In no taboo land

Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ

Με περίμενε στη Διαγώνιο, γωνία Τσιμισκή και Παύλου Μελά, μπροστά στην Εθνική. Τον αναγνώρισα αμέσως, τον είχα δει και πριν 2 χρόνια στο msn, στην κάμερα, και πρόσφατα πάλι, είχε αφήσει γένια, πυκνά μαύρα γένια. Πολύ ψηλός, πολύ σωματώδης, ακριβώς έτσι όπως μου αρέσουν οι άντρες. Περίπου είκοσι χρόνια μικρότερός μου και πάλι. Φευ! Σκληρή η μοίρα των ώριμων γυναικών...

Ευτυχώς έμοιαζε πολύ μεγαλύτερος. Κι εγώ, όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο μικρή μοιάζω. Φταίει ίσως το ότι είμαι κοντούλα, το ότι γελάω πολύ συχνά, ή το ότι περπατάω με μικρά νευρικά βήματα, σαν να γύρισα μόλις από το παιχνίδι με το λάστιχο στο πάρκο...Τα σοσόνια μου λείπουν...

Ένιωσα άνετα μαζί του από την πρώτη στιγμή. Νομίζω πως εκείνος ήταν κάπως νευρικός στην αρχή. Είχε ακούσει πολλά για μένα, είχε διαβάσει πολλά από αυτά που γράφω, χρόνια τώρα, και ίσως να ανησυχούσε ότι είμαι καμιά φαντασμένη ή απλά ξερόλας, η Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα σαν να λέμε, με στήθος και μουνί.

Πώς κατάλαβα ότι ήταν νευρικός: μέχρι να συνηθίσει την παρουσία μου (πληθωρική και διόλου συνεσταλμένη) έκανε μία μικρή κίνηση με τα χείλη του, τα φούσκωνε απαλά ανάμεσα στα μαύρα γένια του, πολύ διακριτικά, σαν να μην ήθελε να το προσέξω, φυσώντας προς τα πάνω, για να δροσίσει κάπως το πρόσωπό του. Το βρήκα χαριτωμένο...Κάποιες σχέσεις είναι απλά γραφτό να γίνουν, από την πρώτη στιγμή. Είχε ζέστη ακόμη, αρχές φθινοπώρου και ο Νίκος ήταν ντυμένος ζεστά, με πουκάμισο ριγέ με μακριά μανίκια, παντελόνι μαύρο και τα πιο όμορφα δερμάτινα παπούτσια που είχα δει ποτέ να φοράει άντρας. Ήθελα να πέσω κάτω εκεί επί τόπου και να αρχίσω να τα γλείφω.

Πήγαμε στα Δυο Χωριά, στο γνωστό Ποντιακό ρακάδικο στη Βύρωνος, στο στενό που ανεβαίνει από την Διαγώνιο προς την Πλατεία Ναυαρίνου. Τα ανάκτορα του Γαλέριου απλώνονται απέναντι από την ταβερνούλα, ένας χώρος που βρίθει από αρχαίες πέτρες και μαύρες γάτες. Η σερβιτόρα μας έφερε τασάκι, γιατί καπνίζαμε και οι δύο, εγώ πουράκια Meharis, εκείνος Winston, ένα πακέτο την ημέρα. Τα χέρια του ήταν θηριωδώς τεράστια και αμέσως άρχισα να φαντασιώνομαι αν θα χωρούσαν ποτέ μέσα μου. Είμαι μία πολύ απλή γυναίκα.

Παραγγείλαμε την εξαίσια Ποντιακή πίτα, που ονομάζεται περέκ τυρί, απάκι, μανιτάρια γεμιστά και σαλάτα ρόκα. Ήπιαμε τσιπουράκι με γλυκάνισο. Για επιδόρπιο μας έφεραν χαλβά με σπιτικό γλυκό πορτοκάλι. Όλες οι αισθήσεις μας γέμισαν. Ήταν ένα χαλαρό Σαλονικιώτικο μεσημεράκι, Παρασκευή μετά τη δουλειά. Η κουβέντα μας ευχάριστη, κυλούσε αβίαστα, μπορούσαμε να συνεννοηθούμε τέλεια. Δεν έκανε τον έξυπνο, ήταν. Και όταν εγώ έκανα την έξυπνη, με άφηνε να την κάνω, επιδεικνύοντας την ανεκτικότητα που τόσο έχω ανάγκη. (Όχι επειδή είμαι κακομαθημένη, αλλά επειδή θέλω να κρατάνε την ψυχή μου στα χέρια τους με προσοχή, γιατί αλλιώς φοβάται και κλείνει.) Πιο καλό ταίριασμα δεν θα μπορούσε να γίνει. Εδώ υπήρχε αληθινό ενδιαφέρον, εξερεύνηση, ένα σπάνιο είδος ανιδιοτέλειας και συναισθηματικής ηρεμίας, που έρχεται μόνο μετά από κοπιώδεις ενδοσκοπήσεις, πικρές απογοητεύσεις και αμέτρητες αναθεωρήσεις της επιθυμίας. Ήμασταν δύο άνθρωποι που είχαν αναδιπλωθεί εκατοντάδες φορές, για να μπορέσουν να χωρέσουν τα θέλω τους μέσα σε μία απλή φράση.

«Πάμε σπίτι μου για τσιπουράκια στη βεράντα;» είπα. Είχαμε ήδη πιει 3 καραφάκια.

«Πάμε».

Περάσαμε από το Μασούτη, πήρα το μεγάλο μπουκάλι Μακεδονικό (που το γλυκοκοιτάζω εδώ και χρόνια για να συνεχίσω κάποτε εκείνη την πρωκτική διεύρυνση που άφησα στη μέση όταν με παράτησε εκείνος ο άλλος Νίκος, ο ναυτικός...) Στη βεράντα είχε δροσιά. Έχουν μεγαλώσει τα φυτά μου και είναι σαν Βολιώτικος κήπος. Μέχρι και ντοματιά έχω, με πέντε μικρά ντοματάκια που κρέμονται πρασινωπά. Η αιώρα φέτος απέμεινε να κρέμεται ατίμητη ανάμεσα στις δύο κολώνες. Δεν βγήκα σχεδόν καθόλου να χαρώ τη βεράντα μου. Μεταβατικό στάδιο – αν και πανάθεμά με αν ξέρω πού μεταβαίνω.

Δεν ήπιαμε παρά μισό ποτήρι. Μετά, καθώς πέρασα από μπροστά του να φέρω λίγο πάγο ακόμη, σηκώθηκε, με άρπαξε από τα μαλλιά και με κράτησε πολύ κοντά του, ζουληγμένη πάνω στο στήθος του. Ένας τύπος καθόταν στο απέναντι μπαλκόνι και μας κοιτούσε με ενδιαφέρον, αλλά αποφασίσαμε να τον αγνοήσουμε. Με κρατούσε από τα μαλλιά και μου έδινε μικρές μπάτσες. Ένιωθα τα μαλλιά μου έτοιμα να ξεκολλήσουν αλλά χαϊδευόμουν πάνω στο στήθος του. Μου είναι αδύνατον να αντισταθώ στους μεγαλόσωμους άντρες. Μετατρέπομαι αυτόματα σε σκύλα που σέρνει. Κάποια ανθρωπολογική εξήγηση θα υπάρχει σίγουρα. Εκτός βέβαια αν είμαι απλά πουτανάκι.

Περάσαμε στα ενδότερα γιατί ό άλλος απέναντι κόντευε να φέρει κιάλια. Είχα φροντίσει να μην είναι κανένας στο σπίτι για να έχουμε την ησυχία μας. Στο δωμάτιό μου, το υπέροχο σιδερένιο κρεβάτι της Trimar με τον ουρανό, μας περίμενε στρωμένο με το καλύτερο σατέν κουβερλί μου και την δαντελένια κουρτίνα να πέφτει απαλά γύρω-γύρω. Του έδειξα τα παιχνίδια μου και με ρώτησε ποιο είναι το αγαπημένο μου. Έβγαλα την μεταλλική σμίλη, αυτή που είναι για ηλεκτρολόγους, για να βρίσκουν τα καλώδια μέσα στον τοίχο. Αυτή θα χρησιμοποιούσε.

Δεν ένιωσα ότι μου κάνει τα χατίρια γιατί την έβαλε όλη μέσα μου, από πίσω, αφήνοντας μόνο την ακρούλα να προεξέχει, το άκρο με την κοφτερή άκρη. Την κράταγε εκεί πατημένη με το δεύτερο δάχτυλό του, για να μην την πετάξω πέρα. Ο σφιγκτήρας μου κάνει πάντα του κεφαλιού του, αλλά σε αυτή την περίπτωση δεν είχε επιλογή, το παλούκι παρέμεινε μέσα μέχρι το τέλος. Μετά με έβαλε να αυνανιστώ, ανασηκώνοντας μόνο λίγο τη φούστα μου, με την εντολή να μην χύσω. Κλασικό. Και μόνο η εντολή συνήθως μου αρκεί για να χύσω. Αυτό δεν γίνεται επειδή είμαι ανυπάκουη, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Προσπαθώντας να υπακούσω, λυγίζω, λυγίζω υπακούοντας και αυτό είναι που με τρελαίνει: το λύγισμα...Νομίζω πως δεν έχει σημασία το αν θα υπακούσω ή όχι. Η κραυγή της ήττας μου πρέπει να αρκεί...

Με γύρισε μπρούμυτα και με μαστίγωσε με μία σειρά από μαστίγια: το ροζ paddle που μου είχε κάνει δώρο ο μπάτσος, το flogger που έχω για άντρες, το καμουτσίκι για άλογα από τη Βιοζωϊκή, τη βίτσα από ροδακινιά από Βέροια, και τέλος με το «κακό». Πιο πολύ του άρεσε το «κακό», μείναμε με αυτό λοιπόν. Με έβαλε και πάλι ανάσκελα, με τη σμίλη καρφωμένη στον πρωκτό και τα πόδια καλά ανοιχτά, με την εντολή να μην τα κλείσω ότι κι αν γίνει. Άρχισε να με μαστιγώνει δυνατά στο εσωτερικό των μηρών. Εάν έκλεινα τα πόδια, θα έπρεπε να σταματήσω να χαϊδεύομαι. Η ιδέα μου ήταν απεχθής και έτσι υπάκουσα, αποκτώντας μαύρες ίσιες λωρίδες σε τακτά διαστήματα στους μηρούς μου. (Η ζέβρα της απόλαυσης.) Με κάποιο μυστήριο τρόπο, τα γεννητικά μου όργανα είχαν πάρει το πάνω χέρι. Η ηδονή είχε υπερισχύσει και ακύρωνε τον πόνο, τον έσβηνε όπως ένα χέρι σβήνει όλα τα παλιά σ’ αγαπώ, στην άμμο του καλοκαιριού. Και όσο τον ακύρωνε, τόσο η διέγερση αυξανόταν, σαν να έπαιρνε ορμή από την ίδια την ακύρωση του πόνου, από τον θρίαμβο της ηδονής πάνω στον πόνο, μέχρις ότου έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη. Κι εκεί χάθηκα και βρέθηκα ανάσκελα με γλαρωμένα μάτια, και σηκωμένη τη φούστα μου, τυλιγμένη γύρω στη μέση μου, ξαπλωμένη στο κρεβάτι της Trimar, να περιπλανιέμαι ταυτόχρονα στις παρυφές του Κιλιμάντζαρο της πουτάνας της D, με τις ζέβρες. Όπως ήταν επόμενο, πολύ σύντομα έχυσα. Η μπαλκονόπορτα ήταν κλειστή, πράγμα που μου επέτρεψε να φωνάξω ακριβώς όσο ήθελα. Δαιμονίστηκα, τα έχασα εντελώς, κραύγασα την ήττα μου δυνατά κοιτώντας τον ίσια στα μάτια, χωρίς να ντρέπομαι τίποτε και κανέναν, ούτε θνητό ούτε Θεό. Τον είδα να την συλλέγει, όπως εγώ συλλέγω ιστορίες και ανθρώπους. Την καταχώρισε εκεί που ήθελε, με κρυφό χαμόγελο και ακόμη πιο κρυφό τίτλο αρχείου...

Μετά ξαπλώσαμε μαζί δίπλα-δίπλα και αγγιζόμασταν, σαν να ήμασταν ήδη ζευγάρι. Ένιωθα μία τεράστια ευγνωμοσύνη, γιατί είχα πολύ καιρό να νιώσω τέτοια απόλαυση, τόσο απελευθερωμένη από προσδοκίες, τόσο ωμή, και δεν ήμουν και απόλυτα βέβαιη αν την άξιζα κιόλας. Ρώτησα λοιπόν αν θα μπορούσα να κάνω κάτι και για τον ίδιο. Μου είπε ότι δεν ήθελε τίποτε, δεν υπήρχε λόγος να βιαζόμαστε, την άλλη φορά.

«Δεν ήρθα μόνο για σήμερα», είπε. «Ήρθα για να μείνω». Κούνησα το κεφάλι με δυσπιστία και δεν είπα τίποτα.

 

Απάντηση: In no taboo land

Πολύ ωραίο. Σχεδόν λογοτεχνικό.

 

Απάντηση: In no taboo land

Τόσο μεστά γραμμένο που σε κάνει να νιώθεις πως είσαι σε μια γωνία και παρακολουθείς.

 

Απάντηση: In no taboo land

Πολύ όμορφα γραμμένο κείμενο..Αλλά μου δημιουργήθηκε μια απορία.. Ποιος ήταν ο Κυρίαρχος του παιχνιδιού? Γιατί η εικόνα που μου άφησε είναι ότι όλο το παιχνίδι έγινε για την δική σου απόλαυση.

 

Απάντηση: In no taboo land

sygxaritiria loipon ston niko  

 

Re: Απάντηση: In no taboo land

Κυρίαρχος του παιχνιδιού, είναι αυτός που κάνει κουμάντο. Και αυτός που κάνει κουμάντο επιλέγει τί θα δώσει, πώς θα το δώσει και αν θα το δώσει,όπως και τί θα πάρει, πώς θα το πάρει και αν θα το πάρει.

Το κείμενο δεν έχει ολοκληρωθεί, αυτή ήταν η πρώτη φορά. Ίσως η δεύτερη ή η τρίτη να είναι περισσότερο της αρεσκείας σου. 

 

Απάντηση: In no taboo land

Ενδιαφέρουσα η εμπειρία σου...αν και δεν είμαι απόλυτα σύμφωνος στο δικαίωμα των σκλάβων να διατυπώνουν και να μοιράζονται ελεύθερα την άποψη & τις εμπειρίες τους...

 

Απάντηση: In no taboo land

Ωραίο κείμενο, αίσθηση γαλήνης. Πολύ μου άρεσε.

 

Όλο και καλύτερες, όλο και πιο μεστές οι ιστορίες σου dora...

Εύγε!

 

Απάντηση: In no taboo land

Πάρα πολύ ωραίο δομημένο και αποτυπωμένο!Ένιωθα οτι είμαι εκεί, και σου αξίζουνε συγχαρητήρια που το πέτυχες.
Άλλωστε είναι διαδραματισμένο και στην αγαπημένη μου πόλη.

 

πολύ ωραία "ΖΩΝΤΑΝΟ..." αλλά νομίζω ότι έχει και συνέχεια σωστά...???

 

Απάντηση: In no taboo land

ωραια τα περιγραφεις...δεν μας γραφεις κανενα μ:clap:υθιστορημα??πρωτη θα το παρω