Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Λυσσάρα μου, εσύ..!

 

Χαμός είναι η δικαιοσύνη που οφείλεις να επιβάλεις σε αυτή την κατάσταση.
Τώρα από την άλλη, είπε αυτό για την διαθήκη..
Λες όντως να είσαι εσύ αυτή που ξεχωρίζει? αυτή η της ζωής του η μία ?

 

Χμ, αυτό μου έφερε στο μυαλό κάτι.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, από νήπιο σχεδόν, ήμουν εκείνος ο άνθρωπος που αν έβλεπε την αράχνη να πλησιάζει την ανήμπορη μύγα,
από ένστικτο και χωρίς σκέψη έλοιωνε με μίσος την αράχνη και ελευθέρωνε τη μύγα.

Την όποια αράχνη και την όποια μύγα.

Αν και αργότερα ανακάλυψα μέσα μου ότι αυτές οι δύο φαινομενικά τόσο διαφορετικές συμπεριφορές έχουν κάποια απροσδόκητα κοινά, και μάλιστα μερικά απροσδόκητα θεμελιώδη.

 

Αχ αυτά τα παιδιά που λένε...  

 

θα προτιμούσα, ειλικρινά, να αποφύγω αυτόν τον σχολιασμό, γιατί θα μπορούσε να του αποδοθεί χαρακτήρας προσωπικός.

ωστόσο, η περιγραφόμενη συμπεριφορά, αγγίζει, νομίζω, τον πυρήνα της εκπαίδευσης, οργανωμένης και οικογενειακής.
το ιδεολόγημα του "ορθού", δηλαδή του αποσπασματικά, επιφανειακά και ιδεατά "δίκαιου", κατισχύει, στην κρατούσα (; ) αντίληψη, του λειτουργικού ή και του αναγκαίου.
ήδη από αιώνες καλούμαστε να επιδιορθώσουμε την πραγματικότητα στην κατεύθυνση μιας μη λειτουργικής εξιδανίκευσης.
να διορθώσουμε την "αδικία" της βρωσιμότητας της μύγας απ' την αράχνη, του ραδικιού απ' την αγελάδα, της γαζέλας απ' την λεοπάρδαλη ή και της κοκκινοσκουφίτσας απ' τον λύκο.
να θυσιάσουμε το αναγκαίο στο ιδεατό. αναλαμβάνοντας ρόλο εγγυητή μιας επινοημένης και αλειτουργικής, μετωπικής (δυσδιάστατης) τάξης, δυσφορώντας στην απόκλιση της γραμμής του γιαλού απ' τη ρότα της βάρκας. είναι ευτύχημα που δεν εξοντώθηκαν ακόμη οι αράχνες κι εξακολουθούν να τρέφονται με άλλα έντομα. κοκ.
δεν είναι αδύναμες οι μύγες του περιστατικού.

 

Χμ, μάλλον δηλαδή μας χωρίζει άβυσσος στον τρόπο που βλέπουμε εσύ κι εγώ κάποια πράγματα.

Πάντως και η δική σου προσωπική οπτική έχει τη θέση της στον κόσμο, αναμφίβολα.

 

υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο, καθώς φαίνεται. αλλά δεν αφορά εμένα κι εσένα. είναι μακράν πλατύτερο και βαθύτερο.

 

Οι κυνηγοί δεν είναι ζωόφιλοι και δεν ενδιαφέρονται για τον σκύλο τους ως ον έμψυχο. Να τους κάνει την δουλειά θέλουν μόνο. Αυτό που έγραψες, επιβεβαιώνει αυτό που λεω και που είναι απόσταγμα της μακριάς εμπειρίας μου με ζωοφιλικα σωματεία.
Δυστυχώς πολλοί αδέσποτοι σκύλοι είναι κυνηγόσκυλα ή και ράτσας που εγκαταλείπονται..

 

Εμείς θεωρούμε γρουσουζιά να σκοτώνουμε αράχνες.
Προσωπικώς τις μύγες τις αντιπαθώ μα τις βγάζω έξω αν μπει καμμιά μέσα. Η μαμά από μικρές που είμασταν δεν μας άφηνε να σκοτώνουμε μύγες κλπ και μας απέτρεπε με μια φράση, δεν θυμάμαι ακριβώς πως το ελεγε μα το νόημα της ήταν πως αφού δεν μπορούμε να κάνουμε μια μύγα ή ο,τι άλλο να μην το πειράζουμε.

 

Πράγματι. Είναι.

 

αναμφίβολα δεν είναι. δεν έχει νόημα, όμως, να αγνοηθεί το γεγονός οτι το είδος canis lupus familiaris πολύ δύσκολα θα υπήρχε αν οι άνθρωποι δεν κυνηγούσαν.

 

Είναι τόσο σημαντικό αυτό;
Μπροστά στις ζωές που χάνονται;