Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Η αρχαία ελληνική γλώσσα δεν παρουσιάζει ρήμα τιμωρώ, το οποίο εμφανίζεται αργότερα, από τα ελληνιστικά χρόνια, με την ίδια σημερινή σημασία.
Γλωσσολογικά, αν επρόκειτο για σύνθεση των λέξεων "τιμή" και "ορώ", θα ήταν τιμορώ, με το πρώτο ο και όχι ω.

Στην αρχαία ελληνική τιμωρία σημαίνει κυρίως εκδίκηση και, ναι, τιμωρία:
πικρὰν δὲ παῖς ἐμὸς τιμωρίαν / κλεινῶν Ἀθηνῶν ηὗρε "πικρή βρήκε ο γιος μου την τιμωρία της ένδοξης Αθήνας" (Αισχύλος, Πέρσες, 474-4)
και το επίθετο τιμωρός σημαίνει εκδικητικός, τιμωρητικός:
παράσχες χεῖρα τῇ πρεσβύτιδι / τιμωρόν "πρόσφερετο χέρι [σου] εκδικητικό στην γερόντισσα" (Ευριπίδης, Εκάβη, 842-3)

 

Όχι ρε φίλε!!!! Σοβαρά;;;
Γιατί μου γκρεμίσεις το όνειρο;;;
 

 

χωρις αμφιβολια σημαινει κ την εκδικηση αλλα κ τη συνεπικουρια, ηδη προ των ελληνιστικων, σύμφωνα με τους Liddell-Scott [βλ. εικ.]:

https://ibb.co/0YhTxh3

https://ibb.co/Ypr40Wt

κ χωρις βιταμινη C

 

Έλεος τελειώσαμε το σχολείο και μας κυνηγάνε κι εδώ τα αρχαία ;Ρ

 

Άλλος ένας vegan στην παρέα.

“Που πας καραβάκι με τέτοιον καιρό;
Σε μάχεται η θάλασσα, δεν τη φοβάσαι;
Ανέμοι σφυρίζουν και πέφτει νερό,
που πας καραβάκι με τέτοιον καιρό;”

“Για χώρα πηγαίνω πολύ μακρινή
θα φέξουνε φάροι πολλοί να περάσω
βοριάδες, νοτιάδες θα βρω μα θα φτάσω
με πρίμο αγεράκι, μ’ ακέριο πανί.”
...........................................
Εκεί πα' να ψάξω μπας και βρω ο έρμος μουνί.

 

Σωστά, το τιμωρέω υπάρχει και προ ελληνιστικών χρόνων. Όχι από το τιμή+ορώ, λοιπόν, και με την συχνότητα εμφάνισης της έννοιας εκδίκησης/τιμωρίας να υπερτερεί κατά πολύ της συνεπικουρίας, όπως δείχνει το λήμμα του LS που παραθέθηκε, και σχεδόν πάντα ως συνεπικουρία/βοήθεια για εκδίκηση αδικημένου/αδικίας - δεν έγραψα τυχαία "σημαίνει κυρίως".  

(Σόρυ @sweet_release, τιμώρησέ με!   )

 

Κάνατε αρχαία στο σχολείο στην ηλικία σου μαρ' συ..?
Το γύρω-γύρω απ' τ' αρχαία, είναι άλλο απ' τα αρχαία, κι ας το λέγατε αρχαία...
 

 

...
[ΕΤΥΜ. αρχ. < τιμή + -ωρός (με έκταση τού αρχικού φωνήεντος εν συνθέσει) < όρομαι
/ όρώ «βλέπω, φυλάσσω, προστατεύω» (πβ. κ. θυρωρός. άκται-ωρός). Όπως δείχνει ο
μορφολογικός σχηματισμός, το σύνθ. τιμωρός είχε αρχικώς τη σημ. «αυτός που
προστατεύει την τιμή κάποιου», χρησιμοποιήθηκε δε και με την έννοια «βοηθός,
συνε- πίκουρος, προστάτης», ενώ η σημ. «αυτός που επιβάλλει ποινή, που
εκδικείται» φαίνεται να οφείλεται σε παρασυσχετισμό προς το ρ. τίνω (βλ κ. άπο-
τίνω)\.

 

επίκαιρο.

 

Στο μάτι του κυκλώνα

 

<σχολαστικό και βαρετό>

Τo αρχαίο ρήμα είναι τιμωρέω, δεν έχει σχέση με το οράω. Αν το δεύτερο συνθετικό ήταν το οράω, ολόκληρη η κλίση του ρήματος θα ήταν διαφορετική, ασχέτως της ομοιότητας στις συνηρημένες μορφές, καθώς αλλιώς κλίνονται τα ρήματα σε -άω, αλλιώς σε -έω.
Ούτε η τιμωρία και ο τιμωρός έχουν σχέση με το οράω, προφανώς, έχοντες την ίδια ρίζα.

Παράδειγμα:
ἐμοῦ δὲ πατρὶ πάντα τιμωρουμένης ("εμένα, που ζητώ οπωσδήποτε να εκδικηθώ τον πατέρα μου", Αισχύλος, Ηλέκτρα 349)
θα ήταν "ἐμοῦ δὲ πατρὶ πάντα τιμωρομένης".

</σχολαστικό και βαρετό>

 

Aυτό λέει κι ο ...Μπάμπις, αν και ελλειπτικώς και εκ των συμφραζομένων... Τεσπά...