femdom lifestyle in daily life

Είναι ίσως λίγο ξένο σε πολλούς, σε άλλους είναι φαντασιακό, όμως σε άλλους συμβαίνει. Ιδιαίτερα σε χώρες όπως η Αγγλία τα τελευταία χρόνια. Οι σχέσεις γυναίκας κυρίαρχου/ άνδρα υποτακτικού δεν είναι τόσο ξένες, είναι αλλού και αρκετά νορμάλ. Το θέμα είναι τι γίνεται όταν η Κυρία αποφασίζει να γνωρίζουν διάφοροι για την σχέση τους;

Όταν δηλαδή αποφασίζει να υπηρετείται από τον σκλάβο της ξεκάθαρα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους; Που μπορεί να περιλαμβάνει από τα ψώνια μέχρι όλη την συμπεριφορά μπροστά σε άλλους. Πώς το αντιμετωπίζει ο σκλάβος; Το δέχεται; Μπορεί να ξεπεράσει τις φοβίες και τις ντροπές του; Μπορεί εν τέλει ν'αποδεκτεί ότι το κάνει πρώτα απ΄όλα για την Κυρία του και μετά για την δική του ικανοποίηση; Σας έχει συμβεί ν' αντιμετωπίσετε ζευγάρια που ζουν ανοιχτά το lifestyle; Πώς τους αντιμετωπίσατε και πώς κρίνετε αυτή την έκθεση τους;

 

Δεν έχω ερθει αντιμέτωπη με ενα τετοιο ζευγάρι.
Η ελληνική πραγματικότητα δε νομιζω οτι χωράει ακόμη τέτοιες δημόσιες περιπτύξεις.
Οχι στα σοβαρά τουλαχιστον.
Πως να διανοηθεί κάτι τέτοιο μια πατριαρχική κοινωνία;
Οχι έχει πολύ δρόμο ακόμη η ελλαδιτσα.
Στα υπολοιπα ερωτήματα δεν δυναμαι να απαντήσω, δεν έχω ανάλογες εμπειρίες.
Μονο υποθετικά θα μπορούσα, αλλά θα ναι να χαμε να λέγαμε.

 

Το θέμα είναι ότι εσύ θα το προτιμούσες για τον σκλάβο σου να το κάνει αυτό; και αν ναι, κάνεις κάποιο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση;

 

Λόγω της πραγματικότητας που ανέφερα, μάλλον θα περιοριζόταν η έκθεση του στο σπίτι, οχι δημοσια.
Γιατί μπορω να ελέγξω ποιος έρχεται σπίτι μου κι εκεί μπορω να επιβαλλω τους κανόνες μου, οποίος έχει πρόβλημα απλα μπορεί να μην έρχεται.

Να υπάρχει μια σχετική ασφάλεια και για το σκλάβο.
Υ.γ. Δεν έχω ουτε σκοπεύω να έχω κάποιο σκλάβο σύντομα οπότε τέτοια βήματα δεν έχουν γίνει.

 

μμ κοιτα δεν ειναι απαραιτητο σε εξωτερικο χωρο να γινει κατι εξτριμ πχ στα ψωνια, το βλεμμα, ισως πληθυντικος, ενα κολλαρο το θεμα ειναι να βγαινει σα ροη οχι επιτηδες.

 

Λατρεύω τις δυνατότητες που δίνει ο δημόσιος χώρος για παιχνίδι με έναν και με δύο υποτακτικούς όλες τις ώρες της ημέρας και της νύχτας...
Ο "εξω" κόσμος, ο αμύητος, ανάλογα το "σκηνικό" μπορεί να μην παίρνει είδηση τίποτε, μπορεί να αναρωτιέται, να σοκάρεται, να καυλώνει, να "ζηλεύει" χωρίς να μπορεί ακριβώς να καταλάβει τι παίζει και οι Ε/εμπλεκόμενοι να συνεχίζουν να ζουν τις μικρές αλλά έντονες συνωμοσίες τους... Για τους "απ' εξω" που θίγονται: ξύδι...
Α.

 

Για μικρό διάστημα που μου είχε συμβεί το να γονατίζω σε δημόσιο χώρο (στο δρόμο) μπροστά στην Κυρία μου ή σε βραδυνή έξοδο να μαζεύω τις στάχτες του τσιγάρου Της στην παλάμη μου και στο τέλος (όχι δεν το έσβηνε στο χέρι μου) να τις καταπίνω γλύφοντας το χέρι μου, ενώ πρόσφερε μεγάλη ικανοποίηση σε εμένα δεν νομίζω οι γύρω μας να καταλάβαιναν τι κάναμε.

 

αν έχει το ζευγάρι αποφασίσει να ζήσει λίγο πιο ανοιχτά και όχι φοβικά, το να κάνει πράγματα έξω είναι πανεύκολο και καθόλου αναγνωρίσιμο.

όρεξη και φαντασία πρέπει να υπάρχει και αγάπη για αυτό το στυλ ζωής.

 

Σε κάποιο άλλο νήμα, έχει γραφεί (δεν θυμάμαι απο ποιόν) πως κάθε πράξη είναι πολιτική πράξη , ακόμα και ο καφές που πίνουμε , τι πίνουμε και τι ώρα τον πίνουμε. Εντάξει, υπερβολή , τουλάχιστον για τους καφέδες που πίνουμε στο σαλόνι του σπιτιού μας.
Κάθε πράξη μας όμως στον δημόσιο χώρο , είναι όντως ( και) πολιτική. Οταν περνάμε με κόκκινο ενεργούμε (και) πολιτικά , οταν παρκάρουμε πάνω σε διάβαση το ίδιο .

Οταν λοιπόν ενα Κ/υ ζευγάρι , η τρίο, (για να μην αφήσω την @angel42 ακάλυπτη   ) επιλέγει να "παίξει" δημοσίως με τρόπο που μπορεί να προκαλέσει η να σοκάρει τους ανθρώπους που τυχαία θα συνευρεθούν μαζί τους κάνει , μαζί με όλα τ 'άλλα μια πολιτική επιλογή. Και , λυπάμαι που θα το πώ, η αντίληψη πως " Για τους "απ' εξω" που θίγονται: ξύδι...", είναι κι αυτή βαθύτατα πολιτική και η ερμηνεία της δεν είναι ιδιαίτερα κολακευτική γι αυτήν που την εξέφρασε και όσους εξ υμών την εστερνίζεσθε.

Δεν αρνούμαι ουτε καταδικάζω γενικά και απόλυτα το δημόσιο "παιχνίδι" , η ατάκα του @ilias1 με καλύπτει.
Πρέπει ομως να έχουμε συναίσθηση που βρισκόμαστε , και ανάμεσα σε ποιούς κάνουμε οτι κάνουμε. Η Αγγλία είναι Αγγλία, η Ελλάδα είναι Ελλάδα και το Ιραν είναι Ιραν, αν εννοείτε τι εννοώ...

 

@underherfeet Σύμφωνα με τον συλλογισμό σου, η πολιτική που θ' ακολουθηθεί από ζευγάρι σε ζευγάρι διαφέρει. Απλά νομίζω ότι οι περισσότεροι μπερδεύουν το φαντασιακό με το πραγματικό. Συνήθως οι περισσότεροι απ' έξω δεν αντιλαμβάνονται πολύ τι συμβαίνει στο ζευγάρι. πχ πας λαϊκή με την Κυρία σου, εκεινη διαλέγει, πληρώνει (ναι τα χρήματα έξω, για μένα, πρέπει να τα έχει η Κ, ανεξάρτητα αν είναι κοινά ή όχι, σ' εμάς είναι), εσύ λίγα βήματα πιο πίσω, ακολουθείς κουβαλάς. Αντιληπτό; Δεν νομίζω. Επίσης η χρήση πληθυντικού μπροστά σε άλλους, διάφορες βοήθειες. Νομίζω ότι αυτά δεν είναι αντιληπτά στους άλλους και επίσης πιστεύω ότι αυτά δεν είναι play, αλλά καθημερινότητα.

 

Καλέ Μου underherfeet, συμφωνώ απόλυτα ότι κάθε πράξη και κάθε δημοσιοποίηση στο δημόσιο χώρο είναι και πολιτική πράξη... Γι αυτό και πολύ συνειδητά επιλέγω να εκφράζομαι όχι μόνο στην ιδιώτευση αλλά και διεκδικώντας δημόσιο χώρο... Αυτόν που Μου αναλογεί... Θεωρώ απόλυτα αντιδραστικό το τάχα γενναιόδωρο που είθιστε να το λένε συνήθως για τους gay "ας κάνουν ότι κάνουν στην κρεββατοκάμαρά τους όλοι αυτοί οι ανώμαλοι, εμείς να μην βλέπουμε (ξέρουμε) την ύπαρξή τους", προεκτείνετε ως στάση και ατάκα δε και προς κάθε άλλη διαφορετικότητα...

Δεν είναι στόχος, ούτε αυτοσκοπός η δημιουργία είτε πρόκλησης είτε σοκ, αν δεν είχαν υπάρξει όμως άνθρωποι να διεκδικήσουν την ύπαρξη και την ορατότητα τους και στο δημόσιο χώρο, ως προς τα δικαιώματα θα είμασταν ακόμα στις αρχές του προηγούμενου αιώνα... Αν κι επιστρέφουμε πρόσω ολοταχώς κατά κει...

Η δημόσια έκθεση δεν έχει να κάνει μόνο με το τι κάνει κανείς και τι βλέπουν οι άλλοι και το τι φοράει αλλά και το τι ανταλάσσει και ως περιεχόμενο συνομιλίας στα πλαίσια συζήτησης, τι καταθέτει ως έργο τέχνης, ποίημα, γραφή κάθε λογής κλπ... Αλίμονο αν δεν εκδώσει κανείς τη δική του προσωπική κατάθεση γιατί το περιβάλλον θα "σοκαριστεί", ή μένει εγλωβισμένος στο αν θα λάβει αποδοχή ή όχι, ή τι θα πουν όλοι οι άλλοι... Τόσα και τόσα έργα τέχνης δεν θα υπήρχαν... Αυτά όμως πήγαν τον κόσμο μπροστά και όχι εκείνοι που θίχτηκαν... Σε διαβεβαιώ ότι και μόνο ο ισχυρισμός του πολυερωτισμού Μου ακόμα ανάμεσα και σε "φίλους" και πολιτικά "συντρόφους" είναι ικανός να κάνει κάποιους να νιώσουν απειλημένοι, να αναδυθεί από μέσα τους και να εξαπολυθεί κατάπάνω σου όλη η μιζέρια, ο καθωσπρεπισμός και ο υποβόσκων υπέροχος ελληνορθόδοξος μικροαστισμός... Κάποτε μπορεί να Με ένοιαζε... Στα 43 Μου πλέον, το μόνο που Έχω να πω είναι "ξύδι", είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει...

Δεν Ευτελίζω δημόσια ούτε Εμένα ούτε τους "συνοδούς" Μου, ούτε κι εκείνοι με τη σειρά τους, Εμένα... Το αν κάποιοι δεν αντέχουν την έκπομπή χαράς, καύλας και ερωτισμού στην άκαυλη ζωή τους είναι κάτι που αφορά εκείνους και όχι Εμένα...

Απαιτώ από τον εαυτό Μου, τους φίλους Μου και τους ανθρώπους με τους οποίους σχετίζομαι, να μη ζήσουμε σαν δούλοι εντός της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό σε αυτό το παγκόσμιο σφαγείο που μας έλαχε ως εποχή και "πολιτισμός"... Να υποσημειώσω ότι δε χρειάζεται κανείς να κάνει κάτι exreme για να προκύψουν οι ηθικολόγοι, οι θιγμένοι και οι σοκαρισμένοι... Συχνά και μόνο το να κυκλοφορεί κανείς με χαρά, με αυτοπεποίθηση και να εκπέμπει δύναμη κι ερωτική πληρότητα, αρκεί για όλα τα παραπάνω...

Α.

 

Ενθυμούμαι χαρακτηριστικα ένα δειλινό να είμαι εξω με την εξαδέρφη και τον σύντοφό της. Κάποια στιγμή αρχίζουν τα "χλάπα χλούπα" ώσπου αντιλαμβάνονται λίγο παραδίπλα δύο νεαρούς να πιάνονται κάπως... εγκάρδια. Αμέσως ο σύντροφος της εξαδέρφης έκανε λόγο για πρόκληση του κοινού αισθήματος. Τον ρώτησα πώς ορίζεται το "κοινό αίσθημα", πόσο ισχυρό ειναι, αν τροποποιείται και κατά πόσο είναι ικανό να υπερισχύσει του δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης συναισθημάτων όταν εκείνα δεν προκαλούν βλάβη σε έτερους. Αναρωτήθηκα, επιπροσθέτως, αν τα "χλάπα χλούπα" ήτο πρόκληση κι αν όχι για ποιον λόγο...

Προσωπικά, είμαι αρκετά της ιδιωτικότητας (φυσιολάτρης μεν, άνευ κοινού δε). Ίσως κατι εμφανές σε σχέση με το υ μου να είναι ότι αρέσκομαι συχνά να του χαϊδεύω το κεφαλάκι, αυτομάτως σκύβει με το βλέμμα χαμηλωμένο ενώ συνεχιζω να παίζω με τα μαλλάκια του. Είναι κάτι που μπορεί να κρατήσει μερικά λεπτά και είναι αυθόρμητο