Let's do the talking - κυριολεκτικά

Συμφωνώ σε κάποια από αυτά που είπες, διαφωνώ σε κάποια άλλα ( κάτι είναι κι αυτό χαχαχα )...Εγώ αν είχα επιλογή No Status εδώ μέσα, εκείνη θα διάλεγα...Επέλεξα να μου βάλω την "κυριότερη" ετικέτα/πλευρά μου...
Σίγουρα επιθυμία για έλεγχο/ανασφάλεια/φόβος για όπως το βλέπεις εσύ και μέχρι πριν λίγο καιρό κι εγώ φίλε μου...
Αλλά, έλα που υπάρχουν και άνθρωποι που στα κουτάκια τους νιώθουν ελεύθεροι, όσο οξύμωρο και αν σου φαίνεται...και δίνουν το μέγιστο του δυναμικού τους μόνο υπό συνθήκες "περιορισμού" ( γιατί όχι? Και εθελούσιου )...
Όσον αφορά τα Κ, τα Μ, τα Υ και τα Σ...για εμένα είναι τα θεμέλια ενός χαρακτήρα...οι υπόλοιπες προτιμήσεις/διαστροφές/παρεκκλίσεις ( από την στιγμή που το φόρουμ πραγματεύεται θέματα σεξουαλικού περιεχομένου, μένω σε εκείνα ) τα υπόλοιπα δωμάτια του "σπιτιού" εμείς...

Το λοιπόν, υπάρχουν άνθρωποι που θες από φόβο...από ευκολία...επειδή τα βιώματα τους...τα ερεθίσματα που δέχθηκαν στα χρόνια δεν τα "βοήθησαν/έσπρωξαν" να αναπτύξουν την αίσθηση της πολυπλοκότητας...δεν την νοούν ούτε για τους άλλους...
Χαζό προσωπικό παράδειγμα μιας πρώην μου στο εξωτερικό...2006...(Την μνημονεύω συχνά γιατί ήταν το πρώτο άτομο που γνώρισα με τόσο "μπερδεμένη" ψυχοσύνθεση και μου έδωσε να καταλάβω τη διαφορά μεταξύ του να είναι κάποιος "δύσκολος" και απλά "προβληματικός"...Σαν τύπος είμαι των άκρων...από την μια εντελώς ενστικτώδης και παθιασμένος...Από την άλλη ελεεινά αναλυτικός και λογικός )...Το λοιπόν, εκείνη καταλάβαινε μόνο τη μια "διάσταση"...Και εκείνη λάθος...Θυμάμαι ένα βράδυ καθόμουν μπροστά στο παράθυρο...Πίπα στο ένα χέρι, κινητό στο άλλο..Το βλέμμα χαμένο να κοιτάει τα χελιδόνια και εκείνη την γραμμή που αφήνει ο ήλιος ενώ δύει στον ορίζοντα..Οι εκφράσεις του προσώπου μου είχαν "σκληρύνει"...΄Μου έρχεται έμπνευση...Πάντα σιωπηλός αρχίζω να γράφω στο κινητό...Για 20 λεπτά έγραφα...Σε κάποια φάση με πλησιάζει...με σκουντάει...Σηκώνω τα μάτια από το κινητό και της λέω μονάχα "όχι τώρα"...Μένει στα πέριξ...Εγώ "χαμένος"..τελειώνω να γράφω και ξανακοιτάω έξω από το παράθυρο...


Την επόμενη μέρα ενώ παίρναμε το πρωινό μας τι μου είπε? ( Πριν το σκηνικό με το παράθυρο κτλ κτλ ήταν δυο ώρες που ήμουν μέσα στα χαμόγελα και έκανα τρελή πλάκα μαζί της )....Μου αρέσει όταν είσαι βλοσυρός...( Μελαγχολικός ήμουν...ούτε αυτό το είχε καταλάβει )...Και να σου πω την αλήθεια μου ( εκείνη να μου έλεγε την αλήθεια της ), χθες είδα 13 διαφορετικά άτομα ( μιλώντας για μένα ) και δεν ξέρω ποιος είσαι τελικά...

Ergo? Για εκείνη έπρεπε να ήμουν μονίμως 1 πλευρά για να με "καταλάβει"....Δυστυχώς η ευτυχώς φίλε μου...Εγώ πλέον κατάλαβα ότι δεν μπορώ να περιμένω από τους άλλους ούτε να σκέφτονται με τον τρόπο τον δικό μου...ούτε να δρουν η αντιδρούν με τον τρόπο τον δικό μου...Ακόμα και άτομα που θα είχαν μαζί μου παρεμφερή ερεθίσματα η βιώματα...Και για να γράψουμε και κάτι για Κ και για Υ...η Συγκεκριμένη γυναίκα ήταν μια από τις πολλές που σαν χαρακτήρας ήταν Υ...που το Υ το "χρησιμοποιούσε" όταν τη βόλευε...και όταν της "γύριζαν" προσπαθούσε να γίνει Κ...Και τουλάχιστον μαζί μου όταν το έκανε "έσπαγε τα μούτρα" της...Γιατί απλά δεν το "είχε"...Δεν είναι κακό να γνωρίζουμε ποιοι είμαστε, το κάθε άλλο..Αλλά για να φτάσεις στην αυτογνωσία...θέλει "σκάψιμο", ζόρι, σφαλιάρες, μοναξιά απίθανη...Θέλει να δοκιμάσεις τα όρια σου σε καταστάσεις δύσκολες...Και στο κάτω κάτω της γραφής..Στην "τροφική αλυσίδα" όλοι έχουμε θέση, όλοι είμαστε απαραίτητοι και επίσης όλοι είμαστε αναλώσιμοι...Εμένα πάντως μου αρέσουν οι πολύπλοκοι και οι "δύσκολοι" άνθρωποι...εκείνοι με διάφορα "χρώματα βαμμένοι"...Φαίνεται ότι είμαι τρελά "διεστραμμένος" χαχαχα...

Τέσπα...κατ' εμε όλοι οι άνθρωποι είμαστε σαν τους μπουφέδες...κάποιος έχει περισσότερα πιάτα...άλλος λιγότερα...Το θέμα είναι επιλογής...πόσα πιάτα θα σου άρεσε να δοκιμάσεις...η πόσα θα άντεχες να "κουβαλήσεις στα χέρια"...Γιατί απλούστατα ( σε αντίθεση με τον μπουφέ που διαλέγεις τι θέλεις να πάρεις ) και πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη...άπαξ και έναν μπουφέ/άνθρωπο επιλέξεις να τον προσεγγίσεις...να τον βάλεις στη ζωή σου για πολύ η λίγο χρόνο ( αυτό το βλέπεις στην πορεία )...να "γευθείς από το τραπέζι του"...η τα δοκιμάζεις όλα, ακόμη και τις "άσχημες" για σένα "γεύσεις" του η δεν δοκιμάζεις τίποτε...Εγώ έτσι κάνω με εκείνους τους ελάχιστους που ήθελα και θέλω στη ζωή μου...και έτσι "προσφέρομαι"...η όλα η τίποτα...Και τα "θετικά" και τα "αρνητικά"...

Υ.Γ. Μετά μην ξεχνάμε ότι σε πλαίσιο ΒουΔουΣουΜου μιλάμε...και Discipline χωρίς κανόνες η "κουτάκια" δεν νοείται...Τώρα όπως υπάρχουν Master Χλιμίτζουρες...Υπάρχουν και Dom Ντολμ(άδες)...Υπάρχουν και Υποτακτικοί γκρινιάρηδες και μυγιάγγιχτοι...Υπάρχουν και πολλές άλλες αρνητικές εκδοχές όλων των Status...Όπως και πολλές άλλες θετικές...Μετά κάποια για μένα μπορεί να ήταν καλή, για κάποιον άλλο όχι και για κάποια εγώ να ήμουν καλός και για κάποια άλλη όχι...Αρκετά πράγματα όσο και να ακούγεται τετριμμένο είναι υποκειμενικά...Το αν κάποιος/α είναι θετική εκδοχή η απλή απομίμηση θα το κρίνει εκείνος/η που θα σχετιστεί με εκείνον/η...Είμαστε όλοι ότι δηλώσουμε...παντού...και αν είμαστε η πόσο καλοί είμαστε...αυτό το γνωρίζουν μόνο εκείνοι που μαζί μας είχαν να κάνουν...Στο ΒουΔουΣουΜου...στην δουλειά μας...στις φιλίες μας και πάει λέγοντας...

 

Συμφωνώ πως κάποιοι λειτουργούν μέσα σε πλαίσια, ακόμα και σε κλουβιά. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία. Μας μαθαίνουν από μωρά να αναθέτουμε σε άλλους την ευθύνη της ύπαρξής μας. Στους γονείς, στους δασκάλους, στο κράτος, στην κοινωνία. Είναι εύκολο να λες "δε φταίω εγώ", "δε με καταλαβαίνει κανείς". Γιατί τότε δε μπορείς να κάνεις κάτι γι αυτό, οπότε βολεύεσαι σε μιά ήπια και υποφερτή μιζέρια που τη βαφτίζεις "τρόπο έκφρασης".

Η αναζήτηση της ερωτικής ταυτότητας, ο πειραματισμός, η ανάγκη για απόκτηση εμπειριών στο παιχνίδι του σχετίζεσθαι με τους άλλους είναι ένα υγιές κομμάτι της ζωής. Αυτό που δυσκολεύομαι να κατανοήσω είναι τα δύο άκρα: Το ένα που δηλώνει την αγωνία μου να αυτοπροσδιοριστώ ντε και καλά για να νιώσω τάξη και ασφάλεια και το άλλο που δηλώνει τη φρενίτιδα του "όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω" σε ένα αγχωτικό κυνήγι εμπειριών χωρίς όρια, για να "προλάβω" να ζήσω. Στην πρώτη περίπτωση αυτοεγκλωβίζομαι στο μικρόκοσμό μου ενώ η ζωή μου χτυπά την πόρτα, στη δεύτερη ενώ δίνω την εικόνα του πολύπειρου, δεν αφήνω τη ζωή να κατασταλάξει μέσα μου τη βαθύτερη ουσία της, γιατί δεν αφήνομαι να βιώσω τη σιωπή...

 

Το άκρο του "κουτιού" θες από τύχη, θες λόγω χαρακτήρα δεν το έζησα ποτέ...και ούτε σκοπεύω...Το άκρο του "όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω" ( δεν εννοώ σεξουαλικές παρτενέρ...γιατί αν και υπήρξαν επαναλαμβανόμενες περίοδοι, που αλήθεια "έσφαζα" αρκετά...και πρέπει να πω ότι συνέπεφταν πάντα με σημεία της ζωής μου που τα είχα γράψει όλα παντελώς στα καρύδια μου - φαίνεται ότι αυτό τραβάει τις γυναίκες ελεεινά - ) το έχω ζήσει...κάποτε σαν φρενίτιδα για ζωή όπως λες, άλλοτε από ανία...Αλλά ποτέ για να το παίξω πολύπειρος σε καμία η κανένα...Οι σεξουαλικές μου εμπειρίες και τους άλλους δεν θα μπορούσαν να ενδιαφέρουν και τίποτα δεν θα προσφέρουν ποτέ σε κανένα άλλο κομμάτι της ζωής μου..."Σπαταλήθηκα" ( πλέον ακόμα και όταν το κάνω, το κάνω εν γνώση μου ), "γνώρισα" νέα πράγματα, "γεύτηκα" ηδονή, ίσως συναίσθημα κάποιες ελάχιστες φορές..."Μάζεψα" πράγματα, αλλά δεν τα βλέπω σαν εμπειρίες μα σαν ευχάριστα διαλείμματα...

Αυτά που αλήθεια με "πλούτισαν", δεν είχαν τίποτε να κάνουν με το σεξ καθ' αυτό. Σίγουρα το να είσαι χορτάτος σεξουαλικά και αισθηματικά βοηθάει ( και δεν χρειάζεται να "τρως" διαρκώς )...Ας πούμε ότι στη ζωή μου..και την "κοιλιά" μου την γέμισα...και την "καρδιά" μου την γέμισα και τον Διαμαντή δεν το άφησα πεινασμένο...πάντα όσο ήθελα και όσο μπορούσα...Από αυτή την άποψη μπορώ πλέον άνετα να μείνω μόνος μου στα σημεία που η ύπαρξη μιας παρτενέρ δεν θα μου έδινε τίποτε ( όπως αυτή μου η περίοδος )...και αν μη τι άλλο δεν έχω λόγο να βιαστώ η να "συμβιβαστώ" με άτομα η καταστάσεις που θα ήξερα ότι δεν θα μπορούσαν να μου προσφέρουν εκείνα που θα "χρειαζόμουν", για να ξαναμπώ στη διαδικασία να ασχοληθώ με κάποια...Και σίγουρα σε αυτό βοήθησε η εμπειρία και η πρότερη "φρενίτιδα" μου...Γιατί αν δεν "τρέξεις", δεν γνωρίζεις ούτε και το "φρένο"...

Μην ξεχνάμε όμως ένα πράγμα...Ο καθένας μας έχει τα θέλω του και τα γούστα του και όχι μόνο στο σεξ...Για μένα ζωή είναι και να καθίσω σε ένα βράχο απομονωμένος ( όπως κάνω τώρα, αν εξαιρέσεις αυτή την επιδρομή μου εδώ ) και να αγναντεύω τη θάλασσα...με τις ώρες...Να σκέφτομαι...να γράφω...να κολυμπάω μόνος...Να ξανακάθομαι στο βράχο...να καπνίζω και ξανά σκέψεις...Κάτι παίρνω...Για κάποιον άλλο είναι μαλακία...Ο καθένας κατασταλάζει με τους δικούς του χρόνους και ακολουθώντας τις δικές του ατραπούς...Δυο πράγματα είναι όμοια για όλους...Ότι βγαίνουμε από την κοιλιά της μητέρας μας και ότι όλοι μας πεθαίνουμε...Όλα τα άλλα είναι διαφορετικά για όλους μας...Και έτσι πρέπει να είναι...Εγώ έχω πάψει πλέον να θεωρώ παράλογες, σκέψεις η συμπεριφορές που δεν κατανοώ...Φτάνει να μην με βλάπτουν, εκεί απλά "βαράω"...Τις θεωρώ απλώς διαφορετικές λογικές από την δική μου...Κάποιες με ιντριγκάρουν και ασχολούμαι μαζί τους...άλλες με αφήνουν παγερά αδιάφορο...

Το θέμα το σημαντικό είναι να μην ενδιαφέρεσαι καθόλου για το τι εικόνα πιστεύεις ότι έχουν οι άλλοι για σένα...Αλλά να σε νοιάζει μονάχα για την ουσία που εσύ θα ήθελες να έχεις για τον εαυτό σου...Εγώ ζω για μένα...Αν τύχει στο δρόμο μου να βρω ανθρώπους που τα βρίσκουμε κάπου...που την "εικόνα" μου δεν την θεωρούν αποκρουστική...που έχουν κάτι να μου δώσουν, καλώς...Αλλά τα "γαλόνια", τα "μετάλλια", τους "τίτλους" και τις προσφωνήσεις...τα γράφω όλα στα καρύδια μου...Γιατί μπορεί να μην κατασταλάξω ποτέ μου...αλλά κατάλαβα ότι θέλω να ζήσω και πλέον δεν αναλώνομαι με ανούσια πράγματα...Όπως τι προσωπείο θα πλασάρω στους άλλους...Ας πιστεύουν για μένα ότι θέλουν...Και ας κάνω κι εγώ με τους άλλους το ίδιο...Λίγοι είναι εκείνοι που μετράνε...κάποιοι ελάχιστοι φίλοι...κάποιοι ελάχιστοι συγγενείς...ίσως μια σύντροφος...Όλοι οι άλλοι για όπως τα βλέπω εγώ τα πράγματα...απλούστατα βουή...

 

Μπορείς να δοκιμάσεις self torture