Mαρκήσιος ντε Σαντ θεός ή διάβολος ?

Απάντηση: Mαρκήσιος ντε Σαντ θεός ή διάβολος ?

Aγαπητή Uther, η προσωπική σου άποψη για τον Μαρκήσιο De Sade είναι απόλυτα σεβαστή, άσχετα
με το άν συμφωνούμε ή διαφωνούμε οι υπόλοιποι.

Θα μπορούσες να μας δώσεις μία εξήγηση γιατί παραθέτεις και το εγκυκλοπαιδικό περιεχόμενο της
Εlizabeth Bathory ?

 

Απάντηση: Mαρκήσιος ντε Σαντ θεός ή διάβολος ?

Όπως είπαν και οι υπόλοιποι, όντως θα ήταν δύσκολο εώς αδύνατο να κάνει κάτι αντίστοιχο μια γυναικά. Γενικά, όσο στην κοινωνία μας, ο άντρας με έντονη ερωτική ζωή αποκαλείται "γαμιάς" και η αντίστοιχη γυναίκα "ψώλα"
δύσκολο να υπάρξει θηλυκή Μαρκησία.
Αλλά οι ανισότητα των δύο φύλων, στην σεξουαλικότητα είναι από μόνη της άλλο νήμα συζήτησης...και αρκετά μεγάλο.

 

Απάντηση: Mαρκήσιος ντε Σαντ θεός ή διάβολος ?

Για υπενθύμιση ότι έχουν υπάρξει γυναίκες σαδίστριες από τις οποίος θα μπορούσε κάποιος να εμπνευστεί (ανεξάρτητα από την φιλοσοφική , ποιητική και συγγραφική τους καριέρα)

 

Απάντηση: Mαρκήσιος ντε Σαντ θεός ή διάβολος ?

Eφόσον όπως προανέφερες δεν σε εμπνέει ο De Sade, και ανεξάρτητα από κάθε φιλοσοφικό , ποιητικό ή συγγραφικό πλαίσιο, σε εμπνέει η Εlizabeth Bathory ?

 

Απάντηση: Mαρκήσιος ντε Σαντ θεός ή διάβολος ?

Εν μέρη. Απλά απάντησα στην ερώτηση σε σχέση με το φύλο και την έμπνευση.

 

Απάντηση: Mαρκήσιος ντε Σαντ θεός ή διάβολος ?

Όντως ενδιαφέρον. Ευχαριστώ για την απάντηση και την προσφορά σου στό νήμα μου.

 

Απάντηση: Mαρκήσιος ντε Σαντ θεός ή διάβολος ?

Από τις απαντήσεις των φίλων στο παρόν νήμα κάνω τις παρακάτω διαπιστώσεις:

Το μεγαλύτερο ποσοστό των απόψεων αναλύεται γενικόλογα αν και με σαφήνεια, χωρίς να παίρνει σαφή θέση ή τοποθέτηση, θετική ή αρνητική, επί των επιμέρους διαστροφών τις οποίες ανέδειξε ο De Sade. Κανείς δεν μπορεί να έχει βέβαια απαίτηση για κάτι τέτοιο μέσα σε ένα φόρουμ.
Συγκεκριμένα: Από τα έργα του Sade είναι γνωστό ότι δεν αναδείχθηκε μόνο ο σαδισμός με την στενή έννοια του όρου, δηλαδή η πρόκληση πόνου στο θύμα για απόλαυση του σαδιστή.
Αναδείχθηκε η ουρολαγνεία, η κοπρολαγνεία, η βλασφημία προς τα Θεία, τον Θεό και την θρησκεία γενικότερα, η ανηθικότητα, η ελευθεριότητα των γυναικών στην ακολασία, η ελευθεριότητα ανδρών και γυναικών να διάγουν έναν υπερβατικό βίο εις βάρος των άλλων με αντικειμενικό σκοπό την σαρκική απόλαυση και το υλικό κέρδος, η προτροπή προς κατάλυση κάθε έννοιας και θεσμού( όπως η οικογένεια, η μητρότητα, ο γάμος, η εκκλησία), η διαφθορά και ο εκφυλισμός του ήθους των νέων κυρίως γυναικών, η ομοφυλοφιλία, και τέλος το κάθε είδους έγκλημα, από την απλή κλοπή, ή απάτη μέχρι τον φόνο.
Όλα αυτά αναδείχθηκαν ως πηγές απόλαυσης και ηδονής. Όλα αυτά ενέπνευσαν, εξιτάρισαν, αλλά παραμένουν για πολλούς ως δηλωτικά προς τον έξω κόσμο, απαγορευμένα ταμπού.
Όλα αυτά είναι ο θρίαμβος του Κακού έναντι του Καλού, που για τον De Sade είναι πηγή ηδονής και τρόπος ζωής.

O Donatien Alphonse François le Marquis de Sade δεν έμεινε στην ιστορία μόνο για όσα έκανε, αλλά και για όσα έγραψε. Και μπορεί ναι μεν να ανέδειξε όλα τα παραπάνω που τον ενέπνεαν, αλλά δεν σημαίνει ότι τα εφηύρε. Όλα όσα ανέδειξε προϋπήρχαν του ιδίου και υπάρχουν ακόμα σαν βίτσια, ή τρόπος ζωής, στις μέρες μας για πολλούς ανθρώπους. Αυτό που ίσως πέτυχε ο De Sade είναι να αφυπνίσει με τα έργα του περισσότερους ανθρώπους οι οποίοι πλέον ταυτίστηκαν με ένα ή περισσότερα από τα παραπάνω βιτσιόζικα ενδιαφέροντά του.


Η προσωπική μου άποψη είναι ότι αν στη θέση του De Sade ήταν γυναίκα, θα είχε πολύ μεγαλύτερη απήχηση στους μεταγενέστερους, αρκεί να ανήκε σε υψηλή κοινωνική τάξη, να ήταν ισχυρή οικονομικά και πολιτικά, και να είχε μέσα της την ίδια φλόγα με τον De Sade. Θα μπορούσα να φανταστώ μια όμορφη ακόλαστη, που εκ προοιμίου σαν γυναίκα αποτελεί το σύμβολο του sex, να μεταδίδει την φλόγα των ιδεών της πρώτα και κυρίως στα αρσενικά της τότε εποχής, και στην συνέχεια σε ολόκληρη την τότε κοινωνία. Θα έκανε πάταγο ο οποίος θα ακουγόταν μέχρι τις μέρες μας και θα συνέχιζε στο μέλλον. Θα ήταν σίγουρα μια διαχρονική Dark Godess της τότε εποχής.

Και εδώ θα ήθελα να σταθώ στο σημείο της σχέσης της φιλοσοφίας De Sade με το σύγχρονο συναινετικό BDSM, και να συμφωνήσω με την άποψη του Anacreon, τόσο για αυτό όσο και για την Bathory. Οι σχέσεις Μ/s και D/s, μου θυμίζουν μία vanilla κατάσταση σε σχέση με τον αληθινό De Sade. Όσο για την άποψη της Uther ότι δεν εμπνέει όλους ο De Sade, απαντώ ότι ο συγκεκριμένος δεν ενέπνευσε ως πρόσωπο, ή ως φύλο, ενέπνευσε ως φορέας ιδεών, και μάλιστα ποικίλλων ιδεών. Όσο για την Βathory, μπορεί να υστερείτο σε ποικιλία ιδεών, υπερτερούσε όμως σε εφευρετικότητα να βρίσκει τρόπους να βασανίζει και να θανατώνει τα θύματά της. Ας σημειωθεί δε, ότι δεν ξεκίνησε με κίνητρο την απόλαυση επειδή θα προξενούσε πόνο στα θύματά της, αλλά επειδή πίστευε ότι το αίμα των θυμάτων της, θα της έδινε νεανικότητα και μακροζωία. Από την αρχή βέβαια ανακάλυψε το Θηρίο που έκρυβε μέσα της…… και το τάισε…..

«Αρνούμενοι καθ ολοκληρίαν τη σκέψη του Σαντ παραγνωρίζουμε ένα κομμάτι απ΄αυτό που είμαστε. Το κομμάτι της ψυχής μας που κινείται εκτός λόγου αλλά είναι υπαρκτό.»
Είναι η φράση που έγραψε ο Cornillios και την οποία αποσπασματικά παραθέτω εδώ για να της δώσω τα εύσημα και να συμφωνήσω.

«Όταν καταπιέζεις τα θέλω σου, απλά τα εξαγριώνεις και τα θεριεύεις. Αποδέξου τα και αν δεν βλάπτουν τους άλλους, εξάσκησέ τα»
Είναι η φράση του Markisios Nte Sant που καταδεικνύει μια μεγάλη αλήθεια.

«ο ανατρεπτικός, επαναστάτης, ανθρωπιστής»
Είναι η φράση της φίλης μου Τhaleia, που καταδεικνύει τους λόγους για τους οποίους ο Μαρκήσιος, πέρα από της όποιες φαντασιώσεις του, υπήρξε ΚΑΙ άνθρωπος, ξεχωρίζοντας από την Βathory που σίγουρα μπορεί να χαρακτηριστεί ως απάνθρωπη.

 

Απάντηση: Mαρκήσιος ντε Σαντ θεός ή διάβολος ?

Συμφωνω..το ζητημα ηταν ταξικο.. και μου αρεσε που το εθεσες ετσι. κι οχι θεμα χαρακτηρα... γιατι και σημερα ποσοι ειναι που δεν χρησιμιποιουν την κοινωνικη τους εξουσια για τετοιου ειδους εκμεταλλευση σε αλλους? ελαχιστοι..!
ακομη εξακολουθει να ειναι ταξικο... ακομη και σε αυτο το 2ο υποτιθεται πολιτισμικα εξελιγμενο μισο του 20ου αιωνα... Ποτε δεν μου αρεσε η ιδεα οτι συμβαινουν πραγματικα τετοια πραγματα.. τα χωρις συναινεση απλως και μονο πισω απο μια δυνατοτητα ατιμωρησιας οπως λες...
Ομως με πορβληματιζει το εξης: η φαντασια απο κει αρχισε... κι αυτο ειναι που δεν μπορω να καταλαβω... κι αν σταματησουν να συμβαινουν? η αν δεν συνεβαιναν ποτε? θα εδιναν εμπνευση για ολες αυτες τις σκεψεις bdsm περιεχομενου? που ειναι το οριο? ανηθικοτητα το να πει καποιος πως θελει να ξερει οτι συμβαινουν καπου.. και χωρις εμπνευση φαντασιωσεις αν στην πραγμαιτκοτητα δεν συμβουν πουθενα και ποτε...
συνεπως.. μας αναστατωνει το γεγονος οτι εχει συμβει κατι τετοιο και το φαντασιωνομαστε? θα το φαντασιωνομασταν ετσι κι αλλιως ακομη κι αν ξεραμε οτι ποτε δεν θα γινοταν πραξη χωρις συγκαταθεση? ξερουμε οτι καπου γινεται αλλα στον δικο μας ασφαλη κοσμο οχι...και γιαυτο μας αρεσει.. γιατι τελικα το τι θα μπορουσες να ησουν παιζει πολυ μεγαλυτερο ρολο στον εγκεφαλο σου απο το τι εισαι πραγματικα. οσα λεφτα κι αν εχεις και οσοι κι αν σου ανοιγουν πορτες.
Μας αρεσει κατα βαθος που εχουν συμβει ολα αυτα? που υπηρξε καποιος μαεκησιος ντε σαντ να τα γραψει και καποια Μπατορυ να τα κανει?.. και ποσο καλα μπορει να νιωθει κανεις με αυτο?  

 

Απάντηση: Mαρκήσιος ντε Σαντ θεός ή διάβολος ?

Aγαπητή Queen Mary
Eπέτρεψέ μου να τοποθετηθώ επί των απόψεών σου, με την ανοχή και του φίλου Anacreon του οποίου την καθόλα ενδιαφέρουσα άποψη ελπίζω ότι θα την δούμε στην συνέχεια.
Σε ότι αφορά ότι ήταν ταξικό το θέμα και όχι θέμα χαρακτήρα, έχω διαφορετική άποψη, και εξηγώ:
.....ήταν ΚΑΙ ταξικό το θέμα αλλά πρωτίστως ήταν και είναι θέμα όχι απλά μόνο ανθρώπινου χαρακτήρος, αλλά θέμα σεξουαλικής και ψυχικής ιδιοσυγκρασίας.
Ως γνωστόν οι κοινωνικές τάξεις και ομάδες αποτελούνται από ανθρώπους. Οι άνθρωποι αυτοί, φέρουν μέσα τους κάποιον ιδιαίτερο "εαυτό". Ο συγκεκριμένος "εαυτός" του κάθε ανθρώπου είναι ο φορέας της ιδιοσυγκρασίας εκείνης που τον κάνει υπό συγκεκριμένες συνθήκες (όντας ίσχυρός, πλούσιος, κλπ),να φερθεί
με τρόπο που καταπιέζει, προξενεί τρόμο, πόνο, υποτάσσει ή σκλαβώνει άτομα χωρίς την θέλησή τους, και πολλά άλλα που δεν θέλω να αναφέρω για να μην κουράσω.
Στον άλλο αντίποδα, γίνεται εύκολα αντιληπτό, ότι υπάρχουν και οικονομικά,πολιτικά,διοικητικά, ισχυροί άνθρωποι, των οποίων η ιδιοσυγκρασία δεν απαιτεί τον κάθε είδους βασανισμό των συνανθρώπων τους για να ευχαριστηθούν, ή να ικανοποιηθούν σεξουαλικά.
Όσον αφορά τώρα τις φαντασιώσεις, αυτές είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα του κάθε ανθρώπου και οι απαντήσεις που θα λάβεις θα είναι σε μεγάλο ποσοστό, από τα βιώματα και τα εξ ιδίων του καθενός.
Όμως δεν έχω πρόβλημα να σου αναφέρω ότι σε προσωπικό επίπεδο είχα κάποιες φαντασιώσεις από έφηβος, πολύ πριν γνωρίσω το sex και όλες του τις εκφάνσεις στην πληρότητά τους.
Όταν με το πέρασμα του χρόνου ανακάλυψα ότι τις φαντασιώσεις μου αυτές τις έχουν και άλλοι πολλοί άνθρωποι, χάρηκα γιατί είδα ότι δεν είμαι μόνος.


"Μας αρεσει κατα βαθος που εχουν συμβει ολα αυτα? που υπηρξε καποιος μαρκησιος ντε σαντ να τα γραψει και καποια Μπατορυ να τα κανει?.. και ποσο καλα μπορει να νιωθει κανεις με αυτο"


Tην απάντηση στην ερώτησή σου αυτή θα την βρείς άν κοιτάξεις μέσα σου. Την απάντηση για τον εαυτό σου την γνωρίζεις ήδη.
Οι άνθρωποι δεν είναι όλοι ίδιοι. Τα όρια στα οποία τελειώνει η φαντασίωση και αρχίζει η πραγματικότητα, τα θέτουμε εμείς οι ίδιοι.
Ένα όμως είναι σίγουρο: Υπάρχουν φαντασιώσεις,.....που πρέπει να παραμένουν ...φαντασιώσεις..και υπάρχουν όρια που άν τα ξεπεράσουμε χάνουμε τον αυτοσεβασμό μας και κατρακυλάμε υπαρξιακά σε επίπεδα...ζώου...

 

Απάντηση: Mαρκήσιος ντε Σαντ θεός ή διάβολος ?

Queen Mary το θέμα που θίγεις είναι άκρως ενδιαφέρον αν και δεν καταλαβαίνω κάποια ερωτήματα και κάποιες τοποθετήσεις. Τι ακριβώς εννοείς λέγοντας ότι η φαντασία άρχισε απο εκεί; Απο την έλλειψη συναίνεσης ή απο την παρουσία και καταγραφή των διεστραμμένων?
ΚΑτά τα άλλα δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος που θέλει να συμβαίνουν αυτά κάπου αλλού...

Όσο αφορά το αν μας αρέσει που ο Μαρκήσιος υπήρξε και κατέγραψε τη σεξουαλική του διαστροφή, προσωπικά δεν με πειράζει. Με πειράζει που αυτό ξαφνικά μπορεί να δώσει έναυσμα για δημιουργία προτύπου. Αμφίβολο το κατά πόσο θα έγραφε όσα έγραφε, ή θα ζούσε για να τα γράψει αν ανήκε σε κατώτερη τάξη. Κατά πάσα πιθανότητα θα τον απασχολούσε το αν θα έχει φαΐ να φάει ή θα ήταν ένας απο τα θύματα και όχι ο θύτης. Αυτό και μόνο αναιρεί όλη του την κοσμοθεωρία.
Λιμπερτίνος εκμεταλλευόμενος το αξίωμα σου; Γιατί οι υπόλοιποι τι έκαναν;

Σε φιλολογικό επίπεδο δεν μπορώ να ξέρω και δεν κρίνω το έργο του . Ούτε γλωσσολογικά, ούτε με άλλο τρόπο.

Επιπρόσθετα, την εποχή εκείνη δεν ήταν διόλου σπάνιο το να αντιταχθεί κάποιος στην εκκλησία όπως και διόλου παράλογο.

Επειδή όμως δεν έχω παρακολουθήσει το έργο του, γιατί δεν βρήκα κανένα σημείο ενδιαφέροντος, αν μπορεί κάποιος ας μου απαντήσει.

Εκτός απο το ότι μας είπε ότι θέλει να λέει ότι του καυλώσει και να κάνει ότι του καυλώσει εκμεταλλευόμενος την ταξική του θέση, τι άλλο ακριβώς ενδιαφέρον είπε για να το στηρίξει; Κατά την κρίση μου Ουσιαστικά ανατρεπτικός δεν θα μπορούσε να είναι γιατί το μόνο που πρότεινε είναι την εξάπλωση της διαστροφής της ιεράς εξέτασης.

Η ανηθικότητα του δεν διαφέρει σε τίποτα απο την ανηθικότητα - όπως είπες και εσύ - των σημερινών πολιτικών και των τότε εξεταστών. ¨Αρα που ακριβώς έγκειται η ανατροπή; Στην αλλαγή προσώπων ; (μου θυμίζει την αλλαγή που διεκδικούμε τώρα. Διεκδικούμε το δικαίωμά μας να είμαστε λαμόγια και να βάζουμε κι εμείς χέρι στα κλεμμένα)

Κατά την κρίση μου λοιπόν, ο άνθρωπος δεν αποτελεί ούτε πρότυπο ανατρεπτικού, (η Λουκά το ίδιο έργο παράγει σε σχέση με αυτό) ούτε πρότυπο σαδισμού,( μια που δεν μπορείς να διαχωρίσεις την έκφρασή του από την κοινωνική του τάξη) ούτε πρότυπο διαβόλου μια που δεν κατάφερε να διαβάλλει ουσιαστικά καμία κοσμοθεωρία γιατί η ασύδοτη άσκηση βίας προυπήρχε.

Η Μπάθορυ απο την άλλη είναι ένα πρότυπο αυτούσιας παράνοιας που δεν προσποιήθηκε την πνευματικότητα και δεν ηθικολόγησε πάνω στις διαστροφές της. Δεν προσπάθησε να πείσει συνδέοντας την διαστροφή με την ελευθερία ή τον λιμπερτινισμό . Το πώς θα αξιοποιήσει κανείς αυτές τις μορφές , είναι ένα άλλο θέμα. Προσωπικά μπορεί να την θεωρώ απλά τρελή. Ή να συνδέω την παράνοια της εποχής με το φαινόμενο. Ή να την συνδυάζω με τους φαντάρους όταν βρίσκονται με κάποιον όμηρο. Ή να φαντασιώνομαι ότι έχω τέτοιου είδους εξουσία και παράνοια. Υπάρχουν άπειροι τρόποι χρήσης και ανάλυσης. Το σίγουρο είναι ότι ως πρότυπο ή αντιπρότυπο δεν μου επιτρέπει να θεωρήσω ότι υπήρχε ηθική ή κοινωνική//πνευματική προσφορά πίσω απο την διαστροφή.

 

Απάντηση: Mαρκήσιος ντε Σαντ θεός ή διάβολος ?

Ε, ναι, ας μην κοροϊδευόμαστε, φυσικά και σε ορισμένους από μας αρέσουν αρκετά από όσα περιγράφονται στη σαδομαζοχιστική λογοτεχνία. Κι όταν λέω "αρέσουν" δεν το εννοώ μόνο με την αισθητική έννοια, αλλά με την έννοια του ότι εγώ τουλάχιστον έχω επανειλημμένα μαλακιστεί με δαύτα και έχω εμπνευστεί για διάφορα.
Το ενδιαφέρον είναι πως ταυτόχρονα εξοργίζομαι όταν βλέπω αδικίες και καταπιεστικές συμπεριφορές απέναντι σε τρίτους, ακόμη κι αν οι τρίτοι συναινούν. Πώς εξηγείται; Πώς γίνεται από τη μία να μου γυρίζουν τα μάτια ανάποδα με την αδικία στον κοινωνικό βίο και ταυτόχρονα να τη βρίσκω
Νομίζω πως ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο στον Ντε Σαντ και στον σαδομαζοχισμό εν γένει είναι ακριβώς η αδικία. Δηλαδή το ότι ένας ισχυρός εκμεταλλεύεται ανέντιμα τη θέση του για να βγάλει τα βίτσια του πάνω σε αθώους. Ή εξαπατά. Ή παγιδεύει με το σεξ, για να οδηγήσει σε πόνο και θάνατο.
Στον βαθμό που αυτά μένουν στη φαντασία, δεν συγκρούονται με τις όποιες ηθικοκοινωνικές επιταγές του υπερεγώ, οπότε η αυτοεικόνα μας παραμένει σχετικά ασφαλής.
Η φαντασίωση όμως είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Εκεί παίζουν μπάλα τα ένστικτα και τα πρωταρχικά βιώματα.
Αν βγάλουμε από τη μέση το υπερεγώ, η αδικία είναι υπέροχο πράγμα.
Εξασφαλίζει τη νίκη, την κατίσχυση, την επιβίωση στον ισχυρό. Το μεγαλύτερο παιδάκι δέρνει το μικρότερο (αδικία!) και του παίρνει το παιχνίδι. Η αγέλη των λύκων σκοτώνει το ελάφι (αδικία!) και δεν πεθαίνει από πείνα. Η αδικία δίνει το πάνω χέρι κι αυτό δίνει χαρά.
Αλλά και στον ανίσχυρο η αδικία χαρίζει στην αρχή το έντονο αίσθημα άγχους, αγωνίας, έντασης (αδρεναλίνη, έντονο βίωμα) και στη συνέχεια την απαλλαγή από το άγχος του αγώνα. Δεν έχει ελπίδα, οπότε παραδίδεται παθητικά στην ήττα - όπως το μωρό παραδίδεται παθητικά στην αγκαλιά της μάνας.
Άρα, είναι μοιραίο να νιώθουμε μια πρωταρχική έλξη προς την θεμελιώδη αδικία του σαδομαζοχισμού από όποια πλευρά κι αν βρισκόμαστε. (Και στην πραγματικότητα νομίζω πως οι περισσότεροι άνθρωποι βρίσκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κι από τις δυο πλευρές. Σάμπως δεν ταυτίζονται ψυχικά ο σαδιστής με τον μαζοχιστή την ώρα του πόνου; )
Ο Ντε Σαντ -και όχι μόνο ο Ντε Σαντ, πρόχειρα σκέφτομαι και τον Μπατάιγ- παρέχει εν αφθονία την αίσθηση της αδικίας. Όχι δίκαιη τιμωρία. Άδικη επιβολή. Όχι από εκδίκηση ή άλλα ευγενή κίνητρα, παρά μόνο για την απόλαυση. Ηθικά επιλήψιμο. Εξοργιστικό. Ερεθιστικό. Λίμπιντο και θάνατος. Οργασμός και η αίσθηση της λεπίδας που κόβει. Πανικός, τρόμος κι ερωτική έξαψη. Κι ίσως η αποσύνδεση από το πρωτόγονο σεξ (το κλασικό πούτσα στο μουνί, κούνημα επί 3 λεπτά και χύσιμο) να κάνει ακόμη πιο έντονη αυτή την αίσθηση, γιατί φεύγει μακριά από κάθε εκλογίκευση.
Οπότε, ένα μέρος του ανθρώπου είναι προγραμματισμένο να ελκύεται από την αδικία, ενώ ένα άλλο μέρος είναι προγραμματισμένο να απωθείται από αυτήν. Κι ίσως αυτό να είναι μία από τις αιτίες που κάποιοι άνθρωποι αυνανίζονται σαν τρελοί διαβάζοντας Ντε Σαντ, ενώ μισή ώρα αργότερα υπερασπίζονται χωρίς δεύτερη σκέψη το θύμα ενός πραγματικού βιασμού. Ένα κομμάτι μας καυλώνει άγρια με τον βιασμό ή τα μαρτύρια (είτε ως θύτες είτε ως θύματα), ενώ ένα άλλο κομμάτι μας εξοργίζεται από αυτά.

Ω, ναι!
Ναι ο Ντε Σαντ τρόπον τινά ηθικολογεί μέσα στην ανηθικότητά του. Όπως και οι λιμπερτίνοι έτσι κι ο Ντε Σαντ ψάχνει να βρει μια φιλοσοφική δικαιολογία για τα βίτσια του. Άρα δεν αρκείται στην πραγματικότητα στο βίτσιο per se. Θέλει να το εντάξει σ' ένα καθολικό σχήμα, να το "βάλει σε τάξη" σ' ένα ευρύτερο πλαίσιο, για να μπορέσει να το αντέξει. Άρα προσπαθεί να αντικαταστήσει το ρωμαιοκαθολικό υπερεγώ της εποχής και της τάξης του με ένα νέο σαδικό υπερεγώ που δεν θα συγκρούεται με το βίτσιο του. Τελικά στον Ντε Σαντ το βίτσιο παύει να είναι βίτσιο κι εντάσσεται σε μια νέα, σαδική κανονικότητα.
Και γι' αυτό σου έβαλα και ρεπ γι' αυτό που έγραψες για την Μπάτορυ. Πράγματι αυτή ήταν απλώς μια τρελή με γερά κοννέ. Δεν ξεκίνησε τα βασανιστήρια για να καυλώσει, αλλά γιατί μέσα στην παράνοια, την αμορφωσιά και τις προλήψεις της πίστευε ότι το αίμα των παρθένων θα την κρατήσει νέα. Αλλά καθώς βυθιζόταν στην ηδονή της αδικίας που είπαμε πιο πάνω, οδηγήθηκε σε καθαρά σεξουαλικά βασανιστήρια, γιατί ανακάλυψε στην πράξη την καύλα του να αδικείς. Η Μπάτορυ όντως ήταν πιο "αγνή" από τον Ντε Σαντ, γιατί δεν χρειάστηκε φιλοσοφικές κατασκευές για ν' ανακαλύψει την ηδονή της διαστροφής. Την ανακάλυψε στην πράξη.

 

Απάντηση: Mαρκήσιος ντε Σαντ θεός ή διάβολος ?