H ομορφιά θέλει θυσίες!

Δεν βρίσκω ότι ο δόκτορας λέει κάτι εξωγήινο. Νομίζω ότι απλώς περιγράφει μετ’ επιτάσεως πράγματα εξαιρετικά διαδεδομένα.

Αρχίζω όμως να δυσφορώ με το ανάθεμα απέναντι στην επιδίωξη της «ομορφιάς» με όποιο κόστος, χάριν επιχειρημάτων περί φυσικής ομορφιάς σοβιετικής κοπής. Οι κύριοι λόγοι που περισσότερο οι γυναίκες επιδίδονται μετά μανίας στον ιερό αυτό πόλεμο είναι η αύξηση των μετοχών τους στο χρηματιστήριο του σεξ και η μάχη ενάντια στον χρόνο. Το πρώτο έχει συζητηθεί κι αλλού σ’ αυτό το φόρουμ, οπότε θα ήθελα να φωτίσω λίγο το δεύτερο.

Δεν συμπαθώ ιδεολογήματα του τύπου «γίνε φίλος με τον χρόνο». Γιατί να γίνω φίλος με το χρόνο, αυτόν που είναι εξ ορισμού εχθρός μου; Γιατί να γλύφω εκείνον που με μαθηματική ακρίβεια θα με σκοτώσει; Πρόκειται για ένα παιχνίδι εξ ορισμού χαμένο, όποτε τι βλάπτει να κάνω και καμιά μαλακία για να τονωθεί λίγο το ενδιαφέρον; Λοιδορούμε τις ώριμες κυρίες που νεάζουν με την εμφάνισή τους αλλά δεν αναρωτιόμαστε γιατί υπάρχουν τόσο πολλές από δαύτες ενώ δεν έχουμε συναντήσει ποτέ καμιά «γριόπληκτη», καμιά κοπέλα σαν τα κρύα τα νερά που να θέλει να παρουσιάζεται σαν κωλόγρια.

Και αν δεν έγινα ως τώρα κατανοητή, να υπογραμμίσω ότι υπό αυτό το πρίσμα δεν εξετάζω την πολιτισμική επίδραση (τη βία της εικόνας, τα επιβαλλόμενα πρότυπα, την δικτατορία της ομοιογένειας, κτλ). Μιλάω πολύ απλά για το άγχος του θανάτου, για την αντιμετώπιση του οποίου αφενός δίνουμε όλο μας το βασίλειο, αφετέρου το βιώνουμε ως ταμπού. Δεν υπάρχει μόνο ένας τρόπος ν’ αντιμετωπίσεις το άγχος του θανάτου, υπάρχουν πολλοί. Έστω ότι η αποθέωση της ομορφιάς και της νιότης είναι ένας ανώριμος, παιδιάστικος, μωρόπιστος τρόπος. Ποιος όμως μπορεί να γίνει τιμητής τίνος; Βέβαια, μια σοφή συμβουλή τζογαδόρων είναι «μην ποντάρεις ποτέ όλα σου τα λεφτά σ’ ένα άλογο». Με αυτήν τη λογική ναι, μπορούμε να μιλήσουμε για αφέλεια: αν τα ποντάρεις όλα με τη μία, το παιχνίδι θα τελειώσει πολύ γρήγορα, ενώ αν μοιράσεις τα ποσά θα παρατείνεις την αγωνία και θα καμουφλάρεις καλύτερα τη χασούρα. Αυτό όμως είναι η κριτική του στυλ και όχι της έξης καθαυτής.

Λέει ο Καψάλης και τραγουδούν τα Κρίνα:

Ξέρω πως θα 'ρθει και δεν θα 'μαι όπως είμαι
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου
μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου
εκεί που υψώνομαι να μάθω ότι κείμαι.

Όταν θα ‘ρθει, θα είμαι έτσι κι αλλιώς ανυπεράσπιστος, τίποτα δεν θα μπορεί να βοηθήσει. Ως τότε όμως, έχω όλη την ελευθερία να του βγάζω τη γλώσσα, μέσα από χείλη σιλικονούχα ή μη.


@Durcet,
Διαφωνώ με το επιχείρημά σας: «Αν παρατηρήσουμε, η εμμονή με την εξωτερική εμφάνιση είναι πιο σύνηθες φαινόμενο σε κοινωνίες πιο παραδοσιακές, λιγότερο ανεπτυγμένες». Αρκεί να κάνετε μια βόλτα downtown στο Μιλάνο και θα πάρετε μια ιδέα για το τι μπορεί να σημαίνει η εξωτερική εμφάνιση και σε «ανεπτυγμένες» κοινωνίες... Αλλά μια που αναφερθήκατε στην Λατινική Αμερική, θυμήθηκα την εισαγωγή της ταινίας Brazil (1985) του Gilliam η οποία είναι πολύ σχετική με το υπό συζήτηση θέμα και την προτείνω στους ενδιαφερόμενους.

 

Απάντηση: H ομορφιά θέλει θυσίες!

Εμένα, ο καλός θεούλης, δεν με έκανε Σκλεναρίκοβα (και η αλήθεια είναι ότι ένα γινάτι του το έχω γι αυτό, αλλά αυτά θα του τα πω από κοντά και άλλωστε δεν αφορούν το παρόν φόρουμ). Από την άλλη να είμαι αντικειμενική δεν με έκανε και πολύ χάλια, και τον ευχαριστώ συγκρατημένα γι αυτό. Θα μπορούσε να κάνει καλύτερη δουλειά... 

Το θέμα με τον δόκτορα είναι ότι κάνει μια απίστευτη γενίκευση για κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της, οι λοιπές είναι ασέβαστες και έχουν έλλειμα αυτοσεβασμού, που πολύ απέχει από την πραγματικότητα και καταλήγει σε ένα πάλι αυθαίρετο συμπέρασμα, ολίγον ποιητικό, περί ετερόφωτων ειδώλων, το οποίο προκαλεί θυμηδία....

 

Adriana Lima




Physical beauty...

 

Τα βιβλία του δόκτορος Κ. τα βρίσκω μόνο στον Χόντο Γλυφάδας, στον τελευταίο όροφο, δίπλα στην καφετέρια με τις τυρόπιτες και πουθενά αλλου, γιατί;

 

Δύο ενδεχόμενα μπορώ να φανταστώ. Πρώτον, τα βιβλία του συγκεκριμένου δόκτορα έχουν ίδια βαρύνουσα σημασία μ' αυτή της τυρόπιτας. Δεύτερον, οι υπεύθυνοι του καταστήματος, έχουν βρει έναν πολύ καλό τρόπο να βγάζουν χρήματα. Τρώνε, λοιπόν, οι πελάτες την τυρόπιτα και μετά, ξεφυλλίζοντας κάποιο από τα βιβλία του δόκτορος, που προσπαθεί να μας πείσει πως αυτοσεβασμός είναι το να μοιάζεις με εξώφυλλο περιοδικού, τους πιάνουν τύψεις, κατάθλιψη, πανικός. Επόμενη κίνηση; Αγοράζουν ότι καλλυντικό και κρέμα αδυνατίσματος βρουν μπροστά τους προκειμένου ν' αποκτήσουν την εικόνα που, σύμφωνα με το δόκτορα, είναι η μόνη αποδεκτή.  

 

Πιστεύω πως η ομορφιά δεν είναι το σημαντικότερο αγαθό.Είναι όμως το περίβλημα, αυτό που φαίνεται πρώτα και δημιουργεί την πρώτη, και ίσως τη σημαντικότερη, εντύπωση.Γι' αυτό και πολλές γυναίκες έχουν το άγχος αν θα δείχνουν όμορφες.Είναι διαβατήριο για πολλά.Το αν θα καταφέρεις να το αξιοποιήσεις εξαρτάται βέβαια από το τι έχεις στο μυαλό σου.

 

Απάντηση: H ομορφιά θέλει θυσίες!

@ madlene
Το θέμα εδώ είναι ότι το άρθρο του δόκτορα είναι τόσο μπούρδα, που δυστυχώς δε σηκώνει δεύτερες αναγνώσεις... Το θέμα της ομορφιάς πάλι σαηκώνει χιλιάδες αναγνώσεις... αλλά όχι με εμφαλτήριο αυτό το άρθρο...

 

Re: Απάντηση: H ομορφιά θέλει θυσίες!

Ναι,το κείμενο είναι υπερβολικό.Αλλά από κει και πέρα δεν υπάρχουν γυναίκες με εμμονές για την ομορφιά τους; Όχι βέβαια όλες, όπως λέει ο δόκτορας, αλλά δεν είναι και λίγες.

 

Ο Όσκαρ Ουάιλντ έλεγε ότι η ομορφιά είναι πιο χρήσιμη από την εξυπνάδα γιατί είναι αυταπόδεικτη: το ότι είσαι όμορφος/η φαίνεται και δεν αμφισβητείται, ενώ την εξυπνάδα πρέπει να την αποδεικνύεις συνεχώς.
Κάτι ήξερε ο Όσκαρ.

 

Γιατί πρέπει κανείς ν' αποδεικνύει οτιδήποτε; Η εξυπνάδα, ιδίως όταν δε νοιάζεται κανείς να την αποδείξει, είναι ακόμα πιο αυταπόδεικτη από την ομορφιά, ακόμα καλύτερο πασπαρτού προς την απόλαυση. Μερικές φορές ο Όσκαρ γινόταν υποκειμενικός...  

madlene, κι εγώ πιστεύω ότι η ομορφιά είναι ένα εφόδιο ή μάλλον η καλή εμφάνιση, γιατί προδιαθέτει τους άλλους θετικά. Το θέμα είναι ότι πολύ σπάνια έχω δει γυναίκα που πραγματικά να απωθεί η εμφάνισή της ή να την χαντακώνει, έτσι και αλλιώς.

Όσο για τις θυσίες...

θυσίες απαιτεί μόνον η λατρεία (σύμφωνα με τον Γκάντι) όλα τ άλλα πράγματα αρκεί να ξέρει κανείς πού ν απλώσει το χεράκι του να τα πάρει, δεν απαιτούν θυσίες, απαιτούν βέβαια μια κάποια φροντίδα για ν αποκτηθούν και κυρίως για να διατηρηθούν.

 

Μιας και την ανοίξαμε που την ανοίξαμε τη συζήτηση, απευθύνομαι κυρίως προς τις κυρίες του φόρουμ:
Δεν υπάρχουν στιγμές που να νιώθετε ότι σας καταπιέζει όλο αυτό το τριπάκι με την ομορφιά και την άψογη εμφάνιση στο οποίο μας έχουν βάλει; Κακά τα ψέματα, άμα βγεις έξω άβαφτη και ντυμένη σαν το λέτσο, ε, θα σε στραβοκοιτάξουν. Ε, εμένα προσωπικά αυτό με καταπιέζει. Μπορεί μια μέρα να γουστάρω ρε αδερφέ να βγω για καφέ η για ποτό και να βαριέμαι και να βαφτώ (το δέρμα μου είναι γεμάτο δυσχρωμίες), και να φτιάξω τα μαλλιά μου κι ας είναι λες κι έχω βάλει το δάχτυλο στην πρίζα, και να ντυθώ στην τρίχα και να βγω έξω στην τελική σαν την πλύστρα. Το λιγότερο που θα συμβεί θα είναι να μου δώσουν ελεημοσύνη. Κι αυτά για να μην αναφέρω το ότι λόγω κακού σωματότυπου είμαι υποχρεωμένη χειμώνα-καλοκαίρι να φοράω μακριά παντελόνια -τα φουστάνια τα έχω ξεχάσει εδώ και χρόνια- και σκούρα χρώματα, επειδή πολλάκις έχω ακούσει κακεντρεχή σχόλια. Το ξέρω, κακώς κάνω και τ' ακούω και με νοιάζει η γνώμη των άλλων, βρίστε με και χίλια δίκια θα έχετε, αλλά τι να γίνει. Έτσι έχω μάθει.
Μόνο εγώ καταπιέζομαι μ' όλα αυτά;

(Παρέλειψα να αναφέρω και τη λούμπα των καλλυντικών, που σου φεύγουν τα λεφτά χωρίς να το καταλάβεις...)

 

tender_lilly γκελ μπουρντά παρακαλώ να σας ψιθυρίσω ένα μυστικό στο αυτάκι: "funny πάλι". Σσσσσσ!

@Storm,
ο Όσκαρ είχε πει και το άλλο: "η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο". Αν είμαστε μεσημεριανάδικο του 19ου αι. θα καταφεύγαμε σε κακεντρεχή σχόλια του στυλ "ναι, πλην όμως η ομορφιά του Bosie δεν έσωσε τον ίδιο από το κάτεργο". Δεν είμαστε όμως μεσημεριανάδικο και κατανοούμε τον αντισταθμιστικό αμοραλισμό του διανοητή, μα και το παράπλευρο κέρδος της ποιητικής του. Πολλοί μιλάνε από το υστέρημά τους, ο Όσκαρ μιλούσε από το πλεόνασμά του. Κάνοντας τις κατάλληλες συνδέσεις που βαριέμαι να εξηγήσω τέτοιαν ώρα που με επισκέφτηκε η μούσα, φτάνουμε στην ιδέα ότι ο κόσμος θα σωθεί όχι από την ανάγκη αλλά από την πολυτέλεια. Και για να ολοκληρώσω τον σουρεαλιστικό μου συνειρμό και να κοιμηθώ ήσυχη, μου προτείνω ένα ωραίο νανούρισμα: All the pretty little horses (μτφ. Τα Καλομούτσουνα Πουλάρια).