Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Αγαπητέ @Arioch,

Έχω όλη την κατ' αρχήν διάθεση να το συζητήσουμε εκτενώς σε κάποια συνάντηση, όπου ο προφορικός λόγος θα υποκαθιστά το γραπτό λόγο. Καθώς τον δεύτερο μετέλθην ήδη αυξημένα σήμερα διευκρινίζοντας θέσεις με αρκετά μέλη του φόρουμ, θα μου επιτρέψεις απλά κουοταρίσματα στα σχόλιά σου.

Αυτό με το κεφάλαιο το ανέφερε και άλλο μέλος (δε θυμάμαι ποιο). Δηλαδή επειδή η Γαλλική Επανάσταση είχε στο πλευρό της εκπροσώπους της ανερχόμενης εμπορικής τάξης, παύει να καθίσταται επανάσταση? Βοήθησέ με λίγο με το συλλογισμό σου σε παρακαλώ.

Εκεί είναι το κυρίως ενδιαφέρον εστίασής μου, ακριβώς. Η "ξερή" παρατήρηση, ωστόσο, δε σου αποδίδει μόνο εικόνα των τάσεων, σου δίνει και μία εικόνα αιτίων. Ερώτημα: "Για ποιο λόγο ανήλθε στην εξουσία το ναζιστικό κόμμα, για ποιο λόγο έγινε αποδεκτό από μεγάλο τμήμα του γενικού πληθυσμού και για ποιο λόγο παρουσιάστηκε στη Γερμανία"?
Παράθεση γεγονότων:
- Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία - σταδιακή καλλιέργεια νοοτροπίας κυριαρχίας και εμπέδωση γοήτρου
- Ταπείνωση γερμανικών κρατιδίων από Ναπολέοντα
- Επανένωση κρατιδίων υπό Βίσμαρκ
- Αύξηση της οικονομικής και στρατιωτικής ισχύος της Γερμανίας
- Αύξηση των συγγραμάτων εντός της Γερμανίας που κάνουν μνεία (ανοιχτά ή καλυμμένα) σε εγγενή ανωτερότητα γερμανικών χαρακτηριστικών εώς και εν τω συνόλω ανωτερότητα της γερμανικής φυλής
- Συντριβή στο Μεγάλο Πόλεμο
-Ταπεινωτικοί κι εξευτελιστικοί τελικοί όροι
- Θεσμική καρατόμηση του Κάιζερ, αιώνες εμπεδωμένου συμβόλου εξουσίας και υποστάσεως της γερμανικής πολιτικής και κοινωνικής σκέψης
- Ίδρυση αμιγούς κοινοβουλευτισμού χωρίς προηγούμενη εμπεδωμένη εμπειρία αντιμετώπισης θεσμικών, κοινωνικών και ιδεολογικών κραδασμών
- Κραχ του '29 που επεκτείνεται σε όλη την Ευρώπη
- Ύπαρξη δύο (τουλάχιστων) φορέων πραγματικής στρατιωτικής ισχύος εντός της γερμανικής επικράτειας: Wehrmacht και SA
- Απόδοση του συνόλου ή του μεγαλύτερου μέρους της ευθύνης από το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα στους Εβραίους
- Υπόσχεση από το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα οικονομικής, στρατιωτικής και εδαφικής επανακάμψεως, αποκατάστασης του εθνικού και φυλετικού γοήτρου.

Απλή παράθεση αλληλουχίας γεγονότων. Από μόνο του το γεγονός ότι είσαι κάτοικος αυτού του πλανήτη, εκπρόσωπος του ανθρωπίνου είδους και έχοντας λάβει τη στοιχειώδη τουλάχιστον εκπαίδευση (πολλά ερωτηματικά εδώ, βεβαίως) ή έχοντας από μόνος σου διαβάσει κάποια βιβλία μπορείς να οδηγηθείς σε μία έστω μερική επεξήγηση των γεγονότων.

Οι βαθύτερες αιτίες θέλουν πράγματι βαθύτερα κίνητρα για να μελετηθούν. Και τα βαθύτερα κίνητρα έχουν ως κάρβουνο συνήθως κάποιο συναίσθημα. Άρα αναπόφευκτα οι εστιασμένες και αφοσιωμένες ερμηνείες μπορεί να προσφέρουν περισσότερο φως, αλλά αναπόφευκτα θα χρωματισθούν. Δεν είναι αθέμιτος ο χρωματισμός (ενδεχομένως και αναπόφευκτος), αρκεί να το έχουμε στο νου μας αυτό και να μην πυροβολούμε αυτόν που συνιστά ψυχραιμία...

 

Το έγραψες ο ίδιος, ανερχόμενη, όχι κατεστημένη.

Στο παράδειγμα που ανέφερες, όντως, τα γεγονότα καθαυτά δύνανται να εξηγήσουν την τάση αλλά αυτό δεν είναι πάντα εφικτό.

Όσον αφορά το παρακάτω:

Το "γενικευμένη εξέγερση" περιέχει ποσοτικοποίηση, αν και ομολογώ όχι σαφώς καθορισμένη.

 

Εξαιρετική παρατήρηση. Δες, λοιπόν, τώρα το άνω-κάτω που προκύπτει μόλις βάλουμε επιπλέον στοιχεία στην ετυμολόγηση μίας λέξης. Όπου A εσύ, όπου ΑV εγώ:

ΑV: Κάποιοι εξ αυτών συναλλάσονταν ήδη με τους ευγενείς και το βασιλιά. Ήταν ήδη καθεστηκότες.

A: Μερικοί έστω. Αλλά όχι οι περισσότεροι. Και όχι για τόσο χρόνο όσο η γερμανική μεγαλο-αστική τάξη.

ΑV: Καλό θα ήταν να έχουμε μία εικόνα το πόσοι ήταν αυτοί οι "περισσότεροι". Και επίσης θα πρέπει να διακρίνουμε πόσοι εξ αυτών υποστήριξαν εξ αρχής ή απλά αποδέχτηκαν τα τετελεσμένα και πήγαν along, ως καλοί έμποροι.

Θα μου πεις, θα σου πως και θα ψάχνουμε για ποσοστώσεις. Θα χωθούν και άλλα μέλη, πολεμώντας υπέρ βωμών και εστιών, βλέποντας παντού αντιπάλους, κτλ, κτλ. Γι' αυτό κρατάς το αρχικό νόημα της λέξης πριν χρωματισθεί, και τοποθετείς πίσω και μπροστά από τη λέξη όσα επίθετα, επιθετικούς προσδιορισμούς και επιρρήματα θεωρείς ότι θα περιγράψουν επαρκέστερα την ποιότητα της πράξης, όπως ήδη ανέφερα σε προηγούμενη ανάρτηση.

Το πάντα είναι μεγάλη αποθήκη που χωράει τα πάντα! Θες να μου δώσεις ένα παράδειγμα? Για την ισορροπία του πράγματος.

 

Μιλάμε για μια αλυσίδα, μια αλληλουχία γεγονότων που αν τα δεις μακροσκοπικά φαίνονται να οδηγούν αδυσώπητα σε μια συγκεκριμένη έκβαση αλλά κάθε γεγονός μεμονωμένα δεν είναι απαραίτητα αντίδραση σε κάποιο προηγούμενο. Εννοώ ότι μπορεί πίσω από κάθε συμβάν να κρύβονται ιδιαίτερες και άσχετες μεταξύ των βαθύτερες αιτίες παρόλο που το τελικό αποτέλεσμα από μακροσκοπικής πλευράς να φαίνεται αναπόφευκτο.

Σ'χώρα με άλλα είναι λίγο σούπα το κεφάλι μου αυτή τη στιγμή και δυσκολεύομαι να εκφράσω αυτό που σκέφτομαι.

 

την ιδιαιτερότητα του ναζιστικού φαινομένου είχε επιδιώξει να περιγράψει ο τσωρτσιλ, με σχετική επάρκεια, κι άλλοι με μάλλον περισσότερη επάρκεια. ο χωρίς κλίμακα εξοντωτικός επεκτατισμός, επενδυμένος με ιδεολογικοποιημένο (επί βάσεως προηγούμενης ιδέας και «ταπείνωσής» της )μίσος και εκδικητικότητα, χρονικά συμπυκνωμένος, όχι σαν καθήκον όπως στους ιερούς πολέμους, ούτε σαν εργαλείο όπως έχουμε ξαναγνωρίσει, αλλά σαν ζωτική ολοκληρωτική ανάγκη, χωρίς την οποία το καθεστώς δεν επιβιώνει και χρειάζεται να αντροφοδοτεί διαρκώς, δεν την ξαναείδαμε σε τέτοια πυκνότητα ούτε στις χειρότερες στιγμές της αποικιοκρατίας (ίσως η μόνη μερικώς βάσιμη σύγκριση). η εξοντωτική καταστροφή ως οξυγόνο, συγκεντρωμένη σε εξουσία. οι ιδεασμοί περί ανωτερότητας, κοινοί και χρήσιμοι σε ποικίλους επεκτατισμούς και εθνικισμούς, υπήρξαν μάλλον ως προφάσεις γιά την τεκμηρίωση απειλής και «δικαιώματος», ποτέ δεν υπήρξαν αρκετοί γιά να εμποδίσουν εξόντωση κι εντός της εκάστοτε «περιούσιας» ομάδας, αυτό όχι μονον στους ναζιστές. η διαρκής απροσχημάτιστη εξόντωση και «εξόντωση» ως καθ αυτός ατέρμων στόχος δεν γνωρίζω να έχει επαναληφθεί με παρόμοια διάσταση.

υγ: συνοπτικά, χωρίς βέβαια να διεκδικώ επάρκεια στην περιγραφή.
υγ2: επίτηδες παραλείπω τα γνωστά, αλλά όχι απολύτως μοναδικά, περί μονοδιάστατου καθορισμού της κοινωνίας και του πολίτη ως μηχανής πολέμου και παραγωγής, υπηρέτη εξιδανικεύσεων και τελολογίας, την διακριτή ταξική διαστρωμάτωση κι εντός της «περιούσιας ομάδας» και την γενικότερη αντίληψη της αποβλητότητας, εντός κι εκτός. που πάντως αλληλοπολλαπλασιαζόμενα μεταξύ τους και με τα άνωθεν διακριτά χαρακτηριστικά, παράγουν ένα πρωτοφανές αποτέλεσμα, που δεν εντοπίζεται ούτε καν στα συμμαχικά των ναζιστών καθεστώτα.

 

@tithon

Ευχαριστώ, ήσουν διαφωτιστικός.

 

Περιέγραψες ακριβώς την κατάσταση και του δικού μου κεφαλιού. Την ανανεώνουμε τη συζήτηση είτε για αύριο, είτε για όποια άλλη στιγμή πρόσφορη, δια του γραπτού ή του προφορικού λόγου.

 

μιά σημείωση μόνον: η αναδιάταξη γιά την διατήρηση της καθεστηκυίας (απειλούμενης είτε τυχοδιωκτικής) δεν συνιστά επανάσταση. ούτε καν εξέγερση. ακόμη και ετυμολογικά.

 

Αν ο στρατός επεμβαίνει για να διατηρήσει μία καθεστηκυία τάξη πραγμάτων, τότε προφανώς έχουμε υποκατάσταση/αναδιάταξη/ενίσχυση.

Αν ο στρατός επεμβαίνει για να εκτρέψει μία καθεστηκυία τάξη πραγμάτων, τότε προφανώς έχουμε (δυστυχώς για τη θυμική φόρτιση των ιστορικών γεγονότων) επανάσταση.

Η υπαγωγή ιστορικά καταγεγραμμένων πραξικοπημάτων στις ανωτέρω κατηγορίες, σύμφωνα με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους είναι το ζητούμενο της διερεύνησης.

Υ.Γ. Σε κάθε περίπτωση, ένα πρόβλημα δεν μπορεί να μείνει χωρίς λύση επ' άπειρον. Τουλάχιστον όχι χωρίς θεωρητική πρόταση λύσης (ναι, ακόμα και για το πρόβλημα για την ύπαρξη ή την ανυπαρξία Θεού υπάρχει θεωρητική λύση: λέγεται αγνωστικισμός: δεν ξέρουμε αν υπάρχει ή δεν υπάρχει. δεν απασχολεί την ερευνητική σκέψη). Επομένως, για να αποκατασταθεί το αναστατωμένο αίσθημα που θίγεται από τον προσδιορισμό στρατιωτικών κινημάτων ως επαναστάσεων, έστω
1. Στρατιωτική επανάσταση = πραξικόπημα
2. Χρήση επιθέτων, επιθετικών προσδιορισμών ή επιρρημάτων που χρωματίζουν την ουδετερότητα της λέξεως, προκειμένου να προσδιορίσουν την ποιότητα της πράξης

 

   

κριτήριο είναι η αλλαγή της καθεστηκυίας, όχι η επαγγελματική εξειδίκευση του κινηματία. αν και μπορούμε να εξαιρέσουμε τους μισθοφόρους.
γιά να εμποδίσω την θυμική αποφόρτιση θα το διατυπώσω ως εξής:
στρατός, πυροσβέστες, μανάβηδες, οποιοσδήποτε, γιά να χαρακτηριστούν επαναστάτες χρειάζεται ν' αλλάξουν αφεντικό, όχι εργοδότη.
η βιομηχανία παστουρμά δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το ναυτικό ή τα συνδικάτα για να κάνει επανάσταση κατά της βιομηχανίας ζυμαρικών. δεν είναι επανάσταση. δεν αλλάζει η τράπουλα.
 


πραξικόπημα είναι η βίαιη αλλαγή εργοδότη, αν χρησιμοποιηθεί στρατός είναι στρατιωτικό πραξικόπημα.

 

Η επανάσταση των σκλάβων, τότε με τον Σπάρτακο, ποιο αφεντικό άλλαξε;

 

των επαναστατών.