Let's talk about Fight Club

Όλα άρχισαν όταν τον είδα μπροστά μου. Γιατί αν δεν τον δεις μπροστά σου, δεν θα καταλάβεις. Έχεις ακούσει για την ασχήμια του, αλλά μόνο όταν έχεις την ευκαιρία να δεις από κοντά το πρόσωπό του αντιλαμβάνεσαι πλήρως περί τίνος πρόκειται… και το τι είναι ικανός να κάνει…

Ήρθε, λοιπόν, στο σπίτι μας… Την έπιασε, την πέταξε κάτω και άρχισε να την διαλύει. Το πιο φρικτό είναι πως το μόνο που μπορούμε να κάνουμε οι υπόλοιποι είναι να κοιτάμε. Δεν λέμε καν το όνομά του. Κι αν χρειαστεί να το γράψουμε, είναι πάντα με την κωδική του ονομασία.

Ca Lung

«Ένα old holborn κίτρινο, drum χαρτάκια και swan φιλτράκια»… δεν θα την ξανα-ξεστομίσω ποτέ αυτή τη φράση.

Κομμένο, λοιπόν, το τσιγάρο… αλκοόλ δεν «το είχα» ποτέ ιδιαίτερα… drugs –δε σφάξανε! Ούτε καν κατάθλιψη δεν μπορώ να πάθω –την έχω ξεπεράσει από παλιά και είναι κάτι σαν «been there, done that…» Μόνη διέξοδος πλέον το σεξ. Πάντα ήταν συχνό, γεμάτο, χορταστικό, τέλειο. Τώρα, όμως, επωμίζεται και άλλα βάρη. Αν είναι να αποτελέσει τη μόνη διέξοδο, θα πρέπει να γίνει πολύ πιο έντονο… να γίνει τρενάκι συναισθημάτων, να περιέχει ακραίες και αντικρουόμενες καταστάσεις και αισθήματα που θα εναλλάσσονται συνεχώς: φόβος/ασφάλεια, πόνος/ηδονή, ένταση/ηρεμία, σκληρότητα/τρυφερότητα, αγάπη/μίσος… θα πρέπει να τα έχει ΟΛΑ!

Άρχισε να φουσκώνει μέσα μου. Όλο και συχνότερα τρύπωνε μέσα σε κάποιο καρέ της καθημερινότητας… σιγά σιγά έγινε εμμονή. Άρχισε να γίνεται η νοερή διέξοδος σε κάθε δυσάρεστη ή βαρετή στιγμή της ημέρας: Περιμένοντας σε κάποια ουρά, οδηγώντας, μαγειρεύοντας…

Αποκορύφωμα ήταν το καθημερινό επισκεπτήριο. Πόσο οδυνηρό! Να βλέπεις ένα πρόσωπο που αγαπάς… ... ... ...(τες πα, ας μη σας πω). Πόνος και στεναχώρια… Και για γαρνιτούρα πολλά άλλα «ωραία»: Η μυρωδιά της αρρώστιας… γέροι που πλαταγίζουν τη γλώσσα τους και ακούγονται τα σάλια τους… συζητήσεις για ούρα, αέρια και εντερικές δυσλειτουργίες… ξεραμένα φαγητά, ξεραμένα χείλη… ανούσιες συζητήσεις με τις αποκλειστικές… ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΙ ΤΑΞΗ ΠΑΝΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ!

Με τον καιρό, για να ανταπεξέλθω, καθ’ όλη τη διάρκεια που ήμουν εκεί, άρχισα συνειδητά και ηθελημένα να παίζω το έργο στο μυαλό μου σαν ταινία. Και ενώ στο μάτι του τρίτου παρατηρητή μπορεί να φαινόμουν πλήρως απορροφημένη σε μια ζωηρή συζήτηση περί θαυματουργικών βοτάνων και θεωριών συνωμοσίας για την πλεκτάνη των φαρμακευτικών εταιριών, στο μυαλό μου ήμουν γυμνή, δεμένη όρθια απ’ το ταβάνι, και έτρωγα αλύπητα το ξύλο της αρκούδας. Αποτέλεσμα: Ενώ πρώτα έφευγα από εκεί κουρέλι και έμπαινα με κλάματα στο αμάξι.... τώρα στάνταρ έφευγα καυλωμένη…

Να μη σας τα πολυλογώ… Εννοείται ότι είχαμε κάνει rough… και ξυλιές, και αγριάδα, και rape fantasy… Είχα φάει και με μαστίγιο αρκετές… αλλά τώρα θα ήταν διαφορετικά. Του είπα ακριβώς τι θέλω να κάνει. Όλη μέρα ανταλλάσσαμε μηνύματα στο viber και είχα γίνει ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Το ίδιο κι εκείνος. Ταυτόχρονα όλη την ημέρα έκανα coaching στον εαυτό μου μέσα στο μυαλό μου: «μπορείς», «θα αντέξεις απόψε», «μην κάνεις πίσω».

Όταν επιτέλους ήρθε η ώρα, με πήρε απαλά και με οδήγησε στη θέση που είχε προκαθορίσει. Με ξέντυσε αργά και μου έδεσε τελετουργικά ένα ένα τα χέρια, να κρέμονται από ψηλά. Όπως ήμουν όρθια, στάθηκε από πίσω μου. Καιγόμουν απ’ την προσμονή… Έπεσε το πρώτο ήπιο χτύπημα στον κώλο. Ήταν το μαστίγιο με τις ουρές. Τέλεια αρχή, σκέφτηκα, καθώς δεν πονάει τόσο. Συνέχισε τα χτυπήματα αυξάνοντας την ένταση. «Τελικά δεν είναι και τόσο δύσκολο», σκεφτόμουν… «μια χαρά τα πάω»… Άρχισε να ανεβαίνει στην πλάτη. Εκεί άρχισαν τα σκούρα για μένα. Άρχισε να τσούζει πολύ, και σε πολλά σημεία ταυτόχρονα… Πάνω, όμως, που πήγαινε να γίνει ανυπόφορο, σταματούσε και έκανε διάλειμμα… Ήξερε ακριβώς πότε… με φιλούσε, με χάιδευε παντού… ύστερα πάλι, έπιανε τις ρώγες μου και τις έσφιγγε με όλη του τη δύναμη… ο πόνος ήταν φοβερός, αλλά έλεγα «άντεξέ το, μη μιλάς», δεν ήθελα με τίποτα να το σταματήσω και μετά να σκέφτομαι ότι θα μπορούσα κι άλλο… Μετά ξανα-άρχιζε το μαστίγωμα.

Άφησε το μαστίγιο με τις ουρές και έπιασε της ιππασίας. Το τίναξε μια φορά στον αέρα και ακούστηκε ο γνωστός θεσπέσιος ήχος. Μετά το άρχισε πάνω μου. Και κάπου εκεί άρχισα να το ελέγχω. Και να το χρησιμοποιώ: Μόλις ο πόνος έπιανε υψηλά επίπεδα, έφερνα συνειδητά στο μυαλό μου όλα εκείνα που με στεναχωρούν και με πονούν –μικρά και μεγάλα. Και με κάθε χτύπημα διαλυόταν και γινόταν χίλια κομμάτια σε μια εκκωφαντική έκρηξη: Το πρήξιμο στη δουλειά –ΜΠΟΥΜ! Η αποδοκιμασία στη ματιά της –ΜΠΟΥΜ! Νεκρά παιδάκια στο Αιγαίο –ΜΠΟΥΜ! Η σκιά του πατέρα μου –ΜΠΟΥΜ! Ο ΣΥΡΙΖΑ –ΜΠΟΥΜ! Η μαλάκω η συνυφάδα μου –ΜΠΟΥΜ! Η αρρώστια της –ΜΠΟΥΜ! Δεν είμαι αρκετά καλή –ΜΠΟΥΜ! Θα γεράσω/θα πεθάνω –ΜΠΟΥΜ!

ΗΤΑΝ ΤΕΛΕΙΟ! Το ίδιο κι εκείνος. Έκανε ακριβώς αυτό που του ζήτησα, με επαγγελματισμό. Δεν μιλούσε, δεν ρωτούσε. Απλώς έκανε. «Το χρειάζομαι», του είχα πει. Και απλά το έκανε, για μένα, επειδή με αγαπάει…

(εννοείται ότι είχε κατά-καυλώσει)

Όταν είδε ότι είχα φάει αρκετά, είπε να με φέρει στο όριό μου. Με γύρισε φάτσα και μου έριξε σφαλιάρα στο πρόσωπο. Ήξερε ότι εκεί κωλώνω. Δεύτερη πιο δυνατή. Στην τρίτη, ένιωσα το κεφάλι μου να τραντάζεται ολόκληρο. Αυτό ήταν. Ήταν αρκετό. Ψέλλισα το όνομά του. Ήταν το safeword.

Αμέσως με αγκάλιασε σφιχτά και με φίλησε τρυφερά. Μου έλυσε τα χέρια και με πήγε αγκαλιά στο κρεβάτι. Και τότε ήρθε το κλάμα. Η απελευθέρωση, η λύτρωση. Με κρατούσε σφιχτά αγκαλιά, με φιλούσε στον λαιμό και περίμενε όσο έβγαζα με λυγμούς όλα αυτά από μέσα μου.

Ακολούθησε αχαλίνωτο, ζωώδες σεξ. Παθιασμένα φιλιά, σφιχτές αγκαλιές, τράβηγμα μαλλιών… πότε άγριο, πότε τρυφερό, πότε γρήγορο, πότε αργό… Χύσαμε ανελέητα ο ένας τον άλλον ταυτόχρονα, εν μέσω κραυγών και υπόκωφων βογγητών…

«Σ’ ευχαριστώ»…

Την άλλη μέρα, κατάλαβα ακριβώς τι εννοούσε ο αφηγητής: «After Fight Club, everything else in your life gets the volume turned down. You can deal with anything». Χαμογέλασα. Και κάπου εκεί, κρυμμένος μέσα στα καρέ, ο Tyler Durden… περιμένει να συναντηθούμε ξανά.

 

Kαλό... Πολύ καλό...!

 

@Sad_Nicole εξαιρετικό!

 

@Sad_Nicole , είχα πολύ καιρό να διαβάσω κάτι τόσο απογυμνωμένο.
Εξαίσιο όσο έξι τόμοι περί ψυχανάλυσης.

 

Απλά τέλειο

 

Υπερθεματίζω ανυπερθέτως... 
Καλώς ήρθες! 

 

Very good , very good  

 

@Sad_Nicole οσο για την αρρωστεια, πριν 4 μηνες στην πορτα μας, καλη δυναμη.

 

ζωηρη φαντασια, ξεφευγεις απ την ανιαρη πραγματικοτητα.

 

Ενδιαφέρον, προσωπικά πιστεύω ότι το μαστιγωμα πρέπει να είναι αργό, εως βασανιστικά αργό, το δέρμα θέλει χρόνο να δώσει το μήνυμα στον εγγεφαλο.

 

Είμαστε νέοι στον χώρο θα μάθουμε σιγά σιγά