Eleni σε Mauve

Από που να ξεκινήσω...

Από εκεί που ξεκινάνε όλες οι ιστορίες. Από το τέλος. Γιατί αν δεν τελειώσει κάτι, δεν αρχίζει τίποτα άλλο.

Ζήτησα λοιπόν release, έτσι ήρθε το τέλος. Μετά από δύο χρόνια 24/7 M/s ζήτησα release. Τις δύο πρώτες φορές αρνηθηκε να το δώσει αλλά όταν κάτι έχει κάνει τον κύκλο του τίποτα δεν σε κρατάει εκεί.
Δεν ήταν εύκολο, ήταν πιο πολύ σαν κάποιος να σε είχε πετάξει ξαφνικά από το σπίτι σου... Είπα δεν με νοιάζει, είμαι πιο δυνατή από αυτό. Και ήμουν, αλήθεια ήμουν. Κάποιοι μετά την απογοήτευση πέφτουν στο ποτό, άλλοι στα τσιγάρα εγώ πάλι έπεσα στο βανίλλα. “Αυτό είναι” είπα, "το άλλο πονάει πολύ. Αυτό θα κάνω τώρα”.

Έχετε ακούσει να λένε ότι πολλές φορές το μυαλό μας είναι ικανό να φτιάξει μία τρύπα αρκετά μεγάλη από την οποία δεν μπορεί να βγει? Αλήθεια είναι. Ψέμμα στο ψέμμα λοιπον, μέτρησε ο πρώτος χρόνος βανίλλα σχέσης...ο δεύτερος...Δεν μου λείπει έλεγα είμαι καλά. Ο τρίτος...Ο τέταρτος... Είμαι πιο δυνατή από αυτό. Δεν έχω καμία ανάγκη και δεν έχω ανάγκη κανέναν...

Τέσσερα χρόνια. Δεν ήμουν δυστυχισμένη, ούτε εγώ ούτε ο σύντροφός μου. Ίσα ίσα είμασταν καλά. Πόσο καιρό μπορείς όμως να αγνοήσεις ότι σου λείπει ένα χερι...ένα πόδι....
Ναι αυτό ήταν πάντα για εμένα, ήταν κομμάτι μου. Ούτε το μαστίγιο ήταν κομμάτι μου, ούτε το flogger, ούτε καν το κολάρο. Το να ανήκω όμως ήταν και τι να με κάνω που η μάνα μου μ'έκανε ξεροκέφαλι και όσο ένιωθα το κενό τόσο το μισούσα. “Είμαι πιο δυνατή από εσένα” του έλεγα. Αλλά απάντησε το κενό ...και ρώτησε “ποιο δυνατή από ποιον?”

Τελείωσε η βανίλλα σχέση. Όχι άδοξα, το προσπαθήσαμε, έστω τόσο...Εγώ Αγγλία, εκείνος Αθήνα. Άλλο ένα τέλος.

Και σαν κάθε ιστορία που σέβεται τον εαυτό της, κάπου εδώ θα εμφανιστεί όχι ένας αλλά δύο απο μηχανής θεοί. Η κολλητή, αγαπημένο πλάσμα και λατρεμένη γυναίκα στη ζωή μου...”Τι σκεφτόσουν..?” μου λέει...”Πόνεσα πολύ” της απαντάω. Το ήξερε, αλλά η Κατερίνα είναι Αριστοτελική και δεν την νοιάζουν αυτά τα χαζορομαντικά που με πιάνουν εμένα της Πλατωνικιάς. Με συμβούλεψε να συνέρθω και να σταματήσω να το κουράζω το βανίλλα.

Το χάος και τον τρόμο που επικρατούσαν στο κεφάλι μου δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Ένιωθα σαν μην έχω θέση πουθενά πλέον. Και επειδή το χάος την λατρεύει την παρέα και λες και δεν ήμουν μπερδεμένη αρκετά, νατος και ο πρώτος μου Κ. Βανίλλα και αυτός πλέον. Παλιοκατάσταση...

“Που είσαι?”
“Αγγλία”
“Γιατί?”
“Δεν θέλω να δω κανέναν”
“Τσακίσου έλα Αθήνα και τράβα στη μάνα σου δεν με νοιάζει”
“Μάλιστα (με γέλια)”
"Τι έχεις πάθει μωρέ..?"
"Χώρησα"
"Και τi περίμενες? You always chose the ones you could control. Τώρα τι ζόρι τραβάς?"

Δεν θα πήγαινα. Το ήξερε. Με πήρε τηλέφωνο και μου είχε αγοράσει εισιτήρια.

“Δώρο για τα 30 σου”
“...You will always be older than me ha – ha”

Πήγα λοιπόν στη μάνα μου, να μου πλύνει, να μου μαγειρέψει, τα κλασσικά. Σαν φαντάρος έσκασα με το λουκάνικο.

Ήρθε και η άλλη η ξενιτεμένη, η Κατερίνα. Πουτάνα κρίση και άλλα τέτοια. Και σαν κάθε γυναίκες που σεβόμαστε τον εαυτό μας βγήκαμε έξω να πιούμε μια μπύρα, να κράξουμε κανέναν άντρα, να εκτονωθούμε βρε αδερφέ...
Πάμε λοιπον σε μπαράκι, με παρέα και ανάμεσα στα παιδιά είναι ένας πιτσιρίκος (πιτσιρίκια τα λέω πλέον τα κάτω των 30 και τους δίνω και την ευχή μου).

Η δεύτερη... τρίτη λέξη του είναι ότι με κόβει για υποτακτική... Γουρώνω τα μάτια και αρχίζω και γελάω νευρικά.

“Βαλτός είσαι ετσι?”
"Τι δεν ξέρεις τι ειναι το bdsm? Αν θέλεις να σου μάθω."

Ε κατά την 6-7 μπύρα πλέον μιλούσαμε ανοιχτά και συζητούσαμε για το αν υπάρχει Ελληνική Κοινότητα bdsm αν κάνουν συναντήσεις και που και αν έχουν μυστική χειραψία και τέτοια..

“Συνήθως πάντα κάνουν κάτι για τα Χριστούγεννα, θα μπω να δω.Έχω χρόνια να μπω στο φορουμ”.

Δεν θα έμενα, αλήθεια. Μόνο να δω για το fetish ball μπήκα και να φέρω το πιτσιρικι να το τρολλάρω λίγο που θα ντρέπεται.

Έλα όμως που ο Κύριός μου, @AndreDelastrange έτυχε να είναι από το ίδιο μέρος που είμαι και εγώ...Δεν έψαχνα κάτι, μόνο να ρωτήσω από που είναι ήθελα. Αλλά έτσι είναι το σύμπαν. Μέσα στο χιουμοράκι και την τρολλιά.

Αυτά λοιπόν τα γεγονότα μας οδηγούν περίπου στο σήμερα όπου ο Κύριός μου αποφάσισε να μου αλλάξει το όνομα από Ελένη σε Μωβ (Mauve) και μου ζήτησε να σας γράψω αυτή την ιστορία ενώ κάθομαι σε ένα δωμάτιο στη Γαλλία, τρίβωντας το μουνί μου και έχοντας μέσα δύο Ben Wa balls.

Σύντομα λοιπόν θα αλλάξω και το όνομά μου εδώ στο φόρουμ (κυρίως μόλις βρω πως γίνεται αυτό!). Ευχαριστώ που πήρατε το χρόνο να το διαβάσετε.

 

Κανε αιτηση στο support forum για το ονομα  

 

Δεν κάνει τίποτα <3

 

Ελενη υπέροχα όσα εγραψες.

 

"Πόσο καιρό μπορείς όμως να αγνοήσεις ότι σου λείπει ένα χερι...ένα πόδι...."

Πολλοί/ες το κάνουν για μια ζωή, ίσως και περισσότερο αν υπάρχει κάτι μετά τον θάνατο. Τουλάχιστον έμαθες και τώρα βαδίζεις εκεί που επιθυμείς. Πάντα τα καλύτερα εύχομαι.

 

κοριτσάκι μου πολύ όμορφη η ιστορία σου   με έκανε να χαμογελάσω και να χαρώ πολύ για την όμορφη εξέλιξή της  

 

ωραια η ιστορια σου κατα γενικην ομολογια ...
"έχοντας μέσα δύο Ben Wa balls "
το ben wa ball ti einai..???

 

http://www.ben-wa-balls.org/how-to-use-ben-wa-balls

 

Γιατί Μωβ;

 

Δεν ξέρω ^_^

 

           
Θέλω να πω ότι ενθουσιάστηκα  
Θέλω να πω ότι εκείνο το αίσθημα του χασίματος μετά το τέλος της πρώτης BDSMικής σχέσης το βίωσα ως το μεγαλύτερο ίσως χάος της ζωής μου.
Είναι μια εμπειρία που θα ήθελα να μοιραστώ αλλά δεν ξέρω αν αξίζει.
Και βασικά θέλω να πω ότι αυτές οι ιστορίες είναι ό,τι μα ό,τι καλύτερο μπορεί να υπάρξει κατ' εμέ σε ένα τέτοιο φόρουμ.
Ευχαριστώ λοιπόν κι εσένα και τον @AndreDelastrange  

 

Ήθελα κάτι που να μην είναι ακριβώς όνομα, να είναι θηλυκό, και ξένη λέξη.

Νομίζω θα έπρεπε να τη γράψεις αυτή την ιστορία. Μερικές φορές το τέλος ενός πράγματος περιγράφει πολύ καλύτερα το πράγμα παρά η όποια σύγχρονη περιγραφή. Και ειδικά στα καθ'ημάς, τα συναισθήματα ενός υ μετά μου φαίνεται ότι είναι από τα πιο συγκινητικά πράγματα που μπορούν να υπάρξουν...