HPA the Big Gang

Message in the Bottle 9th
“Το Κάστρο”

Day 83
“Ο Θάνατος των Θεών”

H Ήρα στο κέντρο του σημειακού σύμπαντος. Με της ισχύος τις αδιάσπαστες κλωστές, τα πάντα στα δεσμά της έχει.

Η θερμότητα και η πίεση τα πιο μεγάλα της σκυλιά. Όποια συμμαχία ενώσεων προς την διάσπαση, λειώνει διαχωρίζεται στου μικρού τα μέρη και ξανά τοποθετείται από την αρχή.

Ο χρόνος δεν ρέει. Παγωμένος είναι στου σχεδόν 0, μία του στιγμή. Ο χώρος δεν αλλάζει, συσπειρωμένος είναι στου σχεδόν 0, σημείο ένα.

Όταν όλα του σχεδόν απείρου μάζας, πυκνότητας, φωτός και ήχου ίχνη, ηρεμούν, η Ρα τις τροχαλίες τις τραβά, στο ακόμα πιο σ’ αυτήν σιμά. Η συσπείρωση τεράστια, η ροπή που αντίθετα μιλά, απίστευτη.

Η Ρα υπολογίζει, διορθώνει, ανασυνθέτει, τη δομή αλλάζει ώστε όλα ισότιμα να στέκονται σε κέντρους το ομό κύκλους του ατέρμονου. Μετά ξανά με δύναμη τις αλυσίδες της τραβά. Τα σημεία, ουρλιάζουν, χτυπιούνται, σπαρταρούν, αντιστέκονται.

Εκείνη τα χτυπά, με ενέργεια, τα πονά, τα κάνει να θυμώνουν, στης οργής τη μαύρη τρύπας την πυκνότητα, νιφάδα, η ενέργεια που αποθηκεύεται στην ύλη, χιονοθύελλα.

Η Ρα τραβά, ξανά. Τα μέλη των σημείων τεντώνονται και σπάνε. Στάση. Ράβει, τα μέλη δένει, σε αλλού τα διαφορετικά σημεία. Η διαδικασία συνεχίζει, σε χρόνο που δεν κυλά, στο 0 που το άπειρο μέσα του κλειδώνει. Το άπειρο στρατός από 0.

Η ρα σταθμεύει. Η αλυσίδες πιότερο από την προηγούμενη φορά, κοντά. Ο κόσμος όλος πάνω της, ένα δίχτυ, στο σώμα της σφιχτά κολλημένο. Η στιγμή της φτάνει.
Στέκεται και όλ α κίνητα μαζί της. Και τότε…

Το δίδυμο άτομο της, διαχωρίζεται, το ένα από το άλλο. Αρχίζει να φουσκώνει, οι αλυσίδες σπάνε και η αποθηκευμένη της ενέργεια στέλνει τα πάντα, προς κάθε του κατεύθυνση. Ένα του Μπαμ Μεγάλο.

Ήλιοι, της πλανής η χωρίς τες οι νύχτες, βράχοι, νέφη, σκόνη, οι του γάλα οι αξίες.
Ύδωρ και οξύ του γόνου, νερό, στοιχεία το νέου και του νέμου, σκιά, σίδηρο, χρυσό, αδάμας και άνθρακας παντού. Πίεση, σύγκρουση, ηρεμία και το κύμα καβάλα με το φως, καλπάζει για τα έσχατα.

Ζωή, με Α και χωρίς του λόγου. Σε κόσμους υγρούς, αέριους, στερεούς και πλάσματος. Βάρβαροι, πρωτόγονοι, χωριά, πόλεις και του ρανού και του βυθού οι ξύστες.

Μουσική, χορός, ήρωες και του δόλου οι στυγεροί οι φόνοι. Μυριάδες οι εκφράσεις της τέχνης, του πολέμου, της ένωσης, της διάσπασης και της ταλά και πτώσης.

Ο χρόνος και ο χώρος, το πλάτος και το μήκος, σε ένα μπαλ ονι και ιόν, στον αφρό του κύματος, να πηγαίνουν, εκεί που ζωντανός δεν έφτασε κανείς.

Το σεντόνι ξεχειλώνει, τα φώτα σβη χουν και νουν. Κόμποι μένουν, στις Μελανές οπές, στο τέλος, λύνονται και απλώνονται και αυτές. Στης βίας τον ιστό, ζευγάρι δεν έμεινε κανένα. Κάθε μικρό σημείο, μόνο του.

Στο κέντρο της έκρηξης το μισό Η, του πρώτου το νίο Ένα. Από το σώμα του τέρατος το πλήθος οι κλωστές. Η κάθε μία από αυτό ξε κινά και σε κάθε μικρό της ύλης του χώρου και του χρόνου, του κατά λήγει.

Α νάσα παίρνει την δεύτερη και τα δεσμά τραβά. Χιλιοστό, εκατοστό, μέτρο χιλιόμετρο και του ρυθμού το τέρας, βρέφος, μωρό, παιδί, έφηβος, ενήλικος, οι κλωστές, δυναμώνουν.

Σχοινιά, τα σημεία του μικρού, αντιστέκονται, αλλ από το ταξίδι κουρασμένα.
Το Η μαζεύει, τα Ρα θεριεύουν, αλυχτούν, φωνάζουν, χτυπιούνται, αλυσίδες τα σχοινιά.
Μία ταλάντωση που τέρμα έχει το σημείο του σχεδόν 0.
Την ένωση του Η με το ΡΑ.

(-Φλέγομαι. Η
-Καίγομαι. Ο
-Διψώ. Η
-Νερό. Η2Ο )