M/s και προσωπική ανάπτυξη. Χωράει;

Αν ξεκινήσουμε από τα βασικά, ένας Μάστερ (και όχι από τα Lidl) δεν έχει ανάγκη να πει αρλούμπες.

 

To ίδιο λέμε...

 

Βασικό πρώτο
Ένας μάστερ από τα Lidl προβάλει του κοιλιακούς του, γιατί δεν έχει κάτι άλλο που να το θεωρεί σημαντικότερο ώστε να το προβάλει.
Ευτυχώς δεν έχουμε τέτοιους εδώ μέσα.

 

Συμφωνώ απόλυτα, αυτό είναι το πρώτο.

 

Δεν διαφώνησα μαζί σου

 

εξάρτηση και σχέση είναι, κατά το μάλλον, συνώνυμα.

"προσωπική ανάπτυξη" είναι, πρωτίστως, να βρεις την θέση σου.

η ίδια η ανάληψη θέσης, η αναγνώριση του εαυτού και του ρόλου είναι απελευθερωτική και ικανοποιεί, "γεμίζει", αν μάλιστα ..τύχει να προϋπάρχουν αναστολές, αντιστάσεις, φαντασιακές καλλιέργειες κατασκευασμένων προσδοκιών, ματαιδοξίες και άμυνες.

"προσωπική ανάπτυξη", δεν είναι η καλύτερη τοποθέτηση στην αγορά εργασίας ή η επαγγελματική εξέλιξη. δεν είναι η ικανοποίηση φιλοδοξιών και προσδοκιών. αλλά μπορεί κάλλιστα να είναι μιά ικανοποιητική (με την κυριολεκτική έννοια) καθημερινότητα στην οποία συντελούν ενδεχομένως τα παραπάνω.

σε κάθε περίπτωση ο αφέντης θα διαμορφώσει, κατά την δυνατότητά του, την "ανάπτυξη" της σκλάβας στην κατεύθυνση της ικανοποίησής του, παρά στην κατεύθυνση της κοινωνικής επιβεβαίωσης, αλλά κι αυτό μπορεί να συμπεριλαμβάνεται στα γούστα του.

αυτή η προσωπική ανάπτυξη, η ανάληψη θέσης κάτω απ τον αφέντη και γιά τον αφέντη, η "εξάρτηση", είναι από μόνη της εξέλιξη κι ανάπτυξη κι ολοκλήρωση, ανεξάρτητα αν βαφτίζουμε τη σχέση βανίλλα ή ασύμμετρη, ανεξάρτητα από προσχήματα, δηλαδή.


υγ: καλώς ή κακώς (αδιάφορο ουσιαστικά), καθόλου δεν αποκλείεται να "σε αναπτύξει" ένας ..αφέντης, που νομίζει "τοξικότητα"(!) κάθε άλλη "ανάπτυξη" εκτός απ' τα γούστα του, δηλαδή την "κοινωνική επιβεβαίωση", όπως την αντιλαμβάνεται. οι ρόλοι είναι ρόλοι, είναι θέσεις, ανεξαρτήτως αξιολογήσεων, κι ανεξαρτήτως ικανότητας.

 

Off topic:
Πόσο μα πόσο με χαροποιει η επιστροφή!!!!!!!!   

 

Θα το πάω ένα βήμα παραπέρα. Δεν με απασχολεί αν και πόσο απλή μπορεί να είναι η απάντηση, με απασχολεί η σκέψη που παράγεται πίσω από την απάντηση.
Πως λοιπόν βρίσκει κανείς τη θέση του έκαστος; Τι συντελεί στο να την βρει;

Θεωρώ, αν όχι απόλυτα σχεδόν δεδομένα πως θα υπάρχει κάτι από όλα αυτά που αναφέρετε. Γιατί πιστεύετε πως η "ανάληψη θέσης" είναι απελευθερωτική και μάλιστα σε συνδυασμό με τις αντιστάσεις, άμυνες κτλ;

 

 

Συνήθως σε τέτοιου είδους συσχετισμούς ο καθένας γνωρίζει ποια θα είναι η θέση του εξαρχής. Τώρα το αν θα τη βρει διαθέσιμη και τι κάνει άπαξ και τη βρει, είναι άλλη συζήτηση.

Γιατί υποτίθεται ότι σε τέτοιου είδους συσχετισμό θα μπεις αν το έχει η κούτρα σου να κατεβάζεις ψείρες, είτε από τη μία, είτε από την άλλη. Εννοώ εφόσον αυτή η θέση είναι το ζητούμενο, στη θεωρία τουλάχιστον, άπαξ και τη βρεις καλύπτεις αυτή σου την ανάγκη και λέω ανάγκη γιατί αν μπορείς να είσαι καλά και χωρίς την ικανοποίησή της, τότε δεν το έχεις πραγματικά ανάγκη, απλά το επιθυμείς.

 

Εννοώ πως "βρίσκει" κανείς τη θέση του εντός της σχέσης. Πως εναρμονίζεται με αυτή. Αναφερόμαστε σε προσωπική ανάπτυξη εντός Κ/υ. Η γνώση του σε ποια θέση θα μπεις εξ αρχης δεν αποτελεί κάποια προσωπική ανάπτυξη παρά θεωρητική κατεύθυνση και μάλιστα χωρίς καμία εξασφάλιση πως θα βγάλει καρπούς το όλο εγχείρημα.

Πιστεύω ότι η ανάγκη καλλιεργείται, συντηρείται και μεγεθύνεται εντός του Κ/υ. Την επιθυμία δεν την καταλαβαίνω διόλου από τη στιγμή που για εμένα η υποταγή έχει καθαρά προσωποπαγή χαρακτήρα.
Για μένα απελευθερωτική είναι η ανάληψη θέσης όταν νιώσω στο πετσί μου, ότι θέλει και μπορεί. Τι; τα πάντα. Όταν δεν

 

Εκ του αποτελέσματος κρίνονται όλα. Δεν υπάρχει βασιλική οδός, δεν υπάρχει γενικός αλγόριθμος, το πως θα βρει ο καθένας τη θέση του εξαρτάται από τα μέλη του συσχετισμού και μόνο.

Η "προσωπική ανάπτυξη" μέσα σε ένα συσχετισμό Κ/υ στα δικά μου μάτια είναι προσδοκία, που είναι και επίκαιρο νήμα, και αναλόγως τις περιστάσεις μπορεί να βρει τοίχο με φόρα. Η βασική προσδοκία, τουλάχιστον όπως το βλέπω εγώ, σε μια σχέση Κ/υ είναι αμφότεροι να είναι ικανοποιημένοι με αυτά που παίρνει ο Κ από το υ του χωρίς περαιτέρω απαιτήσεις. Αν λοιπόν η "προσωπική ανάπτυξη" δεν είναι στα ζητούμενα του Κ της σχέσης αλλά είναι στις προσδοκίες του "υ", τότε πάμε σε αυτά που πραγματεύεται το άλλο νήμα, σύγκρουση με τοίχο.

Η ανάγκη να καλλιεργηθεί για ποιο λόγο; Δεν καλλιεργούμε την ανάγκη μας να φάμε ή να πιούμε νερό ή να αναπνεύσουμε, την ικανοποιούμε αλλιώς δεν πάει καλά.

Το "αν δεν το έχεις ανάγκη τότε απλά το επιθυμείς" σημαίνει ότι το ζητούμενό σου μάλλον είναι καυλοπαίχνιδο παρά η παράδοση (μερική ή πλήρης) σε κάποιον άλλον άνθρωπο. Αν είναι πραγματική ανάγκη τότε είτε προσωποπαγής είτε όχι δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό, ή για να είμαι πιο ακριβής, η ζωή σου δεν έχει την ποιότητα που αναζητάς.

Και αυτό εκ του αποτελέσματος κρίνεται. Το έλαβες; Το έχεις. Δεν το έλαβες; Στο καλό και πάμε παρακάτω  

 

νομίζω πως οι περίπλοκες "σκέψεις", οι "υπεραναλύσεις", είναι, κατά κανόνα, άμυνες, με αρκετή θολότητα, που λεν κι οι αριστεριστές όταν τους βολεύει.
η ανάγκη "θέσης", στα αγελαία, μου μοιάζει πηγαία. μηχανισμός που επιβίωσε και ευστόχησε γιά εκατομμύρια χρόνια, σε ποικίλες συνθήκες. οι αιτιολογήσεις που μπορούν να επινοηθούν είναι προσωρινές, κατά συρμό. η διαπίστωση είναι ουσιαστικά διαφορετικής κλίμακας.

δεν νομίζω να υπάρχει μονοσήμαντη απάντηση, αλλά πρόχειρα μου ήρθε στο νου μιά ατάκα που άκουσα προχθές: follow your genes

no, διαφωνώ κάθετα στο ότι είναι δεδομένος ο εγκλωβισμός σε αναστολές και εμπόδια, χωρίς να είναι ασυνήθιστος, βέβαια.
πολύ χονδρικά, η απελευθέρωση έγκειται στην απαλλαγή απ το άγχος του "να μην έχεις θέση" ή να μην είσαι σίγουρος αν έχεις, που μοιάζει πηγαίο στα αγελαία, τουλάχιστον.