Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Πάντως πιο επικίνδυνο και από τα δύο είναι εκείνο που έχει την ικανότητα να μεταλλάσσεται, να μεταμορφώνεται, να καμουφλάρεται και έτσι να παρακάμπτει τις εγκατεστημένες και ξεπερασμένες πια άμυνες.Συχνά δε, μέχρι να βρεθεί τρόπος αντιμετώπισης του, η ζημιά έχει γίνει.Αλλά ακόμα και τότε, αυτό σύντομα θα βρεθεί και πάλι ένα βήμα μπροστά.
Οπως γράφτηκε και σε χρόνο ανύποπτο:
"Μην χαίρεστε με την ήττα του, άνθρωποι. Διότι αν και ο κόσμος αντιστάθηκε και σταμάτησε τον μπάσταρδο, η σκύλα που τον γέννησε είναι και πάλι σε οίστρο"
Μπέρτολντ Μπρεχτ, Η πτωτική άνοδος του Αρτούρο Ούι (1941)

 

Καλησπερααα

 

Αγαπητέ @Stalker καλά τα είπε ο Μπρέχτ , όπως και εσείς αλλά θα έπρεπε να μιλάμε έτσι και για τις δύο όψεις του "νομίσματος" των άκρων.

 

ο μπρεχτ ήταν έξυπνος άνθρωπος. κατάλαβε εύκολα οτι μιά κοινωνική ασθένεια που καλλιεργεί και οδηγεί σχεδιασμένα και αναπόδραστα σε συνθήκες ολοκληρωτικού πολέμου και τυφλού μίσους μαζί με βαρυά μέθη δεν μοιάζει με συνάχι. προσπάθειες να εξομοιωθούν διαφορετικά πράγματα γίνονται πολλές, έχουμε και στο φορουμ τους ισχυρισμούς αφού εγώ είμαι διαταραγμένος είστε κι όλοι οι άλλοι. αλλά η πανώλη με την γρίπη δεν μοιάζουν, ας είναι κολλητικές κι οι δύο. η μιά κάνει έναν τετραήμερο κύκλο.

 

Λίγο λάσπη κάθε μέρα, λίγες λέξεις διαστρεβλωμενες, λίγο παραποίηση νοήματος, χλευασμός αντιπάλων, ειρωνείες και φτιάξαμε τον κακό και φυσικά τη λύση και σωτηρία.

Προπαγάνδα.



Πίστευαν ότι πιάνει μόνο σε χαζούς. Αλλα δεν είναι έτσι. Την πατάνε και οι έξυπνοι. Τα μεγάλα παιδιά που ξέρουν τι κάνουν. Νομίζουν...

 

Σε ποιο καθεστώς ακριβώς σήκωσε ανάστημα το γερμανικό εθνικό σοσιαλιστικό κόμμα το '33;
Όπως πολύ σωστά είπε ο @Stalker , το κόμμα του Χίτλερ βγήκε στην εξουσία με εντελώς κοινοβουλευτικό τρόπο.
Μέσω δε του διατάγματος του Χιντεμπουργκ, "ενεργοποίησε " τον εξουσιοδοτικο νόμο.

Πριν πεθάνει ο Χιντεμπουργκ και με την ενεργή συμμετοχή του.
Αρκεί να θυμηθεί κανείς πως ο Χιντεμπουργκ ήταν αυτός που όρκισε τον Χίτλερ καγκελάριο τον Γενάρη του '33.
Όταν τον Φλεβάρη του ιδίου έτους, και με τον εμπρησμό του Ραιχσταγκ, την επομένη ακριβώς ημέρα με προεδρικό διάταγμα (του Χιντεμπουργκ) , ανασταλθηκαν όλα τα συνταγματικά άρθρα περί ελευθερίας του ατόμου, του λόγου, κτλ.
5 Μάρτη του '33 οι εθνικοσοσιαλιστές παίρνουν στις εκλογές σχεδόν 44%.

Αν δεν με απατά η μνήμη μου, ο Χιντεμπουργκ πέθανε το '34.
Ας μην πιάσουμε καν τον Λουντεντορφ.  

 

Μήπως να σταματήσει η συζήτηση εδώ γιατί αρχίζει να γίνεται πολιτική και είναι ενάντια στους κανονισμούς του φόρουμ;

 

η ιστορία δεν είναι πολιτική. ο μπρεχτ ήταν καλλιτέχνης και διανοούμενος.

 

Του οποίου το έργο έχει πολιτικές προεκτάσεις που αναφέρονται και εδώ.
 

 

πολιτικές «προεκτάσεις» έχει οτιδήποτε. ακόμη και το «έργο» της ντενίση.

 

Πράγματι, δε σας απατά η μνήμη σας. Ωστόσο, η αναμονή του θανάτου του Προέδρου ήταν αυτή που συγκρατούσε από νύχτες κρυστάλλων, από συγχώνευση των δύο διακριτών εξουσιών σε μία υπό το ίδιο πρόσωπο, και πολλές άλλες ακρότητες που ακολούθησαν μέχρι την ύψιστη όλων, που τυπικά επικυρώθηκε σε εκείνο το αρχοντικό στο Wannsee. Η φιγούρα του Χίντεμπουργκ έπαιξε καταλυτικό ρόλο: ο συμβολισμός της συγκρατούσε μία πολύ δύσκολα συγκρατούμενη ιδεολογική ομάδα. Και αυτό φυσικά καταδεικνύει και την ισχύ των συμβολισμών στις συνειδήσεις των μαζών. Γιατί άλλωστε να τραβιούνται κάθε τόσο οι γερμανοί αυτοκράτορες για να πραγματοποιήσουν μία τυπική στέψη στη Ρώμη?

Ακριβώς. Αυτό ήταν το καταλυτικό επιχείρημα. Επ' απουσία ιδεολογικού χρωματισμού και θυμικής φόρτισης, διατύπωση εύλογων επιχειρημάτων. Αυτά είναι και ο δείκτης λειτουργικής αξιοποίησης των γνωστικών μηχανισμών. Και ως λειτουργική, έστω εκείνη η αξιοποίηση που από την αλυσίδα της διαδικασίας πρόσληψης, αποικοδόμησης, ανάλυσης, ερμηνείας, τουλάχιστον αποτυπώνει στο εξωτερικό, μαζικά παρατηρήσιμο περιβάλλον εκείνη την πρόταση που συμβάλλει στην ψυχραιμότερη και ιδεολογικά λιγότερο φορτισμένη επεξήγηση/περιγραφή ενός φαινομένου. Εξάλλου, ήδη:

Διότι σε κάθε άλλη περίπτωση, η ισχύς ή η ευθραυστότητα/το εύθραυστο ενός καθεστώτος δεν είναι δείκτης προσδιορισμού πράξεων (και σε κάθε περίπτωση, για να συμπεριλάβουμε και πιθανές εξαιρέσεις που μπορεί να διαφεύγουν στη ροή του γραπτού αυτού λόγου, δεν είναι δείκτης προσδιορισμού της συγκεκριμένης υπό εξέταση πράξης). Οι λέξεις είναι ιδεολογικά και ιστορικά ουδέτερες. Είναι κώδικας επικοινωνίας και ως τέτοιες καλό είναι να αντιμετωπίζονται.

Διότι εμείς οι άνθρωποι έχουμε αυτό το χαρακτηριστικό: είμαστε "αντικειμενικοί" και αποστασιοποιημένοι στις κρίσεις και στις αναλύσεις μας για θέματα που δεν ταυτιζόμαστε ιδεολογικά ή συναισθηματικά ή ταυτόχρονα και τα δύο, αλλά μόλις αγγιχτεί ένα ζήτημα που ακουμπάει το θυμικό μας, ξεχνάμε το πρόταγμα της λογικής για αποτυπώσεις/ερμηνείες ει το δυνατόν περισσότερο απέχουσες από τη συνδρομή συναισθηματικών αλλοιωτικών φορτίσεων. Κι επειδή η στάση αυτή παρουσιάζει σταθερότητα στο χώρο και στο χρόνο, αυτό που επιτρέπει να προσπαθούμε για ψύχραιμο πολλαπλασιασμό της λειτουργικής πληροφορίας είναι ο αποφορτισμένος κώδικας επικοινωνίας, τόσο με τη μορφή των λέξεων, όσο και με τη μορφή των αριθμών.

Ας με διορθώσει κάποιος αν γίνομαι αδικαιολόγητα απλουστευτικός, αλλά ο Λούντεντορφ στην αντίληψή μου δε διαφέρει από την πλειοψηφία των πολιτικών ή των διακαώς επιθυμούντων να πολιτευθούν: ένας τυχοδιώκτης που κινήθηκε προς τα εκεί που έβλεπε ότι υπάρχει δυναμική για ανάληψη κρατικής εξουσίας. Επομένως, θα συμφωνήσω μαζί σας, πως δεν υπάρχει νόημα να τον πιάσουμε 

 

Αγαπητέ @Stalker,
Ευχαριστώ για την απάντηση. Η επιθυμία για κυριαρχία επί όλων των άλλων με κάθε κόστος, πράγματι, απλά μετασχηματίζεται κινούμενη σταθερή στο χρόνο, χρησιμοποιώντας σταθερά τη ρητορική της θυματοποίησης και της απειλής από έναν αδίστακτο εχθρό: πολιτική τυραννία, θεοκρατική τυραννία, ακροδεξιάς/δεξιάς ή ακροαριστερής/αριστερής ιδεολογίας ομάδες που κινούνται για την κατάληψη της εξουσίας ή εν τέλει την καταλαμβάνουν σχηματίζοντας αντίστοιχα καθεστώτα, ιδεολογίες προτεραιοποίησης του ενός φύλου επί του άλλου, αντιλήψεις ιεράρχησης της αντιληπτικής ικανότητας των ανθρώπων συναρτήσει του κοινωνικού-ακαδημαϊκού τους status, και κάθε άλλη μορφή που μου διαφεύγει αυτήν τη στιγμή αυτού του ηλιόλουστου πρωινού.