Like a river

Ssssshhh-

Πρώτο, ένα χαμόγελο από κάποια λόγια που διάβασα τυχαία…

Ssssshhh-

Δεύτερο, ακόμη ένα χαμόγελο…

Ssssshhh-

Τρίτο χαμόγελο… Κάποιο αλάνι της «αγοράς» που το μοναδικό του προσόν είναι να ‘κόβει’ τους άλλους αμέσως μου είπε πριν λίγα χρόνια «μην το ψάχνεις, αν το ακούσεις τρεις φορές και πάνω, είναι σίγουρα αλήθεια». Στο πανεπιστήμιο μας έλεγαν κάτι για τριγωνισμούς. Η λαϊκή ‘παράδοση’ θέλει το κακό να ‘τριτώνει’. Άρα οκ, από τρις κι απάνω κάπως έχει την προσοχή μας.

Ssssshhh-

Επί προσωπικού η επόμενη φορά. Λιτό, μεστό, στοχευμένο το μήνυμα. Η δική μου απάντηση αυθόρμητη, χωρίς ‘μακιγιάζ’. Ποιος ο λόγος; Για τα τρία χαμόγελα αν μη τι άλλο.

Ssssshhh-

Μια λέξη αρκεί για να πυροδοτήσει έναν ποταμό σκέψεων και συνειρμών. Όχι, βέβαια, χωρίς αισθητηριακό και συναισθηματικό αντίκτυπο. Η οχύρωση βοηθάει κάπως να μην ξεχειλίσει η δεξαμενή. Να μην ξεκινήσει η κατολίσθηση. Να αναχαιτίσει μια έκρηξη. Ωστόσο, σκληραίνει τα χαρακτηριστικά. Η οχύρωση διερράγη. Ο ποταμός άρχισε να ρέει.

Ssssshhh- Like a river

Ήταν σειρά μου να δώσω σήμα. Το μήνυμα λίγες αράδες. Σαφές όμως: στέκομαι εδώ και στροβιλίζομαι γύρω από τον εαυτό μου στο αντιφατικό της ύπαρξης. Ουδέν αμιγές. Ευτυχώς μάλλον.

Ssssshhh- Like a river

Οι ακριβείς γραμμές της απάντησης δεν έχουν και πολλή σημασία. Εν ολίγοις έλεγε: «είμαι ακριβώς απ’ έξω αλλά βλέπω την οχύρωση και δεν θα κάνω με θράσος το βήμα μπροστά».

One breath, it'll just break it

Μεγαλώνοντας συνειδητοποιεί κανείς ότι μειώνονται οι άνθρωποι που μπορεί να συνομιλήσει. Ουσιαστικά. Και ίσως μειώνονται ακόμη περισσότερο αυτοί που θέλει να συνομιλήσει.

Η οχύρωση διερράγη. Ο δρόμος άνοιξε. Αν θέλεις, να τον διαβείς, εγώ εδώ είμαι. Μόνον αν θέλεις όμως, δεν υπάρχουν υποχρεώσεις σε αυτά όμως. Ευτυχώς και πάλι. Γιατί όσοι μένουν δίπλα είναι αυτοί που το θέλουν πραγματικά.

Ssssshhh- Like a river

Απάντηση: Το είδα το γάντι. Το σηκώνω.

Like a river

Ο ποταμός ρέει χείμαρρος. Γεννά έναν ολόκληρο κόσμο μέσα στο κεφάλι μου. Ένα τρανς. Αυξάνει τους παλμούς του σώματός μου. Το εντός διογκώνεται. Πιέζει τα όρια της ύπαρξής μου προς τα έξω, το περίγραμμα που με οριοθετεί από το περιβάλλον.

Μόνη διέξοδος – αυτή τη στιγμή τουλάχιστον- είναι για ακόμη μια φορά το γράψιμο. Μια ιστορία. Μπορεί να είναι η φαντασίωση που έπαιξε στο κεφάλι μου. Δεν είναι όμως ψέμμα. Δεν είναι φάντασμα. Είναι έκφραση του άφατου. Τη μοιράζομαι.

Harder than a bullet could hit you

Υπάρχουν στιγμές που το τρανς είναι διαπερατό. Μπορώ να βγω, να ακολουθήσω την καθημερινότητα.

Υπάρχουν όμως και στιγμές που είμαι μόνον εντός του. Συνήθως όταν η μέρα τελειώνει, όταν η καθημερινότητα δύει και είμαι εγώ με εμένα… Τότε με καταλαμβάνει πλήρως.

Choke this love 'til the veins start to shiver

Στα μέσα της νύχτας. Στο λυκαυγές. Η μεθόριος ανάμεσα στο όνειρο και τον κόσμο «των τοις εν εγρηγόρση». Αναδύομαι στο τρανς με μια ασθματική ανάσα. Ξέρω ότι δεν κοιμάμαι κι ας έχω κλειστά τα μάτια μου. Και τότε, δεν έχω λόγο να αντιπαλέψω. Δεν ξέρω καν αν μπορώ. Η οχύρωση διερράγη. Και στις φλέβες μου ρέει ο ποταμός, χειμαρρώδης.

One last breath 'til the tears start to wither

Ο παλμός χτυπάει στα αριστερά του λαιμού μου. Με κλειστά μάτια τον πιάνω. Σφίγγω το χέρι μου γύρω του. Νιώθω τον παλμό. Καταυγάζει.

Η φιγούρα που δηλώνει επίμονα το «παρών» παραμένει μισοφωτισμένη. Μόνον τη σιλουέτα μπορώ να οπτικοποιήσω, λείπουν κομμάτια από το παζλ. Από ό,τι λείπει μόνον τη φωνή έχω αδημονία να συμπληρώσω.

Η φιγούρα είναι εκεί. Ο παλμός δεν ησυχάζει. Πρέπει να βρω την ανάσα μου.

Like a river, like a river

Περνάω το χέρι μου κάτω από τα σκεπάσματα. Μέσα από το παντελόνι. Ευτυχώς δεν φοράω εσώρουχο στον ύπνο μου. Δεν ξέρω αν θα προλάβαινα, πνίγομαι για να πάρω ανάσα. Σφίγγω απλώς με όλη μου την παλάμη. Δεν χρειάζεται καμία τριβή, καμία προσπάθεια. Απλά ένα σφίξιμο.

Holy hands, will they make me a sinner?

Η φιγούρα έχει χέρια. Με πιάνουν. Ο λαιμός μου, νιώθουν τον παλμό; Μάλλον…

Like a river

Like a river

Στο χέρι μου, ανάμεσα στα πόδια μου τρέχει ένα ζεστό ποτάμι. Ο χείμαρρος εκτονώθηκε. Όχι για πολύ. Ίσα για να καταφέρω να πάρω μια ανάσα ωστόσο.

Don't say, don't you say it

Τι να πω; Να πω κάτι; Όχι για την ώρα. Ίσως και ποτέ;

Πώς το είπε η Αλεξάνδρα στην ιστορία;

Ω ναι. Σχεδόν κάθε μέρα. Αλλιώς φοβάμαι ότι ο χείμαρρος θα με πνίξει.

Σκέψεις, συνειρμοί, εικόνες, αισθήσεις.

Can't change the way we are

Θέλω να…

… να κάνω αυτό που θες…

… να γίνω αυτό που θες…

… να κάνω αυτό που λες…

… να γίνομαι αυτό που λες…

… να μην μιλάω και να κάνω, να γίνομαι…

Shut your mouth, baby, stand and deliver

Έτσι είμαι. Σχεδόν από τότε που με θυμάμαι.

Θέλω να…

… να νιώσω τη θερμοκρασία που βγάζεις…

… να μου ελέγχει την ανάσα η πίεση του χεριού σου…

Νίκος said: ↑

Πόσο συχνά αγγίζεσαι Αλεξάνδρα;

Αλεξάνδρα said: ↑

Καθημερινά

Νίκος said: ↑

Καθημερινά γινόταν και πριν γνωριστούμε;

Αλεξάνδρα said: ↑

Όχι. Πριν γνωριστούμε αγγιζόμουν αν και όταν είχα κάποιο εξωτερικό ερέθισμα ή αν το σώμα μου έδειχνε πως το είχα ανάγκη.

Θέλω να…

… να στηθώ όπως θες …

… να κάνεις ό,τι θες …

Σχεδόν κάθε μέρα. Αλλιώς φοβάμαι ότι ο χείμαρρος θα με πνίξει. Χτυπάει πάλι στις φλέβες μου. Καθημερινά. Αλλιώς δεν θα μπορέσω να πάρω ανάσα.

Θέλω να…

… μου ανοίξεις ένα παράθυρο προς τις σκέψεις σου, τις επιθυμίες σου…

… να διατρέξω το σώμα σου, να μάθω πώς είσαι, να μάθω ποιος είσαι…

One breath, it'll just break it

So shut your mouth and run me like a river

Like a river, like a river, ssssssh-

Like a river, like a river, ssssssh-

Like a river, like a river

Υ.Γ. Ευχαριστώ την Αλεξάνδρα (@sapfw @Nickname ) για την... θρυαλλίδα να (κατα)γράψω αυτό το ποτάμι. Την επιθυμία να το (κατα)γράψω την ενέπνευσε η @sapfw εξ ου και η χρήση των λόγων της, με την άδειά της βέβαια  

 

καταπληκτικά μοναδικό  

 

Υπέροχο...Like a River..

 

@margarita_nikolayevna, το να είναι/γίνει η ιστορία μας θρυαλλίδα για σκέψεις, καταγεγραμμένες ή μη, είναι τιμή.
Εγώ ευχαριστώ.

 

  Υπέροχο!

 

Εξαίρετη γραφή, λατρεμένο κομμάτι...

Και μια χορογραφία, από μια πιτσιρίκα που τα σπάει!

 

Ευχαριστώ πολύ όλους