It's just power

Πάντα με γοήτευε η σχέση ισχύος, σεξουαλικότητας και μιλιταριστικής/ολοκληρωτικής αισθητικής. Θεωρώ φυσικά πως είναι κοινώς κατανοητό πως η έλξη προς μία αισθητική δεν σημαίνει και αποδοχή της όποιας πολιτικής/φιλοσοφικής θεώρησης.

Μέσα σε αυτό το πλέγμα, το BDSM αναφύεται με φυσικό τρόπο και δεν είναι απλά μία σεξουαλική πρακτική αλλά τμήμα μίας κοσμοθεωρίας και πολλές φορές και ένα statement.



Σ.

 

Απάντηση: It's just power

https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/30581-η-αποστροφή-του-οργασμού.html

Ως αυτόματη αντίδραση στα όσα μου είπε η αρχική σου τοποθέτηση.

 

Αυτό που είπε η alnair παραπάνω.

Και κάτι ακόμα: όταν ανάβουν τα αίματα σε μια συζήτηση, με κάθε νέα ανάρτηση η μαγική λέξη είναι (ή θα έπρεπε να είναι) «αποκλιμάκωση».

 

Απάντηση: It's just power

Για ποιο πλεγμα και κοσμοθεωρια μιλας?..αν αφαιρεσουμε την πολιτικη και φιλοσοφικη θεωρηση των τραγικων ολοκληρωτικων καθεστωτων(το ανεκδοτο με την συναινεση το ξερεις?), απομενουν μονο οι στολες..απο εκει αναφυεται το bdsm?
Δεχομαι οτι αρκετοι/ες γοητευονται με την μιλιταριστικη αισθητικη(κοινως στρατοκαυλοι)αναμεσα τους και ο γραφων αλλα αυτο ειναι fetish οχι bdsm

 

Απάντηση: It's just power

Στη σχέση εξουσίας και τυφλής υπακοής {έως αρρωστημένης λατρείας} είναι η αναφορά, και μάλιστα με μαζικό τρόπο.

Η λατρεία προς το πρόσωπο ορισμένων ηγετών {"δικτατόρων" αν προτιμάτε}, η τυφλή αφοσίωση που εμποτίζει όλη την ύπαρξη των υποταγμένων {ντυμένη και ιδεολογικά}, που δίνουν έως και τη ζωή τους {πολέμησαν άλλωστε, ορισμένοι εξ αυτών} πέρα από το γεγονός ότι χαλαρά θυσιάζουν άλλους στο πλαίσιο της πίστης τους κλπ.

Κατάλαβα καλά, black sun?  

Μοιάζει λίγο με την υστερία για ορισμένους καλλιτέχνες {Beatles, Merylin, Elvis} χωρίς το μιλιταριστικό {"στρατο-μπατσο-καυλο-φετιχιστικό"} σκέλος.
Λίγο, είπα!

 

Απάντηση: It's just power

Τωρα μαλιστα..!,ετσι κολλανε και οι στιχοι των Combichrist στο videaki που ''υποστηριζει'' το νημα 

 

Συμφωνώ με την deviantsub. Αν και νομίζω πως μοιάζει όχι λίγο αλλά πολύ με την λατρεία των pop idols του δυτικού κόσμου. Εξάλλου, μεγάλος αριθμός απολυταρχικών (εμφανώς ή όχι) ηγετών έχουν ακολουθήσει μεθόδους προβολής αναλόγους αυτών των ποπ αστέρων. Θεωρώ το κλιπάκι αυτό πολύ επιτυχημένο σε αυτό τον τομέα,ανακατεύοντας εικόνες δυτικού και ανατολικού απολυταρχισμού σε διάφορες μορφές, ανανεμειγμένο με cheap porn. H μουσική των Combichrist συνεισφέρει όχι μόνο στιχουργικά αλλά και νοηματικά όπως παρατήρησε ο tyfeas.

Σ.

 

Απάντηση: Re: It's just power

Τότε, αφού το θέμα παίρνει γενίκευση ... για εντάξουμε και τις θρησκείες;
Ή παραξεχειλώνει;

{Στη λογική ότι σούπερ - σταρ κάποτε ήταν και ίσως παραμένουν για πολύ κόσμο π.χ. ο Πάπας, η μητέρα Τερέζα, ο Ιησούς κλπ.}

 

Απάντηση: It's just power

Εμενα παλι μου ηταν ανεκαθεν αισθητικα (και οχι μονο) αποκρουστικη η τυφλη και υστερικη προσκολληση σε οποιονδηποτε απολυταρχικο καθεστως,ηγετη,αστερα του κινηματογραφου της σκηνης η του αμβωνος..

 

Πολλοί κορυφαίοι διανοούμενοι του δυτικού κόσμου εξύμνησαν ολοκληρωτισμούς και φρικαλεότητες, όμως το φαινόμενο αυτό δεν νομίζω ότι οφείλεται στην προπαγάνδα που έκαναν τα ίδια τα καθεστώτα αλλά στην απήχηση που είχαν και στη γοητεία που ασκούσαν στον υπόλοιπο κόσμο. Το φαινόμενο είναι παλιό. Ο Kant έγραψε γι’ αυτό στο δοκίμιο «η διένεξη των σχολών»
«Η πρόσφατη επανάσταση ενός πνευματώδους λαού μπορεί να επιτύχει η να αποτύχει , μπορεί να επισωρεύσει αθλιότητα και κτηνωδίες , ωστόσο ξυπνά στην καρδιά όλων των θεατών (οι οποίοι δεν βρίσκονται άμεσα μπλεγμένη στη δίνη της) μια ολόθυμη συμπάθεια που αγγίζει τον ενθουσιασμό και που , αφού η εκδήλωση της δεν είναι δίχως κίνδυνο , δεν μπορεί να έχει άλλη αιτία από μια ηθική καταβολή στο ανθρώπινο γένος»
Ένα άλλο παράδειγμα είναι η αριστερά στη δύση. Πολλοί δυτικοί αριστεροί κατά την διάρκεια του ψυχρού πολέμου διακινδύνευαν ακόμα και την ζωή τους υπερασπιζόμενοι την ιδεολογία τους αλλά και την Σοβιετική ένωση παρόλο που ήταν ένα φρικτό καθεστώς. Νομίζω ότι από τους διανοούμενους δεν έλειπαν οι πληροφορίες αλλά λειτουργούσαν σε ένα διαφορετικό , σχεδόν φετιχιστικό , επίπεδο.
Τα παραδείγματα είναι πολλά. Ο υπαρξιστής Σαρτρ και άλλοι σπουδαίοι στοχαστές θαύμαζαν την «πολιτιστική επανάσταση» του Μαο. Για εκείνους η πραγματικότητα αυτής της «επανάστασης» δεν ήταν ο τρόμος και η φρίκη αλλά η ελπίδα που γέννησε μέσα στο μυαλό τους. Για εκείνους η πραγματικότητα ήταν οι ιδέες που σκορπούσαν ενθουσιασμό στους διανοουμένους και έφερναν ρίγη συγκίνησης σε κάθε επαναστατημένο νιατο.(εδώ θα θυμηθούμε τον Kant)
Οι σκοτωμοί . τα βασανιστήρια , οι διώξεις , οι εκκαθαρίσεις ήταν μακριά από αυτούς και εκείνη την στιγμή ανηκαν στην εμπειρική ιστορία . Οι δυτικοί διανοούμενοι επέλεξαν να μην γνωρίζουν και έτσι δεν είχαν να αντιμετωπίσουν της συνέπειες που θα επέφερε η γνώση αυτή. Κάθε σύστημα ιδεών ,έως ένα βαθμό, βασίζεται σε τέτοιου είδους αρνήσεις. Ίσως να είναι και απαραίτητες ως άμυνες κατά τον ίδιο τρόπο που είναι απαραίτητο να ξεχνάμε πως μεγαλώνουν και σφάζονται τα χοιρινά που τρώμε.
Προφανώς η ανάγκη να τραφούμε είναι πιο επιτακτική από την λύπη μας για την ζωή που ζουν τα ζωντανά πλάσματα πριν γίνουν η τροφή μας.
Το ερώτημα είναι τι είδους γοητεία ασκεί ο ολοκληρωτισμός σε ανθρώπους ικανούς για περιπλοκές σκέψεις;
Ποια "αναγκαία τροφή" είναι εκείνη που τους κάνει να πιστεύουν πως τα εκατομμύρια των θυμάτων απλώς δεν υπάρχουν;