά πηγαδάκια
από έναν πήδο με μια Ρηγού, ακόμα κι αν η τύπα
φόραγε Λακόστ κι ας ήταν αγορασμένο στην Ρόδο.

Στην ίδια λογική οι συγγενείς ιδεολογικώς
με τις Αασπίτισες, οι Πουπουσουπίτσες,
πιο σκληροπυρηνικές σταλινικές και μαοϊκές,
για τον πήδο με τον Κνίτη λέγανε
πως κάνανε μελέτη στη βαρβατίλα,
αλλά βασ'κά οι παλιοσταλινίτσες
παράσουρναν τον άδολο πανσπουδαστικάριο-σου
στα μαρξιστολενινιστικά άγνωστα μονοπάτια
για κείνον, ενώ οι Τροτσκίστριες
σαν πηδιόντουσταν με κανά Ρηγά
λέγανε πως το κάνανε διγιότι και οι
μικροαστοί έχουν δικαίωμα να δούν το ...φως!

Υπήρχαν ανάλογες αιτιάσεις από και προς κάθε παράταξη,
από άρρενα πρός θήλεα και τ' ανάποδα,
καμιά κοσαριά χοντρικά, αλλά με παραλλαγές ουσιαστικές.
(ένεκα το φάσμα είχε από τεταρταυγουστινιανά ως ανάρχες
από δαπάκια ως κομμαχητές και ελενάκια
και από εδηνόπουλα ως σακίτες και οπάκια,
καμιά εξηνταριά "μαγαζιά" πάνω-κάτω)...

Οι περιφερειακοί "παίκτες" και των δυο φύλων,
το τρίτο απαγορευότανε να ανακαλυφτεί
από την κάθε κομματική νομιμότητα,
ντύνουνταν κομματικοί μασκαράδες
μπας και δουν χαρά στα σκέλια τους,
κανείς όμως δεν ήξερε να δείξει ένα άτομο,
που κορόιδεψε πάνω από δυο φορές για έναν πήδο,
προς επαλήθευση της παροιμίας
''τρεις και η κακή σου μοίρα"...

Εσύ ρε, στο βάθος, εσύ ρε, που πέταξες τη σφόλια "κάτι μού θυμίζει", α πάγαινε από δω πέρα, ρε νούμερο...


_______________________
Άγνωστες λέξεις δεν εξηγούνται, παράμετροι και δεδομένα τση εποχής ομοίως...

 

Nα και οι φωλιές...
https://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/ta-typika-xaraktiristika-toy-proto-fasismoy-toy-oymperto-eko

 

Κάντε και καμιά αγκαλιά, δεν βλάφτει σε τίποτα, μόνο την ξινίλα ενδέχεται να μειώσει, οπότε δοκιμάστε την, που ξέρετε...