H εκδίκηση σαν αποτέλεσμα του χωρισμού και της απώλειας

Καλώς ή κακώς η λέξη "εκδίκηση" δεν υπάρχει στο δικό μου λεξικό. Ούτε ζεστή, ούτε κρύα... γενικώς.

Θεωρώ τουλάχιστον μικροψυχία να μπω στην πρακτική μία πιθανής εκδίκησης. Ένας χωρισμός μπορεί να έρθει αναπάντεχα και να συμβεί στον καθέναν εξ'ημών. Και πληγώνει πολύ και τις 2 πλευρές, ασχέτως ποιος τον προκαλεί ή και τον επιδιώκει ακόμη. Και οι 2 μαζεύουν συντρίμια και προσπαθούν αργά ή γρήγορα να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Όσο όμως οι "τόνοι" παραμένουν χαμηλοί, και προσωπικά είμαι αυτής της λογικής, δεν βλέπω τον παραμικρό λόγο για εκδίκηση. Βλακεία, αφέλεια, αδιαφορία, αδυναμία, πρόθεση να κλείσει το θέμα όσο πιο ανώδυνα γίνεται... όπως θέλετε ερμηνεύστε το συλλογισμό μου.

Αν τώρα η άλλη πλευρά προσπαθήσει να με βλάψει ή να με εκδικηθεί με τον τρόπο της, εννοείται ότι θα με δει όπως ποτέ μέχρι τότε. Αλλά μέχρι εκεί. Και σίγουρα χωρίς διάθεση από μέρους μου να εκδικηθώ ένα άτομο, με το οποίο έχω μοιραστεί κάποια χρόνια της ζωής μου.

Το ότι προέκυψαν κάποιες σοβαρές και αξεπέραστες τελικά διαφορές δεν σημαίνει για μένα ότι πρέπει να το τιμωρήσω (αλλά και να τιμωρηθώ) περισσότερο από το δεδομένο χωρισμό και την απομάκρυνση από το "ταμείο".

 

Προτιμώ να εκφράζω τον θυμό μου άμεσα και κατά πρόσωπο στον φταίχτη. Εκεί τελειώνει το πράγμα.

Εκδίκηση δεν έχω καν σκεφτεί ποτέ γιατί δεν φτάνω να μισώ και γιατί πιστεύω πάρα πολύ ότι πάντα αποκαθίστανται οι "συμπαντικές ισορροπίες" και αυτός που "έφταιξε" πληρώνει (χωρίς ειςαγωγικά) για αυτό που "έφταιξε". Ο λόγος γι αυτό είναι απλός: Πάντα κουβαλάει μέσα του αυτό που τον έκανε να φταίει αφού μέχρι τώρα κανένα σοκ δεν τον ανάγκασε να το αποβάλλει. Αν δεν "πληρώσει"τελικά πα να πει και πως δεν έφταιγε, πως όλα ήταν μοιρασμένα στη μέση και το να έφερνε τ άλλο. Οπότε για ποια εκδίκηση να λέω, μένω ήρεμη για να μη φάω εγώ το κεφάλι μου  

 

  το " ταμείο" πώς το εννοείς αγαπητέ??

 

Ως τη σχέση γενικότερα, συνολικά. Απομακρύνεσαι (όχι εσύ προσωπικά), χωρίζεις. Φεύγεις. Και θεωρώ ότι αυτό είναι αρκετό από μόνο του.

 

Βιάζεστε να με ταγκάρετε, από κινητό γράφω η γυναίκα, μου φυγε πριν προλάβω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου, ποιος φταίει; 

Για μένα ήταν μεγάλη βοήθεια σ´εκείνη την φάση της ζωής μου, κυρίως ο διαλογισμός, δεν χρειάστηκε να σπάσω τίποτα τουλάχιστον....ο καθένας βρίσκει τον αντισταθμιστικό τρόπο που του ταιριάζει... 

 

Κατανοητό! Μα παθαμε ζημιά με τη λεξούλα αυτή πια...χαχα..στο τέλος θα βλέπουμε και ΔΝΤ στον ύπνο μας..

 

Ααα, όχι τέτοιο ταμείο, όχι  
Άντε μέχρι το Δημόσιο Ταμείο μόνο κι αυτό για τα απαιτούμενα παράβολα.

 

Η μοναδική "εκδίκηση" είναι ν' αφήσεις τον/την άλλο/η στις πλάτες σου και να προχωρήσεις...
Δεν χρειάζεται άλλος έρωτας για να το κάνεις...
Απλούστατα γιατί κανείς δεν μπορεί ν' αντικαταστήσει κανέναν άλλο/η...
Τουναντίον, πολλές φορές όταν η "αλλαγή" γίνεται πολύ γρήγορα μετά τον χωρισμό...
Φουσκώνει ακόμη περισσότερο τον/την άλλο/η στο μυαλό μας...
Πόσο μάλλον όταν ο/η "νέος/α" δεν θα ήταν επ' ουδενί ο/η κατάλληλος/η για εμάς...

Είναι λογικό για λιγότερο η περισσότερο καιρό να υπάρχουν ανάμικτα αισθήματα ανάμεσα σε θυμό (μπορεί κι οργή), απογοήτευση και γιατί όχι αηδία...
Να νιώθουμε προδομένοι, εξαπατημένοι, αλλά ως επί το πλείστον είναι αισθήματα που για να μην "ρίξουμε" στον εαυτό μας, "προβάλλουμε" στον/στην άλλο/η....
Ο καιρός που μας χρειάζεται για να ξεπεράσουμε καθώς και τα "σχέδια βεντέτας" εξαρτώνται από την ένταση των πρότερων θετικών συναισθημάτων, που είχαμε για το άλλο μέρος...
Και από τους λόγους του χωρισμού καθώς και από το πως ο χωρισμός επήλθε...

Εγώ σκίζω, πετάω, σβήνω κάθε "υλικό" ίχνος σαν "τελετουργικό" και για να μην έχω πράγματα, που την άλλη να μου την θυμίζουν...
Όχι για να εκδικηθώ...
Βέβαια δεν το κρύβω ότι "εκδίκηση" στο παρελθόν, την έχω πάρει με τον πιο ελεεινό τρόπο ( είχα φάει αρκετό κέρατο, που δεν ήθελα να δω και μετά τον χωρισμό, το "σκάλισα" και ξέσπασα )...
Απλούστατα είχα κάνει τ' αδύνατα δυνατά, πρώτα για να πηδήξω την αδερφή της και μετά την κολλητή της...Κάτι που κατάφερα...
Τι μου "γύρισε στην τσέπη" ? Απολύτως τίποτε...Μ' έκανε να με σιχαθώ, να σιχαθώ το παρελθόν με κείνη...Και στο τέλος να σβήσω τα πάντα...4 χρόνια ιστορίας, εκείνη και εκείνον που ήμουν μαζί της...

Σε κάποιες περιπτώσεις είναι αλήθεια δύσκολο, να το αφήσεις να πέσει κάτω...
Πόσο μάλλον αν νιώσεις ότι μαζί σου έπαιξαν...Με την καρδιά και το μυαλό σου...
Μπαίνεις σε ηλίθιους και ανούσιους κυκεώνες από πίκες, σπόντες, "χωσίματα"...
Μέχρι να φτάσεις ν' αποδεχτείς κάτι που πάντα ήξερες...Δηλαδή τ' ότι αν έπαιξαν μαζί σου..φταις πάντα εσύ που το επέτρεψες...και όχι ο/η άλλος/η...

Μαζεύουμε τα κομμάτια μας, όποτε το καταφέρουμε, μπορεί να πάρει από μέρες μέχρι και πολλούς μήνες...
Ξαναστεκόμαστε στα πόδια μας, συγχωρούμε τον/την άλλο/η και τον εαυτό μας...
Παύει να μας ενδιαφέρει ακόμη και η ύπαρξη του/της...Ούτε το αν ζει, η αν πεθαίνει...
Και όταν φτάσουμε στο σημείο να "γιατρευτούμε"...
Γιατί το άχτι είναι άγκυρα που μας κρατάει στην ίδια νεκρή "ξέρα"...
Ακόμη και η έμμονη ιδέα που στο εν τω μεταξύ ίσως και να γίναμε στον/στην άλλο/η ( άσχημο τέρας ο υπερτραφής εγωισμός που δεν είχε συνηθίσει, να τρώει "χτυπήματα" )...
Δεν μας δίνει την παραμικρή ικανοποίηση...
Παρά μας κάνει να νιώθουμε για κεινον/κεινη λύπηση, αν όχι οίκτο...

 

Ρε γιατι δεν γραφεις κανενα βιβλιο, κανενα μυθιστορημα; Καμια πενταλογια ας πουμε; Θα γουσταρεις καργα.  

 

Για το συγκεκριμένο θέμα έχω ήδη "γράψει" τριλογία...Το "κακό" είναι ότι όλα τα 3 μέρη (αν εξαιρέσεις τον γυναικείο χαρακτήρα) ήταν πανομοιότυπα...
Χωρισμός ( δεν έχει σημασία ποιος χώρισε ποιον, για μένα δεν έχει ποτέ σημασία. Όταν τελειώνει κάτι που πίστεψες αληθινά )...
"Μαλάκισμα" και "τοίχωμα" ενώ δεν ήθελαν να λήξει...
Έκαναν τ' αδύνατα δυνατά για να με κάνουν, να μην θέλω να ξαναδώ ούτε τον ίσκιο τους...
Τέλος, εγώ "καθαρός", κανένα κατάλοιπο από την παρουσία τους στην ζωή μου..."Αλλού" πια...
Και κείνες να τρων τα ποδαράκια τους, όχι γιατί έχασαν τον "Θεό"...
Αλλά γιατί δεν μπορούσαν να διανοηθούν, ότι ο "μαλάκας" δεν είχε γίνει το χαλάκι τους...
Άρα εκδικήθηκαν τον εαυτό τους για μένα...
Που στο κάτω κάτω της γραφής όταν είχα φτάσει στο αμήν...Δεν θυμόμουν πια ούτε τις φατσούλες τους...
Και σιγά μην έχανα άλλο χρόνο μαζί τους, πόσο μάλλον να ήθελα να τις "εκδικηθώ"...
Εϊχα ήδη σπαταλήσει αρκετό (μαλάκας εγώ σ' αυτό, όχι εκείνες, την "δουλειά" τους έκαναν, μαγκιά τους )
Πάντως τ' ομολογώ...Εγώ δεν την "έχω" την ανωτερότητα...
Και δεν το θεωρώ εκδίκηση, αλλά δικαιοσύνη...
Δεν γυρίζω μάγουλο...Δεν δίνω την πρώτη "σφαλιάρα"...
Αλλά αν δεν σταματήσεις να μου τις δίνεις εσύ...
Ενώ σου έδωσα την ευκαιρία, να πας και να πάω στο "καλό"...
Μετά από ένα σημείο, σε "ασφαλτοστρώνω", γιατί γίνεται πια θέμα ψυχικής ηρεμίας, της δικής μου...

Υ.Γ. Καλή η ιδέα για πενταλογία, αλλά δεν θέλω άλλες δυο καταστάσεις σαν και κεινες...Μου φτάσαν οι τρεις που ήδη έζησα χαχαχα...  

 

Στη δικη μου αντιληψη περι σχεσεων δε νοειται εκδικηση λογω ερωτικης απογοητευσης.
Υποτιθεται οτι αγαπη σημαινει θυσια,μεγαλοψυχια,θες το καλο του αλλου υπο οποιεσδηποτε συνθηκες και οχι υπο προυποθεσεις (δλδ μονο οταν ειναι μαζι σου).
Οταν τα συναισθηματα μας γεννουν διαθεση/επιθυμια για εκδικηση δεν ειναι δυνατό να μιλάμε για αγάπη αλλα για εμμονή.
Θα μου πεις κι αν ο αλλος/η αποδειχτει σκαρτος/η ?
Γυρνας τη πλατη και γεια σας...κρατα τα καλα,thank him/her for the memories and life goes on

 

Αγαπητή @astarti , είναι λίγο-πολύ γνωστές οι νουθεσίες των σοφών σχετικά με την εκδίκηση ("Η εκδίκηση είναι διπλός πέλεκυς", "η καλύτερη εκδίκηση είναι η αδιαφορία", "αντιμετώπισε τις πληγές", "διαλογίσου" κ.λ.π.). Και ισχύουν.

Ελάχιστοι μας λένε οτι ο θυμός πρέπει κάπου να διοχετευτεί. Ενα σπάσιμο πιάτων βοηθά. Η σωματική άσκηση επίσης. Σε τελική ανάλυση όμως ο θυμός πρέπει να κατευθυνθεί σε αυτόν που τον προκάλεσε. Οχι όμως βίαια. Αφήνεις να περάσει ένα διάστημα, να ηρεμήσεις και να δεις καθαρά και μετά κλείνεις το "κεφάλαιο". Εϊτε συζητώντας μαζί του, είτε στέλνοντας ένα μέιλ, μιά επιστολή. Του εκφράζεις αυτά που νιώθεις και μόνο και βάζεις τίτλους τέλους. Εϊναι κάτι που το κάνεις για σένα. Το μαλάκα τον έχεις χεσμένο ούτως ή άλλως