Make the worst out of...me

Η αφορμή για τις σκέψεις που θα ακολουθήσουν, στάθηκε μια επαγγελματική σχέση οπότε δεν ξέρω αν είναι το ιδανικό segment για το θέμα.

Αφορά αυτούς τους λίγους ανθρώπους (για εμένα σε όλη τη ζωή μου αρκούν τα δάχτυλα του ενός χεριού για να τους μετρήσεις) που μας βγάζουν το χειρότερο μας εαυτό.

Δεν είναι απλώς ότι μπορεί αυτοί οι άνθρωποι να με θυμώσουν ή κάπως να με ενοχλήσουν - συγκυριακό και περαστικό...

Είναι αυτή η αίσθηση ότι σε κάθε αλληλεπίδραση μαζί τους, τουλάχιστον από κάποια φάση και μετά, νιώθω να ανεβαίνουν από τα σπλάχνα μου και το λαιμό μου, μέχρι να φτάσουν στο στόμα μου για να "μιλήσουν" τα χειρότερα κομμάτια του εαυτού μου. Και ακόμα και αν καταφέρω να τα ελέγξω και να μην εκφραστούν, τα νιώθω να αναδύονται.

Να είναι κάποια χαρακτηριστικά που χορεύουν ένα σκιώδες τάνγκο με αντίστοιχα χαρακτηριστικά του άλλου; Να είναι ότι χτυπάει σε κάποιο φόβο ή κάτι άλλο;

Υποθέτω (αν και δεν το έχω νιώσει ευτυχώς) ότι στις ερωτικές σχέσεις είναι ακόμα πιο έντονο. Αλλά αν κάποιος θέλει να γράψει σκέψεις του και εμπειρίες για οποιοδήποτε είδος σχέσης, μην περιοριστεί...

 

 

Η άσχημη πλευρά του εαυτού μας ή τα χειρότερα του κομμάτια όπως γράφεις κι εσύ, είναι εκείνα που βρίσκονται σταθερά στο "πάνω ράφι" μας. Όπως οτιδήποτε το εύκολο και που μας δίνει μια ψευδαίσθηση υπεροχής ή δύναμής, αναδύονται με εξίσου μεγάλη ευκολία, όταν έχουμε να κάνουμε με κάποιον ο οποίος δεν μας ενδιαφέρει καθόλου ή από τον οποίο δεν έχουμε να κερδίσουμε κάτι ή που μας έχει απογοητεύσει.

Το βγάζεις από μέσα μου το χειρότερο, μπορεί να συναντηθεί - όπως ορθά έγραψες - σε οποιοδήποτε είδος σχέσεως, επαγγελματικής, ερωτικής/συναισθηματικής, ακόμη και μεταξύ γονέα και παιδιού.

Όπως προέγραψα, εκείνες τις φορές που συμβαίνει, είναι σαν το σφυράκι που χτυπάει το γόνατο. Απλούστατα επειδή, πιστεύεις - σχήμα λόγου η χρήση του δεύτερου ενικού -, ότι ο άλλος βρίσκεται σε υποδεέστερη θέση σε σχέση με σένα και σε παίρνει να του φερθείς περισσότερο ή λιγότερο άθλια. Ή επειδή λανθασμένα πιστεύεις, ότι το οποίο συναίσθημα θα έτρεφε για σένα, θα τον οδηγούσε να ανέχεται ακόμη και την κατάποση καυτών πετρών επ' άπειρον. Ή επειδή ξανά λανθασμένα πιστεύεις, ότι η όποια απογοήτευση σου έχει προξενήσει, θα δικαιολογούσε την ελεεινή σου συμπεριφορά απέναντι του.

Επειδή η παρουσία του άλλου, μας φέρνει σε βίαιη και απότομη αντιπαράθεση με δικές μας ανασφάλειες ή ελλείψεις και ίσως κάποιες φορές και με την λανθασμένη όψη της περηφάνιας μας ( που να μην συγχέεται με την ζυγισμένη αντίδραση, όταν τίθεται πια ζήτημα αξιοπρέπειας ).

Γυρνάμε πάντα σε μας λοιπόν, στην λιγότερη ή περισσότερη ισορροπία που θα είχαμε βρει με τους εαυτούς μας. Στην όποια αυτοκριτική θα είχαμε ήδη κάνει ή θα ήμασταν διατεθειμένοι να κάνουμε. Στο αν έχουμε κατανοήσει, ότι στην οποία ευτυχία ή επιτυχία ή εκπλήρωση των οποίων στόχων μας ο άλλος ναι, μπορεί να συνεισφέρει. Αλλά δεν έχει υποχρέωση, ούτε μπορεί στο τέλος, να τις εκπληρώσει για μας, πόσο μάλλον αντικαθιστώντας μας παντελώς στην προσπάθεια.

Ο "καλός εαυτός" είναι αποτέλεσμα αγώνα με την ίδια μας την πάρτη. Βρίσκεται στα χαμηλά μας "πατώματά", για αυτό και ζοριζόμαστε να τον εμφανίσουμε και να τον κρατήσουμε στον αφρό, όταν κάποιος μας ενδιαφέρει/ενδιαφέρει ακόμη. Ή αν πιστεύουμε, ότι από κείνον θα είχαμε κάτι σημαντικό να λάβουμε.

Το πιο εύκολο πράγμα είναι να καταστρέφεις, πριν καν προσπαθήσεις κάτι, να το επιδιορθώσεις. Ή καλύτερα, πριν καν προσπαθήσεις, να αποτρέψεις την έλευση του στο σημείο της κατάρρευσης.

Υ.Γ. διαβάζοντας το νήμα σου, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο νου, ήταν το κάτωθι παλιό song.