Kinkphobia: O σεξισμός εναντίον του bdsm

Είναι ζήτημα μικρού αριθμού ενδιαφερομένων σχετικά με το σύνολο και έπειτα ορισμένα πράγματα υπάρχουν, εκθέσεις έχουν γίνει και γίνονται, διαλέξεις, επιδείξεις τεχνικών shibari και μαθήματα και άλλα και γνωρίζω, όπως ο καθένας μας εδώ, λίγα μαγαζιά που είναι φιλικά προς τον χώρο αν και όχι dedicated.

Εδώ δεν υπάρχει θέμα ταμπού κατά την άποψή μου γιατί όποιος ενοχλήσει ή σχολιάσει κάποιον που συχνάζει πχ σε ένα BDSM club καταπατά τα δικαιώματά του τα οποία έτσι και αλλιώς είναι ενεργά, δεν περιορίζονται επειδή είναι kinkster, bdsmer ή σαδομαζοχιστής.

Ας μου επιτραπεί να θέσω το ερώτημα που θεωρώ κεντρικό, για ποιον λόγο ορατότητα και ορατότητα ως προς τι; Τι διαχωρίζει τον σαδομαζοχιστή από τον μη σαδομαζοχιστή όσον αφορά τα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά του ζητούμενα;

Είναι υποκρισία και απολιτική στάση να θέλει κάποιος ισονομία; Συσχετίζεται με το προηγούμενο ερώτημα.

Στην προκειμένη, δηλαδή, να ήταν όλοι το ίδιο. Οι kinksters, οι bdsmers, οι βανίλλα, όλοι. Γιατί η πολυδιάσπαση ευνοεί τις κλειστότητες, οι οποίες είναι φυτώρια όλων αυτών των νοσηρών καταστάσεων που περιγράφετε. Με το να είναι όλοι το ίδιο συμφωνώ απολύτως αν και το αποκαλώ "ισονομία". Με τη διαφορά ότι θα κατέλυε την ορατότητα, έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι.

Ο Όσκαρ αυτοκτόνησε στη φυλακή. Ο Τούριγκ επίσης αυτοκτόνησε. Ο Μοντερλάν το ίδιο. Άλλοι καιροί άλλα ήθη. Τον Κουμανταρέα τον έσφαξαν πρόπερσι, ας ήταν η ομοφυλοφιλία έξω απ το DSM. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Οι καιροί όμως και τα ήθη αλλάζουν.

Για μένα είναι σεβαστή η επιθυμία της ορατότητας, είναι σεβαστή και η επιθυμία της μη ορατότητας όμως. Η δεύτερη, με το σκεπτικό πως όταν στρέφομαι προς την κοινωνία, όταν εντάσσομαι σε μια συλλογικότητα προσωπικά δεν το κάνω υπό την ιδιότητα του σαδομαζοχιστή, χωρίς να την προδίδω, έχω άλλης μορφής δεσμούς με τα υπόλοιπα μέλη, άλλα ζητούμενα, άλλες διεκδικήσεις, άλλες ανάγκες, που μάλιστα θεωρώ - καλώς ή κακώς - ότι προηγούνται, σε κοινωνικό επίπεδο, των σαδομαζοχιστικών.

Ευχαριστώ για την απάντηση, δεν είμαι βέβαιη ότι την κατάλαβα. Λέτε ότι το άτομο με υποτακτική ψυχοσύνθεση θα ήθελε σε κάθε περίπτωση το ανοιχτό outing, αλλά αν είναι στο status υποτακτικό αλλά όχι στην ψυχοσύνθεση τότε δεν το θέλει, ενδεχομένως για λόγους εσωτερικών δισταγμών / αβεβαιότητας ως προς το επιλεγέν status;

 

Νομίζω ότι τα θέματα που πραγματεύεται αυτό το νήμα και τα παρόμοια, θα φωτιστούν καλύτερα αν απαντηθεί το εξής απλό ερώτημα:

Το βδςμ είναι πρωτίστως ερωτική έκφραση με πιθανές πολιτικές προεκτάσεις ή πολιτική έκφραση με εφαρμογή στο ερωτικό/σεξουαλικό πεδίο; Ανάλογα την απάντηση που δινει ο καθένας θα προκύψουν διαφορετικές διαδρομές για το βαθμό κοινοποίησης στη δημόσια σφαίρα των θέσεων και των πράξεων.

Γνωρίζω τον Φουκω μου, αλλα εχει σημασία νομιζω απο που ορμαται έκαστος εξ ημων.

 

Νομίζω ότι βιαζόμαστε πολύ για αποδοχή.

Ας μην ξεχνάμε ότι ζούμε σε μία κοινωνία όπου το να σταματήσεις το αμάξι στην άκρη του δρόμου για να την πετάξεις έξω και να κάνεις την ανάγκη σου στα χωράφια αποτελεί ακόμα αντικείμενο χλευασμού και γιουχαίσματος.

 

Πολύ ενδιαφέρον ερώτημα .. σε κάθε περίπτωση δηλαδή το bdsm παράγει πολιτική σκέψη...σωστά?
'Ίσως μελλοντικά να βρεθεί μια κοινή συνισταμένη που θα ενώσει όλες τις πλευρές του.

 

Στο μήνυμα που παραθέσατε αναφέρει "πιθανές" όχι οπωσδήποτε.
Δηλαδή βάση του μηνύματος σας η ελπίδα σας και ορισμένων άλλων είναι η ίδρυση ενός πολιτικού φορέα bdsm;

 

Αν αναφέρεστε σε εμένα δεν τρέφω τέτοια ελπίδα....

Ευχαριστώ

 

χμμμμ
Τα περισσότερα μέλη από αυτά που εκτιθενται, αμφιβάλλω ότι έχουν δοκιμάσει οτιδήποτε σχετικό με το βδσμ.
επίσης, η εικόνα ως μέσο, έχει απενεχοποιηθει πολύ περισσότερο τα τελευταία χρόνια.
επίσης, υποψιάζομαι πως ποτέ άλλοτε δεν υπήρχαν τόσα μέλη, πραγματικά άσχετα με το ίδιο το βδσμ.
συνεπώς, δεν υπάρχει κανένα απολύτως ρίσκο.

 

Πρέπει να πω ότι ο κύριος που φώναζε φτεράαααα φτεράααααα στο κέντρο της αθηνας, αφενός νομίζω ότι φωνάζει ακόμη (τουλάχιστον πρόπερσι τον είχα πετυχει) και αφετέρου εν είναι καθόλου ομοφυλοφιλος. Κάνει τον ομοφυλόφιλο προκειμένου να πουλάει το προϊόν του , που είναι φτερά ξεσκονισματος για το σπίτι ή το κατάστημα (οι πολύ παλαιότεροι ίσως τα θυμούνται από τις μητέρες τους).

Είχα την τύχη να τον γνωρίσω την εποχή που δούλευα στο κέντρο της αθηνας.

 

εδώ οι μισοί μπιντιεσεμάδες, άνθρωποι του χώρου, θεωρούν τους άλλους μισούς άρρωστους, καμένους, κλπ κλπ. πως να μην μας δουν οι βανίλα ως τέτοιους?

 

Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, βιώνουμε καταστάσεις, έχουμε αντιλήψεις και απόψεις, κάνουμε αυτά που "πιστεύουμε", θέλουμε να ισχύουν ως θέσφατα γεγονότα, καταστάσεις και παραδοχές.
Δηλαδή λέμε και μάλιστα πιστεύουμε πως:
• Υπάρχει εδραιωμένη ελευθερία στον βαθμό που επιτρέπει ο διεθνής πολιτισμικός ορίζοντας.
• Υπάρχει εδραιωμένη ισότητα.
• Δεν υπάρχει δουλεία (εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο).
• Υπάρχει δικαιοσύνη και ισονομία.
• Υπάρχει συντεταγμένη ελευθερία έκφρασης.
Και κάμποσα άλλα...
Στην πραγματικότητα:
• Δεν υπάρχει αυτή η ελευθερία
• Δεν υπάρχει βασικώς εδραιωμένη ισότητα.
• Υπάρχει δουλεία.
• Δεν υπάρχει δικαιοσύνη και ισονομία.
• Δεν υπάρχει συντεταγμένη ελευθερία έκφρασης.

Τι υπάρχει..?
Υπάρχει μια (ψευδ)επίφαση ελευθερίας, ισότητας, δικαιοσύνης, ισονομίας και ελευθερίας έκφρασης.
Πού υπάρχουν τα παραπάνω?
Στο πεδίο της αντιλαμβανόμενης συλλογικής δικής μας πραγματικότητας.

Βεβαίως, δηλαδή, και αισθάνεσαι ελευθερία, ισότητα κλπ, στο πεδίο λειτουργίας της κάθε κοινωνίας, στην πραγματικότητα όμως αυτό είναι ένα ελάχιστο τμήμα της αντίληψής μας.
Ένα πεδίο που έχει διαμορφωθεί με τεράστιο κόστος από κάθε άποψη και μάλιστα σε βάρος άλλων κοινωνιών, κερδισμένο μάλιστα με κατασπατάληση πόρων και ζωών άλλων, που θεληματικά και εν τοις πράγμασι αγνοούμε.
Το κόλπο είναι να θες να είσαι/ανήκεις σε αυτό το πεδίο με κάθε κόστος, αδιαφορώντας στην ουσία για το τι γίνεται δίπλα σου.
Ακόμα και σε αυτό το πεδίο ορισμού, μαύρο φίδι που σ' έφαγε, αν "σκαλίσεις" τα "πράγματα" καταπώς ισχύουν και έχουν.
Αυτό έχουμε συνηθίσει να το λέμε συνομωσιολογικώς πια, "σύστημα".
Το βαφτίζουμε "ανίκητο", "πανταχού παρόν", "απροσπέλαστο".
Μάλιστα το έχουμε περιγράψει με εξαιρετική επιτυχία με κάθε του λεπτομέρεια, άσχετα από το ποσοστό εμβάθυνσης του καθενός μας στο θέμα.

Τα όποια θετικά αποτελέσματα έχουν κερδηθεί από τις "μικρές νίκες" που έχουν επιτευχθεί εντός του πεδίου αυτού, ισχύουν στον ορίζοντα που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα ο καθένας από μας.
Όταν τα αποτελέσματα αυτών των νικών/κατακτήσεων ακουμπούν τα όρια του συστήματος, θέτουν αμέσως και επιτακτικά εν αμφιβόλω την ίδια μας την ύπαρξη ή την ύπαρξη μιας ομάδας/τοπικής/εθνικής κοινωνίας (είναι θέμα κλίμακας), με τρομακτικές συνέπειες κι επιπτώσεις εναντίον μας ή της ομάδας/κοινωνίας στην οποία ανήκουμε/λειτουργούμε.
Δηλαδή ή είσαι μαζί μας ή είσαι εναντίον μας!
Για να έρθουμε και στα δικά μας, αυτό ως γεγονός, αποτελεί ένα "παγκόσμιο" Μ/s, μόνο που δεν είναι μιλημένο, δεν έχεις κάποιος από μας ερωτηθεί αν του γουστάρει ή όχι, υπάρχει γιατί έτσι, κινείται και λειτουργεί όπως τού καπνίσει, αρρωστιάρικα και λαϊφστιλίστικα.
Μα για ποιόν λόγο και πώς στο καλό το καταφέρνει, θα αναρωτηθεί κάποιος.
Για τον λόγο που σού έχει βάλει στην γκλάβα ένα τσουβάλι ενοχές, φόβο και ό,τι μαλακία μπορεί να φανταστείτε.

Κάποιος άλλος εύστοχα θα αναρωτηθεί και ευλόγως "τάχουμε φάει στην μάπα αυτά, άντε ρε και συμφωνούμε, ΟΚ, τι μπορεί να γίνει, τι να κάνουμε ρε παλικάρι"..?
Όχι πολλά, φτάνει να το καταλάβουμε, να προσπαθούμε να είμαστε ελάχιστα συνεπείς με την ουσία των πραγμάτων και όχι με τις προβολές τους, να ιεραρχούμε τα ζητούμενά μας για να κατακτήσουμε την προσωπική μας ευτυχία κατά ένα απειροελάχιστο κομμάτι πιο πολύ.
Δηλαδή να ζητάμε τα πραγματικά και ουσιαστικά πολλά και όχι σκόρπια κομμάτια που μας βολεύουν στον μικρόκοσμό μας (που τελικά εξυπηρετούν το "σύστημα", όχι εμάς), δηλαδή την συνεχή ενίσχυση του είναι μας στο κλείσιμο της "ψαλίδας" της απόστασης του εαυτού μας από τους "άλλους".
Διότι οι "άλλοι" είμαστε εμείς σε τελική ανάλυση.
Το πιο δυσεπίλυτο πρόβλημα είναι η πάρτη μας, όχι οι άλλοι.
Τα "έξω" προβλήματα λύνονται εύκολα, αρκεί να καταλάβουμε πως τα έξω προβλήματα δεν "πατάνε" επάνω μας, απλά είναι εκεί για να τα λύνουμε.
Και μας αρέσει να τα λύνουμε...

 

Το έκλεισες το νήμα, μετά απο αυτό τι να πει κανείς!!!
Και γι αυτούς που λένε πως δεν σε καταλαβαίνουν........πιο νιανιά πεθαίνεις    

 

Μπααα..!
Ως νήμα, αλλά και όπως κάθε θέμα, δεν "κλείνει" με μια "παρόλα" κι ας είναι ό,τι παρόλα είναι...
Μπορεί ως "παρόλα" να ευσταθεί και με απ' όλα, αλλά δεν παύει να είναι μια απειροελάχιστη συμβολή στο ζητούμενο.
Καλό είναι να υπάρχει από την μιά, αλλά άνθρωπες είμεθα (μηδέ του γράφοντος εξαιρουμένου -ψήγμα καβαλοκαλαμίασης, να τα λέμε αυτά), μη περιμένουμε πράματα και θάματα...
Είναι εξαιρετικά επίπονο για όλους μας η διάκριση του γενικού από το μέρος, του μέσα από το έξω, του τώρα από το μετά, του "σκέψου παγκόσμια, δράσε τοπικά", που λέει κι κι ο F. Capra, τι είναι το "παγκόσμιο" και το τι είναι "τοπικό"..!
Λέγεται και συλλογική, εθελούσια, ασυνείδητη στραβομάρα, που μας δέρνει όλους μας και όσο νάναι έχει τον δικό της ρυθμό, δηλαδή τον δικό μας ρυθμό.
Χρειάζεται το τέμπο να είναι καλοχωνεμένο, γιατί, όσο νάναι, το κρεσέντο κουράζει, θέλει τον τρόπο του να μην κουράζεσαι.
Ο τρόπος είναι να γουστάρεις...