Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Είναι:

• Διαθέτουν λεξιλόγιο
• Έχουν γραμματική
• Έχουν συντακτικό
• Μεταδίδουν νόημα

Είναι, παράγουν αισθητική απόλαυση που γεννάται από την αφαίρεση, την αγνότητα, την απλότητα και το βάθος της εκφραστικότητάς τους.

 

Συγγνώμη αλλά δεν θα συμφωνήσω μαζί σου.

Θεωρώ οτι με το παραπάνω ισχυρισμό, υπεραπλουστεύεις/υποτιμάς την δουλειά του Einstein.

Εδω να διευκρινίσω οτι με αυτό δεν προσπαθώ να σε υποτιμήσω εσένα ή την λογική σου/σκέψη σου...απλά έχουμε διαφορετική θεώρηση κάποιων "πραγμάτων" για τα οποία κανείς (ειδικά μεγαλύτερα μυαλά απο εμάς) δεν μπορεί να δώσει απάντηση.

 

Αρχιτεκτονική..?
...
Θενξ...

 

Καθόλου, ήταν ο πρώτος που έκανε την ερώτηση "πώς θα 'έβλεπε' μια φωτινή ακτίνα την άλλη" και ο πρώτος που συνειδητοποίησε ότι οι σταθερές για να είναι σταθερές πρέπει να είναι *σε όλα* τα συστήματα αναφοράς.

Η σύλληψη, όπως αυτή του Maxwell ότι το φως είναι ηλεκτρομαγνητικό κύμα, ήταν ιδιοφυής.

Δεν ξέρω, ίσως επηρεάζομαι γιατί έχω δει πραγματική, ωμή, σχεδόν απόκοσμη, ιδιοφυΐα να δουλεύει σε πλήρη λειτουργία μπροστά στα μάτια μου. Είναι πραγματικά θρησκευτική εμπειρία που προκαλεί δέος.

Ο Einstein έπαιξε καινούργια μουσική με τις υπάρχουσες νότες αλλά τι μουσική!

 

Ναι ομως εκει είναι η διαφορά μας...γιατί η ιδιοφυΐα δεν είναι αυτός που θα θέσει το ερώτημα ή θα αναπτύξει την θεωρία...αλλά αυτός που θα κανει τα δύο πρώτα και εν συνεχεία θα τα αποδείξει. Και ο Einstein το έκανε αυτό και όπως πολλοί άλλοι "ανακαλύπτοντας"/δημιουργόντας μαθηματικές εξισώσεις οι οποίες δεν προϋπήρχαν.

 

Όλες οι ιδιότητες που προσδίδεις στα μαθηματικά είναι αφηρημένες έννοιες και μεταφορές. Δεν υπάρχει τίποτε το αισθητό.

 

Η αφαίρεση, ως η ανώτερη μορφή έκφρασης διανοίας, είναι η μόνη ειδοποιός διαφορά του ανθρώπου από τα υπόλοιπα έμβια...

 

Theorem VI: For every ω-consistent primitive recursive class κ of formulae there is a primitive recursive class-sign r such that neither forall(v, r) nor not(forall(v, r)) belongs to Conseq(κ) (where v is the free variable of r).

Το παραπάνω είναι μία από τις κορυφές της ιστορίας των μαθηματικών: το πρώτο θεώρημα μη-πληρότητας του Gödel και *είναι* οργασμικό μέσα στην απλότητά του, την αφαιρετικότητά του και την εκφραστικότητά του.

 

Η ανάγκη κατανόησης του κόσμου είναι μια ακόλουθη ανάγκη, προηγείται η αδήριτη ανάγκη επιβίωσης, σε αυτό νομίζω δεν υπάρχει διαφωνία. Το κτίσμα κατασκευάζεται για να καλύψει μια ανάγκη. Σπίτι είναι η τοποθέτηση τοβουλίνων, κόντρα πλακέ στα ανοίγματα και η τσίγκινη οροφή. Σπίτι είναι και η βίλα του Καζούλη. Η ''ανάγκη'' του ωραίου και του αρμονικού, γεννάει τέχνη και δημιουργεί ερωτήματα για τη φύση της ανάγκης αυτής, για το ωραίο, για το αρμονικό, για οτιδήποτε περιλαμβάνει. Η τέχνη παράλληλα δε σταματά να αποτυπώνει το ''κατά νου'', δηλαδή το κατά βούληση, αναπαράγοντας, αναμοχλεύσεις, βασισμένες στον κόσμο που αντιλαμβάνεται σχηματικά, τα οποία γίνονται εκ νέου αντικείμενα σκέψης. Το ωραίο όμως, ή η πιθανή απάντηση στο γιατί το αναζητούμε δεν επαρκούν για να κάνουν ένα κτίσμα να στηρίζεται σε μια ακμή.

Και ακολούθως, η ανάγκη μου είναι να έχω πόρτα και να πληρεί ορισμένες προϋποθέσεις. Η ανάγκη της ανάγκης. Το κόντρα πλακέ θαλάσσης θα κάνει ενδεχομένως τη δουλειά. Δε θα είναι όμως ωραίο. Τι θα ήταν ωραίο, τι δε θα με αντάριαζε κάθε φορά που θα το έβλεπα και θα εναρμονιζόταν με τον κόσμο όπως τον παρέστησα στο νου μου και φαντάζομαι. Εν συνεχεία αποτυπώνω, αναρωτιέμαι, δοκιμάζω και εξελίσσω.

Πρώτα επιθυμώ μετά αποφασίζω το πρακτικό και το χρήσιμο.

 

@-Volt-

Μά'ιστα, μά'ιστα...

 

Δεν θα σου χαλάσω το όνειρο.
Τα θέλεις τέχνη καλώς, τα θέλεις γλώσσα καλώς.
Εδώ κοριτσιού χατίρι δεν χαλάσαμε. Θα χαλάσουμε τώρα το δικό σου.
Αλίμονο.

 

Δεν είναι όνειρο, είναι πραγματικότητα και ας μη γίνεται αντιληπτή από όλους.

Στην τελική δεν έχουμε όλοι τα ίδια γούστα