Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Xαχαχα, εμένα το μυαλό μου δεν επικοινωνεί ούτε με μένα τον ίδιο, φαντάσου χαχαχα...Εγώ στα 13 ( δηλαδή όταν Ο Νώε έπαιζε ακόμα με τους βόλους του και δεν έφτιαχνε κιβωτούς χαχαχα ) είχα δει το Chistiane F. ...τρομερή ταινία...Ευτυχώς κάποιοι φίλοι τον "βαρύ" κινηματογράφο τον γουστάρουν όσο κι εγώ...Αλλά δεν λέω και όχι για "ελαφρές" ταινίες...Όλα χρειάζονται...Τέσπα ο Greenaway είναι απλά Μέγιστος...To The Belly of an architect απλά αριστούργημα και η μουσική του Mertens...ότι και να πω, δεν φτάνει...Και μην ξεχνάμε και το The Pillow Book...

Υ.Γ. Καλά κάνουν οι φίλες σου και δεν σε αφήνουν να μαγειρέψεις μετά από εκείνη την ταινία χαχαχα...



Y.Γ. 2 Αυτή την φορά δεν έβαλα ούτε μια φατσούλα...Λες να γράφει κάποιος άλλος αντ' εμού? χαχαχα

 

Μια από τις θεϊκές σειρές της κρατικής τηλεόρασης στα τέλη των 70'ς και τις αρχές των 80'ς...Καλά οι τίτλοι ( και όχι μόνο ) ήταν να κλαις...χαχαχα...

 

Χαχαχαχα κι όμως εμένα μου άρεσε πολύ.

 

Θυμάμαι μια καταπληκτική ατάκα...Αλλά νομίζω ότι ήταν από το " Ο Θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα " ( άλλος γαμάτος τίτλος χαχαχα )...Ο Γερμανός αξιωματικός κατοχής στην Ελληνίδα αντιστασιακή ( Η Διαλυνά η η Βαλσάμη, δεν θυμάμαι καλά )..." Είσαι πόρνη, αλλά μου αρέσεις "...Χαχαχα, ακόμη κλαίω όταν το σκέφτομαι χαχαχαχα

 

Καλά ο Κώνστας ήταν σωστή κωμωδία λόγω Ντενίση, ειδικά όταν κοιμόταν με τα σκουλαρίκια και όλα τα κοσμήματα. Οι δε αντιδράσεις της κάθε φορά που μάθαινε ένα φόνο ήταν σαν να μάθαινε ότι της σκίστηκε το καλσόν. Αλλά ο Χρυσικάκος και ο Ζορμπάς ήταν όλα τα λεφτά.

 

@Tenebra_Silente Ααα... Η Κριστιάννα.. Κάπου εκεί έμαθα τον Bowie.. Πάλι στην τρυφερή προεφηβική ηλικία. Λόγω της ταινίας αποφάσισα να μην κάνω ποτέ ναρκωτικά τέτοιου είδους. Μη μιλήσω για Ρέκβιεμ. Ο τρόμος έχει μείνει ακόμη στην παιδική ψυχούλα μου. 11 χρονών ήμανε..

Τώρα που το σκέφτομαι πιο καθαρά, εγώ κατέστρεψα την παιδική μου ηλικία.. Γι' αυτό στα 15 ξεκίνησα να βλέπω Μπάρμπη.. 

 

Έλα μωρέ...η πιο ωραία ηλικία είναι εκείνη που πρέπει ακόμη να έρθει...Εγώ στα 11 μου είχα δει το Teorema του Pasolini εκεί να δεις τραύμα...Ενώ το να μην πιάσω ποτέ ναρκωτικά στα χέρια μου...απλά σωστή ανατροφή από το σπίτι και ίσως κωλοφαρδία...

Υ.Γ. Να σου πω ότι μικρό, μια βλαμμένη ξαδέρφη ( εικοσάχρονη τότε και ήθελε κάλυψη για να βρεθεί με τον γκόμενο χαχαχα ) με πήγε κινηματογράφο να δω Ανδρέα Θωμόπουλο? " Όστρια " και τα μυαλά στο μπλέντερ χαχαχα

               

 

Ο Τιμόθεος ήταν Magnum Opus χαχαχα....

Η Ντενίση τον είχε κάνει πιο θεά από ποτέ τον μουσακά στην συγκεκριμένη σειρά χαχαχα     

Αφιερωμένο και καλή σου νύχτα χαχαχα

 

Η βασική ιδέα πίσω απ' αυτό το topic ( εκτός από το να βάζει ο καθένας ότι γουστάρει ) είναι, να το χρησιμοποιεί κάποιος, για να μην βγάζει εκτός θέματος οποιοδήποτε άλλο..Το λοιπόν... @Nemo τ' ομολογώ ότι δεν είμαι οπαδός της ποίησης με ρίμα...αλλά στην Ποίηση της Παρακμής έβαλες ένα δικό σου κομμάτι, που είναι αλήθεια πάρα πολύ ωραίο...Τα συγχαρητήρια μου...στο λέω ειλικρινά... 

 

Δεν είναι δικό μου. Είναι του Ιωαννίδη, παρέλειψα, θα το προσθέσω. Το έχει γράψει για τον Έντγκαρ Άλαν Πόε. Έγραφα και εγώ κατά καιρούς, αλλά δεν έχω τόσο ταλέντο.

 

Αν έχεις η δεν έχεις τόσο ταλέντο...Άσε να το κρίνουν εκείνοι που θα σε διαβάσουν...Εγώ έχω την εντύπωση ότι το "έχεις"...Ευχαριστώ για την επεξήγηση...Ανακάλυψα κάποιον καινούριο ποιητή για να διαβάσω... 

 

Solace ( Tom French )