La diritta via era smarrita

Ο θάνατος ξεκινάει μόλις πάψουμε να αναζητούμε το απόλυτο.

Enter μία ώριμη γυναίκα, απροσδιορίστου ηλικίας, που ο χρόνος την άγγιξε απαλύνοντας, όχι ξεθωριάζοντας, τις σκληρές πτυχές του προσώπου της. Το ίδιο και το σώμα της: το δέρμα λευκό, απαλό, με ελάχιστο χνούδι στους μηρούς. Μόνο οι πατούσες σκληραίνουν και αντιστέκονται στις συχνές περιποιήσεις στα χέρια του πιστού της πεντικιουρίστα. Επί μία εικοσαετία χαϊδεύει τα πόδια της. Κάθε μήνα, τους δίνει την μωρουδίσια υφή που τους πρέπει. Και κάθε μήνα, η γυναίκα επιστρέφει, ακούραστη στη μάχη της ενάντια στο χρόνο. Θα είσαι απαλή. Μείνε απαλή. Γίνε απαλή, όπου δεν είσαι.

Τα σκηνικά της ζωής της είναι πάντα ιδιαίτερα. Από την πιο απόμακρη παραλία με την πιο χρυσή άμμο και την πιο γαλάζια θάλασσα, μέχρι το τεράστιο σαλόνι στο πατρικό της σπίτι. Ένας χρυσός καθρέφτης του 1900 πάνω από το τζάκι γίνεται μάρτυρας των πιο απίθανων γεγονότων. Χυδαία αγκαλιάσματα από άντρες που μάζεψε στο δρόμο, από αγνώστους. Τρυφερά σαπφικά φιλιά με φίλες που της αφοσιώνονται σαν σκυλιά. Μαστιγώματα σε γυμνά ιδρωμένα κορμιά. Τα ούρα της κυλούν στα δρύινα πατώματα. Πέφτει κάτω στα τέσσερα και τα γλείφει, αποτίοντας φόρο τιμής στη διαστροφικότητα. Μια ακόμη μάταιη αναζήτηση του απόλυτου. Δεν το βάζει κάτω. Θα πάμε πιο πέρα, έχει και πιο πέρα.

Αυτή τη φορά το δωμάτιο είναι ντυμένο με βαριές μπορντώ κουρτίνες. Ένα πολυτελές μπαρόκ σαλόνι με Αραβικά στοιχεία. Παχιά χαλιά καλύπτουν το πάτωμα, απ’ άκρη σ’ άκρη. Οι τοίχοι είναι καλυμμένοι με μία ταπετσαρία με χρυσοκόκκινα σχέδια. Ένας κόκκινος βελούδινος καναπές με χρυσά μαξιλάρια και κόκκινα φουντάκια. Στην μέση του δωματίου δεσπόζει ένα τεράστιο κρεβάτι με χρυσό ουρανό και φωτισμό στην οροφή του. Είναι πάνω σε βάθρο, σαν βωμός ιεροτελεστιών. Τέσσερις μαύροι στύλοι γύρω από το κρεβάτι υψώνονται προς το ταβάνι, χωρίς να το ακουμπούν.

  

Απέναντι από το κρεβάτι, μία μαύρη πόρτα οδηγεί στο μπάνιο. Κόκκινα και μαύρα πλακάκια στον τοίχο δίνουν μία αίσθηση εξεζητημένης πολυτέλειας. Enter λοιπόν. Σου αρέσει;

Όχι περισσότερο ή λιγότερο από άλλα σκηνικά. Δεν είναι περισσότερο ή λιγότερο κακόγουστο από τα θλιβερά γεγονότα μιας πραγματικότητας που συντρίβεται ξανά και ξανά, λαχανιάζοντας μια οργιά πίσω από...από τί; Πού θέλεις να πας; Πού θα βρεις τη γαλήνη; Ποιο είναι το δικό σου ανέφικτο;

Enter ο άντρας. Το πιο υπέροχο αρσενικό. Δεν έχει ξαναδεί πιο όμορφο άντρα στη ζωή της. Εάν γινόταν πάλι κατακλυσμός και έπρεπε να σωθεί ένας άντρας για να δημιουργήσει ξανά τον κόσμο, θα έπρεπε να είναι αυτός. Όχι μαζί της όμως. Ίσως η κόρη της να ήταν το τέλειο θηλυκό. Ομορφιά, μαζί με αθωότητα και καλοσύνη. Η ίδια δεν έχει καμία αθωότητα, καμία καλοσύνη. Χάθηκαν πολύ παλιά αυτά, πολύ παλιά. Κάτι έγινε, κάτι, δεν ωφελεί να το θυμόμαστε.

Γιατί δεν της φτάνει αυτό το δωμάτιο κι αυτός ο άντρας; Από τί όνειρα είναι φτιαγμένη η αγωνία που την ξυπνάει τις νύχτες; Τί θέλεις Δώρα; Ω, τίποτα. Ίσως ένα μικρό άσπρο γατάκι...

Ο άντρας της δένει τους καρπούς στους μαύρους στύλους του κρεβατιού με ένα σκοινί. Την φιμώνει με μία λαστιχένια μπάρα, που κουμπώνει με ένα λουράκι πίσω από το κεφάλι της. Στέκεται ολόγυμνη, με τα χέρια ανοιχτά. Βλέπει τον κορμό της μέσα στον καθρέφτη με την μαύρη κορνίζα, στον απέναντι τοίχο. Φαίνονται τα στήθη, η κοιλιά και τα χέρια, αλλά όχι το πρόσωπό της. Θαυμάζει τη φθορά της κοιλιάς της. Τρεις γέννες έχουν αφήσει τα βαριά σημάδια τους. Ο άντρας δεν δείχνει να νοιάζεται. Υψώνει το καλώδιο.

Πρέπει να λέει συγνώμη σε κάθε χτύπημα, αλλά δεν λέει τίποτα γιατί δεν μπορεί να μιλήσει μ’ αυτό το πράγμα στο στόμα, φοβάται ότι θα ακούγεται σαν χαζή. Κι έτσι μόνο μουγκρίζει. Τα γόνατά της αρχίζουν να λυγίζουν όλο και περισσότερο σε κάθε χτύπημα. Κρατιέται όρθια από τα σχοινιά που της δένουν τα χέρια. Όταν η πλάτη της γεμίζει ανάγλυφες ουλές από τις βουρδουλιές και ο πόνος γίνεται αβάστακτος, καταφέρνει επιτέλους να μουρμουρίσει ένα μπερδεμένο συγνώμη μέσα από το φίμωτρο. Είναι παράξενο, αλλά δεν νιώθει καθόλου γελοία. Οι κρυφές της σκέψεις σαρκώνονται μέσα στο κόκκινο δωμάτιο, σαν ατμός πάνω σε καθρέφτη.

Πέντε τελευταία χτυπήματα. O άντρας της ζητάει να μη βγάλει άχνα. Το καλώδιο σφυρίζει στον αέρα, μετά σκίζει την πλάτη της. Kαταπίνει την κραυγή που αναδύεται από τα σωθικά της. Ξανά και ξανά. Κομμάτιασέ με αγάπη μου, πριν κομματιάσω τον εαυτό μου. Αγάπη; Όχι, δεν είναι αγάπη αυτό. Είναι η απόγνωση που στάζει ανάμεσα στους μηρούς της, σταγόνα σταγόνα. Το δωμάτιο μυρίζει απόγνωση και ιδρώτα.

 

Οι καρδιές τους ακούγονται να χτυπούν μέσα στο κόκκινο δωμάτιο. Tο σκίσιμο του καλωδίου στον αέρα, ο απόηχος πάνω στο δέρμα της, μετά τίποτα. Μόνο ανάσες. Όταν της δίνει και το πέμπτο χτύπημα, την λύνει. Της βγάζει το φίμωτρο, τα σάλια της κυλούν στο πάτωμα. Δεν κάνει καμία κίνηση να τα συγκρατήσει.

Κάτι εύθραυστο αναδεύεται μέσα της. Κοιτάζει γύρω της με στεγνά μάτια, ατάραχη. Είναι μια τελειωμένη ιστορία, χωρίς μυστικά. Τα βλέπει όλα μπροστά της, μέσα σ’ αυτό το σκληρό φως στο κόκκινο δωμάτιο. Ο αγαπημένος πατέρας που την κράτησε στην αγκαλιά του και της έδειχνε τον κόσμο. Η ευτυχισμένη παιδική ηλικία που πέρασε τόσο γρήγορα πάνω στο κίτρινο ποδήλατο. Μετά η παρακμή. H γνώση ότι δεν υπάρχει καλό ή κακό. Η αδιαφορία της θάλασσας. Πηγαίνει κι έρχεται, ανελέητα, χωρίς σκοπό.

Είχε ένα μικρό άσπρο γατάκι κάποτε, το αγαπούσε πολύ. Πέθανε μέσα στα χέρια της, με δυο τελευταίες αγωνιώδεις ανάσες. Αντίο, του φώναζε, αντίο.

Η ζωή είναι φτιαγμένη από αποχαιρετισμούς.

Exeunt omnes.

 

Απάντηση: La diritta via era smarrita

Πέσιμο αυλαίας.

Ακρωτηριασμένα χέρια χειροκροτούν και ο μαριονετίστας του κουκλοθεάτρου που λέγεται ύπαρξη υποκλίνεται αυτάρεσκα στον εαυτό του.

Μία ακόμα σύντομη λάμψη φώτισε για λίγο τη νύχτα και μετά σβήστηκε και χάθηκε και συνετρίβη στα σκοτάδια της αιωνιότητας.

 

Απάντηση: La diritta via era smarrita

λες και το έκαψες και δε θα το ξαναχτίσεις αυτό το σπίτι .