Kinkphobia: O σεξισμός εναντίον του bdsm

Έχεις δίκιο. Πέταξα λίγο φαρμάκι στο τέλος, δεν κρατήθηκα.  

 

Με μία διαφορά, το σεξ δεν είναι από μόνο του όμορφο ούτε είναι πάντα αποδεκτό, είναι κάτι που μπορεί να γίνει το ομορφότερο πράγμα υπό συνθήκες.
Για να εξασκήσεις σεξ στα μέτρα σου πρέπει να βρεις κάποιον που κάνει σεξ με κοινά μέτρα. Όσο πιο περίπλοκα είναι τα μέτρα σου τόσο πιο δύσκολο είναι να βρεθεί αυτός με τον οποίο θα κάνεις όμορφο και αποδεκτό σεξ.

 

Σε αυτό έχεις ένα δίκιο. Αλλά εξακολουθώ να μην το βλέπω σαν αποτέλεσμα σεξισμού ή "kinkphobia".

 

Πολύ πιθανόν επειδή για σένα το kink είναι ένας μέρος στο οποίο βρίσκεσαι για να αναζητείς όμορφες στιγμές και έχεις σοβαρότερα πράγματα να κάνεις από το να τρώγεσαι με τα ρούχα σου.

 

Όταν επιτρέπεις σε μια προτίμηση σου να σε προσδιορίσει, κινδυνεύεις να φτάσεις το φανατισμό. Θα ήθελα να το αποφύγω.  

 

Το τελευταιο καταλαβαινεις οτι δεν ειναι θετικο καθως οι εμμονες ιδεες ειναι σημαδι μανιακης διαταρραχης που απο μονο του συνδεει το bdsm με ψυχικες διαταρραχες (mental disorders).

To bdsm ΔΕΝ αποτελει ψυχικη διαταρραχη εφοσον και μονο εφοσον δεν δημιουργει προβληματα στην κοινωνικη ζωη του ατομου.

 

• ..............
• Οι εσωτερικες υποθεσεις απο το χρονο που παρακολουθω πρωτου εντρυφησω ειναι προσωπικες στη καταρριπτικη πλειοψηφια τους .( τυχαιο ?)
• Μακραν προνομοιουχοι , για οσους γνωριζουν, οποια αλλη παραδοχη "ταυτοτητας" συνοδευεται απο την ευθυνη της ,δεν ξερω πως αλλιως να το αποδωσω.... νομιζα οτι τα πραγματα ειναι πολυ σαφει δεν καταλαβα τι δεν εγινε κατανοητο.
• οι επικρισεις επ΄αυτου σε ενα ατομο με πληρη παραδοχη του εγω του σε ολα τα επιπεδα ειναι περιτες και λογοι αμφισβητησης για το κύρος του επικριτή.

 

Τέτοιου είδους προτιμήσεις δυνητικά σε προσδιορίζουν θέλοντας και μη.
Με φανατισμό κινδυνεύεις όταν δεν αναγνωρίζεις στους άλλους το δικαίωμα να έχουν διαφορετικές προτιμήσεις και/ή γνώμη για τις προτιμήσεις σου. Τότε είναι συνήθως που προσπαθεί κάποιος να υπερασπίσει την γνώμη του λειτουργώντας σε επίπεδο φανατισμού και βλακείας.

 

zoeleene said: ↑
Σε τι ακριβώς είναι "προνομιούχοι" οι vanilla?

Αρα θεωρεις πως οι bdsmers εχουν περισσοτερες εμμονες. Δικα σου λογια που δεν μπορεις να εξηγησεις και πετας λασπη.

 

Παρακαλώ διαβάστε το παρακάτω πάρτε ο καθένας την ευθύνη του εαυτού του και σβήστε ότι θεωρείτε ως off topic ή μεταφέρετε τα αλλού....

https://www.greekbdsmcommunity.com/threads/Δημοσιεύσεις-εκτός-θέματος.73841/

 

Αγάπη μου,

έχει και το offtopic την ομορφιά και την χάρη του, ας μη το λογοκρίνουμε με τέτοιο άχαρο τρόπο. Αλλά επειδή άκαρδος δεν είμαι και καταλαβαίνω τας βαθιάς σου ανησυχίας για το νήμα σου, θα το ξαναβάλω σε ontopic πορεία και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Θα δεις.

Η βανίλλα kinkφοβία ως καταπιεστικό πατριαρχικό κατάλοιπο του καπιταλισμού υπό το πρίσμα της αναρχοφεμινιστικής λεσβιακής αντίληψης:


Η γυναίκα μαζοχίστρια (ή αλλιώς μπρος στα κάλλη τι είναι ο πόνος)

Την βρίσκεις παντού. Απόλυτα προσαρμοσμένη στις επιταγές της εκάστοτε μόδας ή υποκουλτούρας. Κάθε εποχή είναι διαφορετική, ανάλογα με το τι προστάζουν οι άνδρες. Το κοινό χαρακτηριστικό που έχουν οι συγκεκριμένες είναι το εξής: Η ερωτική τους αλλοτρίωση σε συνδυασμό με την απολιτικοποίηση. Έχουν τσιμπήσει για τα καλά το δόλωμα της πατριαρχίας (μάλιστα ελάχιστες έχουν αποβλακωθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό που έχουν φτάσει σε σημείο να το υπερασπίζονται). Οι καπιταλιστικές κοινωνίες είναι κατακλεισμένες απο αυτές. Σε αυτό έχουν συμβάλλει όλοι από λίγο: η εκκλησία, η οικογένεια, η σεξουαλική "απελευθέρωση", το κράτος, η ετεροφυλοφιλία, τα μμε και οι υπόλοιποι εξουσιαστικοί και πατριαρχικοί φορείς πλύσης εγκεφάλου. Οι σύγχρονες κοινωνίες είναι οι κοινωνίες του βιασμού και της εκμετάλλευσης, είναι οι κοινωνίες που το σεξ, η ερωτική επιθυμία, οι φαντασιώσεις, κλπ κατέχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο μυαλό της κάθε μικροαστής/ου. Ο καπιταλισμός δυστυχώς έχει πετύχει τον στόχο του, την ερωτική εγκαθίδρυση. Οι καλύτεροι σύμμαχοί του είναι ο ηδονισμός και ο ερωτισμός (που αποτελούν τα εναρκτήρια στάδια του βιασμού) . Όσο απειλητικές κι ας φαντάζουν οι σεξοφιλικές και μισογυνιστικές θεωρίες του Φρόιντ το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας τις έχει υιοθετήσει. Πλέον είμαστε στην θέση να μιλάμε για μια οργασμοκεντρική κοινωνία. Μια κοινωνία που για χάρη της ικανοποίησης έχει δημιουργήσει το δουλεμπόριο γυναικών, τις τσόντες, τον γάμο, τα μπουρδέλα, το "ελεύθερο" σεξ, την ετεροφυλοφιλία (η μόνη σχέση ετεροφυλοφιλίας που δεν είναι βιασμός είναι η σχέση ανάμεσα σε μία λεσβία κι έναν ομοφυλόφιλο), τον σαδομαζοχισμό, τα όργια (συλλογικός βιασμός), τον φετιχισμό, τα sex clubs, το lifestyle, την ερωτική "τέχνη", τις "γκόμενες", τα "πουτανάκια", τα "μουνιά" κ.ο.κ. Μια κοινωνία που ανέχεται και προωθεί τον βιασμό και την ενοχοποίηση της ομοφυλοφιλίας.

Μπορεί η πηγή του "κακού" να είναι ο ανδρισμός (κοινωνική υπόσταση εξουσίας, ετεροφυλοφιλίας και βιασμού) αλλά πρέπει να μας προβληματίζει το γεγονός ότι υπάρχουν γυναίκες που ανταποκρίνονται στον προκατασκευασμένο ρόλο της παθητικής ετεροφυλόφιλης. Γυναίκες που ταλαιπωρούν και βασανίζουν το σώμα τους για χάρη της ομορφιάς, της φιλαρέσκειας και του σεξ (τριών βασικών στοιχείων της πατριαρχίας και της κοινωνικής διαμόρφωσης των σχέσεων υπό το ανδρικό βλέμμα) , τρυπάνε μέρη του σώματος τους (σκουλαρίκια, τατουάζ), κατακρεουργούν το δέρμα τους με διάφορα χημικά και αποτριχώσεις (κρέμες, μακιγιάζ, ξυραφάκια, κολόνιες, βαφές, κολλητικές ταινίες, κλπ), σφαγιάζονται οικιοθελώς (αισθητικές επεμβάσεις - σιλικόνες, εγχειρήσεις αλλαγής φύλλου - transexual), καταστρέφουν και ταλαιπωρούν το σώμα τους (δίαιτες, ερωτικά εσώρουχα, προκλητικό ντύσιμο, γυμναστήρια, τακούνια, ενασχόληση με την εμφάνιση) και το σκληρότερο, καλλιεργούν τον μαζοχισμό και στο ερωτικό επίπεδο (αρέσκονται στο ετεροφυλοφιλικό σεξ - διείσδυση σε διάφορες μορφές, στην ερωτική βία, στο να τις βλέπουν ως σκεύος ηδονής, να καβλώνουν τους άντρες, να χαίρονται με το να τις θαυμάζουν σχετικά με το πόσο όμορφες και υποταγμένες είναι, να ασχολούνται με το πως να φανούν ελκυστικές, να μιλάνε και να φέρονται με ερωτικό τρόπο ή ακόμη και να επιδιώκουν τον γάμο). Συνηθισμένη τείνει να γίνει η εικόνα της γυναίκας που επιθυμεί να γίνει top model και γλάστρα ή γυμνή πρωταγωνίστρια σε έργα "τέχνης" (αισθητική εκπόρνευση του γυναικείου σώματος ως "ωραίο και ερωτεύσιμο" - καλλιτεχνικά αξιοποιήσιμο (μούσα του δημιουργού) απο την ανδροκρατία ). Δεν είναι λίγες οι φορές που σχεδόν όλες μας έχουμε έρθει αντιμέτωπες με καταστάσεις που γυναίκες υπερασπίζονται την μητρότητα και την οικογένεια στις ύστατες προσπάθειες τους να βρουν καταφύγιο από τις ανασφάλειες (που προέρχονται απο την ανδρική επιβολή) μέσα από τον κτηνώδη θεσμό της συζυγικής συντροφικότητας. Οι γυναίκες που ανταποκρίνονται σε αυτά υπακούν στο ανδρογενές πρότυπο της μαζοχίστριας (κάθε μορφή σαδομαζοχισμού είναι η ερωτική έκφραση της ανδροκρατίας). Οι βιαστές θα προσπαθήσουν να μας καθησυχάσουν και να πούνε ότι όλα είναι θέμα αισθητικής και ότι κανένας άντρας δεν πίεσε καμία γυναίκα να κάνει αποτρίχωση, να βάψει τα μαλλιά της, να φορέσει φούστες, ή να κάνει άλλες διάφορες υποτιμητικές πράξεις. Το πρόβλημα είναι πως δεν πρόκειται απλά για μια επιλογή, όσο αθώα κι ας μας τα παρουσιάζει η πατριαρχία, αλλά αντιθέτως πρόκειται περί επιβολής φαλλοκρατικών προτύπων και αντιλήψεων που πραγματώνεται μέσα από τα ανδροκρατούμενα μμε, κράτος, οικογένεια, κλπ.

Για να ξεπεραστεί αυτή η κατάσταση πρέπει να θελήσουν όσες θέλουν να χειραφετηθούν να εξαλείψουν πλήρως τον ανδρικό πολιτισμό της εκμετάλλευσης και της ετεροφυλοφιλίας. Στόχος που δεν είναι εύκολα επιτεύξιμος. Ένα σημαντικό βήμα για αυτό θα ήταν να απαρνηθούν και να προσπαθήσουν να καταστρέψουν το μαζοχιστικό πρότυπο της γυναίκας. Ένα πρότυπο που υπήρχε όσο υπήρχε πατριαρχία και θα υπάρχει όσο υπάρχει πατριαρχία. Με το να σιωπεί κάποια και να το υπομένει δεν πετυχαίνει τίποτα ενώ σε περίπτωση που δηλώνει ότι το απολαμβάνει υπερασπίζεται την σεξουαλική της αλλοτρίωση, υποτιμά και δεν σέβεται τον εαυτό της. Η αντιερωτική γυναίκα, η γυναίκα απαρνήτρια, είναι η γυναίκα απειλή προς τον πολιτισμό της εκμετάλλευσης. Η μάχη ενάντια στην πατριαρχία είναι επίπονη και απαιτεί πολύ κόπο και πολλές θυσίες. Η πολιτικοποίηση και το πάθος για απελευθέρωση απο την ανδρική κυριαρχία (που πολιτικά ερμηνεύεται ως καπιταλισμός) είναι καθήκον κάθε επαναστάτριας. Το δίλλημα που προκύπτει είναι το εξής: Ή με τον ερωτισμό ή με την επανάσταση.

Αναρχοφεμινιστική Ριζοσπαστική Ομάδα Αθηνών

http://radicalfeminismathens.blogspot.gr/

 

Και ακόμη μία φεμινιστική άποψη σχετικά με το kink και πως αυτό εξοραΐζει την πραγμοποίηση των γυναικών με αφορμή το βιβλίο παύλα εκδοτικό γεγονός "Οι 50 αποχρώσεις του γκρι" :




Οι «Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι», τόσο το βιβλίο όσο και η ταινία, είναι μια αποθέωση του σαδισμού που διαπνέει σχεδόν όλες τις εκφάνσεις της αμερικανικής κουλτούρας και βρίσκεται στην καρδιά της πορνογραφίας και του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Εξοραΐζει την πραγμοποίηση των γυναικών. Προασπίζει έναν κόσμο κενό από συμπόνια, ενσυναίσθηση και αγάπη. Μετατρέπει σε ερωτικό αντικείμενο μια υπεραρσενική εξουσία που κακομεταχειρίζεται, υποβιβάζει, ξεφτιλίζει και βασανίζει γυναίκες των οποίων οι προσωπικότητες έχουν αφαιρεθεί, των οποίων η μόνη επιθυμία είναι να υποβιβάζουν τους εαυτούς τους στην υπηρεσία του αντρικού πόθου. Η ταινία, όπως ο «Ελεύθερος Σκοπευτής» του Ίστγουντ, έχει ως δεδομένο έναν κόσμο θηρευτών και θηραμάτων όπου οι αδύναμοι και ευάλωτοι είναι αντικείμενα εκμετάλλευσης ενώ οι ισχυροί είναι ναρκισσιστές και βίαιοι ημίθεοι. Καθαγιάζει αυτή την καπιταλιστική κόλαση ως φυσική και επιθυμητή.

«Η πορνογραφία», γράφει ο Ρόμπερτ Τζένσεν, «δείχνει το πώς θα μοιάζει το τέλος του κόσμου».

Αν ορίσουμε το σεξ ως μια αμοιβαία ερωτική πράξη ανάμεσα σε δύο συντρόφους, τότε η πορνογραφία δεν έχει ως αντικείμενο το σεξ, αλλά τον αυνανισμό: έναν μοναχικό αυτο-ερεθισμό χωρίς οικειότητα, χωρίς έρωτα. Η λατρεία του εαυτού –η πεμπτουσία του πορνό- βρίσκεται στην καρδιά της κουλτούρας της αγοράς. Η πορνογραφία, όπως ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός, είναι το μέρος όπου στέλνονται οι άνθρωποι για να πεθάνουν.

Υπάρχουν λίγοι άνθρωποι στην Αριστερά που καταλαβαίνουν τον τεράστιο κίνδυνο που ελλοχεύει αν αφεθεί η πορνογραφία να αντικαταστήσει την οικειότητα, το σεξ και τον έρωτα. Δυστυχώς, πολλοί είναι εκείνοι –ακόμα και στην Αριστερά- που πιστεύουν πως η πορνογραφία έχει να κάνει με την ελευθερία του λόγου.

Ένα σύγχρονο κύμα φεμινιστριών προδίδουν το εμβληματικό έργο ριζοσπαστριών όπως η Αντρέα Ντβόρκιν, υπερασπίζοντας το πορνό ως μια μορφή σεξουαλικής απελευθέρωσης και ενδυνάμωσης. Αυτές οι «φεμινίστριες», που υποτίθεται ότι βασίζονται στον Μισέλ Φουκό και την Τζούντιθ Μπάτλερ, δεν είναι παρά υποπροϊόντα του νεοφιλελευθερισμού και του μεταμοντερνισμού. Γι’ αυτές, ο φεμινισμός δεν αφορά πλέον την απελευθέρωση των καταπιεσμένων γυναικών, αλλά ορίζεται από μια χούφτα γυναίκες που τυχαίνει να είναι επιτυχημένες, πλούσιες και ισχυρές – ή, όπως στην περίπτωση των «50 Αποχρώσεων», πέτυχαν να «τυλίξουν» έναν πλούσιο και ισχυρό άντρα. Άλλωστε, γυναίκα έγραψε το βιβλίο και το σενάριο της ταινίας, γυναίκα τη σκηνοθέτησε και γυναίκα ήταν η επικεφαλής του στούντιο που αγόρασε τα δικαιώματα. Αυτή η γυναικεία συμπαιγνία είναι αντανάκλαση της εσωτερίκευσης της καταπίεσης και της σεξουαλικής βίας που έχουν τις ρίζες τους στην πορνογραφία. Η Ντβόρκιν αυτό το κατανοούσε. Έγραφε πως «η νέα πορνογραφία είναι ένα τεράστιο νεκροταφείο για την Αριστερά: δεν μπορείς να έχεις την πολιτική σου ολόκληρη και τις πόρνες χορτάτες».

Συνομίλησα με την Γκέιλ Ντάινς, μια από τις πιο σημαντικές ριζοσπαστικές φωνές της χώρας, σε ένα μικρό καφέ της Βοστόνης. Η Ντάινς, που έχει γράψει το βιβλίο Pornland: How Porn Has Hijacked our Sexuality (Πορνολάνδη: Πώς η πορνογραφία κατέλαβε τη σεξουαλικότητά μας, Beacon Press, 2010) είναι καθηγήτρια κοινωνιολογίας και γυναικείων σπουδών στο κολλέγιο Γουίλοκ.

«Όταν καταπολεμάς το πορνό, αγωνίζεσαι εναντίον του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού», μου είπε. «Οι επενδυτές, οι τράπεζες, όλο το χρηματοπιστωτικό σύστημα βρίσκεται στην ίδια τροφική αλυσίδα με την πορνογραφία. Γι’ αυτό δεν βλέπεις ποτέ δημοσιεύματα ή ρεπορτάζ εναντίον της. Τα ΜΜΕ διαπλέκονται με τα πιστωτικά ιδρύματα, και η πορνογραφία μοιράζεται κι αυτή το ίδιο κρεβάτι. Από τη στιγμή που προτίθεσαι να προσφέρεις σε ένα ελάχιστο ποσοστό του πληθυσμού την τεράστια πλειονότητα των αγαθών, πρέπει να έχεις εγκαταστήσει ένα πειστικό ιδεολογικό σύστημα που να νομιμοποιεί τα οικονομικά βάσανα των πολλών. Αυτό κάνει και η πορνογραφία, εκπέμποντας το μήνυμα ότι η υλική ανισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών δεν είναι απότοκο ενός οικονομικού συστήματος, αλλά εξηγείται βιολογικά. Οι γυναίκες δεν είναι παρά πουτάνες κατάλληλες μόνο για σεξ, οπότε δεν αξίζουν πλήρη ισότητα δικαιωμάτων. Η πορνογραφία είναι το ιδεολογικό φερέφωνο που νομιμοποιεί ένα σύστημα υλικής ανισότητας. Το πορνό είναι για την πατριαρχία ό,τι είναι τα ΜΜΕ για τον καπιταλισμό».

Για να συντηρηθεί η διέγερση όλων αυτών των μυριάδων αντρών (που βαριούνται εύκολα), η βιομηχανία του πορνό παράγει βίντεο που γίνονται ολοένα και πιο βίαια και εξευτελιστικά. Κάποιες πρωταγωνίστριες, μετά από αλλεπάλληλες διεισδύσεις από διάφορους άντρες ακόμα και σε ένα γύρισμα, καταναλώνουν τα παυσίπονα με τις χούφτες˙ άλλες χρειάζονται πλαστικές επεμβάσεις αποκατάστασης του πρωκτού ή του αιδοίου. Πολλές υποφέρουν από σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα και μετατραυματικό στρες. Και όσο το πορνό απενοχοποιείται –κάποιοι σταρ του είδους αντιμετωπίζονται σαν διασημότητες του κινηματογράφου στις εκπομπές της Όπρα ή του Χάουαρντ Στερν– συμπεριφορές όπως το στριπτίζ, η ακολασία, ο σαδομαζοχισμός και η επιδειξιομανία, θεωρούνται μοδάτες. Η πορνογραφία θέτει επίσης πρότυπα για την ομορφιά και τους τρόπους συμπεριφοράς των γυναικών –κάτι που έχει τρομακτικές επιπτώσεις στη συγκρότηση των νεαρών κοριτσιών.

«Οι γυναίκες έχουν ουσιαστικά δύο επιλογές στην κοινωνία μας», λέει η Ντάινς. «Να είναι είτε γαμήσιμες είτε αόρατες. Το να είσαι γαμήσιμη σημαίνει να συμμορφώνεσαι με την πορνογραφική κουλτούρα, να είσαι σέξι, πειθήνια και να κάνεις ό,τι θέλει ο άντρας. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να αποκτήσεις ορατότητα. Και δεν μπορείς να ζητήσεις από άφηβα κορίτσια, που κάνουν τα πάντα για να είναι ορατές, να διαλέξουν να είναι αόρατες».

Τίποτε από όλα αυτά δεν έγινε κατά λάθος. Όπως επισημαίνει η Ντάινς, η πορνογραφία πηγάζει από την εμπορευματική κουλτούρα, την ανάγκη των καπιταλιστών να πουλήσουν προϊόντα.

«Στη μεταπολεμική Αμερική, είχαμε την ανάδυση μιας μεσαίας τάξης με πλεονάζον εισόδημα», λέει. «Το πρόβλημα ήταν πως ήταν παιδιά μιας γενιάς που, έχοντας ζήσει τη μεγάλη ύφεση και τον πόλεμο, δεν ήξερε να ξοδεύει αλλά μόνο να αποταμιεύει. Έτσι, προκειμένου να εκκινήσουν την οικονομία, [οι καπιταλιστές] έπρεπε να κάνουν τους ανθρώπους να αγοράζουν πράγματα που δεν χρειάζονταν. Για τις γυναίκες, επινόησαν τις σαπουνόπερες». Ένας από τους λόγους που αναπτύχθηκε ο προαστιακός τύπος κατοικίας με την ανοιχτή κάτοψη ήταν ότι, τότε, το κάθε σπίτι είχε μόνο μία τηλεόραση, στο καθιστικό. Έπρεπε λοιπόν να επινοηθεί ένας τρόπος να μπορούν οι γυναίκες, που ξόδευαν τη μέρα τους στην κουζίνα, να βλέπουν ταυτόχρονα τηλεόραση. Για να εκπαιδεύονται».

«Αλλά πώς να μάθεις στους άντρες να ξοδεύουν;», συνεχίζει. «Με το περιοδικό Playboy. Εκεί φαίνεται η οξύνοια του Χιου Χέφνερ: κατάλαβε πως δεν αρκούσε να εμπορευματοποιήσεις τη σεξουαλικότητα, έπρεπε να σεξουαλικοποιήσεις το εμπόρευμα. Η υπόσχεση που πούλησε το Playboy δεν ήταν οι γυναίκες του, ήταν πως, αν αγοράζεις σεαυτό το επίπεδο, αν καταναλώνεις στο επίπεδο που σου υπαγορεύει το περιοδικό, τότε θα κατακτήσεις και το βραβείο, που είναι οι γυναίκες. Ο Χέφνερ περιέβαλε το πορνό, που σεξουαλικοποιούσε και εμπορευματοποιούσε το γυναικείο σώμα, με ένα περιτύλιγμα κοινωνικής ανόδου. Το κάλυψε με έναν μανδύα ευπρέπειας.

Το βίντεο, το DVD και, αργότερα, το ίντερνετ επέτρεψαν στο πορνό να εισβάλει στα σπίτια. Οι γυαλιστερές, ακίνητες εικόνες του Playboy, του Penthouse και του Hustler εξημερώθηκαν μέχρι του σημείου να θεωρούνται γραφικές. Η Αμερική, και μαζί της το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, διαποτίστηκαν από την πορνογραφική κουλτούρα. Ο τζίρος της παγκόσμιας πορνοβιομηχανίας ανέρχεται στα 96 δισ. δολάρια, εκ των οποίων τα 13 είναι το μερίδιο αγοράς των ΗΠΑ. Υπάρχουν, όπως γράφει η Ντάινς στο βιβλίο της, «420 εκατομμύρια πορνογραφικές ιστοσελίδες, 4,2 εκατομμύρια ιστότοποι και 68 εκατομμύρια αναζητήσεις για πορνογραφία στις μηχανές του ίντερνετ καθημερινά». Εν τω μεταξύ, η πορνογραφία είναι πιο εύκολα προσβάσιμη από ποτέ. «Αρκεί ένα κινητό τηλέφωνο για να «απολαύσει» κανείς πορνό ακόμα και στις πιο πυκνοκατοικημένες γειτονιές της Βραζιλίας και της Ινδίας», λέει η Ντάινς. «Αν στο σπίτι υπάρχει ένας υπολογιστής, ο άντρας δεν μπορεί ξαφνικά να αρχίσει να μαλακίζεται στη μέση του δωματίου. Με ένα τηλέφωνο όμως, το πορνό γίνεται φορητό. Ο μέσος έφηβος βλέπει πια πορνό από το κινητό του.

Μαζί με την άνοδο της πορνογραφίας έχει σημειωθεί πραγματική έκρηξη της σεξουαλικής βίας: συζυγική κακοποίηση, ατομικός και ομαδικός βιασμός. Στις ΗΠΑ, αναφέρεται ένας βιασμός κάθε 6,2 λεπτά, αλλά εκτιμάται πως ο πραγματικός αριθμός τους είναι ίσως και πέντε φορές μεγαλύτερος από τον καταγεγραμμένο.

Η κακοποίηση που υπάρχει έμφυτη στην πορνογραφία περνά απαρατήρητη σε μεγάλο βαθμό, τόσο από τους άντρες όσο κι από τις γυναίκες. Πρόσφατο παράδειγμα: οι εισπράξεις από τα εισιτήρια για τις «50 Αποχρώσεις του Γκρι», που άνοιξαν την παραμονή του Αγίου Βαλεντίνου και αναμένεται να φτάσουν στα 90 εκατομμύρια δολάρια το τετραήμερο (τη Δευτέρα ήταν η Ημέρα του Προέδρου).[1]

«Η πορνογραφία εκπαίδευσε μια ολόκληρη γενιά αντρών στην παρακολούθηση σεξουαλικών βασανισμών», λέει η Ντάινς. «Δεν γεννιέσαι με αυτή την ικανότητα, πρέπει να την αναπτύξεις εκπαιδευόμενος, όπως ακριβώς εκπαιδεύονται οι στρατιώτες να σκοτώνουν. Για να ασκήσεις βία εναντίον μιας ομάδας πρέπει να την απογυμνώσεις από την ανθρωπινότητά της, είναι παλιά μέθοδος. Οι Ιουδαίοι στο θρήσκευμα γίνονται βρωμοεβραίοι. Οι μαύροι γίνονται αράπηδες. Οι γυναίκες γίνονται καριόλες. Και κανείς δεν μετατρέπει τις γυναίκες σε καριόλες με μεγαλύτερη επιτυχία από την πορνογραφία».

http://www.toperiodiko.gr/η-πορνογραφία-δείχνει-πώς-θα-είναι-το-τ/#.WYr3U8ZRW3c