Foucault, θηλυκότητα και εκσυγχρονισμός της πατριαρχικής κυριαρχίας.

Το αρχικό κείμενο δεν είχε γραφτεί για να διαβαστεί "άνετα" και "χαλαρά", είχε γραφτεί για να δείξει ότι ο γράφων μπορεί να γράφει κατεβατά. Το θέμα του εμένα μου άρεσε ενώ η σύνδεσή του με την πειθαρχία καθώς και η στρέβλωση της έννοιας της πειθαρχίας και η εμπλοκή της με θέματα διαχείρισης άγχους δεν ήταν καθόλου αδιάφορα. Και βδσμικώς   Ευχαρίστως θα συζητούσα την ουσία του. Αλλά η λογική με την οποία (διαβλέπω ότι) γράφτηκε, σχεδόν με προκαλεί να του γυρίσω την πλάτη!

Έχω έναν γείτονα που γράφει βιβλία φιλοσοφίας των 50-70 σελίδων και μας τα χαρίζει. Μετ ολίγον μας ρωτάει αν καταλάβαμε το βιβλίο του. Όχι τί καταλάβαμε, αν το καταλάβαμε. Μια φορά που του είπα ότι "ναι, το κατάλαβα", μούτρωσε! Είπε ότι το επόμενο θα καταβάλει μεγάλη προσπάθεια να το κάνει ακόμα πιο ασαφές, αφού ένας άνθρωπος μπόρεσε και το κατάλαβε, αφαιρώντας έτσι από την αίγλη του ως διανοητή!

Δεν θα ισχυριστώ ότι παίζω τον Φουκώ στα δάχτυλα, αυτό που με εντυπωσίασε αρνητικά ήταν ότι η με έναυσμα τον Φουκώ ανάλυση της θηλυκότητας και της μεταμοντέρνας πατριαρχικής επιβολής ήταν τετριμμένη και δεν είχε τοποθετηθεί σε χώρο-χρόνο.

Τί θα πει πατριαρχική επιβολή σήμερα; Υφίσταται; Ζούμε σε κοινωνίες όπου πχ γίνονται προσπάθειες αναθεώρησης του κύριου θρησκευτικού δόγματος με το οποίο γαλουχηθήκαμε; Από κει θα κρίνουμε τί αντίκρυσμα έχει στο συλλογικό μας υποσυνείδητο η λέξη "πατέρας", όχι από το αν είδαμε το "Πατέρας Αφέντης" των Αδελφών Ταβιάνι (αν θυμάμαι καλά) και με τί συναισθήματα ο καθείς μας.

Εγώ πχ νομίζω ότι στις καταναλωτικές κοινωνίες - δεν είναι όλες οι σύγχρονες κοινωνίες άκριτα καταναλωτικές, όχι πάντως στον ίδιο βαθμό - όπως στην αμερικάνικη και στην κατεξοχήν κόπια της αμερικάνικης στον καταναλωτισμό και πουθενά αλλού, την ελληνική, υπάρχει σαφής και σχεδιασμένη κατεύθυνση ως προς τον σεξιστικό έλεγχο της δαπάνης εισοδήματος.

Δηλαδή, είσαι άντρας σε θέλουμε καταναλωτή τέτοιων τύπων, είσαι γυναίκα, σε θέλουμε να καταναλώνεις προς αυτές τις κατευθύνσεις. Ξεκάθαρα πράγματα. Κάποιοι πρέπει ν αγοράζουν αυτοκίνητα καί μπλακ εν΄ντέκερ και να νιώθουν ευτυχείς τιουτοτρόπως και κάποιες οφείλουν να δαπανούν σε ρούχα και καλλυντικά, για τη δική τους ευτυχία.

Είχα νιώσει βαθιά εκτίμηση για την αμερικανική Vogue, περιοδικό που αγοράζω κάπου δύο φορές το χρόνο γιατί μου αρέσει η άποψή του για το πώς πρέπει να ζουν και να συμπεριφέρονται ορισμένες γυναίκες, όταν είχε παρουσιάσει, με απλό τρόπο μια og (overlapping generation) ανάλυση για το πώς πρέπει να διαχειρίζεται μια γυναίκα το εισόδημά της στη διάρκεια της ζωής της, πώς πρέπει να κάνει συνολικό προγραμματισμό και τί προτεραιότητες να θέτει. Ήταν κάθετα εναντίον των χαζών καταναλωτικών δαπανών. Έξηγούσε πόσα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα στερεί από τις γυναίκες των 50+ και πώς μπορεί να εμφανίζεται μια γυναίκα σε αυτή την ηλικία με μακιγιάζ που όλο και να λιγοστεύει, όσο μεγαλώνει.

Αυτά που γράφει το εναρκτήριο ποστ που μας μετέφερε η madlene, η συνεισφορά του αναλυτή, μου φαίνονται δεκαετίας του '70 και τριτοκοσμικά δεκαετίας του '90. αλλού είναι πια τα ερωτήματα ενώ τυχαίνει να γνωρίζω από πρώτο χέρι ότι οι γυναίκες σήμερα πηγαίνουν γυμναστήριο ακριβώς για τους ίδιους λόγους που πηγαίνουν και οι άντρες. Για να ξεδίνουν από τα άγχη τους, για λίγο πίτσι πίτσι και για την υγεία τους.

Αλλά δεν υπάρχει οργανωμένος σχολιασμός για τις κοινωνικές επιστήμες, όποιος θέλει μπορεί να γράφει ό,τι θέλει, όπου θέλει και να πιάνει να αναλύει όποιον τον βολεύει, χωρίς κανόνες συνήθως.

Ο Φουκώ τί τους έφταιξε, θα θελα να ξερα...

 

 

Η Coco Chanel ήταν υπόδειγμα καλού γούστου και θηλυκότητας.
Η αιώνια θηλυκότητα θα προσδιορίζεται πάντα από τον οίκο Σανέλ, σχεδόν μισό αιώνα μετά το θάνατο της Ματμαζέλ, ο οίκος και η ιδέα της μεγάλης σχεδιάστριας συνεχίζουν να μεσουρανούν.

 

 

Εγώ πάντως απάντησα γυναίκα....πολύ ενδιαφέρον...

Δεν είναι μόνο η φυσική όρεξη ή το ασμίλευτο περίγραμμα που αποτελούν κίνδυνο για τη γυναίκα: οι ίδιες οι εκφράσεις του προσώπου της μπορούν να υπονομεύσουν το σχέδιο πειθάρχησης στη σωματική τελειότητα. Ένα εκφραστικό πρόσωπο ρυτιδώνεται πιο εύκολα από ένα ανέκφραστο. Επομένως, αν οι γυναίκες δεν μπορούν να καταπιέσουν τα δυνατά συναισθήματα, μπορούν τουλάχιστον να μάθουν να εμποδίζουν την τάση του προσώπου να τα καταγράφει. Η Σοφία Λόρεν προτείνει μια μοναδική λύση σ’ αυτό το πρόβλημα: ένα κομματάκι κολλητικής ταινίας στο μέτωπο ή ανάμεσα στα φρύδια τραβάει το δέρμα κάθε φορά που συνοφρυώνεται, και δρα ως υπενθύμιση για να ηρεμήσει το πρόσωπο. Η ταινία μπορεί να επικολλείται κάθε φορά που η γυναίκα είναι μόνη στο σπίτι.

σ'ότι αφορά το παραπάνω, δεν συνοφρυώνομαι ποτέ, τρώω βρώμικα, όπως και μιλάω, σιχαίνομαι το γυμναστήριο, κάνω γιόγκα στο σπίτι, ή μαζί με φίλους, και αγαπώ τις καμπύλες μου, τις ραγάδες και τις ρυτίδες μου, που μου θυμίζουν ότι έχω ζήσει, έχω εκτροχιαστεί, έχω απολαύσει τη ζωή με την φελούκα που έχω στην άδεια κιοφάλα μου....

 

Γυναίκες

 


«...Φτωχές γυναίκες,

μοδίστρες, δακτυλογράφοι, ασπρορουχούδες,

τίμιες ή σπιτωμένες, ακόμα κι άλλες

εκείνες του σκοινιού και του παλουκιού,

γυναίκες του ανέμου, της βροχής, του κουρνιαχτού,

νιώσαμε το φόβο που κρύβεται καμιά φορά

πίσω από την αγνότητα,

την κούραση πίσω από την καλοσύνη ή την αδιαφορία

πίσω απ' την υπακοή.

Μα πιο πολύ νιώσαμε την αδυναμία που

κρύβεται πίσω απ' την κακία.

Συχνά μας άφησαν εκείνοι που αγαπούσαμε

πολλές, πάνω στη τρέλα τους, τους ρίξανε βιτριόλι,

οι πιο πολλές βέβαια κλάψαμε, χτυπηθήκαμε,

μα φροντίσαμε σύντομα να βρούμε έναν άλλον,

γιατί τα χρόνια περνάνε...

Αν μας έβλεπε κανείς το βράδυ, όταν μένουμε μονάχες

και βγάζουμε τις φουρκέτες, τις ζαρτιέρες, και κρεμάμε

στην κρεμάστρα το πανωφόρι κι αυτήν τη βαμμένη μάσκα

που μας φόρεσαν, εδώ και αιώνες τώρα, οι άντρες

για να τους αρέσουμε –

αν μας έβλεπαν, θα τρόμαζαν μπροστά σε τούτο

το γυμνό, κουρασμένο πρόσωπο.

Αχ, γυναίκες έρημες,

κανείς δεν έμαθε ποτέ πόση αγωνία κρύβεται πίσω απ'

τη λαγνεία, ή την υστεροβουλία μας.

Και πάντα γυρεύαμε το καλύτερο....

Συχνά καταφύγαμε και στις χαρτορίχτρες,

τρέχουμε στα μέντιουμ να μάθουμε- τι να μάθουμε;

Διαβάζουμε καθημερινά το ωροσκόπιο στις εφημερίδες,

πηγαίνουμε σε διάφορους ύποπτους αστρολόγους...

λοιπόν πού πάμε; Από πού ερχόμαστε; Τι ψάχνουμε

παλεύοντας αιώνια με τα έξω και τα μέσα μας στοιχεία;

Ερχόμαστε απ' το φόβο και το φόνο, απ' το αίμα και

την επανάληψη. Ερχόμαστε απ' την παλαιολιθική αρπαγή-

κι αρχίζουμε την ανθρώπινη φιλία.

Τέλος, ύστερα από πολλά, παντρευόμαστε,

κάνουμε κάμποσες εκτρώσεις, αρκετά παιδιά,

ύστερα έρχεται η κλιμακτήριος, οι μικρονευρασθένειες,

κι ύστερα τίποτα. Όλα καταλαγιάζουν μέσα μας.

Κι επιθυμίες κι αναμνήσεις- αχ περνάει

γρήγορα η ζωή, ούτε το καταλαβαίνεις.

Τα παιδιά ζούνε σ' ένα δικό τους κόσμο, δε μας ξέρουν

παρά μονάχα σα μητέρες, δεν μπόρεσαν να μας δουν

ποτέ λίγο κι εμάς σαν ανθρώπους-

με τις μικρότητες ή τις παραφορές τους.

Έτσι ζήσαμε. Αγνοημένες και μονάχες μέσα

στο εσωτερικό μας πάθος,

αγνοημένες κι έρημες μέσα στην ιερότητα

της μητρότητάς μας...»

(http://www.o-klooun.com/gynaika/gynaikes)

 

Θηλυκότητα

Θηλυκότητα είναι η τέχνη του να συντηρείς εσκεμμένα κάποια χαρακτηριστικά, που για αιώνες έχουν συνδεθεί με το γυναικείο φύλο, είτε ως μύθοι είτε ως παράδοση είτε ως προσδοκία, χωρίς να διακυβεύεται η προσωπικότητα και οι επιλογές, τη στιγμή, που η μάζα τα απαξιώνει ως αναχρονιστικά.

Θηλυκότητα είναι η τέχνη του να γίνεσαι ποθητή, αλλά όχι προκλητική, παίζοντας με τις ιδιότητες και αφήνοντας το αίσθημα του ανικανοποίητου, που θα κορεσθεί μόνο σταδιακά, αν κάποιος αποδειχθεί ικανός να σε κερδίσει.

Θηλυκότητα είναι η τέχνη της φιλαρέσκειας, δίχως έπαρση, της καλαισθησίας χωρίς εμμονή, της επίγνωσης των θέλω, χωρίς φλυαρία, ο συνδυασμός της τρυφερότητας με το δυναμισμό, της ευφυίας με την αφέλεια, η ικανότητα να κάνεις όσους πλησιάζουν να φαντάζονται και να μαντεύουν, ξέροντας πως ποτέ δε θα σε κατέχουν.

Θηλυκότητα είναι οι εμπειρίες, που δεν κατονομάζονται, τα αντίθετα που συναινούν με το χρόνο, η αγνότητα που έγινε σύνεση, η ευγένεια, όταν οι υπόλοιπες γίνονται αθυρόστομες, η προθυμία εκεί που οι άλλες επικαλούνται δικαιώματα και η διεκδίκηση, όταν κάποιες δειλιάζουν παρά τις μεγαλοστομίες τους.

Θηλυκότητα είναι η τέχνη του να χαρίζεσαι ως δώρο αποκλειστικά σε εκείνους που για σένα αγωνίστηκαν, η μαγεία του να αποκαλύπτεις λίγα και να πυροδοτείς πολλά, ο ρομαντισμός, που δε γίνεται γλυκανάλατος, η αυτοπεποίθηση, που δε μετατρέπεται σε θρασύτητα.

Θηλυκότητα είναι η σεξουαλική διαθεσιμότητα με τη σωφροσύνη της άρνησης, η αυτονομία, που γίνεται συγκατάβαση, το κάλλος, που εμποτίζεται από το μέτρο..

Η θηλυκότητα είναι, δυστυχώς, μια ξεχασμένη από τις πολλές τέχνη...

(http://www.o-klooun.com/gynaika/thilykotita)