Fatalité

Άδειασα μπουκάλια με βερμούτ και ουίσκι,
πάνω στο πικάπ τραγουδάνε οι δίσκοι,
με το Γιάννη Πάριο, τη Λίτσα Διαμάντη.
Κλαίω, υποφέρω, μαέστρο αβάντι!

Λούλα!
Λουλα!
βαμ βαμ βαμ βαμ
Λούλα!
Λουλα!

Μπήκα στο δισκάδικο να πάρω ένα δίσκο,
βλέπω δεξιά και τη Λούλα τη βρίσκω,
είναι στο ταμείο και πληρώνει να φύγει,
έχω πυρετό και με πιάνουνε ρίγη.

Λούλα!
Λουλα!
βαμ βαμ βαμ βαμ
Λούλα!
Λουλα!

Αν δεν απατώμαι μάλλον είσαι ο Ηλίας,
βλέπω και γυαλάκι μαύρο πολυτελείας,
όπως ξέρεις έγινα μεγάλη βεντέτα,
κάθε κασετόφωνο και μία κασέτα!

Λούλα!
Λουλα!
βαμ βαμ βαμ βαμ
Λούλα!
Λουλα!

Πήγα με τη Λούλα για να δούμε τα αρχαία,
ένας Ιταλός που περνούσε τυχαία,
Λούλα, της μιλάει και της κλείνει το μάτι,
ήτανε ο ίδιος ο Gianni Morandi!

Λούλα!
Λουλα!
βαμ βαμ βαμ βαμ
Λούλα!
Λουλα!

Έρχεται η Λούλα και μου λέει: Ηλία,
είμαι καλεσμένη πάω στην Ιταλία.
Πάω σ’ ένα μπαρ, πίνω μία φιάλη,
βρήκαμε τη Λούλα και τη χάσαμε πάλι.

Λούλα!
Λουλα!
βαμ βαμ βαμ βαμ
Λούλα!
Λουλα!

 

Διαβάζοντας τον τίτλο του νήματος πάντως εμένα μου ήρθε στο μυαλό το Mortal Kombat που έπαιζα στα μικρατα μου στο Nintendo, που πετάγονταν κάτι αιματάκια σε γραφικά αισθητικής 90ς και ακουγόταν μια ελεκτρο φωνή να λέει "fatality" 

 

Αυτή και μουστάκι θα σε βάλει να ξυρίσεις 

 

Η επιτομη του Fatalite
(ας ειναι εκτός πλαισίου)

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί
πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο,
πως τις γυναίκες μ' ένα τρόπον ύπουλο μισώ
κι ότι μ' αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω.

Ακόμα, λένε πως τραβώ χασίσι και κοκό,
πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο,
κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές,
σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγματισμένο.

Ακόμα, λένε πράματα φριχτά πάρα πολύ,
που είν' όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα,
κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές θανατερές
κανείς δεν το 'μαθε, γιατί δεν το 'πα σε κανένα.

Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά,
και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη,
κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω στο χαρτί,
εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη.

Ήμουνα τότε δόκιμος σ' ένα λαμπρό ποστάλ
και ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία.
Τότε τη γνώρισα - σαν άνθος έμοιαζε αλπικό -
και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία.

Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική,
κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου όπου 'χε αυτοκτονήσει,
ταξίδευε τη λύπη της σε χώρες μακρινές,
μήπως εκεί γινότανε να τηνε λησμονήσει.

Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ κρατούσε το Ζουρνάλ,
και την Αγία της Άβιλας παράφορα αγαπούσε,
συχνά στίχους απάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς,
κι ώρες πολλές προς τη γαλάζιαν έκταση εκοιτούσε.

Κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά,
κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ' τα πελάη,
μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαρά
και, σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει.

Ένα μικρό της πέρασα σταυρό απ' το λαιμό
κι εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλι
κι ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης,
όταν εφθάσαμε σ' αυτήν που θα 'φευγε, την πόλη.

Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά,
ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου,
και μια φωτογραφία της στην πλώρη ήταν για με
όαση, που ένας συναντά μες στην καρδιά της Άμμου.

Νομίζω πως θε να 'πρεπε να σταματήσω εδώ.
Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αέρας με φλογίζει.
Κάτι άνθη εξαίσια του ποταμού βρωμούν,
κι ένα βλακώδες Μαραμπού παράμερα γρυλίζει.

Θα προχωρήσω!...ΜΙα βραδιά σε πόρτο ξενικό
είχα μεθύσει τρομερά με ουίσκυ, τζιν και μπύρα,
και κατά τα μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά,
το δρόμο προς τα βρωμερά, χαμένα σπίτια επήρα.

Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς,
κάποια μ' άρπαξ' απότομα, γελώντας, το καπέλο
(παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών)
κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω.

Μια κάμαρα στενή, μικρή, σαν όλες βρωμερή,
οι ασβέστες απ' τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια,
κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά,
με σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.

Της είπα κι έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί.
Τα δάχτυλά μου καθρά μέτρααν τα κόκαλά της.
Βρωμούσε αψέντι. Εξύπνησα, ως λένε οι ποιητές,
"μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλά της".

Όταν την είδα και στο φως τ' αχνό το πρωινό,
μου φάνηκε λυπητερή, μα κολασμένη τόσο,
που μ' ένα δέος αλλόκοτο, σα να 'χα φοβηθεί,
το πορτοφόλι μου έβγαλα γοργά να την πληρώσω.

Δώδεκα φράγκα γαλλικά...Μα έβγαλε μια φωνή,
κι είδα μια εμένα να κοιτά με μάτι αγριεμένο,
και μια το πορτοφόλι μου...Μ' απόμεινα κι εγώ
ένα σταυρόν απάνω της σαν είδα κρεμασμένο.

Ξεχνώντας το καπέλο μου βγήκα σαν τον τρελό,
σαν τον τρελό που αδιάκοπα τρικλίζει και χαζεύει,
φέρνοντας μέσα στο αίμα μου μια αρρώστια τρομερή,
που ακόμα βασανιστικά το σώμα μου παιδεύει.

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζί
πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει,
πως είμαι παλιοτόμαρο και πως τραβάω κοκό.
Μ' αν ήξεραν οι δύστυχοι, θα μ' είχαν συγχωρέσει...

Το χέρι τρέμει...Ο πυρετός...Ξεχάστηκα πολύ,
ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω.
Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά,
νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω…

 

Αχα
Θέτει ως προϋπόθεση το "όταν το θηλυκο έιναι θηλυκό".
Δηλαδή οταν ισχύει οτι Α = Α.
Ως φιλοσοφος, και μαλιστα τετοιου βεληνεκους, για την ισχύ του θεωρήματός του ως αξιώματος, θέτει ως προϋπόθεση την ισχύ μιας ταυτότητας. Λες και μια ταυτοτητα δεν ισχύει παντα.
Μεγαλη λογική ακροβασία.
Συγχωρείται μονο λογω του βεληνεκούς του.

 

Δηλαδή,πάντα φταίει ο άντρας. Απλό!
(γι αυτό κοσμεί το fatalite)

 

Οοοοχι.
Ο αντρας φταιει "οταν το θηλυκο είναι θηλυκο".
Δηλαδή ανάλογα την εμρηνεια που μας βολευει σε καθε περίσταση.
Υπέροχα.

 

πάντα φταίει ο άντρας... αν είναι Κ φταίει δύο φορές... να γραφτεί παρακαλώ στον αστικό κώδικα  

 

Υπάρχει πάντα η δικαιολογία. Το θηλυκό δεν ήταν Θηλυκό
Την επικαλούνται όμως κατά κόρον και ξέφτισε...
Ούτε ένας Λιαντίνης δε μας σώζει!

 

Σιλάνς εσύ!