M/s και προσωπική ανάπτυξη. Χωράει;

Υπάρχει ένα είδος εσωτερικής χαρακιάς όταν ένας άνθρωπος είναι σε κίνηση και αλλάζει. Είναι η οδύνη της απώλειας αυτού που υπήρξε, από απειροελάχιστη μέχρι κανονική μαχαιριά μπορεί να είναι και ακόμα ένα είδος πίκρας που κάποια πράγματα δικά του ή γύρω του ήταν πάντα εκεί και αυτός τα είδε και τα πήρε υπόψη του μόλις τώρα.

Δεν έχουν όλα τα πράγματα κόστος - τα πιο ακριβά είναι χωρίς κόστος και όταν αλλάζει κάποιος και είναι αυτό game changer (αντί για zero sum game) τότε το κόστος γίνεται ασήμαντο, αν ποτέ υπήρξε.

Όριο υπάρχει, αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές. Είναι το πώς έχει ορίσει ο Αφέντης να είναι τα πράγματα. Δεν μπορώ να θέλω να πάω στην Αμερική να ψάξω για καινούργια δουλειά αν η ζωή μου είναι εδώ και κοντά στον Αφέντη, παράδειγμα αυτό.

Θα έλεγα ότι η στασιμότητα στερεί πράγματα. Η ατολμία να ξεπεραστούν διάφορα στερεί ακόμα περισσότερα. Το να ξεπερνάς πράγματα είναι προσωπική απελευθέρωση, έτσι αντιλαμβάνομαι και την προσωπική ανάπτυξη. Γιατί να μένει ημιτελής αυτή η απελευθέρωση, από την άλλη μπορεί να μείνουν ίχνη των παλιών στοιχείων και αυτό είναι πολύ φυσικό, το θέμα είναι τι δίνει τον τόνο τώρα τι είναι αυτό που κάνει τη διαφορά και αν είναι αρκετό και διαρκείας.

Οι vanilla είναι υπεύθυνοι οι ίδιοι για ό,τι αλλάζουν σε μια διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης. Είναι υπεύθυνοι να δουν τι θέλουν να αλλάξουν, να το επιλέξουν, να το προχωρήσουν και να βλέπουν πού πηγαίνουν. Οι ίδιοι θα βρουν το εσωτερικό κίνητρο για να γίνουν πιο δυνατοί, οι ίδιοι θα υποστηρίξουν τις επιλογές τους, οι ίδιοι θα αναγνωρίσουν και θα νιώσουν ικανοποίηση για αυτό που κατόρθωσαν και δεν είναι λίγο.

Σε μένα, οτιδήποτε κάνω σε τέτοιους τομείς, αν δεν έχει την επιθυμία του Αφέντη, το o.k. του Αφέντη, την αναγνώριση, την χαρά και την έγκρισή Του, θα ήταν απολύτως λειψό και χαμένος κόπος, πεταμένος χρόνος, ένοχος κόπος και χρόνος γιατί θα τα είχα πάρει από κάτι που αλλιώς θα έκανα κοντά στον Αφέντη ή για τον Αφέντη. Δεν θα το ήθελα. Για αυτό ρωτάω, λέω τη σκέψη μου, λέω τι θέλω να διορθώσω και ζητώ τη συμβουλή και τις οδηγίες του. Ο χρόνος μου και πού τον διαθέτω ορίζεται από τον Αφέντη. Μου έχει δώσει οδηγίες για το πώς θα τον κατανέμω και τι αποτελέσματα θέλει, με έχει βοηθήσει όποτε έχει χρειαστεί και για το πώς θα το κάνω αυτό. Μου έχει ανοίξει τα μάτια σε λάθη που έκανα και χρειάστηκε να μάθω να βάζω προτεραιότητες και να τις κρατώ, μου ήταν κάτι τελείως άγνωστο και αδιάφορο. Το ίδιο και γενικότερα πώς ενεργώ είναι θέμα του Αφέντη τελικά και ό,τι πει αυτό γίνεται.

[Μια φορά έκανα αυτό που ήθελα, σα να ήμουν vanilla, χωρίς να ρωτήσω τίποτα. Ακόμα λυπάμαι όποτε το θυμάμαι, αλλά έγινε και δεν ξεγίνεται.]

[Εκτός από εκείνη τη φορά,] Αν του πω ότι θέλω να διορθώσω το χ και μου πει ότι αντί για αυτό προτιμά να κόψω το κάπνισμα, για παράδειγμα, τότε θα κόψω το κάπνισμα και θα ξεχάσω ότι κάποτε θέλησα το χ. Αν του πω ότι θέλω να αφήσω τα μαλλιά μου για κανένα δύο χρόνια να δω πώς θα γίνουν από χρώμα και μετά να τον ρωτήσω πώς θέλει να τα κάνω και μου πει "όχι τώρα θα τα φτιάξεις και όχι σε δύο χρόνια", αυτό θα γίνει. Αν του πω ότι θέλω προσωπική ανάπτυξη εκεί και εκεί και μου πει ότι δεν χρειάζομαι προσωπική ανάπτυξη, καλύτερο και πιο απροσδόκητο έπαινο δεν μπορώ να φανταστώ και να πάνε πέρα όλα τα της προσωπικής ανάπτυξης, δεν θα μου λείψουν διόλου!

@Seras Victoria το θυμάμαι το θέμα εκείνο! Αλλά αυτό έχει να κάνει με την υποταγή. Αν υποτεθεί ότι καταλήγει ένας σκλάβος να έχει μοναδικό κίνητρο τον Αφέντη, αυτό γίνεται μέσα από μια μεγάλη διαδρομή και όχι σε μια ημέρα ούτε με στέρηση των προσωπικών ανησυχιών του σκλάβου.

 

Ω, είμαι βέβαιη για αυτό!

 

Δεν βλέπω γιατί πιστεύετε ότι θα γελάσω με κάτι τέτοιο. Το οποίο σαφώς και μπορεί να συμβαίνει και όχι μόνο δεν το βρίσκω αστείο, το βρίσκω υπέροχο και απολύτως φυσιολογικό.
Δεν υπάρχει αντίθεση σε αυτά που λέμε. Η "προσωπική ανάπτυξη" ενός υ ή σ, δεν μπορεί παρά να είναι μια "ιδιοκτησιακή ανάπτυξη".

Δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση αν ένα υ ή σ είναι κωλόπαιδο πριν γίνει ιδιοκτησία.  
Από εκεί και πέρα οι τρόποι και μέθοδοι τερματισμου ή απενεχοποίησης της "κωλοπαιδίασης" αυτής δεν πιστευω πως διαφέρουν σε δυσκολία ή εσωτερική σύγκρουση από έναν οποιοδήποτε άλλον άνθρωπο που έχει θέσει αυτόν τον στόχο για τον εαυτό του.

 

To the point.

 

Θα έλεγα ότι αυτό που μπορεί να είναι δοτό, να είναι εκτός, είναι ο σκοπός. Για να έχει/γίνει νόημα όμως πρέπει να γίνει και εντός.
Αυτό νομίζω ισχύει γενικότερα στη ζωή μας...
Εστιάζοντας στο Κ/υ, άπαξ και ο Κ καταστεί το Νόημα για το υ, ο διαχωρισμός παύει να υφίσταται.

 

Συγχαρητήρια στον Κύριο σου και σε σένα !!

 

Δεν θα ήθελα να αλλάξω ούτε κόμμα από την τοποθέτησή σου. Ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με την οπτική αυτή είναι τόσο to the point.
Προσωπικά θέλω να σου πω ότι χαίρομαι από ψυχής όταν εισπράττω αυτού του είδους την χαρά και πληρότητα μέσα από τις όποιες επιλογές.
Τα όσα μοιράζεσαι αφήνουν να εννοηθεί η προσωπική δουλειά, ο χρόνος, η έννοια του M για να φτάσεις εκεί που θέλει σε όλους τους τομείς. Να Ε/είστε πάντα καλά και να συνεχίζετε

 

@Annastefanos @kinvara Ε/ευχαριστούμε.

 

Παλιοτερα στα 20 μου γνωρισα την Αργυρω. Στο Οτζι. Ηταν 36 πανεμορφη. Νερντακιας εγω, οπως και τωρα. Χαμενος αναμεσα στους απειροστικους και τις συμπαγοτητες, με ενα αβασταχτο θελω για υποταγη.

Καναμε ερωτα εκεινο το βραδυ, εγω για πρωτη φορα. Εκεινη οχι. Η στιγμη, η πραξη δεν ξερω με οδηγησαν να της πω για το πως εβλεπα την Γυναικα. Με ακουσε με ενδιαφερον. Με κρατησε για δυο χρονια. Υποτακτικος της για λιγες βδομαδες, σκλαβος της τον υπολοιπο καιρο.
Εφτιαξε πολλα κομματια του χαρακτηρα μου, επενδυσε σε μενα, βοηθησε να ασχοληθω με την επιστημη που υπεραγαπω.

Μαης του 2005 ερχεται ενα χαρτι απο πασιγνωστο ιδρυμα της χωρας, πληρης υποτροφια για το Cambridge.
Η Αργυρω, δικηγορος στο επαγγελμα, ειδε πραγματα σε μενα που δεν ηξερα καν οτι υπηρχαν. Φροντισε να μεταφρασει εργασιες μου, να στειλει αιτησεις παντου, να εξασφαλισει τα πνευματικα δικαιωματα των paper μου απο τα αρπαχτικα νυχια καθηγητων ωστε να φτιαξει τη δικη μου ζωη.

Με ελευθερωσε κι ενιωθα οτι εχανα τη γη κατω απο τα ποδια μου, μου χαριζε ομως εμενα.
Εκοψε καθε επαφη μαζι μου.

Πριν 3 χρονια πηγα στη πολη που τη γνωρισα, περασα απο το γραφειο της. Μου χαμογελασε.
Ενα ευχαριστω ειναι λιγο, παντα θα ειναι.

 

Αυτό ακριβώς πρέπει να κάνει ένας ψυχικά υγιής Μάστερ.
Να εξελίσσει και μετά να ελευθερώνει μόλις θεωρήσει πως είναι έτοιμος-η ο υποτακτικός-η του να σταθεί μόνος-η .
Η σχέση Κ/υ που δεν έχει εξέλιξη θεωρώ πως είναι τοξική.

 

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Ότι δηλαδή ένας ψυχικά υγιής Μαστερ δεν λέει αρλούμπες τέτοιου βεληνεκούς.