M/s και προσωπική ανάπτυξη. Χωράει;

@rea.. ,
Αντιλαμβάνομαι τη σημασία που έχουν πολλά, τυπικά (και μη ), για κάποιον που ακολουθεί για πρώτη φορά σε μια τέτοιου είδους σχέση.

Ταυτίζομαι με τη θέση σου, γιατί στην ίδια θέση βρέθηκα κι εγώ την πρώτη μου φορά.
Θυμάμαι ότι από τους πρώτους κανόνες ήταν να απαντάω με «μάλιστα» και όχι με ο,τι «οκ, ναι, αμέ, κτλ» μου ερχόταν στην κασίδα.
Όταν το πρωτοάκουσα έσκασα στα γέλια: το θεώρησα θεατρικό και επιτηδευμένο και μου πήρε ώρα να το γράψω, κλωτσούσα σαν φοράδα που της φοράς πρώτη φορά γκέμια.
Ομοίως αντέδρασα όταν πρωτοάκουσα ότι πρέπει να τον αποκαλώ Κύριο, να μην τον διακόπτω έστω κι αν με πνίγει το δίκιο ή το σάλιο μου, να ζητάω άδεια για να μιλήσω, κτλ κτλ κτλ.

Ναι, ήταν και για μένα απαραίτητα όλα αυτά «για την εκπαίδευση μου σε κάτι τόσο διαφορετικό και ακραίο.»
Και εικάζω πως είναι απαραίτητα εξίσου, για όλους τους πρώτο εισερχόμενους σε τέτοιου είδους σχέσεις, ακριβώς γιατί -όπως είπες πολύ εύστοχα-, πρέπει να δομηθούν οι θέσεις και η ασσυμετρία.
Και από κάπου πρέπει να ξεκινήσει όλο αυτό, έστω κι αν αυτά είναι τα τυπικά και όχι τα ουσιώδη.

Όμως..

Βιωματικά μιλώντας, δεν είναι αυτά θεωρώ που ταλαιπωρούν τα μέλη.
Η ταλαιπωρία προέρχεται από μη ξεκάθαρα πλαίσια στην ουσία και όχι στον τύπο τους. 

 

@rea.. ευχαριστώ για την απάντησή σας, βεβαίως θα επανέλθω το συντομότερο δυνατό, στο μεταξύ ένα σχόλιο και μια ερώτηση.

Το σχόλιο είναι ότι οι κανόνες της ζωγραφικής κάνουν έναν καλό ενδεχομένως καθηγητή ζωγραφικής, δεν έκαναν όμως ποτέ έναν Πισαρό, έναν Ανρί Ρουσσώ, έναν Μιρό - καταλαβαίνετε τι εννοώ. Για να λειτουργεί κάποιος ως σκλάβος 24/7/365, διότι για αυτό μιλούσε η @cassie, χρειάζεται να γνωρίζει πού πραγματικά βρίσκεται στο πλαίσιο M/s που έχει θεσπίσει και διαμορφώσει ο συγκεκριμένος Αφέντης. Οι κανόνες είναι πάντα ένα κομμάτι του πλαισίου αλλά δεν είναι το σύνολο. Όταν κάποιος δεν είναι πια νιούμπι, δεν βασίζεται στους κανόνες για να γνωρίζει τι πρέπει να κάνει σε κάθε περίπτωση, αυτοί είναι δεδομένοι. Κάνει χρήση των κανόνων, ασφαλώς, δεν είναι όμως οι κανόνες όλη η ιστορία. Δεν θα πούνε οι κανόνες στη σκλάβα αν έχει υπηρετήσει τον Αφέντη ή όχι, θα το νιώσει επειδή γνωρίζει τι θέλει ο Αφέντης, θα νιώσει αν είναι σε σωστή ή λάθος κατεύθυνση και ανάλογα θα τροποποιήσει τις κινήσεις της όσο χρειάζεται για να έχει το αποτέλεσμα που έχει μάθει ότι απαιτείται. Αυτό θα μπορεί να το κάνει επειδή γνωρίζει η ίδια ποια είναι και τι είναι αυτό που κάνει, όχι μόνον επειδή γνωρίζει πώς γίνεται και πώς είναι όταν γίνεται που αυτό δίνουν οι κανόνες.

Η ερώτηση είναι, ωραία όλα αυτά, θαυμάσια, σχετίζονται όμως πραγματικά με τα εισαγωγικά στην προσωπική ανάπτυξη ή την έλλειψη αυτών; Και αν ναι, πώς σχετίζονται;

Και ... δε μου λέτε κάτι, αν υποθέσουμε ότι κάποιος δηλώνει ότι ο σκλάβος είναι άνθρωπος, θα έπρεπε να βάλει σε εισαγωγικά τη λέξη άνθρωπος;

 

Ω συμφωνώ απόλυτα.
Έχει επιβεβαιωθεί επανειλλημένως εξάλλου στα δικά μου βιώματα αυτό.

 

@gaby_m , Εγώ θα προσέθετα δίπλα στη λέξη άνθρωπος το.. υπό δουλεία..και θα λυνόταν το θέμα.

Αυτό αφορά στην διαπροσωπική καθημερινή σχέση Του Ιδιοκτήτη με το slave και έχετε δίκιο.

Ο γραπτός δημόσιος λόγος όμως, οφείλει να αφήνει το αποτύπωμα στη δημόσια σφαίρα της ουσίας (όπως αναφέρθηκε και παραπάνω) της σχέσης.

Είναι άλλο μέσα από έναν συσχετισμό να βγαίνει προς τα έξω η «προσωπική ανάπτυξη» σε εισαγωγικά και είναι άλλο μέσα από έναν συσχετισμό να βγαίνει προς τα έξω για παράδειγμα μια άποψη που λέει ότι η υποταγή επιβάλλεται.

Φωτίζει τις ποιότητες Μ/μας ο τρόπος που αποτυπώνουμε την ουσία Μ/μας στη δημόσια σφαίρα.

Έχω αναφερθεί για το

και υπήρξαν αξιόλογες τοποθετήσεις από αξιόλογους συνομιλητές...

Δεν είναι τυπικό ούτε σχετίζεται με ρασοφόρους, ράσα και άλλα δαιμόνια...

Iagos

... by Iagos posted 25 October 2023 at 17:18

 

Όμορφος ο σχολιασμός σας.

Στην ερώτηση σας, δεν έχω αναφερθεί καθόλου στα εισαγωγικά. Εστίασα στα ράσα. Οι απαντήσεις σας με οδήγησαν σε έναν γενικότερο προβληματισμό που μας κατεύθυναν σε μια άλλη συζήτηση, με αφορμή τα εισαγωγικά.
Αφού με ρωτάτε την γνώμη μου θα σας πω ότι σαφως και μου στέκονται μια χαρά τα εισαγωγικά σε ένα s στην φράση προσωπική ανάπτυξη, αλλά αν δεν υπήρχαν δεν θα θεωρούσα ότι το s έχει εκφραστεί λανθασμένα ή εκτός θέσης, ούτε θα αποζητούσα τα εισαγωγικά, ούτε καν θα το είχα σκεφτεί.
Αισθητικά μου αρέσει περισσότερο με τα εισαγωγικά, γενικά μου αρέσουν αυτού του είδους οι δημόσιες ιδιοκτησιακές εκφράσεις που δεν είναι και θεμιτό να συμβούν σε άλλους χώρους συζητήσεων. Με όποιο τρόπο υπάρχουν και εκφράζονται.
Δεν έχω όμως καμία απαίτηση να υπάρχουν, απλά τις απολαμβάνω όταν υπάρχουν. Δεν μου χρειάζονται.

 

Άσχετο αλλά αν γνωρίζει κάποιο άτομο τι έχει απογίνει η @cassie να μου στείλει προσωπικό μήνυμα παρακαλώ.

 

Το κατάλαβα. Φταίει που έλειπαν τα εισαγωγικά στη λέξη βούληση που δεν το καταλάβαινα. Τώρα ξέρω.

Α μπράβο.