Life is.....

Πρώτη δημοτικού.
Οι σχολικές ποδιές έχουν καταργηθεί καιρό τώρα μα υπάρχουν και λίγοι που επιμένουν να στέλνουν τα παιδιά τους με αυτές στο σχολείο, σε πείσμα των καιρών. Έχουν τη χάρη τους όταν δεν επιβάλονται. Η δασκάλα μπαίνει στην τάξη. Αυστηρή, η εικόνα της δεν αφήνει πολλά περιθώρια. Το σχολείο που φανταζόμουν στο νηπιαγωγείο γκρεμίζεται μέσα μου από την πρώτη επαφή μαζί της. Ανασκουμπώνομαι. Άλλες συνθήκες. Ψάχνω τρόπους να λειτουργήσω σε συνθήκες που δεν φανταζόμουν.
Δεν πέρασαν πολλές εβδομάδες. Όταν τα επιπόλαια αγόρια της τάξης μας αφέθηκαν στην παιδικότητά τους. Έπεσε ξύλο εκείνη την ημέρα και γελούσαν, το χάρηκαν με την ψυχή τους. Το κουδούνι χτύπησε και βρεθήκαμε όλοι στα θρανία μας. Ο Δ έφτιαξε μπαλάκια από χαρτί και τα πετούσε παντού συνεχίζοντας τα πειράγματα σα να ήταν ακόμη στο διάλλειμα. Η δασκάλα το αντιλήφθηκε.
- Ποιος το έκανε αυτο;
Σιωπή....
- Ποιος το έκανε αυτό Κ;
Σιωπή....
-Ποιος το έκανε αυτό Σ;
Σιωπή....
Μάλιστα, μονολογεί. Κ, Δ, Σ, Π, Τ και Μ σηκωθείτε όρθιοι στον πίνακα μπροστά. Κάθε έναν σας που θα ρωτάω και δεν θα απαντάει θα απλώνει το χέρι και θα τρώει μια με τον χάρακα. Μετά αυτό θα συνεχιστεί με τους υπόλοιπους που κάθονται στα θρανία μέχρι να μου πείτε ποιος το έκανε.
Νόμιζα πως είχε απαγορευτεί αυτή η συμπεριφορά από εκπαιδευτικούς. Τι δυσάρεστη έκπληξη.
Ανασηκώνω τους ώμους και χαμογελάω. Έφτασε η σειρά μου.
- Λοιπόν Κ;
Σηκώνω δειλά το κεφάλι, με λίγο φόβο, με λίγο πείσμα, με λίγο θυμό...
- Δεν ξέρω κυρία. Αλλα και να ήξερα πάλι δεν θα σας έλεγα.
-Προτιμάς την ξυλιά;
- Όχι. Αλλά δεν είναι δική μου δουλειά να σας πω ποιος το έκανε. Είναι δική σας δουλειά να το έχετε προσέξει.
- Ξέρεις τι λες;
- Ξέρω κυρία. Αν πρέπει να χτυπήσετε το χέρι μου επειδή δεν ξέρω ποιος το έκανε, τότε θα πρέπει να χτυπήσετε και το δικό σας που δεν προσέξατε ποιος το έκανε.
- Βγες έξω. Στο γραφείο του διευθυντή γρήγορα και περίμενέ με εκεί.
Αυτό ήταν. Νομιζα πλέον πως θα κατουρηθώ από τον φόβο μου. Πιάνω το πόμολο της πόρτας την ανοίγω και κατευθύνομαι στο γραφείο. Χτυπάω δειλά.
- Περάστε.
- Μ'έστειλε η κυρία Τ.
- Κάθισε.
Κάθομαι σε μια καρέκλα. Τα πόδια μου τρέμουν. Ξύλο δεν έφαγα αλλά ποιος ξέρει τι θα πει στους δικούς μου τώρα. Δεν το γλυτώνω.
Η κυρία έρχεται, σκύβει και πιάνει το χέρι μου. Με κοιτάζει. Την κοιτάζω. Αγγίζει το μάγουλο μου, τρέμω.
- Το ξέρεις πως είσαι πολύ καλό παιδί;
Mε δουλεύει, δεν εξηγείται αλλιώς, παίζει μαζί μου. Την κοιτάζω χωρίς να μιλάω.
- Πάμε να πάρουμε τηλέφωνο τους γονείς σου.
Αυτό ήταν, το ήξερα. Ήρθε το τέλος μου.
Έρχεται στο σχολείο ο μπαμπάς. Αυτός βρήκε; Θέλω να πάω στην τουαλέτα. Θα κατουρηθώ από φόβο. Κλείνονται στο γραφείο και περιμένω από έξω.
Ο μπαμπάς βγαίνει. Μ'αγκαλιάζει.
Ωπα! Τι γίνεται εδώ.
- Καλός πατέρας δεν είμαι. Εσύ όμως είσαι η καλύτερη κόρη που θα μπορούσε. Και δεν σου έχω μάθει τίποτα.
Σιωπή. Τον κοιτάζω. Δε λέει περισσότερα.

Μεγαλώνω....

 

Πρόθεση να ανοίξετε κεφάλι δε βλέπω κι ανησυχώ  

 

Χαμογελάω σα χαζό...

Όχι, δεν μου έμεινε κουσούρι από προχθές  

 

Χα! Τους την έσκασε χωρίς να το ξέρει η ίδια καλά καλά ακόμα   

 

Τρίτη Δημοτικού
Μαζευόμαστε στην πυλωτή της πολυκατοικίας. Παίζουμε κούκλες. Η μια φέρνει ρούχα, η άλλη το κουκλόσπιτο, η άλλη barbie, η άλλη bibibo.
Στήνουμε τον εξοπλισμό. Τα θέλουμε όλα άψογα. Γδύνουμε τις κούκλες για να τις ντύσουμε όπως απαιτεί η περίσταση. Συγκρίνουμε τα σώματά τους.
Εμείς γιατί δεν έχουμε τα ίδια στήθη; Τσιμπιόμαστε μεταξύ μας. Γελάμε. Tις ντύνουμε. Ντύνουμε και τους αρσενικούς της παρέας.
Η Κ κοιτάζει τα γεννητικά του όργανα. Δεν είναι έτσι στην πραγματικότητα, μας λέει. Το ξέρω από ένα βίντεο που είδα τους γονείς μου να βλέπουν. Γελάμε.
Η παρέα μας είναι πολύ όμορφη. Κάθε μέρα ποδήλατο, τζαμί, κούκλες, κούνιες, μακρυά γαιδούρα, πασατέμπος στο χέρι και γέλια. Πολλά γέλια.
Τις μέρες που έβρεχε μαζευόμασταν στα σπίτια μας. Εκείνο το απόγευμα πήγαμε στο σπίτι της Ε. Της λέω να φέρει την βαλίτσα με τα ρούχα και τις κούκλες.
Αντί αυτού φέρνει ένα μικρό βαλιτσάκι με τα σύνεργα του γιατρού, ενθουσιασμένη. Είναι καινούριο μου λέει. Θέλεις να παίξουμε αυτό;
-Ποιος θα κάνει τον γιατρό; Ποιον θα εξετάζουμε;
Εμείς θα είμαστε οι γιατροί και θα εξετάζουμε τις κούκλες μας μου απαντάει.
Ξεκινάμε. Βαριέμαι. Δεν μου αρέσει αυτό το παιχνίδι. Τι εξετάζουμε ακριβώς; Με κοιτάζει.
Θέλεις να κάνει η μια τον γιατρό και η άλλη τον άρρωστο;
Κοιταζόμαστε πονηρά. Γελάμε.
Η Ε. θέλει να κάνει τον γιατρό. Κι εγώ το ίδιο. Υποχωρώ. Αφού είναι δικά σου τα σύνεργα γίνε εσύ.
Ξαπλώνω.
- Πονάω γιατρέ μου.
- Που πονάτε;
- Nα εδώ, έχω έναν πόνο στο στήθος.
- Για να δω.
Γελάμε.
- Ελάτε κυρία μου, πρέπει να δω το στήθος σας, μην ντρέπεστε.
Σηκώνω την μπλούζα μου. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Ντρέπομαι. Η φίλη μου χαζεύει τα στήθη μου. Έχουν μεγαλώσει οι ρογούλες σου μου λέει.
Σε λίγο καιρό θα έχουμε και εμείς πιο γυναικεία στήθη.
- Γιατρέ!!!!
Της φωνάζω.
- Τι θα γίνει εγώ έτσι θα μείνω;
Παίρνει το στηθοσκόπιο. Δεν ξέρει πως λέγεται. Το αποκαλεί ΄΄ακουστικά΄΄.
- Καθίστε να σας ακούσω.
- Παρακαλώ.
Το βάζει στα αυτιά της. Η άκρη του ακουμπάει το στήθος μου. Το μετακινεί. Ντρέπομαι. Νιώθω περίεργα. Μου ζητάει να πάρω βαθιές ανάσες.
Μια, δυο, τρεις. Το ένα της χέρι ακουμπάει το στήθος μου και το πιέζει.
- Τι κάνεις;
- α, συγγνώμη. Έτσι δεν πιάνουν τα μεγαλύτερα αγόρια τα κορίτσια;
Γελάμε.
- Ελα να γίνει εσύ γιατρός, εγώ δεν ξέρω τι να κάνω.
Αλλάζουμε θέσεις. Της ζητάω να ξαπλώσει και να σηκώσει την μπλούζα της. Το κάνει.
Φοράω το στηθοσκόπιο. Κάνω πως ακούω την καρδιά της. Βάζω και το αυτί μου επάνω. Μετά το χέρι μου στην πλάτη της. Της ζητάω να βήξει.
Έπειτα τοποθετώ το χέρι μου ανάμεσα στα στήθη της.
- Η καρδιά σου χτυπάει δυνατά.
- Το ξέρω.
- Περίμενε, ξέρω τι πρέπει να κάνω.
Πηγαίνω και ανοίγω το συρτάρι που έχει η γιαγιά της τις κλωστές που κεντάει. Παίρνω το κουτάκι με τις βελόνες.
- Τι θα κάνεις;
- Μη μιλάς. Θα δεις.
Παίρνω μια. Βάζω λίγο οινόπνευμα επάνω. Τσιμπάω τη ρόγα της. Τα στήθη, την κοιλιά της. Είναι ενέσεις για να ηρεμήσει η καρδιά σου.
Έχει γουρλώσει τα μάτια της. Το σώμα της είναι τεντωμένο. Με ρωτάει αν θα πονέσει. Της ζητάω αυστηρά να μη μιλάει. Παγώνει.
Της κάνω μικρές τσιμπηματιες με την άκρη της βελόνας. Σε κάποια σημεία αχνοφαίνεται αιματάκι. Εκστασιάζομαι. Την βλέπω έχει μείνει ακίνητη.
Δεν βγάζει άχνα. Δεν κινείται το στήθος της ακανόνιστα, είναι σα κοιμισμένη με τα μάτια ανοιχτά. Ενίοτε τα κλείνει. Μοιάζει να το απολαμβάνει.
Τρομάζω.
- Εντάξει. Είστε μια χαρά. Μάθατε όλοι κλαίγεστε τώρα, η καρδιά σας και η καρδιά σας.
Τινάζεται.
- Τι σας οφείλω γιατρέ;
- Tίποτα, τίποτα. Φύγετε.
Κοιταζόμαστε. Γελάμε.

Μεγαλώνω....

 

Καλά που παίζατε τους παθολόγους, γιατί αν παίζατε τους χειρουργούς ή τους ιατροδικαστές θα είχαμε θεματάκι

Το "50 ευρώ" είναι μεταγενέστερο;

50 ευρώ by Nickname posted 28 Φεβρουαρίου 2022 at 17:59

 

Life is a waterfall
we drink from the river
then we turn around
and put up our walls

 

Tετάρτη Δημοτικού
Ο μπαμπάς είναι πολύ θυμωμένος. Τα μάτια του είναι άγρια. Έγινε μια ζημιά στο σπίτι και ρωτάει ποιος την έκανε.
Και τα δυο παιδιά του είπαν όχι εγώ. Ξαναρωτάει. Δεν απαντάει κανείς. Ξαναρωτάει. Ξανά σιωπή. Ξαναρωτάει. Σιωπή. Ξανά και ξανά και ξανά η ίδια διαδικασία.
Mας απειλεί πως εαν δεν παραδεχθεί αυτός που το έκανε θα φάμε και οι δυο ξύλο. Το αδερφάκι μου έβαλε τα κλάματα. Συνέχισε να επιμένει πως δεν το έκανε αυτό.
Παρακαλούσε να μη φάει ξύλο. Πάγωσα. Νομίζω πάγωσε το μέσα μου, το έξω μου, το σύμπαν μου ολόκληρο. Σιωπή.
Ακούω την ίδια ερώτηση ξανά και ξανά σαν κάποιος από πολύ μακρυά να επαναλαμβάνει λέξεις που η απόσταση δεν αφήνει να ακούσω καθαρά. Σαν μια ηχό.
Νομίζω βούρκωσαν τα μάτια μου, σφιγγόμουνα να μην αφήσω το δάκρυ να τρέξει. Τελικά έτρεξε. Ήξερα πως ξύλο θα τρώγαμε.
Το αδέρφι δεν μπορούσε να σταματήσει να παρακαλάει. Δεν μπορούσα να διανοηθώ να παρακαλέσω για κάτι που μέσα μου ήταν απολύτως ξεκάθαρο.
Το μούδιασμα σε όλο μου το είναι ήταν αποτέλεσμα της απογοήτευσης.
Αυτής που ακόμη και σήμερα όποιος βάλω στην καρδιά μου τολμήσει να αμφισβητήσει την αλήθεια μου, τη σκέψη μου, συνεχίζει να με παγώνει.
Νιώθω σαν ένα ηλεκτρικό ρεύμα να κατακλίζει τη ραχοκοκαλιά μου και χάνω κάθε έδαφος επικοινωνίας. Να εξηγήσω τι; Στην αρχή σκύβεις το κεφάλι από απογοήτευση.
Γυρίζεις την πλάτη και απομακρύνεσαι. Στην πορεία το σηκώνεις γιατί ξέρεις, πως δεν γίνεται αλλιώς. Ξανά και ξανά. Όσες φορές χρειαστεί.
Το αδερφάκι έφαγε ξύλο. Με θύμωσε τόσο αυτό. Τον σταμάτησα.
- Εγώ το έκανα.
Με κοιτάζει.
-Πρέπει να φτάσουμε εδώ για να πείτε την αλήθεια;
Το μέσα μου γεμίζει με όλη την ειρωνία του κόσμου. Ήξερα πως θα φάω κι εγώ ξύλο αλλά τουλάχιστον σταμάτησε να χτυπάει το αδερφάκι μου,
και άκουσε την ΄΄αλήθεια΄΄ αυτή που ποτέ δεν υπήρξε. Αυτή που τόσο ήθελε να ακούσει.
Ήταν η μέρα που πήρα την απόφαση να είμαι πάντα αληθινή, αν όχι με όλους τουλάχιστον με όσους αγαπώ.
Και όταν γίνομαι μικρή, και όταν σηκώνομαι, κι όταν ξαναπέφτω.

Μεγαλώνω...

 

Με συγκίνησες…
Δυο κομμάτια από μένα και μια αγκαλιά.

 

Πριν πολλά χρόνια είδα κάποιον να φορά ένα t-shirt που στην πλάτη έγραφε:
Life is...
To feel
To explore
To share
To enjoy

Από τότε και μέχρι σήμερα, συντάσσομαι πλήρως.

 

Η αλλιώς, όλα για όσο ζούμε είναι. Δεύτερη..... δεν έχει...