mind fuck....πως ομως;

Ισως καποια πραγματα πρεπει να τα κραταμε για μας(ανασφαλειες,φοβους κ.α)γιατι αν πιαστει καποιος απ'αυτα μπορει να αλλαξουν οι οροι.Στην τελικη ειναι μοναχα ενα ερωτικο παιχνιδισμα της στιγμης η οχι?

 

 

Αφιερωμένο στις μελαγχολικές βασίλισσες κάθε φύλου του mindfuck...
Συγχωρέστε με, τελευταία έχω πάθει μία λακωνικότητα, που θα πάει, θα το ξεπεράσω...

 

Απ΄την στιγμή που το νήμα βρίσκεται στο "Σεξ και σχέσεις", προσπαθώ με νύχια και με δόντια, να μην γλιστρήσει εξαιτίας μου σε BDSMικά πλαίσια.
Αλλά να πλοηγηθεί σε ευρύτερες θάλασσες. Να σου πω την γνώμη μου σχετικά με το πόση συναίνεση θα γινόταν ανεκτή?
Πάντα στην σφαίρα της υποθέσεως το κάνει και βάσει των δικών μου εμπειριών καθώς και όσων διαβάζω εδώ ή μου έχουν πει σε "ζωντανές" συζητήσεις.
Τόση συναίνεση όση θα μας έκανε "νιανιά" το παραμικρό και πάντα αναφορικά με περιορισμένη γκάμα "θεμάτων".
Απίστευτο αλλά αληθινό, πολλά εκ των οποίων δεν θα ήταν καν BDSMικά μα θ' απτόντουσαν των ευρύτερων δυναμικών μιας σεξουαλικής/ερωτικής αλληλεπίδρασης.
Τουτέστιν, οτιδήποτε θα ήταν πέρα απ' τον έλεγχο ( ή την ψευδαίσθηση που θα είχαμε, ότι κάποια πράγματα θα μπορούσαμε να τα "περιφράξουμε" ), θα ήταν πιθανή πηγή "mindfuck" ( τα εισαγωγικά δεν τα έβαλα κατά λάθος ). Τώρα πως γίνεται ν' αναζητούμε και εγκεφαλικές "αναφλέξεις", αλλά να φοβόμαστε μην και κάποιος/α, παίξει με το μυαλό μας. Αυτό εκτός απ' το τραβάτε με κι ας κλαίω, θα ήταν επίσης και τρέχα γύρευε. Ο λύκος για να είναι αρεστός στο πρόβατο, πρέπει να δαγκώνει στο σημείο, με την ένταση και όταν το πρόβατο θα το ήθελε. Ούτως ώστε να μην αισθανθεί ποτέ ( το πρόβατο ), ότι θ' απειλούταν.
Βρε μπας και θα ήταν καλύτερο, αν τα πρόβατα έψαχναν μόνο πρόβατα και οι λύκοι μόνο λύκους?
Μήπως παρά είναι εύκολη λύση, να κοτσάρουμε την ετικέτα του καλού ή του κακού σε κάποιον/α, παρά να τα "παίρνουμε" που και που και με τους εαυτούς μας?
Ρητορική η τελευταία μου ερώτηση.

Υ.Γ.

Αν η νηματοθέτρια με πάρει στο κυνήγι, για να με γδάρει που το off topicιασα. Το φταίξιμο θα ήταν ολόδικο σου, που με τσίγκλησες φιλαράκι χαχαχα...  

 

Οχι απαραιτητα της στιγμης. Μπορεί να είναι και διαρκείας.
Τί ικανοποίηση δίνει αυτό στον "θύτη"? Θαρρώ πως έχει να κάνει αφενώς με μία σαδιστική πλευρά του, αφετέρου με ανασφάλεια. "Δεν μου αρκεί μία ισορροπημένη σχέση. Θέλω να δω τον άλλον να με κυνηγάει, να είμαι μέσα στο μυαλό του συνέχεια, να με φοβάται".
Αυτή η συμπεριφορά προέρχεται από ένα εσφαλμένο, βαθιά εντυπωμένο σχήμα, που έχουμε οι περισσότεροι. Αν ο άλλος τρέχει από πίσω μου, τότε αξίζω περισσότερο. Δυστυχώς όμως, όπως άλλωστε συμβαίνει στις περισσότερες αιτιακές αλυσίδες, το ότι ισχύει η συνεπαγωγή δεν σημαίνει ότι ισχύει το αντίστροφο. Ναι, αν αξίζεις και είσαι ενδιαφέρον άνθρωπος, το άλλο σου μισό θα σε θαυμάζει, θα σε ζηλεύει κτλ.. Το αντίστροφο όμως είναι παιχνίδισμα της φαντασίας μας. Τί και αν παίζοντας κάποιους ρόλους και παιχνίδια, τί και αν δείχνεις ότι δεν είσαι δεδομένος, κάνεις τον άλλον να τρέχει από πίσω σου? Μια σκιά σου κυνηγάει και όχι εσένα. Και όσο κυνηγάς την ένταση, την ακρότητα και την τόνωση του ΕΓΩ σου, μέσα από ένα mindfuck, τόσο πιο πεζή και ανούσια θα σου φαίνεται μια ισορροπημένη σχέση, τόσο πιο (αυτο)καταστροφικός γίνεσαι στις επόμενές σου σχέσεις.

 

Μία από τις πολλές περιπτώσεις που οι άνθρωποι έχουμε αλληλοαντικρουόμενες επιθυμίες: Από τη μία θέλουμε το απρόοπτο, το αναπάντεχο, το "στην κόψη του ξυραφιού" που θα μας εκτοξεύσει την αδρεναλίνη στα ύψη και από την άλλη μιλάμε για ασφάλεια, σιγουριά, εμπιστοσύνη. Πιάσ' το υ και κούρεφτο... 

Φαντάσου τη σκηνή: Είσαι στην έρημα για μέρες, ο στόμας σου έχει γίνει σαν το τσαρούχι του Νικηταρά και σέρνεσαι ημιθανής. Αίφνης σου προκύπτει σέχι βεδουίνα με κελεμπία ξεκούμπωτη κι ένα παγούρι νερό στο χέρι. Σκύβει επάνω σου τόσο που τα βυζγιά της χαιδεύουν τ' αφτιά σου, στάζει δυό σταγόνες στη γλώσσα σου (ακούγεται ένα φσσσσσσστ) και σου λέει: "Αν με γαμήσεις, θα σου δώκω νερό να πιείς".
Είναι ή δεν είναι mindfuck...

 

Νομίζω ότι υπάρχει ένας κανόνας, μεταξύ άλλων, στο όποιο mind-fuck που ισχύει για όλους:

ΠΡΟΣΟΧΗ μην πας να το κάνεις και το φας στο τέλος εσύ στη μάπα.  


Είτε γιατί το ήθελες πολύ αλλά δίστασες, mind-fuckίασες δηλαδή το δικό σου μυαλό,  

είτε επειδή η/ο άλλη/ος σου το το αντέστρεψε και από θύτη σε έκανε θύμα.  


Κι αυτά βέβαια έχουν ενίοτε το γούστο τους κατά κάποιον ιδιαίτερο τρόπο, να λέμε την αλήθεια... 

 

Εγώ να σου πω την αλήθεια μου, δεν σκαμπάζω από mindfucks και λοιπά "new age".
Μου φαίνονται σαν το φαγητό για φούρνο μικροκυμάτων, όμορφο στην όψη, γρήγορο κι εύκολο στην ετοιμασία, αλλά με χαμηλή θρεπτική αξία και γεύση.
Να "γαμήσω" το κεφάλι κάποιας που δεν θα ήταν ικανή να "γαμήσει" το δικό μου, θα ήταν σαν ν' αυνανιζόμουν.
Μετά, να προσπαθήσω να καταρρακώσω ψυχολογικά/διανοητικά κάποια, που στα δικά μου τα μάτια θα ήταν "ετοιμόρροπη", δεν έχει κανένα γούστο.
Για να έπαιρνα από κείνη τι στο τέλος? ( το κίνητρο που λέγαμε πριν ).

Αν θέλεις αδρεναλίνη, να είσαι διατεθειμένος/η να πάρεις την δόση σου μαζί με όλα τα "αρνητικά" της.
Την ασφάλεια, την σιγουριά και την εμπιστοσύνη κάπου πρέπει να συμβάλλουμε κι εμείς, για να τα έχουμε.
Αν αφηνόμαστε μονίμως στην τύχη και στις όποιες αγνές προθέσεις του/της άλλου/ης, ζήτω που καήκαμε.
Ως προς την βεδουίνα του παραδείγματος σου, αφού μου έσταζε τις δυο στάλες νερό και μου έλεγε, ότι αν την γαμούσα, θα μου έδινε νερό να πιω.
Θα της απαντούσα, ότι διψασμένο αρκούδι δεν γαμάει χαχα. Άσε που απ' την έλλειψη υγρών δεν θα είχα καν μυαλό για να μου το fuck.
Γιατί ίσως παραβλέπουμε κι αυτό. Για να γαμήσεις ένα μυαλό, πρέπει και να υπάρχει για να νιώσει την διείσδυση.
Και ότι όλοι/ες πάνω στον λαιμό έχουμε καρκάλα, δεν σημαίνει ότι η κόκκινη μπάλα που θα είχε μέσα της, θα ήταν σώνει και καλά μυαλό.
'Η ότι θα στρόφαρε με τρόπο, που την όποια προσπάθεια mindfuck να την αντιλαμβανόταν ( κάτι σαν την somnophilia δηλαδή ).  

Υ.Γ.

Εγώ θα έλεγα πιασ' τον άθρωπα και κούρευτον, γιατί μην νομίζεις ότι δεν υπάρχουν υ, που δεν θα μπορούσαν ανετότατα να ξεκωλιάσουν το μυαλό πολλών Κ.  

 

Το mind fuck πρέπει να πραγματοποιειτα με αθεμιτα μέσα και όσο χύμα γίνεται για να μπορέσεις να καταλάβεις τα όρια του παρτενέρ σου... Καθαρά προσωπική άποψη

 

Τί δίλημμα και αυτό. Από την μία θέλουμε την αδρεναλίνη από την άλλη, ποιος είχε εξουσία στα χέρια του και δεν την αξιοποίησε. Πόσοι μπορούν να κάνουν κάποιον με τον οποίο είναι ερωτευμένοι, να τρέχει από πίσω τους και να αρνούνται πεισματικά απέναντι στον εαυτό τους να το πετύχουν.

Πραγματικά παθιάρικη είναι πάντως η σχέση που δεν ποντάρει στο mindfuck αλλά αντιθέτως το πάθος υποστηρίζεται και εξελίσσεται μέσα σε ένα περιβάλλον ισορροπημένο, χωρίς παιχνίδια και θεατρινισμούς.

 

Mε τέτοιον τρόπο μάλιστα που ο mighty κ να μην πάρει χαμπάρι. Κλασική η ατάκα "τον/την αφήνω να πιστεύει ότι κάνει κουμάντο"...

 

Για μένα αυτή η ατάκα δεν είναι καν τοπινγκε φρομ δε μπότομε, αλλά η στερεοτυπική αρχαϊκή καφενεδο-παντοφλιάρικη θέαση των σχέσεων.
Όπου το σερνικό - και καλά - "εξουσιάζει" και το θηλυκό - επίσης και καλά - "αποφασίζει".
Αν είδες, δεν αναφέρθηκα σε γυναίκες και άντρες.
Αν αυτό θα ήταν mindfuck, να μου μαραθεί το μυαλό παντελώς αγάμητο ( ή αυτό το λίγο που θέλω να πιστεύω ότι έχω ).
Εγώ mind boring to death το βλέπω καθώς και όλα τα τσαλιμάκια/τεστάκια/κόνξες, σιχαμερά προβλέψιμα και χιλιομηρυκασμένα.
Εκτός κι αν το να κάνεις τον μαλάκα ή μαλάκας να θέλεις να πιαστείς για χ, ψ, ω λόγους ( λέγε με έλλειψη πέοντα, γουνιού, φόβος μοναξιάς κλπ ), θεωρείται mindfuck.

 

επειδή η νηματοθέτρια σε συμπαθεί... την γλύτωσες  
αλλά κρατάω τη ρητορική σου ερώτηση γιατί έχει ουσία