Mια θαλασσογραφία περίεργη

Έχω στο δωμάτιο μου μια θαλασσογραφία περίεργη μα την αλήθεια.
Περίεργη αν και το θέμα της είναι απλό και συνηθισμένο.
Σ΄ ένα κομμάτι παλιού μουσαμά είναι ζωγραφισμένο ένα καραβάκι που παλεύει απεγνωσμένα με τα κύματα.
Η υπογραφή του ζωγράφου δεν φαίνεται, έχει σβήσει πια με τον καιρό.
Μα απ’ όσα και αν ζωγράφισε αυτό το πλεούμενο ένα είναι βέβαιο ότι όσο το κοιτάς νιώθεις να σε συνεπαίρνει.
Σε πείθει απόλυτα ότι είσαι επιβάτης του αρκεί να έχεις την διάθεση την δική μου, να θέλεις δηλαδή να το φανταστείς όπως εγώ....αληθινό.

Ταξίδεψα μαζί του αμέτρητες φορές ...Μανουβράρισα, βιράρισα τα πανιά έκλεισα μπουκαπόρτες, σκούπισα με την ανάποδη του χεριού μου το αλμυρό νερό από τα μάτια μου και το δάκρυ του φόβου το έκανα προσευχή μου.
Μα ποτέ δεν έφτασα όπως αυτό σε λιμάνι.

Έτσι μέστωσα παρακολουθώντας την συνεχή πάλη του με τα κύματα.
Αυτό είχε καταπληκτική επίδραση στην διαμόρφωση του χαρακτήρα μου.
Ίσως αυτό φαίνεται παράξενο πάντως συνέβη σε μένα.... Με έπεισε και πια δεν λυπάμαι πώς γι αυτούς που αποφασίζουν να ξεκινήσουν δεν υπάρχουν λιμάνια.....

Θάλασσα η ζωή μου κάθε μέτρο και κύμα, άνοιγμα χαμού, ματιά στην ζωγραφιά και κουράγιο, κουράγιο και μίλι, κουράγιο και χρόνος.
Πόσα μίλια Θεέ μου μα και πόσο κουράγιο....

Κι όμως πολλοί... οι περισσότεροι χάνονται στην κάθε στιγμή και στην σκέψη, πως ποτέ τους δεν τόλμησαν να βγούνε από το λιμάνι.

Απόσπασμα από το ημερολόγιο μου

 

εγώ ο φτωχός μεγάλωσα σε λιμνοθάλασσα χωρίς φουρτούνες μεγάλα κύματα

την ημέρα αγναντεύαμε την ατέλειωτη επίπεδη ηρεμία και κάναμε όνειρα για το μέλλον αρκετοί τα καταφέρανε, εγώ τα έχασα.. και μόλισ έπεφτε το βράδυ πάνω σε βάρκες ρηχές όσο οι σάνιδες με μία λάμπα και ένα καμάκι καρτερικά περιμέναμε τα θύματα μας και αυτά εμάς

ένα κυνήγι, ένας διάλογος όπου κυριαρχούσε η υπομόνη και η γνώση για το πότε θα κάνεις τη μία και μονάδικη κίνηση ,μόνος εσύ και το ψάρι ξεχνάς τα πάντα μέσα στο σκοτάδι μπαίνεις σε ένα άλλο κόσμο δυαδικό
που χωρίζετε από την επιφάνεια του νερού και εσύ να κινήσε ανάμεσα από αυτά τα δύο μέρη

και μόλις τελείωσεις θα είσαι είτε τροπαιούχος είτε με μία επιπλέον εμπειρία

κρίμα που δεν είμουν τόσο καλός ψαράς είχα λίγα τρόπαια μάλλον σπάνια ... ίσως από αυτό να έμαθα και να μην αναζητώ τα τροπαία όσο την εμπειρία το καινουργιό το διαφορετικό

ναι η θάλασσα/το νερό είναι καθοριστικά στη ζωή του ανθρώπου...

 

Θαλασσα
Δεν υπαρχει στιγμη που να μην την λαχταρω οταν ειμαι μακρια της ...
Ειναι η πυξιδα μου στραμενη στην απλοτητα , ειναι το παθος μου στο λευκο κυμα που σμιλευει τον βραχο . Ολο και ποιο μακρια , ολο και ποιο βαθια με ντυνει με εικονες μιας αλλης ζωης που μοιαζει παραμυθι . Εκεινη φως και θεά μαζι , αποκαλυπτει τα οσα ξεχασαμε οταν γιναμε αγελες τηλεθεατων και οπαδων . Γονατιζεις στο μεγαλειο της και ο βυθος παραμεριζει , σταματας την αναπνοη και ακους τους ηχους της γης που παλλονται απ άκρη σ' άκρη κατω απο τα κυματα . Εχεις πια διδαχτει τα λαθη της ματαιοδοξιας και εκει , μεσα στο παιχνιδι του φωτος και των χρωματων σου γινεται το μεγαλυτερο δωρο , σε κανει κομματι δικο της . Για πρωτη φορα ανοικεις καπου , δεν εισαι πια επισκεπτης , δεν χρειαζεται να εισαι μαχητης . Η επιστροφη στον δικο μας κοσμο γινεται φορτωμενη με δωρα γνωσης και ηρεμιας ...... παντα ομως θα νιωθω κομματι της δικης μου θεάς ....

 

Απάντηση: Mια θαλασσογραφία περίεργη

Ολοι ζουμε σε μια θαλασσα, στην ιδια θαλασσα....την ζωη!
Εχουμε βρει μπροστα μας κυματα και φουρτουνες, αεριδες και κρυο αλλα και γαληνη... αυτην την ηρεμια που μας προσφερει η θαλασσα. Καποτε ολοι δεσαμε σε λιμανι... αλλοι για πολυ αλλοι για λιγο και αλλοι για παντα.
Εγω παντα λυνω και φευγω απο αυτο...φευγω οσο πιο μακρια γινετε.. περιπλανιεμαι, παλευω ξανα και ξανα με τα κυματα δεν το βαζω κατω...και συνεχιζω... και παω...χωρις να ξερω που, δεν εχω ροτα οπως ολοι οι ναυτικοι, δεν εχω προορισμο και ομως συνεχιζω... δεν ξερω γιατι το κανω..ισως μου αρεσει.
Μου αρεσει το αγνωστο, η προκληση για το τι θα συναντησω παρακατω...ωσπου να βρω και εγω το λιμανι.
Και οταν το βρω θα δεσω;;; εγω θα πεταξω το σχοινι για να δεθω... θα με αντεξει ομως ο καβος η θα τραβιεμαι παλι μακρια ωσπου να σπασει το σχοινι και να ξαναρμενισω και παλι ελευθερος στην ανοιχτη θαλασσα.... ποιος ξερει;;;; ουτε ο χρονος δεν το ξερει....