Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Και μόνο για να γνωρίσω εσένα δικαιώθηκε η είσοδος μου σε αυτό το φόρουμ... Ευχαριστώ που υπάρχεις!!  

 

Αν κάνω τους "υπολογισμούς" αυτών των σχεδόν 10 μηνών από την εγγραφή μου εδώ...
Τ' ότι γνώρισα εσένα, φτάνει από μόνο του για να κάνει ένα πάρα πολύ αρνητικό απολογισμό, θετικό... 

 

Ευχαριστώ, ματάκια μου... Και για μένα έτσι είναι...
Υ. Γ. Νομίζω το τσακίσαμε και αυτό το νήμα! Μας σώζει που είναι απο μόνο του λίγο από όλα.... Χιχιχι....

 

Βασικά αυτό το νήμα για τσάκισμα είναι ψυχή μου...
Μετά, σιγά μην μας δείρει ο νηματοθέτης...Εγώ είμαι ο νηματοθέτης χαχαχα   

 

Ωχ, μάλλον έδωσα πάτημα στο νηματοθέτη για να έχει μια φαγούρα στο χέρι του!!!    Χιχιχι...

 

Xααχαχα, μην ανησυχείς...Εσένα σε "κοτουλάω" και χωρίς δικαιολογίες χαχαχα...

Για ένα μόνο πράγμα ειλικρινά λυπάμαι...Πολύ...Και στο είπα πριν λίγο...
Λυπάμαι εμένα...Λυπάμαι για μένα...
Γιατί τον μπάσταρδο που έχω μέσα, τον προτιμώ όταν είναι σε λήθαργο...
Και όταν μου τον ξυπνούν...Δεν μου αρέσουν αυτά που είναι ικανός να κάνει...
Αλλά ούτε μπορώ να τον φρενάρω...
Όχι πριν χορτάσει φρίκη...
Και μετά δεν μπορώ να τον συγχωρήσω...
Ήδη δεν μπορώ να τον συγχωρήσω...
Αλλά είναι αργά πια...

Και στον μπάσταρδο μέσα μου δεν άρεσαν ποτέ οι δικαιολογίες...
Ούτε σε μένα αρέσουν...
Σ' αυτό, εγώ κι εκείνος είμαστε ίδιοι...
Τέσπα, αυτή είναι μια συζήτηση, που δεν είναι για τους άλλους...

Υ.Γ. Ας το ελαφρύνω με τις αγαπημένες μου φατσούλες...

                 

 

Ποτέ δεν μας χρειάστηκαν δικαιολογίες για να κάνουμε κάτι.
Ανήκουμε σε αυτούς που έχουν την ευθύνη των πράξεων τους. Και ο μπάσταρδος που ξυπνάει μέσα σου, δεν ξυπνάει μόνος του. Κάποιος άλλος άνθρωπος τον σκουντάει ξανά και ξανά για να ξυπνήσει. Άρα, μην νιώθεις ενοχή. Είναι πλεονασμός η ενοχή σου. Κρύβει την αλήθεια σου και όχι την κακιά σου. Γιατί κακιά δεν έχεις, όσο και αν λες πώς έχεις. Οι κακοί είναι κακοί κάθε στιγμή τις ζωής τους και εσύ δεν είσαι, ψυχή μου.
Υ. Γ. Πάντα αγαπάω τις φατσούλες....

 

Δεν έχω ενοχές μάτια μου...
Λέω την αλήθεια μου...
Ο μπάσταρδος μέσα μου αν ήθελα, μπορούσα και μπορώ να του βάλω χαλινάρι...
Τι κάνουν οι άλλοι/ες δεν μ'ενδιαφέρει..όχι μετά από ένα σημείο...
Κοιτάζω εμένα...Και βλέπω ότι αν αφήσω τον έλεγχο, μπορώ να γίνω απίθανο κτήνος...
Το ξέρω, ότι μπορώ να γίνω απίθανο κτήνος...
Δεν είναι παράσημο...δεν είναι "κλάμα"...Δεν το σταματώ...
Ορμάω για "αίμα", μέχρι να ξεδιψάσω...Και δεν το κρύβω...
Τα "δόντια" στάζουν...Και δεν ασχολούμαι με το αν με "σκούντηξαν"...
Άπαξ και πάρω "μπρος"...Τίποτε δεν έχει πια σημασία, πέρα από την "δίψα"...
Και όταν ικανοποιηθεί, πληρώνω...
Τίποτε δεν είναι χωρίς συνέπειες...
Για κανέναν και καμία...

Δεν θα σου αλλάξω γνώμη ως προς το αν έχω κακία η όχι...
Κανείς και καμία δεν έχει κακία αν το πάμε "φιλοσοφικά"...
Τ' αποτέλεσμα όμως είναι το μόνο που μετράει...Πάντα...
Δεν δίνω ελαφρυντικά σε κανέναν...όχι πια...
Και δεν τα ζητάω ούτε για τον εαυτό μου...

Υ.Γ. Οι φατσούλες είναι η μεγάλη μου αγάπη χαχαχα

 

Κοίτα μπροστά και μην ασχολείσαι, ματάκια μου.
Χαλάς την διάθεση σου και δεν υπάρχει λόγος...
Το παρελθόν ανήκει στο παρελθόν!!
Και το μέλλον είναι μπροστά σου...
Κοίτα μπροστά και οι ευκαιρίες τέλος. Αν τις ήθελαν δεν θα τις άφηναν να πάνε στο γκρεμό.
Να το θυμάσαι αυτό. Και να συνεχίζεις.
Υ. Γ.             Πολλές φατσούλες μόνο για σένα....

 

Κοιτάω το τώρα πια...Δεν υπάρχει ούτε πίσω, ούτε μπροστά...Σαν το ποίημα της Merini που έβαλα σήμερα και διάβασες...
Ο χρόνος είναι παγίδα...Το μέλλον, το παρελθόν...Όλα φούσκα είναι...Ως προς τις ευκαιρίες δεν τις δίνω ποτέ στους άλλους, μα σε μένα...
Δεν πιστεύω στον αλτρουισμό...Όλα για την πάρτη μας τα κάνουμε...Άλλοτε μας "βγαίνουν", άλλοτε όχι...
Κάποιος για μένα πάρα πολύ σημαντικός μου έλεγε..."Αποτυχία είναι όταν παύεις να προσπαθείς, για κάτι που θέλεις πολύ"...
Πλέον δεν θέλω κάποια πράγματα...Απλά μου τέλειωσαν...Και αποτυχία θα ήταν να συνεχίσω να προσπαθώ για κάτι, που δεν έχει πια ούτε 1 % της αξίας, που κάποτε είχε για μένα...
C' est la vie...

Υ.Γ. Άλλες τόσες και ακόμη περισσότερες για σένα ψυχή μου...

                  

 

Γιατί αυτά τα κείμενα τα ήθελα και στο δικό μου νήμα...
Μαζί με την μουσική του αγαπημένου μου Mertens...





Αποτυπώματα στο νερό

Είναι ο νους που
αριθμεί τη σιωπή
των νεκρών, και το μέτρημα
είναι ένας πόνος που ζει και
διακλαδώνεται σε κηλίδες
σύννεφων πάνω στο δέρμα, μερικές φορές
είναι άμμος, ένα ηλιοβασίλεμα,
ένα λουλούδι του χιονιού
ν’ απλώνεται μέχρι
τις ίριδες, να
γεμίζει το στόμα
με τη γλώσσα του ξέχειλη
από θύμησες, με τα περιφερόμενα
αποκαΐδια μιας
πυρκαγιάς, με το
περίβλημά του από πατημασιές,
φωνές, μαλλιά, με τη
σβολιασμένη, ακάθαρτη
αλήθεια του πάγου.

( Francesco Marotta )

---------------------------------

Μπωντλαίρ;

Στέκω γυμνός και σε κερνάω…
Θέλεις να πας στην όπερα… Όμορφος, ατσαλάκωτος, με μαύρη κάπα να κρύβεις καλά τις πληγές.
Το Παρίσι είναι όμορφο ακόμα. Στα σκουπίδια υπάρχουν μόνο αδεία μπουκάλια φτηνόκρασου, καπότες, σέα, και σωρός από γυναικείες κολόνιες.
Ρωτάς για την δική μου Ελλάδα.
Για τα ταξίδια μου…
Απαντάω, αυτά που γίνονται στους τεκέδες. Αυτά μόνο θυμάμαι. Τα άλλα, που προϋποθέτουν εισιτήριο, τα έχω απορρίψει ως ακραία καπιταλιστικά που εκμεταλλεύονται την ανθρώπινη ανάγκη.
Η μάνα μου την έκανε για Ισραήλ, για να προσκυνήσει λέει τ’ άγια.
Μαρξιστής εγώ προτιμώ άλλου είδους οπιούχα. Παπαρούνας αποστάγματα μετά της κατάλληλης επεξεργασίας βεβαίως…
Ρωτάς για την δική μου Ελλάδα.
Για τα καμπαρέ μου…
Αυτά που βγάζουν την ψυχή μου, τα μύχια μου τυπωμένα και μελανιασμένα από τον οξύ πόνο.
Μου βάζουν κωλοδάχτυλο και τα γαμάω παράλληλα…
Εγώ ο γαμιάς τους και αυτά οι ψυχοπουτάνες μου…
Και για τα πεζοτράγουδα μου; Λες. Πες μου κάτι για αυτά που σε στιγμάτισαν.
Μόνο δύο του μεσοπολέμου… Απαντάω δειλά.
Το «Τραγούδι της Μορφίνας» του Λαπαθιώτη και τρεις λέξεις από «Την ζωή μου στο Δρομοκαϊτείον» του Ρώμου Φιλύρα: Σκιά Όναρ Άνθρωπος
Αυτός είμαι εγώ…
Αυτός είσαι εσύ…
Αυτό είναι το Παν.
Στοιχειωμένοι..
Παιδιά του δρόμου...
Έξω όλη νύχτα..
Καραβαρία…
Μπερδεμένα όλα…
Ο ανθρώπινος πόνος, ο ύστατος εξευτελισμός και το αναφαίρετο δικαίωμα σε μια κοινωνία μεταλλαγμένων (έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θ’ ναι) που κάκιστα ονομάζεται μορφή κοινωνικοποίησης,
η μαγκιά τού να ζήσεις, να πορευτείς και να πεθάνεις ο εαυτός σου.
Ανά τους αιώνες αναφέρομαι.

( Νίκος Λέκκας )

-----------------------------------------

Καταραμένη εκείνη η μέρα

Καταραμένη εκείνη η μέρα
που άρχισα να γράφω,
όχι γιατί είναι κακό να γράφεις,
αλλά γιατί ήταν καταραμένη
εκείνη η μέρα,
που ήμουν μόνος,
κι έκλαιγα,
και γι’ αυτό
έγραφα.

( Federico Tavan )

---------------------------------------

Το ψοφίμι

Ψυχή μου αγαπημένη, θυμάσαι αυτό το πράμα που είδαμε,
εκείνη την ωραία καλοκαιρινή ημέρα:
το σιχαμερό κουφάρι εκεί όπου έσβηνε το μονοπάτι,
σαν σε κακόστρωτο κρεβάτι από χαλίκια.
Τα πόδια στον αέρα, σαν την πόρνη σε ακόλαστα παιχνίδια,
έκαιγε και ίδρωνε δηλητήρια,
άνοιγε ξεδιάντροπα με απάθεια την κοιλιά του,
βρώμα φαρμακερή τον αέρα να γεμίσει.
Ο ήλιος ακτινοβολούσε το σάπιο κορμί του,
σαν για να το καλομαγειρέψει, για να επιστρέψει
στη φύση εκατό φορές όσα εκείνη είχε συνδυάσει, μία.
Οι ουρανοί κοιτούσαν το περήφανο κουφάρι, σα λουλούδι ν’ ανοίγει.
Τόσο έντονη ήταν η δυσωδία, αγάπη μου, που παραλίγο στο γρασίδι να λιποθυμήσεις.

Οι μύγες βουίζαν δυνατά πάνω από τη σάπια κοιλιά του,
απ' όπου ξεχύνονταν ένα σύνταγμα μαύρα τα σκουλήκια,
ρέοντας σαν γλοιώδες πήγμα,
πάνω στα ζωηρά σάρκινα κουρέλια του.
Σαν κύματα ανεβοκατέβαιναν πάνω από αυτή τη μάζα όλα
αυτά, ή ανάβλυζαν τρίζοντας ωσάν το πτώμα, γεμάτο αέρινη
πνοή, να ζούσε πολλαπλασιαζόμενο.
Αυτός ο κόσμος έπαιζε μια περίεργη μελωδία,
σα νερά τρεχούμενα, σαν αέρας, σα σπόροι σιταριού
ρυθμικά κοσκινισμένοι στα μεγάλα καλάθια.
Οι μορφές σβήναν σαν σε ένα όνειρο,
ένα σχέδιο με ομιχλώδες χρώμα
σε ξεχασμένο καμβά, που ο ζωγράφος
τελειώνει από μνήμης.
Πίσω από τα βράχια κρυμμένη, μια φοβισμένη σκύλα
μας παρακολουθούσε με άγρια μάτια, έτοιμη να κερδίσει το
κομμάτι που όταν μας άκουσε να ερχόμαστε παράτησε.

Αλλά κι εσύ θα γίνεις έτσι απεχθής
κι εσύ έτσι θα σαπίσεις
αστέρι των ματιών μου, ήλιε της ζωής μου,
εσύ, άγγελε μου και πάθος μου!
Ναι, έτσι θα είσαι, ω Βασίλισσα της Χάρης, όταν
θα σε διαβάζουν και θα σε παραχώνουν,
κάτω από πλούσια χορτάρια και όμορφα λουλούδια,
για να λιώσεις δίπλα στα οστά των νεκρών.
Τότε, Ομορφιά μου, πες στα σκουλήκια που θα σε
καταβροχθίζουν με τα φιλιά τους, ότι κράτησα τη μορφή
και τη θεϊκή ουσία των ερώτων μου στην αποσύνθεσή τους.

( Charles Baudelaire )

---------------------------------------------



Μαγειρεία δίπλα στα γραφεία τελετών

Τα μαγειρεία δίπλα στα γραφεία τελετών με μεσότοιχο,
λένε που οι νεκροί με βραδινά σκουτέλια,
δοκιμάζουν όλα τα φαγητά.
Μου έτυχε να μην ξέρω αν έχω
στην απέναντι καρέκλα μου νεκρό ή ζωντανό,
τρώμε και καπνίζουμε με το ίδιο ύφος,
όταν κουραζόμαστε, βγάζουμε το κεφάλι
και το ακουμπάμε στο τραπέζι.
Γεμίζουν τα τραπέζια κεφάλια στη σειρά,
τα κορμιά είναι από κάτω πεσμένα
για να ξεκουράζονται,
βγάζοντας το μαύρο μάρμαρο για ν’ αλαφρώσουν
- κρεμάστρες για τα κεφάλια σας κύριοι
κι από μια γαβάθα για το αίμα σας - ,
λέει το γκαρσόν περνώντας κάτω από τα τραπέζια.

Συχνά μου τυχαίνει να μην ξέρω,
αν έχω απέναντί μου νεκρό ή ζωντανό
και τον γυμνώνω με βουβά ερωτήματα,
το ίδιο σίγουρα κάνει κι αυτός
κι ούτε ξέρει αν γυρίζω σπίτι μου,
ή στον τάφο
με τον ίδιο μεσότοιχο,
ούτε κι εγώ ξέρω.
Έχουμε όλοι τα ίδια κλειδιά,
μεγάλα στην άκρη και παχιά σαν
τα μάτια της κουκουβάγιας,
μόνο για τη νύχτα.
Το ίδιο γίνεται κι αν αλλάξουμε σακάκια,
ακόμα και τις γυναίκες μας,
που συμβαίνει να κοιμούνται με νεκρούς
μετά το δείπνο,
ή να μην ξέρουμε,
όπως συχνά γίνεται στα ποιήματα μου.

( Θανάσης Τζούλης )

------------------------------------------

Μοναχικοί Ταξιδιώτες

Άνθρωποι που ταξιδεύουν μόνοι:
κατά κανόνα σιωπηλοί,
πιάνοντας θέση σε παράθυρο.
Δεν έχουνε αποσκευές,
δεν έχουνε κανέναν να τους περιμένει.
Συνέχεια κοιτάζουν έξω.
Αν κάποιος τους ρωτήσει που πηγαίνουνε,
μοιάζουν σα να ’ρχονται από μακριά,
σα να μην έχουν καταλάβει την ερώτηση.

( Χρίστος Λάσκαρης )

-------------------------------------------

Επιθυμίες

Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν
και τα κλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,
με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά --
έτσ' οι επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν
χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν' αξιωθεί καμιά
της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.

( Κωνσταντίνος Π. Καβάφης )

-----------------------------------------------

Σαν τον τυφλό μπροστά στον καθρέφτη

Ω ναι, ξέρω καλά πως δεν χρειάζεται καράβι για να ναυαγήσεις,
πως δεν χρειάζεται ωκεανός για να πνιγείς.
Υπάρχουνε πολλοί που ναυάγησαν μέσα στο κοστούμι τους,
μες στη βαθιά τους πολυθρόνα, πολλοί που για πάντα
τους σκέπασε το πουπουλένιο πάπλωμα τους.
Πλήθος αμέτρητο πνίγηκαν μέσα στη σούπα τους,
σ’ ένα κουπάκι του καφέ, σ’ ένα κουτάλι του γλυκού.
Ας είναι γλυκός ο ύπνος τους εκεί βαθιά πού κοιμούνται,
ας είναι γλυκός κι ανόνειρος.
Κι ας είναι ελαφρύ το νοικοκυριό που τους σκεπάζει.

( Αργύρης Χιόνης )

-------------------------------------

quantum

Εσύ κάπου αλλού.
Σε ένα δωμάτιο άλλης ηπείρου.
Στολισμένο με κορνίζες από τα σκουπίδια.
Και κάπου στο βάθος τα γράμματα μου.
Εγώ κάπου εδώ.
Σε άλλο δωμάτιο.
Στολισμένο με παιδικές φωτογραφίες.
Και κάπου στο βάθος τα γράμματα σου.
Δεν θα ανταμώσουμε ποτέ, είπες.
Καθένας κάτοχος της μοναξιάς του.
Κόψαμε και τα γράμματα.
Δεν σήκωναν άλλο στολισμό οι τοίχοι
και τα ράφια.

( Άννα Νιαράκη )

------------------------------------------

Ίσως κάποιο πρωινό

Ίσως κάποιο πρωινό, αποχωρώντας μέσα σ' ένα γυάλινο αέρα,
άγονο, δίνοντας μου τον λόγο, θα δω να εκπληρώνεται το θαύμα:
το τίποτε στην πλάτη μου, το κενό πίσω μου,
μ' ένα τρόμο μεθυσμένου.

Κι έπειτα, όπως σε μια οθόνη, θα στηθούν στη σειρά,
δέντρα, σπίτια, λόφοι, για τη συνηθισμένη πλάνη.
Μα θα ‘ναι πολύ αργά, κι εγώ θα φύγω σιωπηλός,
ανάμεσα στους ανθρώπους που δεν γυρίζουν να κοιτάξουν, με το μυστικό μου.

( Eugenio Montale )

 

Μέρες τώρα "φλερτάρω" με την ιδέα να αφιερώσω σε κάποιους εδώ αυτό!! Και ότι ακριβώς εννοεί...
Δικό σας, λοιπόν.
Υ. Γ.Αν κάποιος-κάποια, έχει απορία αν είναι για αυτόν-αυτήν, μην έχει!! Και δικό του-της είναι...