Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Φίλε Σκοτάδια, παλαιότερα πίστευα πολύ στο σωστό τάιμινγκ.
Τώρα πιά έμαθα πως ότι αξίζει πραγματικά δεν έχει χώρο και χρόνο. Οταν έρχεται να μας συναντήσει, το καταλαβαίνουμε.
Εκτός αν είμαστε απασχολημένοι....

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΔΕΝ ΗΡΘΕ

Ζούσε περιμένοντας τον ερχομό της.
Η σκέψη της τον συντρόφευε στους ατέλειωτους
περιπάτους του τις ώρες της σχόλης.
Η μορφή της ήταν σε κάθε σελίδα του βιβλίου του,
σε κάθε σύννεφο του ουρανού του,
σε κάθε μελαγχολικό απόγευμα - κι ήταν πολλά...
Δεν τη γνώριζε, ήταν όμως σίγουρος
πως μόλις τη συναντούσε θα ήξερε πως είναι εκείνη...
Αυτό που δεν ήξερε ήταν πως η συνάντηση
δεν επρόκειτο να συμβεί ποτέ.
Γιατί όσο ζούσε περιμένοντάς τη,
ερωτεύτηκε την προσμονή της..

 

Κι όμως το σωστό χρονικό σημείο τουλάχιστον για μένα υπάρχει φίλε μου...Δεν τις ανέχομαι για πολύ τις "αλυσίδες"...Ποτέ μου δεν τις ανέχτηκα...Μου είχε μείνει ένα μίζερο κομμάτι...όλο το υπόλοιπο πανοπλία...Το ήξερα ότι εκείνη δεν ήταν...Αλλά την είχα αφήσει να προσπαθήσει...Δεν τα κατάφερε και αυτά που ίσως μέχρι και πριν ένα μήνα και να έφθαναν...Θυμήθηκε ότι θα ήταν διατεθειμένη να τα πράξει, όταν ήταν πλέον πάρα πολύ αργά...Την είχα ήδη χαιρετήσει...Εκείνη και την άλλη που είχε ξανανοίξει την "τρύπα"...Ήταν "συνδεδεμένες" οι δυο τους...Και τις τελευταίες δυο νύχτες...πήρε την τανάλια, ξέσκισε την ουλή και πέταξε τόσο αλάτι στις πληγές...Που "λιποθύμησα"...Φτάνει...Το ελάχιστο "φως" που μου είχε απομείνει...έσβησε πλέον αυθόρμητα και δεν θέλω να ξανανάψει για καμία...Όχι πια...Καλύτερα έτσι...Ακόμα και τα βράχια λιώνουν από το κύμα...Και από "κύματα" δεν μπορώ να έχω παράπονο...Και όπως λέει το τραγούδι που έβαλα...

"...Στο τέλος υπάρχει πάντα ένα σκίσιμο
και υπάρχει κάποιος που έσκισε περισσότερο...

...Δεν έχει πλέον σημασία να γνωρίζεις ποιος έχει δίκιο
δεν έχει σημασία να έχεις την τελευταία λέξη...τώρα...

Στο τέλος,
δεν είναι ποτέ το τέλος...
Αλλά κάποιο τέλος διαρκεί λίγο περισσότερο...

...αναμνήσεις όμορφες σα μια στεναχώρια...τώρα..."

Υ.Γ. Τη Μελισσάνθη και τα μάτια σου φίλε μου...Αν την βρήκες στ' αλήθεια...Το νου σου...

Όσον αφορά εμένα, δεν την προσμένω πλέον...Γιατί πλέον είμαι σίγουρος ότι την είχα βρει πριν από 15 χρόνια...Και ίσως κάποτε...αν υπάρχει κάτι..."Μετά"...Κάποιος τόπος για μένα και για κείνη...Ίσως και να τα ξαναπούμε...

Υ.Γ. 2 πάντα ψυχή στα λόγια σου...σπάνιο το "δώρο" που σου έκαναν...Να νιώθεις περήφανος για δαύτο φίλε μου...Γιατί σε ξεχωρίζει από το σωρό στο τέλος...

 

Να ζεις σημαίνει να προσμένεις το απρόσμενο.
Κάθε μέρα που αυτό δε θάρχεται, να λες
"το ταξίδι σήμερα ξεκινά"...

 

Το δικό μου ποτέ δεν τέλειωσε...και δεν με ενδιαφέρει πλέον να φτάσω στον προορισμό μου...Αρκεί να μην σταματήσω...Σαν σε ένα τρένο να κοιτάζω απ' το παράθυρο το τοπίο που περνά...σαν ακουρέλα που λιώνει πάνω στον καμβά...και να στάζει στο πάτωμα...Έχει δικούς της κανόνες η μνήμη...και ακόμη πιο δικούς της η αμνησία...Και όπως είχα γράψει κάποια μέρα πριν...πάντα σε αυτό το νήμα...Η μάλλον όπως είχε γράψει ο Κορνάρος..."Λησμόνησε παντοτινά και διώξε κάθε ελπίδα και πες πως δε με γνώρισες μήτε κι εγώ πως σ'είδα..."

Πολλές φορές δίνω την εντύπωση ότι "λέω" πράγματα δίχως νόημα...Ότι "μιλάω" πολύ...Φαίνεται...Σίγουρα όμως "μιλάω" αρκετά όταν είμαι μόνος...Και ίσως και έτσι να πρέπει...Όλα ένα ίσως είναι στο τέλος...

 

Εσείς οι δυο αθεράπευτα ρομαντικοί ακριβώς από πάνω μου, να ξέρετε ότι τελικά ο έρωτας είναι υπερεκτιμημένος και σπάνια κάποιος αξίζει τόσο πολύ, που να έχει το δικαίωμα να μας κάνει να γινόμαστε τόσο λιώμα.

 

όταν ξέρεις να φερθείς με σεβασμό απέναντι στα αισθήματα σου και του άλλου τίποτα δεν είναι υπερεκτιμημένο...

 

Οταν ερωτεύεσαι κλονίζεται ο κόσμος σου. Δοκιμάζονται αξίες, εγωισμοί, φόβοι. Ο έρωτας είναι ο μεγάλος κριτής. Θέλει κότσια ο έρωτας. Θέλει να χτυπηθείς, να ματώσεις. Αν αντέξεις, σε ανταμοίβει γενναιόδωρα. Σου δείχνει πώς είναι η ζωή σε όλη της την έκσταση.

Ακριβώς επειδή δεν είναι όλοι άξιοι για τον έρωτα, τον χαρακτηρίζουν υπερεκτιμημένο...

 

Άντε και λίγη ομοιοπαθητική...

Δεν είναι θέμα λιωσίματος Fly...Εδώ θα συμφωνήσω με τη @Siren_Peisinoe ...Όταν κάποιος σου έδωσε πράγματα, όσο λάθος κι αν ήταν για σένα...Όσες μαλακίες κι αν έκανε...Όταν έρχεται και βάζει την καρδιά του στα χέρια σου...Όσο και να μην τι θέλεις πια...Τουλάχιστον για έτσι όπως είμαι φτιαγμένος εγώ...Δείχνω λίγο σεβασμό και δεν την πετάω στον κάλαθο...Αλλά την βάζω σε ένα πουγκάκι και του την επιστρέφω...Και αν μη τι άλλο λίγο σκατά γίνομαι...Γιατί δίπλα μου αληθινά δεν έβαλα πολλές...Και εκείνες τις λίγες όταν τελειώνει...Δεν μου αρέσει να τους φέρομαι σαν χαρτομάντηλο...Όσο και αν με κάνει χάλια...Ο έρωτας αν είναι έρωτας και όχι μαλακίες...δεν είναι καθόλου υπερτιμημένος...Και με εκείνη δεν ήταν έρωτας...Αλλά δεν σημαίνει ότι ήταν και κάτι τόσο χλιαρό που να μην με νοιάζει καθόλου...Και εμένα δεν νιώθω καθόλου "μάγκας" που ήμουν εγώ εκείνος που έκλεισε την πόρτα...Τι θα έκανε αυτή στη θέση μου? Θα μ' έγραφε στα καρύδια της 100%...Αλλά εγώ δεν είμαι εκείνη...Και έπαψα πλέον να κοιτάω τι κάνουν οι άλλοι...

 

Συντάσσομαι απολύτως...

 

Ο σεβασμός πρέπει να είναι αμφίδρομος. Αλλά άσχετα απ' αυτό, ο έρωτας είναι όντως υπερεκτιμημένος, όπως και οτιδήποτε το παροδικό.

Ο Tenebra να σηκωθεί από τα πατώματα όσο πιο γρήγορα μπορεί, αλλιώς θα πάω να τον βρω να τον σηκώσω εγώ.

 

Αγαπητέ, το αν έχω δοκιμαστεί, χτυπηθεί, ματώσει και χίλια άλλα τέτοια ωραία, το γνωρίζω μόνο εγώ και σίγουρα δεν περιμένω από έναν άγνωστο στο ίντερνετ να κάνει διάγνωση για το αν είμαι άξια για τον έρωτα.

 

Farfallina με κάθε εκτίμηση και που έχω στο πρόσωπο σου...Αυτή την φορά λυπάμαι αλλά έπεσες έξω με τη χάρη μου...Δεν είμαι σε κανένα πάτωμα...Έχεις φάει ποτέ κόλλημα στη ζωή σου? Ε το λοιπόν, να βλέπεις ότι κάποια/κάποιον για την οποία/ο νοιάζεσαι, να έχει φάει για τους χ,ψ σίγουρα λάθους λόγους κόλλημα για χάρη σου...Αν δεν είσαι εντελώς μαλάκας, χαλιέσαι...Και επειδή ξέρω πόσο άσχημο είναι ( αν και κόλλημα δεν το έχω φάει ποτέ ούτε με γυναίκες που ήταν στη ζωή μου χρόνια...Γιατί μετά από 2, 3 μήνες τα παίρνω στην κράνα με τη χάρη μου και τα κάνω μπουρδέλο μέχρι να ξεκολλήσω ) να τρως έστω εν μέρει τσίχλα...Όπως ότι είναι ελεεινό να φέρεσαι στον άλλο σα το μίασμα, όσο και να σου σπάει τα καρύδια η επιμονή του...Να "καθήσεις", να συζητήσεις με εκείνο το άτομο...Χωρίς να του χαιδέψεις τα αυτιά...Να το βοηθήσεις να συνειδητοποιήσει ότι κάτι τελείωσε και ότι θα πρέπει να το θάψει κι εκείνο...Δεν είναι αδυναμία, ούτε είναι λύπηση...Μια σχέση δεν φαίνεται μόνο από το πως ξεκινάει, ούτε μόνο από το πως προχωράει...Αλλά και από το πως λήγει...Και το σημαντικό δεν είναι να το παίξουμε καλοί η άρχοντες...Αλλά το αν αλήθεια τον άλλο τον νοιαζόμασταν η αν ήταν μονάχα μια τρύπα η ένα λουκάνικο...Και επειδή μόνο τρύπες στη ζωούλα μου τις είχα και δεν με ένοιαξε ποτέ ποσώς αν γινόντουσαν γουνί η όχι...Με εκείνες τις λίγες που μόνο τρύπες δεν ήταν...δεν μπορώ να φερθώ εντελώς σα το μαλάκα...Σίγουρα έχω πολύ λιγότερη υπομονή από πριν...Και μην μου πεις ότι να σπάζεις τα "μούτρα" του άλλου, είναι για το καλό του...Γιατί αρκετές φορές το μόνο που καταφέρνεις, είναι να τον κάνεις να κολλήσει μαζί σου χειρότερα...Στο τέλος έγινα σκατά για δυο μέρες...Είμαι σκατά και σήμερα...Αύριο θα γυρίσω τον διακόπτη...Είμαι ηλίθιος και συναισθηματικός ρε Fly? Ας είμαι...δε γαμιέται...Όπως προείπα, έπαψε να με ενδιαφέρει προ πολλού τι θα έκανε η άλλη στη θέση μου...Απλά γιατί εγώ στη θέση της ποτέ δεν μπήκα, ούτε θα μπω...Και εκείνες τις φορές που έγινα αλήθεια κομμάτια για κάποια, το ήξερα μόνο εγώ...Δεν θα έδινα ποτέ σε καμία την ευχαρίστηση να με ξέρει σκατά για πάρτη της...Αλλά ούτε με φτιάχνει να ξέρω σκατά καμία για πάρτη μου...Όσο και αν είναι ηλίθιο να γίνεσαι χάλια για τον οποιονδήποτε...