Hallowed be thy name

When the priest comes to read me the last rites
Take a look through the bars at the last sights
Of a world that has gone very wrong for me​

Είναι περίεργο να ξέρεις το τέλος σου. Ποτέ μου δεν το φοβήθηκα αλλά μέχρι πριν λίγες ώρες δεν ήταν παρά μια αφαίρεση. Ξεκίνησε με απώλεια βάρους και πόνους στην πλάτη και δεν το κατάλαβα γιατί προσπαθούσα να επιστρέψω στο φυσιολογικό μου βάρος και η απώλεια ορέξεως ήταν καλοδεχούμενη και όσο για την πλάτη και τη μέση, συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια. Θορυβήθηκα όταν άρχισα να κιτρινίζω και πήγα να κάνω εξετάσεις. Σήμερα βγήκαν τα αποτελέσματα, ή για να είμαι ακριβής, η θανατική μου καταδίκη. Μεταστατικός καρκίνος στο πάγκρεας, δεν τον πήρα χαμπάρι και εξαπλώθηκε. Τερματικός, δεν παίρνει εγχείρηση, τι να πρωτοεγχειρήσουν άλλωστε; Δύο-τρεις μήνες και Γουλιέλμος τέλος.

Τι μπορώ να κάνω σε δυο-τρεις μήνες; Να γυρίσω τον κόσμο; Δε μου αρέσουν τα ταξίδια, ήμουν ανέκαθεν σπιτόγατος. Να βγαίνω κάθε μέρα και να γίνομαι κάλτσα; Ποτέ δε μου άρεσε το ποτό. Να το ρίξω στα ναρκωτικά; Σε λίγο καιρό εγώ και η μορφίνη θα γίνουμε φίλοι, αν και όχι στην ποσότητα που θα επιθυμώ τότε. Ψυχολογική υποστήριξη; Ευχαριστώ, δε θα πάρω. Τι να την κάνω, παρηγοριά στον άρρωστο ως που να βγει η ψυχή του;

- "Λοιπόν, φιλαράκι τι θα κάνουμε απόψε;" ρωτάω τον καρκίνο μου
- "Θα το κάψουμε κυρ-Στέφανε" μου απαντάει.
- "ΕΓΩ ΣΤΟ ΕΙΧΑ ΠΕΙ, ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΞΥΡΙΖΟΥΝ ΤΟ ΓΑΜΠΡΟ. ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ" πετάγεται από το πουθενά ο δαίμονάς μου.

Το καλό με τη σχιζοφρένεια είναι ότι ποτέ δε νιώθεις μοναξιά.

Πηγαίνω στο ψυγείο και βγάζω ένα μήλο και ένα αχλάδι και τα κόβω σε κομμάτια. Βγάζω το μπουκάλι από τη σαγκρία από το ψυγείο και γεμίζω μια κανάτα και πετάω μέσα και τα κομμάτια από τα φρούτα. Ο σκύλος μου έρχεται και με σπρώχνει με το μουσούδι του, θέλει βόλτα. Οι γάτες τρέχουν πάνω κάτω μέσα στο σπίτι.

- "Θα σε πάω βόλτα σε λίγο αγορίνα μου" του λέω τρυφερά χαϊδεύοντας την αρκουδοκεφάλα του. Μεγάλο σκύλο ήθελα, τριχωτό ρινόκερο απόκτησα. Γάτες ποτέ δεν είχα στη ζωή μου μέχρι πριν λίγο καιρό, καλά το λένε, σε όποιον δε στέλνει ο Θεός παιδιά, στέλνει ο διάβολος ανήψια. Τα μάζεψα από ένα σκουπιδοντενεκέ που τα είχε πετάξει κάποιο καθίκι, ο σκοπός μου ήταν να τα δώσω αλλά κανείς δεν τα ήθελε και έτσι μου έμειναν. Τον σκύλο μου θα τον φροντίσει η αδερφή μου και η μητέρα μου, τα γατιά δεν έχω ιδέα τι θα γίνουν, έχουμε τέσσερεις σκύλους και μόνο ο αρκούδος μου τα πάει καλά με τις γάτες.

Θυμάμαι την πρωινή συζήτηση στο καθημερινό teams της ομάδας.

"Σε τρεις μήνες ποιος ζει ποιος πεθαίνει, τώρα καίγεται ο κώλος μας" είχα υποστηρίξει σε σχέση με μια υλοποίηση που τη χρειαζόμαστε τώρα ακόμα και αν σε τρεις μήνες θα είναι άχρηστη λόγω των αλλαγών στα νέα προγράμματα.

- "POETIC JUSTICE" μου λέει ο δαίμονάς μου.
- "Δε γαμιέσαι και συ και ο γρύλος σου;"
- "ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ!"
- "Πες μου κάτι νέο..."

Επιλογές, όλα είναι επιλογές. Τις κάνεις και σου ανήκουν. Το παρήγορο είναι ότι για τις τελευταίες δεν έχω και πολύ χρόνο για να τις μετανιώσω.

Μη, μη με κοιτάς, όλο ζητάς
κι όσο ζητάς εγώ δίνω
Ναι, το 'πα ξανά, μα αυτή τη φορά
αλήθεια σ' αφήνω

Και έτσι έγινε.

Μα πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Ήμουν αυτός που είμαι. Δεν έβλεπαν με ποιον είχαν να κάνουν; Δεν έκρυψα ποτέ ποιος είμαι και τι είμαι. Ωραίος ο έρωτας αλλά απαιτεί μια γερή δόση κυνισμού, αυτό δεν έλεγα πάντα; Ε, δεν ήμουν ο μόνος που τον έδειχνε και τη μία και μόνη φορά που αφέθηκα τελείως έφαγα το μότο μου στα μούτρα και πάρε να έχεις να πορεύεσαι.

Όποιος καεί με το χυλό φυσάει και το γιαούρτι αλλά κάτι μου λέει ότι το παράκανα με το φύσημα. Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια είχα δει στον ύπνο μου ότι ήμουν 70 χρονών, είχα ξυπνήσει ταραγμένος σε τέτοιο βαθμό που τελικά έγινε η αφορμή να πάω σε ψυχολόγο. Νομίζω ότι κάπου εκεί, γύρω στα 45 μου ήρθε η πρώτη συνειδητοποίηση των επερχόμενων γηρατειών και αυτό μου προκάλεσε ψυχολογικό τρόμο. Ποτέ δεν είχα πάρει στα σοβαρά την φράση «κρίση της μέσης ηλικίας» αλλά τελικά τη λούστηκα και δαύτη. Στο όνειρό μου ήμουν 70 και αναπολούσα τις επιλογές που είχα κάνει στη ζωή μου και τους δρόμους που δεν ακολούθησα.

Ούτε καν τα 51 δε θα φτάσω τελικά. Πίνω μια γουλιά από το κρασί μου και αναστενάζω. Δύο από τις τέσσερεις γάτες έχουν κουλουριαστείς τα πόδια μου και ο σκύλος μου κάθεται δίπλα μου γεμάτος προσμονή για τη βόλτα που θα τον βγάλω. Δεν έχω καμία όρεξη αλλά η αδυναμία μου δεν είναι τέτοια που να μου απαγορεύει να μπορώ να το κάνω. Δεν ξέρω για πόσο καιρό θα έχω ακόμα τέτοιες δυνάμεις και δε θέλω να του το στερήσω.

Κάποτε

- «Δε μ’ αγαπάς, ποτέ σου δε μ’ αγάπησες»
…
- «Συγνώμη… συγνώμη…»
…
- «Μου ζητάει να γυρίσω στην Αμερική»
…
- «Με άδειασες, δεν έχω άλλο να σου δώσω…»
…
- «Δεν μπορώ άλλο, απλά δεν μπορώ…»​

Τώρα

Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο
Που δεν το γουστάρω κι όλο το φουμάρω
Κι όταν γίνει γόπα, κέρασμα στο χάρο
Όταν έρθει η ώρα και τον ετρακάρω.

- «Σήκω αγόρι μου, πάμε» λέω στο σκύλο μου και πετάγεται σα σούστα. Βγαίνουμε έξω και παρά την αδυναμία που νιώθω καταφέρνω να βγάλω δύο χιλιόμετρα. Οι μέρες που θα μπορώ να ανέβω είτε τη μία είτε την άλλη ανηφόρα είναι μετρημένες στα δάχτυλα.

Γυρίζω σπίτι και αφού βάλω φαγητό στα γατιά, γεμίζω το ποτήρι με το κρασί και κάθομαι στην πολυθρόνα που είχαμε πάρει από τα ΙΚΕΑ. Πώς θα της το πω; Έχει νόημα; Με αγαπάει ακόμα, ποτέ δε σταμάτησε να μ’ αγαπάει. Κι εγώ την αγαπάω, ποτέ δε σταμάτησα. Δεν της το έδειχνα με τρόπο που καταλάβαινε και τη μεγαλύτερη θυσία που έκανα για εκείνη την κράτησα για τον εαυτό μου, θα τη σκότωνε αν τη μάθαινε. Έτσι κατέληξα μαγκούφης και ίσως τελικά να είναι καλύτερα. Δε θα περάσει μαζί μου το μαρτύριο να βλέπεις τον άνθρωπό σου να λιώνει μπροστά στα μάτια σου. Θα μ’ έκλαιγε, φαντάζομαι, αλλά τουλάχιστον δεν θα το ζούσε. Είναι κι αυτό μια παρηγοριά, το σύμπαν μερικές φορές έχει περίεργο τρόπο να δείχνει ευσπλαχνία.

As the guards march me out to the courtyard
Somebody cries from a cell, "God be with you"
If there's a God, why has he let me go?

60 με 90 και σήμερα. Τι έλεγα παλιά; «Πώς κάνεις έτσι μωρέ; Ζωή είναι, θα περάσει.»
…

Ζωή ήταν και πέρασε. Δεν έχω πολύ χρόνο, το νιώθω. Δε θα βγάλω καν τη μέρα. Η μορφίνη με βυθίζει σε παράξενα ολοζώντανα όνειρα. Ο πόνος έρχεται και αυτός κατά κύματα, άλλες φορές τόσο δυνατός που μου κόβει σχεδόν την ανάσα και άλλοτε σαν ένας απροσδιόριστος λευκός θόρυβος, ξέρεις ότι είναι εκεί αλλά δεν μπορείς να τον προσδιορίσεις. Είμαι μόνος μου στο δωμάτιο, δεν άντεξα να το πω σε κανέναν πέραν της οικογένειάς μου και των στενών παιδικών μου φίλων. Η ασφάλειά μου θα της μείνει, ποτέ δεν άλλαξα δικαιούχο.

Κάποτε

- «Σ’ αγαπάω»
- «Σ’ αγαπάω»
- «Σ’ αγαπάω»
- «Σ’ αγαπάω»
- «Σ’ αγαπάω»​

Τώρα

Πέντε διαφορετικά σ’ αγαπώ, πέντε διαφορετικές γυναίκες που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σημάδεψαν τη ζωή μου, με τον ίδιο τρόπο που κάποτε σημάδευα την ψυχή και το σώμα τους. Την πρώτη… την πρώτη δεν την αγάπησα και όσο και αν δεν έχει νόημα -ποιος μπορεί να ελέγξει τα αισθήματά του;- το έχω μετανιώσει όσο λίγα πράγματα στη ζωή μου. Η δεύτερη με έβγαλε από την άβυσσο και με έσπρωξε πάλι μέσα της. Την τρίτη την άφησα να φύγει και δεν τόλμησα να την ακολουθήσω. Την τέταρτη την άδειασα και δεν την γέμισα. Την πέμπτη την πίεσα μέχρι που έσπασε μέσα της, μέχρι που την εξώθησα σχεδόν να φύγει από μένα για να μην την παρασύρω στην αυτοκαταστροφική μου άβυσσο.

Και ο κόσμος θα συνεχιστεί, θα συνεχίσει να υπάρχει με τρόπο που δεν θα έχει νόημα για μένα. Η ανυπαρξία είναι σαν το άπειρο, ονομάζουμε κάτι που στην πραγματικότητα δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε. Θα συνεχίσω κατά κάποιο τρόπο να ζω, όσο ζουν και όλοι οι άνθρωποι που κάποια στιγμή άγγιξα τη ζωή τους με τέτοιο τρόπο ώστε να είμαι στις αναμνήσεις τους. Καλές ή κακές, όμορφες ή άσχημες, δεν έχει τελικά σημασία.

Χοῦς εἶ και εἰς χοῦν ἀπελεύσει

Δεν είμαστε τίποτα περισσότερο από στιγμιαίες τυχαίες λάμψεις στα σκοτάδια της αιωνιότητας. Καταραμένοι με συνείδηση της ύπαρξής μας και αδυναμία κατανόησης της ανυπαρξίας μας. Τυχαίες, εφήμερες υπάρξεις που πασχίζουν να βγάλουν νόημα για κάτι που στην πραγματικότητα στερείται νοήματος πέραν αυτού που προσπαθούμε απεγνωσμένα να δώσουμε οι ίδιοι. Σκοτεινιάζει και ας είναι μεσημέρι. Βυθίζομαι και πάλι σε παραληρηματικά όνειρα. Η τελευταία λάμψη πριν γίνω ξανά ένα με τα αιώνια σκοτάδια.

When you know that your time is close at hand
Maybe then you'll begin to understand
Life down here is just a strange illusion

Hallowed be thy name…

(DISCLAIMER: Η ιστορία είναι φανταστική)