I met her in a club down in old Soho

«Αυτό που ντύνεστε γυναίκες είναι το τελευταίο και το καλύτερο από τα κόλπα υποδούλωσής τους», πέταξε μεταξύ τυρού και αχλαδίου.


«Απλά θέλεις πολύ να με γαμήσεις», είπα κεφάτα.


Το να είσαι υπερήρωας στην εποχή μας είναι άτοπο. Μ’ έναν τρόπο όλοι είναι – δεν έχουν όλοι μία ψηφιακή περσόνα;


Περσινά ξινά σταφύλια, αλλά θέλει ηρωισμό να ζεις σε μία «αστική» έρημο και να φοράς τη στολή κάθε που νυχτώνει.


Κυκλοφορώ μόνο μέρα και ξυπόλυτη. Σαν γύφτισσα. Αυτή είναι η εποχιακή μου περσόνα.


Εδώ είμαστε και πίνουμε με τον Υπέρτατο sado/mezzo. Το mezzo έχει να κάνει με την τελειότητα να ισορροπεί ανάμεσα στα δύο - χωρίς ν' ασκεί ούτε το ένα ούτε τ’ άλλο! Προσεγγίζει τα υποψήφια θύματά του θέτοντας το εξής υποθετικό δίλημμα: τι από τα δύο θα προτιμούσες, να μπεις μέσα στην ‘τρύπα’ και αστραπιαία να βγεις στην άλλη άκρη του σύμπαντος – χωρίς επιστροφή, ή να σε πηδήξει ο θεϊκός πούτσος και κάθε φορά να κερδίζεις δέκα χρόνια ζωή – χωρίς ενδιάμεση δυνατότητα θανάτου.


Απ’ την άλλη πλευρά του τραπεζιού είμαι εγώ, γνωστή ως Trans-Europa Express, κι αυτό γιατί έχω την ιδιότητα να ταξιδεύω σε άλλες εποχές πίσω στον (ευρωπαϊκό) χρόνο. Εκεί, στο κοντινό ή μακρινό παρελθόν, έχω την ευκαιρία να κάνω ή να επιθυμήσω ό,τι δεν μπορώ στο εδώ και τώρα. Ωστόσο, πες το ηθική συγκρότηση ή πίστη στην ακεραιότητα της ύπαρξης, δεν κάνω μαλακίες – δηλαδή να είμαι σοβαρή εδώ και γελοία εκεί.


«Να σε ρωτήσω, οι υπερήρωες μπορούν να έχουν μεταξύ τους σεξουαλική σχέση;», του πέταξα.


«Πρώτα πρέπει να ξεκαθαρίσουν με το παρελθόν τους», απάντησε με υπονοούμενο.


«Υπάρχει κάτι τέτοιο; Νόμιζα ότι δεν πεθαίνουμε ποτέ – άρα μόνο αιώνιο παρόν», ειρωνεύτηκα.


«Και τι γίνεται με την διπλή ιδιότητά μας; Ήρωας και μηχανοδηγός (που διαχειρίζεται χρονομηχανές)», απάντησε με απορία.


«Νομίζω ότι έχει ξεπεραστεί το δίλημμα αυτό. Οι περισσότεροι είναι ήρωες με το να χειρίζονται πολλαπλώς πολλαπλά μηχανηματάκια», σχεδόν γέλασα με την εξυπνάδα μου.


«Ναι, αλλά αυτό είναι το ζήτημα: οι αυτοματισμοί παύουν όταν θέλεις να περάσεις από το ένα στο άλλο (από τη διπλή ταυτότητα στη σχέση). Ο μηχανοδηγός κολλάει στην κίνηση, βρωμίζεται από καπνίλα και καυσαέρια, πώς θα φτάσει να δει την λαμπρότητα – και μάλιστα ενός άλλου που μπορεί να ‘ναι ίδιος με αυτόν;», είπε κάπως λυπημένα.


Κοίταξα το πέλμα μου, καρβουνιασμένο από τη βρώμα. Δεν τολμώ να δω το άλλο… Το φουστάνι μου λερό, τα μαλλιά μου αγκάθια χωρίς τριαντάφυλλα. Μπορεί η κάψα να απελευθερώνει ιδρώτα και αυτός ένα λουτρό βρώμας και δυσωδίας, αλλά ακριβώς αυτό είναι απελευθέρωση, όπως η πάλη στη λάσπη ή το Γούντστοκ. Αλλά σ’ όλα αυτά πάντα κρύβεται μία επίγευση ματαιότητας…


«Ξέρεις τι; Εγώ διαλέγω την τρύπα – να βγω στ’ άλλο άκρο του σύμπαντος», του είπα.


«Και χωρίς να ξέρεις τι θα βρεις;», είπε διερευνητικά.


«Έχεις δίκιο, είναι μία κίνηση απελπισίας. Το ίδιο με το να σου ζητώ να με γαμήσεις – δεν το κάνεις και μεγαλώσεις την επιθυμία, όχι όμως το επιθυμητό αποτέλεσμα…», είπα ξεφυσώντας.


«Πάντως υπάρχει μια αλήθεια στο ότι μπορεί και να εργάζομαι για τη διαιώνιση της γυναικείας υποδούλωσης. Παρατηρώ όσο μεγαλώνουμε μία ‘ηθική ακαμψία’ σαν σκόνη να κατακάθεται στις ζωές μας. Θέλω να πω ότι μας δόθηκαν υπερφυσικές δυνάμεις περισσότερο για να καταπιέζουμε παρά ν’ απελευθερώνουμε εαυτούς και αλλήλους. Κι όντως, κατά κάποιον τρόπο, προσπαθούμε να ‘ερωτευτούμε’ με το να πάρει ο ένας τη θέση του άλλου, αλλά με πλάγιους τρόπους, κάτι που πάλι μας πετάει έξω από το στόχο – από τη ‘θέση’. Πάλι καλά, γιατί η κάθε ‘θέση’ πηγάζει μία μικρή ή μεγάλη εξουσία. Και μία εξουσία είτε είναι μοντέρνα είτε αρχαία, μια στήνει μια ξεστήνει μία ερωτική πάλη που ωθεί τον ένα να μπει μέσα στον άλλον – ει δυνατόν ταυτόχρονα. Το θέμα είναι αν η δύναμή μας ξοδεύεται στο να στήνουμε ή να ξεστήνουμε αυτό που στήνεται και ξεστήνεται;», είπα ολοκληρώνοντας το λογύδριό μου για πρίγκιπες σε καιρούς χαλεπούς.


«Θα ‘θελες πολύ να γαμηθείς σαν γυναίκα με τη στύση άνδρα», είπε αφήνοντας να διαφανεί ένα υπομειδίαμα.


«Και τι μ’ εμποδίζει;» σκέφτηκα, ρουφώντας σαμπάνια με γεύση κόλλας.