Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

επικοινωνιολόγος ναι ή ου; (προσέξτε το μήνυμα δεν αφήνει περιθώρια λάθους οτιδήποτε άλλο θα θεωρηθεί τσαλίμι.τουμπαλιν...επεκφυγή...);

Δεκτό...θα έχουμε κατανοήσει ο ένας τον άλλον πλήρως..

 

Καλόοοοοο...  

 

Στο κ'τί τα δέοντα...

 

Ποιος σε γ@μεί εσένα ρε;
13 ΦΕΒ 2021
 
Painting in the Botero Museum, art work by Fernando Botero,Bogota,Colombia,South America.
Όσο το κίνημα #metoo βγάζει στην επιφάνεια τα λύματα του βόθρου, οι πολέμιοι του στοιβάζουν σε ένα Μαουτχάουζεν-μαϊμού τα θύματα που δεν τηρούν τις δικές του φυλετικές προδιαγραφές. Τα ‘κατώτερα όντα’ που δεν είναι αρκετά νέα, αρκετά ‘όμορφα’, για να πέσουν θύματα παρενόχλησης ή και βιασμού. Κι αν έπεσαν, χάρη τους έκαναν οι θύτες τους.

Ποιος σε γ@μεί εσένα ρε;

Αυτή η φράση είναι το ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα που χωρίζει τις δυο κατηγορίες: τούς ανθρώπους από τους υπανθρώπους.

Ποιος σε γ@μεί εσένα ρε;

Εσένα την σκατόγρια. Εσένα το μπάζο. Εσένα που για να σε πηδήξουν (  πρέπει να σου βάλουν μαξιλάρι στη μούρη. Εσένα που σε πήρε το μισό χωριό. Εσένα, εσένα, εσένα. Κι εσένα κι εσένα κι εσένα. Που πρέπει να σε κακοποιούν και να λες κι ευχαριστώ.

Υπάρχουν λίστες λοιπόν. Λίστες με βάση την ηλικία, την εμφάνιση, το επάγγελμα. Λίστες με θύματα που ‘επιτρέπεται’ να επικοινωνήσουν τον τραύμα και λίστες με θύματα που καλούνται να βγάλουν τον σκασμό. Δεν αξίζουν όλοι βλέπετε την μεγάλη τιμή να τους επιλέξει ο κακοποιητής τους.

«Βιαστής τέτοιο παλικάρι που μπορούσε να έχει όποιον θέλει».

«Τέτοιος κούκλος κι εγώ τού καθόμουνα».

«Κι εγώ αυτήν ευχαρίστως τη βίαζα».

«Εμένα ούτε που να μου τον ακουμπήσει.»

«Χαχαχα.»

«Χιχιχι».

«Σε καλό να μάς βγουν τα γέλια».

Ή παρενόχληση και ο βιασμός δεν έχει σχέση με το σεξ. Έχει σχέση με την ωμή βία. Με την άσκηση εξουσίας του δυνατού στον αδύναμο. Όποιος δεν το έχει καταλάβει ή μαλάκας, ή προβοκάτορας. Ή το χειρότερο συνεργός.

Ποιος σε γ@μεί εσένα ρε;

Στο Μαουτχάουζεν του σεξιστή, του ομοφοβικού, του μισογύνη, μια γυναίκα μεγάλης ηλικίας γίνεται αντικείμενο χλευασμού.

Η Ζωζώ Σαπουντζάκη, η Ζωζώκα, αυτή η λατρεμένη θεάρα, αυτό το ζουμερό κορίτσι που δεν θα γεράσει ποτέ – στοχοποιήθηκε για έναν και μόνο λόγο: Την ηλικία της.

«Σε λίγο θα μάς πει κι η Ζωζώ ότι τη βίασαν ο Ικτίνος κι ο Καλλικράτης. Χαχαχα. Χιχιχι». (Αναφέρω ένα σχόλιο ενδεικτικά και δεν το συνεχίζω γιατί δεν θα γίνουμε σαν τα μούτρα τους αναπαράγοντας τα σκατά τους.)

Στο Μαουτχάουζεν λοιπόν και η Ζωζώ. Όχι γιατί σκότωσε, λήστεψε, ή άδειασε το παγκάρι της εκκλησίας.

Γιατί μεγάλωσε.

Έτσι απλά. Οι μεγαλύτερες γυναίκες υποχρεούνται να το βουλώνουν. Να καταπιούν το τραύμα τους και να το κάνουν γαργάρα. Γιατί ο Ικτίνος έχει πεθάνει. Το ίδιο ακούγεται και για τον Καλλικράτη. Χαχαχα. Χιχιχι.

(Σημείωση η Ζωζώ δεν είπε τίποτα η γυναίκα, ‘προληπτικά’ έγινε το κράξιμο μην και τολμήσει).

Το ίδιο συνέβη και με την Τζούλια Αλεξανδράτου.

«Σε λίγο θα καταγγείλει βιασμό και η πορνοστάρ. Χαχαχα. Χιχιχι».

Γιατί μια πορνοστάρ δεν βιάζεται. Το αιδοίο της είναι μπάτε σκύλοι αλέστε. Ο οποιοσδήποτε νομιμοποιείται να την βιάσει, να την σαπίσει στο ξύλο, να τη χαρακώσει, να τη σκοτώσει. Ό,τι γουστάρει να κάνει το κρέας της, άλλωστε ο κιμάς κόπτεται παρουσία πελάτου.

Το ίδιο ισχύει και για τους σεξεργάτες. Έρμαια στα πιο κτηνώδη πάθη, τα πάθη τα φριχτά και τα ατιμώρητα. Και σε χαντάκι να βρουν ένα πτώμα, ποιος θα κάτσει να ασχοληθεί με τον πελάτη δολοφόνο; Κανείς. Κάποιος χέστηκε.

Ποιος σε γ@μεί εσένα ρε;

Οι ανθρωποφύλακες του Μαουτχάουζεν δεν γουστάρουν τη φάτσα σου. Τα κιλά σου. Το μπόι σου. Το επάγγελμα σου. Τον τρόπο ζωής σου, το γεγονός ότι είσαι καλύτερος από εκείνον – αν και το τελευταίο δεν είναι δύσκολο: ο οποιοσδήποτε άνθρωπος είναι καλύτερος από εκείνον. Δεν είναι να πεις ότι βάζεις τον πήχυ στα ύψη τα δυσθεώρητα και πώς θα τον πηδήξεις Παναγία μου.

Το Μαουτχάουζεν αγαπούλες μου έκλεισε το 1945. Έκτοτε οι πύλες του ανοίξανε κι οι ανθρωποφύλακες ποδοπατήθηκαν. Κι όσο πιο πολλοί βγήκαν στο φως, τόσο πιο δυνατοί γίνονταν από τα μάγια του ήλιου του ηλιάτορα.

Να μάς φοβάστε, σκουληκάκια μου. Να μάς τρέμετε.

Γιατί όλοι εμείς είμαστε σκατόγριες.

Είμαστε κοντόχοντρες.

Είμαστε μπαζα.

Είμαστε ανήλικα παιδιά.

Είμαστε αγόρια.

Είμαστε κορίτσια.

Είμαστε διεμφυλικοί άντρες.

Είμαστε διεμφυλικές γυναίκες.

Είμαστε πορνοστάρ.

Είμαστε σεξεργάτες, φοιτητές, ηθοποιοί, εργαζόμενοι, μοντέλα, περιπτεράδες, αεροσυνοδοί, γιατροί, απόφοιτοι Δημοτικού.

Είμαστε ΑΜεΑ.

Είμαστε σούπερμαν, είμαστε cat women με το λίκρα το κολάν το θεϊκό.

Είμαστε όλοι πριγκίπισσες του παραμυθιού, είμαστε όλοι πρίγκιπες με τ’ άσπρο άλογο.

Είμαστε όλοι ό,τι γουστάρουμε.

Είμαστε όλοι ό,τι φοβάστε.

Γι’ αυτό, το νου σας. Να μου προσέχετε. Τοίχο τοίχο αγαπούλες μου ναι; Χαχα, χιχιχι.

Σε καλό να σάς βγει το γέλιο.

ΕΛΕΝΑ ΑΚΡΙΤΑ

 

Ξεκάρφωμα για αυτές που πάντα έφτυνε και πίκρα μεγάλη που δεν στρέφεται γύρω από την ίδια το όλο θέμα. Κάποιος που να τον ακούει να της μιλήσει για την ενσυναίσθηση, υπάρχει κανένας;

 

Χαχαχαχαχαχαχα...
Ήταν να το διαβάσω κι αυτό.
Αλλά είναι νορμάλ.
Πήγαινα χθες στο περίπτερο και μπροστά μου ήταν ένας που δεν φορούσε μάσκα. Δεν είπα κάτι, απλά απομακρύνθηκα όταν το διαπίστωσα. Ένας άλλος, που στεκόταν στο πλάι, επίσης χωρίς μάσκα, λέει στον μπροστινό μου "γιατί ρε Γιώργη δεν φοράς μάσκα;"
"Την ξέχασα" λέει ο Γιώργης και σκάσανε στα γέλια όλοι μαζί.
Τι να κάνω; Παρούσα ήμουν κι εγώ και είπα "Ένας που δεν φοράει μάσκα κάνει παρατήρηση σε έναν άλλο που δεν φοράει μάσκα;"
"Ναι αλλά εγώ την έχω στην τσέπη", ήταν η μεγαλειώδης απάντηση του τύπου.
Τώρα, αν τον ρωτήσεις, μπορεί και να σου πει πως έχει ενσυναίσθηση, αφού την έχει τη μάσκα στην τσέπη και "καταλαβαίνει" όλους εμάς που την φοράμε.
Πιο μεγάλη στρέβλωση της πραγματικότητας δεν υπάρχει.
Γιατί μία σταγόνα πράξης είναι δέκα τόνοι θεωρίας.
Ενσυναίσθηση απέναντι σε ποιον;
Σ'αυτόν που με κοροϊδεύει μέσα στα μούτρα μου;
Στον κακοποιητή;
Στον βιαστή;
Στον πατριάρχη;
Στους υποστηρικτές τους;
Στην σαπίλα;
Που ακριβώς;

 

Πιτσιρικαδες που η μαλακια ηταν το φορτε μας, μας εγραφε συνεχεια η τροχαια διοτι δεν φορουσαμε κρανος με τα μηχανακια. Το 99% των περιπτώσεων ή το πληρωνες ή αμα δεν ειχες εμπαινε στην εφορια μετα απο χρονια. Υπηρχε ομως ενα μυστικο που αν το ηξερες την γλυτωνες. Στην κληση απο πισω ελεγε ημερα και ωρα που μπορουσες να πας στην τροχαια να κανεις ενσταση. Πηγαινες λοιπον εκει και κατεθετες εγγταφφως οτι δεν δεχεσαι την κληση, αποτελεσμα ηταν να πας για δικη στο πταισματοδικειο. Ο νομος ελεγε οτι "ο αναβατης πρεπει να φερει κρανος κατα την οδηγηση" αλλα δεν ελεγε στο κεφαλι ή στον αγκωνα... Οταν εφτανες στην δικη πατουσες εκει!
9 στα 10 τα ακυρωναν, αλλωστε δεν ειχες να χασεις τιποτα αν δεν στο ακυρωναν. Μετα αλλαξε ο νομος μας επαιρναν διπλωμα, αδεια, πινακιδα, το μηχανακι και καταναγκαστικα εργα να σπαμε πετρες. Καπως ετσι μαθαμε να φοραμε κρανος και τωρα δεν το βγαζουμε

 

@tithon tempting η προσπάθεια σας να εμπλακώ σε τέτοια συζήτηση, αλλά έχει τόσο ποδόσφαιρο σήμερα..

 

Τι μου θυμισες! Το διηγούμαι σαν περιστατικό και δεν με πιστεύουν. (τέλος'70, αρχές '80)

 

Δεν βρέθηκαν σε κάποιον "γάτα" δικαστή να τους πει ότι φέρω κράνος είναι ότι το έχω στο κεφάλι μου αφού εκεί είναι η θέση του.

 

Διαβάζω τόσες μέρες για "αρσενικά παλαιάς κοπής" , πατριαρχία , βιασμούς από άνδρες και μου γεννήθηκε η εξής απορία:
Ένα έγκλημα θα πρέπει παντού να καταδικάζεται , απ'όπου και εάν προέρχεται.
Απορώ όμως γιατί δεν ασχολούνται με τον βιασμό ενός παιδιού δεκατριών ετών από την καθηγήτρια του στα βόρεια προάστια. Τον βιασμό κοριτσιών αλλά και αγοριών από καθηγήτριες τους στην Αμερική.
Ή μήπως τελικά τα στερεότυπα είναι χρήσιμα οπότε συμφέρει και τα πολεμάμε οπότε δεν μας συμφέρει;;;

 

Να ασχοληθεί ποιος;