Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Απάντηση: Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Έχετε δίκιο. Τόσο απόλυτο δίκιο όσο είχε και ο Δον Κιχώτης. Κι εκείνος, στη μάχη που έδινε δεν είχε προσκαλέσει κανέναν κι έτσι έπρεπε να κάνει.

Με συγκινεί η ρητή δήλωσή σας περί προσωπικών μου ελευθεριών. Δεν σας είπε κανείς - νομίζω δηλαδή - βρωμερό και τρισάθλιο, τώρα αν έτσι νομίζετε, δικό σας θέμα.

Συνεχίστε τον αγώνα σας  

 

Απάντηση: Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Ο αυτοχαρακτηρισμός μου ως βρωμερός και τρισάθλιος ήταν προϊόν κυνικού αυτοσαρκασμού στο πρότερο σχόλιό σας περί "ξεκαθαρίσματος θεμάτων με τον εαυτό μου". Παρακαλώ ανατρέξτε στο προηγούμενο νήμα για του λόγου το αληθές.

Λυπάμαι που δεν αντιληφθήκατε την απόπειρα αστεϊσμού μου.

Ευχαριστώ για την συμπαράστασή σας.

 

Απάντηση: Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Άβυσσος η ανθρώπινη σεξουαλικότητα.

http://sex.innerpendejo.net/?zx=8c6a0ab9513fe92a

 

Απάντηση: Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Είναι καιρός να σταματήσει η παραπληροφόρηση σχετικά με το ότι ήταν αποδεκτή η ομοφυλοφιλία στην Αρχαία Ελλάδα. Σε όλες τις εποχές και σε όλες τις κοινωνίες υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν άτομα με αποκλίνουσες σεξουαλικές συμπεριφορές, παρά φύσει, θα λέγαμε. Όμως, ειδικά για την Αρχαία Ελλάδα, δεν αποτελούσαν τον κανόνα, αλλά την εξαίρεση. Είναι τελείως ανυπόστατες οι περί του αντιθέτου αιτιάσεις από τα κάθε λογής μίσθαρνα όργανα της νεοταξικής διανόησης και των παρατρεχάμενών τους. Αλλά, ας ξεκινήσω τον συλλογισμό μου με βάση τα αρχαία κείμενα, τα οποία θα αποτελέσουν και τον κύριο οδηγό.

Ο Dover στο βιβλίο του, υπό το πρίσμα ενός δήθεν «προοδευτισμού», που έχει την δυνατότητα, απαλλαγμένος από διάφορα ταμπού να δει «αντικειμενικά» το θέμα, προσπαθεί να μας πείσει ότι στην Αρχαία Ελλάδα δεν ίσχυαν οι δικές μας απόψεις για την ομοφυλοφιλία και περίπου μας καλεί όλους, να αποκτήσουμε την ίδια με τους αρχαίους Έλληνες «ελεύθερη» άποψη για το θέμα αυτό. Αναφέρει λοιπόν:

K.J Dover «Η ομοφυλοφιλία στην Αρχαία Ελλάδα» ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΧΙΩΤΕΛΛΗ

«Οι Έλληνες γνώριζαν ότι οι σεξουαλικές προτιμήσεις των ανθρώπων διαφέρουν, η γλώσσα τους όμως δεν έχει ουσιαστικά που να αντιστοιχούν προς τα αγγλικά ουσιαστικά «ομοφυλόφιλος» και «ετεροφυλόφιλος», αφού πίστευαν ότι 1.στην πραγματικότητα όλοι αντιδρούν, σε διαφορετικές στιγμές, σε ομοφυλοφιλικά και σε ετεροφυλοφιλικά ερεθίσματα και ότι 2. στην πραγματικότητα, κανένας άνδρας δεν έρχεται τόσο σε ενεργητική, όσο και σε παθητική σεξουαλική επαφή στο ίδιο στάδιο της ζωής του».

Από το πρώτο αυτό επιχείρημα, λοιπόν, διαπιστώνουμε ότι κάτι δεν πάει καλά. Θα μου προξενούσε μεγάλη κατάπληξη το γεγονός να προσπαθεί ο Dover να γράψει ένα τόσο σημαντικό βιβλίο, χωρίς να έχει στην διάθεσή του κάποιο λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης. Το επιχείρημά του, θα είχε σπουδαία αξία, εάν ήταν αληθινό, όμως δεν είναι. Οι Έλληνες έχουν δημιουργήσει την τέλεια γλώσσα. Ένα όργανο μεγίστης ακριβείας και εάν δεν ξεχώριζαν στην γλώσσα τους, αυτές τις δύο σεξουαλικές επιλογές, οπωσδήποτε θα είχαν σοβαρό λόγο. Είναι, όμως, έτσι, ή, μήπως κάτι άλλο συνέβαινε, που μας οδηγεί θέλοντας και μη, ακολουθώντας την ίδια ακριβώς συλλογιστική με τον Κ. Καθηγητή για την σημασιολογική δύναμη των λέξεων, στα αντίθετα συμπεράσματα?

Πράγματι δεν συναντούμε τις λέξεις ομοφυλόφιλος ή ετεροφυλόφιλος στα αρχαία μας κείμενα, όχι όμως για τον λόγο που υποστηρίζει ο Dover. Στην αρχαία μας γλώσσα οι ομοφυλόφιλοι αναφέρονται, με μια λέξη πολύ σκληρή, την λέξη ΚΙΝΑΙΔΟΣ δηλ. ο ΚΙΝΩΝ ΤΗΝ ΑΙΔΩ.

Η σημασία αυτής της λέξεως, ήταν καθαρώς υβριστική και σαφέστατα πολύ καταδικαστική για όσους είχαν κάνει αυτή την επιλογή. Στην σημερινή νεοελληνική μας γλώσσα, θα μπορούσαμε δόκιμα να μεταφέρουμε την έννοια αυτής της λέξεως, μεταφράζοντας την, ως «Ο Καταραμένος». Ο ομοφυλόφιλος, δηλαδή, στην αρχαία ελληνική γλώσσα, ήταν ο «καταραμένος» της σημερινής.
Για του λόγου το αληθές, αναφέρονται οι παραπομπές του πλέον έγκυρου λεξικού της αρχαίας Ελληνικής γλώσσης, των Liddel-Scott, όπου στον τόμο II στην σελίδα 719 αναφέρουν τα εξής λήμματα:
«Κιναιδεία: Η παρά φύσιν ασέλγεια, Αισχίνης 18,29, Δημήτριος Φαληρεύς 97.
Κιναιδεύομαι: είμαι κίναιδος
Κίναιδος: ο καταπύγων, ο καθόλου αισχρός, κακοήθης άνθρωπος»

Το θέμα αυτό είναι πάρα πολύ σπουδαίο και πρέπει να σταθούμε, διότι έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Έχει απόλυτο δίκιο ο κ. Καθηγητής να ξεκινά με την γλώσσα, για κάποιο όμως λόγο, αγνοεί το σημαντικότερο στοιχείο. Στην εποχή μας με τις λέξεις «ομοφυλόφιλος» και «ετεροφυλόφιλος», κάνουμε μια απλή διαπίστωση του φαινομένου, χωρίς να το αξιολογούμε είτε θετικά, είτε αρνητικά.

Αντιθέτως, στην αρχαία Ελλάδα η γλώσσα είχε πολύ μεγάλη ακρίβεια. Ο Επίκτητος έλεγε το εξής καταπληκτικό, για την μεγάλη σημασία των λέξεων: «Αρχή Σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις». Στην Ελληνική Γλώσσα δεν υπάρχει τίποτε τυχαίο. Στο συγκεκριμένο λοιπόν σημείο η Γλώσσα λαμβάνει θέση και μάλιστα ιδιαιτέρως αρνητική.

Αξίζει να σημειώσουμε ακόμη πως η Αιδώς ήταν πολύ σημαντική Θεότητα και, όποιος την προκαλούσε δοκίμαζε σκληροτάτη τιμωρία από την Νέμεση, που μονίμως την συνόδευε. Η Αιδώς ετυμολογικώς συνδέεται με το Αίσχος, άρα η συγκεκριμένη πράξη έφερνε καταισχύνη στον ενεργούντα.

ΣΠΑΡΤΗ

Ξενοφώντος ΛακεδαιμονίωνΠολιτεία II, 13
«Ο Λυκούργος, όμως, αντιθέτως προς όλα ταύτα πιστεύων, επεδοκίμαζε μόνον εάν σημαίνων άνθρωπος, θαυμάσας την ψυχικήν αρετήν του παιδιού, προσεπάθει να κάμη αυτόν φίλον με δεσμούς αναμεταξύ των αμέμπτους και να τον συναναστρέφεται, διότι τούτο ενόμιζε μέσον καλλίστης ανατροφής. Εάν, όμως, επαρουσιάζετο κανείς επιθυμών το παιδικόν σώμα, επειδή ο Λυκούργος θεωρούσε τούτο πολύ αναίσχυντον, νομοθέτησε εις την Σπάρτην να απέχουν οι ερασταί από τα αγαπώμενα παιδιά, όπως αποφεύγουν εις αφροδισίους (ερωτικές) σχέσεις οι γονείς από τα τέκνα των και οι αδελφοί από τους αδελφούς των.»

Ξενοφώντος Συμπόσιον VIII, 55
«Οι Λακεδαιμόνιοι, αντιθέτως, που πιστεύουν ότι το μόνο αν επιθυμήση κανείς το σώμα νέου, αυτός δεν είναι δυνατόν πια να επιτύχη τίποτε το ωραίο και το αγαθό, καθιστούν τους ερωμένους τόσον τελείους αγαθούς, ώστε και αν ακόμη ταχθούν στην μάχη μεταξύ ξένων και όχι στην ίδια πόλη με τον εραστή, εξ΄ίσου από αιδώ δεν εγκαταλείπουν τους συμπολεμιστές των. Γιατί πιστεύουν ως θεά όχι την Αναίδεια, αλλά την Αιδώ».

Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι, Λυκούργος XVII, 4
«Οι ερασταί δε των παίδων μετείχον της φήμης αυτών και εις τας δύο περιπτώσεις (δηλαδή της φήμης και επί καλώ και επί κακώ). Και διηγούνται σχετικώς ότι, όταν κάποτε εις παις εξεφώνησε κατά την διάρκεια της μάχης μια απρεπή κραυγή, οι άρχοντες τιμώρησαν δια τούτο τον εραστήν του παιδός. Ενώ δε ο έρως επεδοκιμάζετο κατ’αυτόν τον τρόπο υπό των Σπαρτιατών, ώστε και αι αγαθαί και ευγενείς γυναίκες να τρέφουν έρωτα προς τας παρθένους, δεν υπήρχεν όμως αντιζηλία εις τας ερωτικάς των σχέσεις, αλλά μάλλον εύρισκον αφορμήν να συνάψουν μεταξύ των στενή φιλία εκείνοι, οι οποίοι είχαν αγαπήσει τους ίδιους παίδας, και κατέβαλλον από κοινού συνεχείς φροντίδες, δια να εξεύρουν τον καλλίτερον τρόπον, με τον οποίον θα ήταν δυνατόν να γίνει άριστος ο υπ’αυτών αγαπώμενος νέος».

Εδώ να αποσαφηνίσουμε ότι ο Πλούταρχος διευκρινίζει ότι:
«Ο ψυχικός δεσμός μεταξύ των νέων δεν είχε καμμία σχέση με τις σωματικές επαφές και ότι εστερείτο τα πολιτικά του δικαιώματα δυνάμει νόμου όποιος προσπαθούσε να ασελγήσει εις βάρος άλλου»
«Εράν των την ψυχήν σπουδαίων παίδων εφείτο ο δε εγκληθείς ως επ’αισχύνη πλησιάζων άτιμος διά βίου ην». (Λακεδ.Επιτηδ. 7, 237c)

Ανάλογη μαρτυρία καταθέτει και ο Μάξιμος ο Τύριος στο έργο του «Διαλέξεις» 20.8 de:

«Θαυμάζει κάποιος άνδρας Σπαρτιάτης έναν έφηβο Λάκωνα, αλλά τον θαυμάζει μόνον όπως θαυμάζουμε ένα πολύ όμορφο άγαλμα και ένα πολλοί άλλοι, ένας πολλούς. Διότι η σωματική απόλαυσις που προέρχεται από την ΥΒΡΙ δεν επιτρέπεται μεταξύ τους».

Τέλος, αναφορικά με την Σπάρτη, ας δούμε και την μαρτυρία του Αιλιανού στο έργο του «Ποικίλη Ιστορία» III, 12, όπου λέει χαρακτηριστικά:

«Ο Σπαρτιατικός έρωτας δεν είχε σχέση με αισχρότητες εάν ποτέ κάποιος έφηβος επεχείρησε να ασελγήσει εις βάρος άλλου, δεν συνέφερε σε κανέναν από τους δύο να καταντροπιάσουν την Σπάρτη. Σε τέτοια περίπτωση, ή εξωρίσθηκαν ή και κάτι χειρότερο, έχασαν την ζωή τους».

Τέλος μια αναφορά στις λέξεις «Εραστής» και «Ερώμενος». Οι λέξεις αυτές δεν χρησιμοποιούνται με την σημερινή τους έννοια (δηλ. την σεξουαλική) αλλά με μία άλλη έννοια προφανώς παιδαγωγική. Αυτό φαίνεται καθαρά, αφού, αν και χρησιμοποιείται η λέξη «εραστής», παραλλήλως, όπως είδαμε θεωρείται αδιανόητη η σαρκική έλξις.

 

MasterAndreas, συνέλθετε παρακαλώ. Μια γριά πουτάνα είμαι.

Αλλά όπως έλεγε η Elizabeth Bishop: Somebody loves us all...

 

Μία μικρή διευκρίνιση περί M/s: μόνο τις επιλογές μεταθέτει η slave. Συνεχίζει να έχει ευθύνες και υποχρεώσεις, δηλαδή τα δύο θεμελιώδη κριτήρια ενδυνάμωσης και ωρίμανσης του ατόμου... 

 

Απάντηση: Re: Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Φυσικά και η αναφορά έγινε σε όσους/ες υμνολογούν τον/την Total M.
Παραταύτα, επί της ερώτήσής σου:
Ποιό βάρος ζυγίζει περισσότερο;
Αυτό της εκτέλεσης εντεταλμένης πράξης
ή εκείνο της ανάληψης ευθύνης της εντολής;
Μιλάω πάντα σε ψυχολογικό - διανοητικό επίπεδο.

 

Απάντηση: Re: Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Ελπίζοντας να μη διακόπτω προσωπικό διάλογο...  

Μαύρισα τη λέξη "βάρος", αν το βλέπουν και οι δύο ως βάρος το ότι ο ένας δίνει τις εντολές και ο άλλος υπακούει σε αυτές και όχι ως απόλαυση και επικοινωνία, τότε μήπως έχουν χάσει το παιχνίδι;

Αν είναι βάρος η ανταλλαγή ελέγχου, τότε είναι πολύ μεγάλο βάρος, μιλώντας από τη σκοπιά αυτού που υπαμούει πάντα. Δεν βαρυνόμαστε με λίγα, οι περισσότεροι από μας, ώστε να βάλουμε και ένα ακόμα...

 

Απάντηση: Re: Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

O....τι σεμνότης και ταπεινοφροσύνη αγαπητή μου. Έκανα σπονδή αρκετές φορές στο βωμό θεσπέσιων πουτάνων, υπηρετώντας τα πάθη μου (που στο δρόμο ίσως να μην γύριζαν να με κοιτάξουν). Τις εκτιμώ και τις σέβομαι, αλλά δεν είδα καμιά, με το δικό σου πνεύμα, ούτε ένιωσα με καμία τόσο μικρός..... τόσο ασήμαντος και σίγουρα ανεπαρκής, να υποτάξω μια γυναίκα που γράφει και σκέφτεται όπως εσύ. Δεν σε έχω γνωρίσει και κρίνω μόνο βάση όσων έχω διαβάσει, που άν είναι όλα κατάθεση της δικής σου ψυχής αποκλειστικά, δεν είσαι καν πουτάνα και ούτε ο χρόνος μπορεί να σε αγγίξει.

 

Α, εντάξει. Είπα κι εγώ... 

Δεν μπορώ να κάνω την σύγκριση. Δεν είμαι πολύ καλή στις αποφάσεις. Σ' αυτό που είμαι πολύ καλή, είναι στο να διαισθάνομαι πώς αισθάνεται ο άλλος και να πράττω ανάλογα. Κι αυτό δεν το νιώθω σαν βάρος, το κάνω αυθόρμητα, παρορμητικά, αυτόματα (και μάλιστα άθελά μου).

Αντί να παίρνω αποφάσεις λοιπόν (και πάντα έτσι ήμουν) συνήθως κάνω ότι νάναι. Μου αρέσει όμως πάρα πολύ να κάνω αυτό που μου λένε (ακόμη και αν είναι μια χαζομάρα). Δεν το νιώθω σαν βάρος και θα έλεγα ότι η ίδια η διαδικασία με ηρεμεί αφάνταστα.

Δεν μπορώ να φαντασθώ πώς νιώθει ο Κ που φέρει την ευθύνη της εντολής. Νομίζω όμως πως νιώθει κάτι ανάλογο με μένα, όταν την εκτελώ. Δηλαδή, δεν το νιώθει σαν βάρος, αλλά σαν να μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους και αυτό είναι μάλλον ικανοποιητικό. Fucking systemizers, you know. 

Έκανες πολύ καλά και παρέθεσες το απόσπασμα από MasterJp, αυτό μου είχε διαφύγει. Θεωρώ ότι αν η ανταλλαγή ελέγχου είναι βάρος και όχι απόλαυση, είναι πολύ χειρότερα για έναν Κ που παραμυθιάστηκε ότι είναι Αφέντης και βρέθηκε να έχει στην κατοχή του μία σκλάβα που δεν ξέρει τί στο καλό να την κάνει...Φαντάζομαι ότι θα το βάλει στα πόδια πριν προλάβει η δυστυχής σκλάβα να ψελλίσει "εξάρτηση". 

Πείτε τα, πείτε τα, γιατί με έχουν για φαντασμένη. Μέχρι και καμπινέδες σφουγγαρίζει η Ταπεινότης Μου. 

Η διάγνωση είναι παράκρουση οξείας μορφής και η θεραπεία που προτείνω είναι να...γνωριστούμε. Θα σας περάσει αμέσως. 

 

Απάντηση: Re: Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Σε έχουν κάνει να πιστέψεις ότι είσαι κάτι συνηθισμένο και αναλώσιμο ή εγώ μόνο, βλέπω πράγματα που δεν βλέπουν οι άλλοι και σύντομα θα γίνω γραφικός. Σταματώ λοιπόν την "οξεία παράκρουση" στην οποία έχω υποπέσει και σιωπηλά θα απολαμβάνω την πένα σου. Δηλώνω επίσης, οτι δεν είμαι έτοιμος ακόμα να σε γνωρίσω και δεν ξέρω αν θα είμαι ποτέ, γιατί πιθανότατα, δεν θα αξιωθώ ποτέ να γίνω ανώτερος ή έστω ισάξιός σου. Εάν δεν το καταφέρω αυτό, καταλαβαίνεις πως δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, το να γνωριστούμε. Όσο για το θα μου περάσει αμέσως....καλλίτερα μην παίρνεις όρκο. Στα 26 μου, διάβασα την "Ζυστίν" του Μαρκησίου Ντε Σαντ και 18 χρόνια μετά, καταλαβαίνω και απολαμβάνω πολύ περισσότερο το περιεχόμενό του, απ' ότι την πρώτη φορά.
Με απεριόριστη ανιδιοτελή εκτίμηση,
Andreas.

 

Απάντηση: Re: Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Να μην επαναληφθεί το ατόπημα....που είχες το μυαλό σου Δώρα? Σε εσένα, δεν επιτρέποντε τέτοιες ασάφειες, ή ακόμα χειρότερα ..."λάθη".