Moναξιά ή ελευθερία;

Τη θέση του παρατητρητή ποιός την όρισε?
Τον παρατηρητή?
Το παρατηρούμενο?

Γεννιόμαστε με τόσους περιορισμούς, που είναι ύβρις να μιλάμε για απόλυτη ελευθερία.

 

Η φαντασία όμως, δεν θα μπορούσε να έχει απόλυτη ελευθερία;

 

Δεν με κάνει να πιστεύω απολύτως τίποτα οτι δεν μπορείς να έχεις την άποψη σου και να διαφωνήσεις μαζί μου. Και το οτι εκφράζω την δική μου και το οτι διαφωνούμε δεν σημαίνει οτι σε περιορίζω...εκτός κι αν προσπαθούσα να σου επιβάλλω την άποψη μου...κάτι που στην προκειμένη περίπτωση προφανώς και δεν ισχύει.

Μου ζητάς να συμφωνήσω μαζί σου σε μια εικασία που κάνεις καθώς ούτε εσυ γνωρίζεις τι ισχύει μετά θάνατο.


Απλά θα σου θυμίσω αυτο που είπες πριν λίγο

Συνεπώς δεν ξέρεις αν "ο θάνατος είναι απλώς η διακοπή της ζωής" όπως ακριβώς το λες.


Η συγκεκριμένη κουβέντα πάντως να ξέρεις απο την στιγμή που είναι βασισμένη σε υποθέσεις...δεν είναι κουβέντα (τουλάχιστον ετσι το βλεπω εγω) για να πείσει ο ένας τον άλλον για την ορθότητα της άποψης του (μια κοκορομαχία δηλαδή) αλλά μια γενική κουβέντα απλά για να γίνεται με έκθεση των απόψεων μας.

 

Περιορίζεται από τις αισθήσεις, από τις μνήμες και από τις εμμονές μας.

 

Ο παρατηρητής και το παρατηρούμενο δεν έχουν ανάγκη ορισμού...είναι και τα δύο το ίδιο και το αυτό ακόμα και συγχρόνως...εκτός κι αν κάποιος περιορίσει τη δυνατότητα στον παρατηρητή να είναι παρατηρούμενο και στο παρατηρούμενο να είναι παρατηρητής.

Δεν θεωρώ οτι είναι ύβρις να μιλάμε για απόλυτη ελευθερία...οτι είναι το ιερο δισκοπότηρο όμως των ανθρώπων...είναι

 

όχι κάνεις λάθος, ο θάνατος, είναι η βιολογική διακοπή της ζωής. Σε αυτό φαντάζομαι ότι δεν διαφωνείς. Τα υπόλοιπα για το μετά-θάνατον είναι εικασίες πιστεύω και ότι σε αυτό συμφωνείς. Αυτό λοιπόν στο οποίο διαφωνώ μαζί σου, είναι το πώς μπορείς να λες ότι η απόλυτη αλήθεια είναι ο θάνατος* εννοώντας την μετά θάνατον ζωή, δηλαδή εξισώνεις την απόλυτη αλήθεια με μια εικασία. Αυτή είναι η διαφωνία μας.

*Διαφορετικό είναι ότι το μόνο σίγουρο γεγονός που θα συμβεί είναι ο θάνατος.

 

Oταν μιλάμε για "απόλυτο", τα πάντα πρέπει να οριστούν. Οταν κάνουμε παραδοχές, τότε μπορούμε να μιλάμε για "σχετικό", όχι για απόλυτο.
Τέλος πάντων, το ξεχειλώσαμε το θέμα  

 

Ο θανατος είναι η διακοπή της βιολογικής ζωής...οπως την γνωρίζουμε εμείς. Δεν έχει αναστηθεί κανείς (εκτός κι αν είσαι Χριστιανός οπότε σε αυτό έχεις απάντηση) για να μας περιγράψει τι ισχύει πέρα απο το θάνατο.

Είναι κάτι σαν το "κι ομως η Γη γυρίζει" μέχρι τοτε η Γη δεν γύριζε.

 

Με πέτυχες σε στιγμή που μου άνοιξε η διάθεση για "φιλοσοφίες" ....αλλά έχεις δίκιο ας το σταματήσουμε εδω. Μου άρεσε η σύντομη κουβέντα μας.  

 

Ασφαλώς και ο θάνατος είναι η διακοπή της βιολογικης ζωής όπως την ορίζουμε εμείς, όχι όπως την γνωρίζουμε. Αυτό που ξαναλέω είναι ότι είναι διαφορετικό να εικάζουμε ότι ο θάνατος είναι η απόλυτη ελευθερία και να το στηρίζουμε αυτό με αποδείξεις και διαφορετικό να το υποστηρίζουμε αυτό με εικασίες.

Ατυχές πάραδειγμα για την Γη. Η Γη δεν γυρίζει ήταν μία εικασία όπως και ότι η Γη γυρίζει ήταν μία εικασία. Στην δεύτερη περίπτωση αποδείχτηκε (όχι με διαστημικό ταξίδι, αλλά χιλιάδες χρόνια πριν). Εδώ είναι το ατυχές, ότι δεν χρειάζεται να βγεις εκτός Γης για να καταλάβεις ότι δεν γυρίζει. Ενώ με την μεταθανάτια ζωή, πρέπει να βγεις εκτός ζωής. Επίσης άθελα σου, βάζεις ένα κάτω όριο για την ''αρχή'' της απόλυτης αλήθειας σου και αυτό είναι το σταμάτημα της ζωής όπως την ορίζουμε. Επομένως δεν είναι πλέον Απόλυτη Αλήθεια. Ακροβατούμε στα όρια του Παράδοξου του Ράσελ!!  

 

Χρόνης Μίσσιος:Το νόημα της ελευθερίας

Το νόημα της ελευθερίας

Πιστεύω πως το πρόβλημα της ελευθερίας του ανθρώπου ξεκινάει από το σώμα του. Άμα δεν έχεις το δικαίωμα να χρησιμοποιήσεις το σώμα σου όπως σου γουστάρει, τότε μπορεί να αρνείσαι ένα ανελεύθερο σύστημα, αλλά ταυτόχρονα να αναπαραγάγεις ένα νέο σύστημα καταπίεσης.

Και η ευτυχία του ανθρώπου δε μπορεί να νοηθεί διαφορετικά, παρά μονάχα μες από την ελευθερία του σώματός του, μες από την ελευθερία της συμπεριφοράς του.

Νομίζω πως το πιο κρίσιμο πρόβλημα, για την εποχή μας τουλάχιστον, σχετικά με την ευτυχία του ανθρώπου είναι το πρόβλημα της ελευθερίας του, η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του, χωρίς εξαρτήσεις, όρους ή περιορισμούς. Η απελευθέρωσή του από κάθε μορφή εξουσίας, ιεραρχίας και αυθεντίας.

Οι άνθρωποι δε θα δουλεύουν από ανάγκη για να ζήσουν, αλλά από την ανάγκη της χαράς, της δημιουργίας. Ο καθένας στο παιχνίδι του, στο άθλημά του.

Το νόημα του συστήματος

Είναι πάρα πολύ εύκολο να φτιάξεις μια ιδεολογία ή μια θεωρία για την κοινωνία και να καλέσεις τους ανθρώπους να την εφαρμόσουν. Είναι όμως τρομερά δύσκολο, ως ανυπέρβλητο, να ξεπεράσεις το εμπόδιο του εαυτού σου και της κουλτούρας που σου πότισαν από τα γεννοφάσκια σου και τα δεσμά που έχει δέσει γύρω σου το σύστημα.


Δεν υπάρχει παιδεία, σήμερα. Μη γελιόμαστε. Υπάρχει εκπαίδευση. Άλλο πράγμα η παιδεία κι άλλο πράγμα η εκπαίδευση. Σήμερα, λοιπόν, τα παιδιά εκπαιδεύονται. Γιατί; Για να βρούνε τη μηχανή του κέρδους! Να εξασφαλίσουν κάποια θέση σε κάποιο επάγγελμα.

Τη μηχανή του κέρδους! Αυτό είναι το πρόβλημα. Όσο στην κοινωνία μας η κυρίαρχη αξία του συστήματος είναι το κέρδος, από κει και πέρα μην ψάχνεις να βρεις… αυτό διαποτίζει όλες τις ανθρώπινες σχέσεις και διαποτίζει όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες όπως είναι η παιδεία και όλα τα πράγματα.

Τώρα, αν σκεφτεί κάποιος, πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος και μάλιστα ιδιοφυής, ένα εξαιρετικό μυαλό, που μετέχει της παιδείας του εικοστού πρώτου αιώνα, αφού αποφοιτήσει να πάει σε μια πολυεθνική και να κάνει έρευνα για μικροβιολογικούς, χημικούς ή άλλους πολέμους; Αυτό είναι ακατανόητο!

Χρειάζεται κανένα άλλο επιχείρημα για να αποδείξει ότι αυτό που συντελείται σήμερα, στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, δεν έχει καμία σχέση με την παιδεία; Διότι αν αυτός ο ιδιοφυής άνθρωπος είχε αποκτήσει πραγματικά κάποια παιδεία, δεν θα πήγαινε να διαθέσει τις γνώσεις του για να κάνει έρευνες για χημικούς πολέμους ή για το πώς η εξουσία θα υποδουλώσει π.χ. στην Αφρική για μια ακόμη φορά αυτούς τους λαούς, μέσα από τους οποίους πέρασε η πρωταρχική συσσώρευση του κεφαλαίου και τους κατάπνιξε!

Η “κωλοεφεύρεση” που τη λένε ρολόι

Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ’ αυτή την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξανα-υπάρξουμε ποτέ. Και μείς τι την κάνουμε ρε, αντί να τη ζήσουμε; Τι την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την.

Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις. Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις; Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα.

Έτσι, μ’ αυτή την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες; Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’ την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν “αξίες”, σαν “ηθική”, σαν “πολιτισμό”.

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας.

Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα ‘ρθει ποτέ… Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και εμείς οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ’ τη ζωή μας, χαιρόμαστε.


Η κορυφαία πολιτική μάχη

Όταν συνειδητοποίησα ότι δε μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μη με αλλάξει αυτό.

Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα.

Η ζωή είναι ένα δώρο που μας δίνεται μία φορά. Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν ξημερώνει λένε “άντε να τελειώσει κι αυτή η κωλομέρα”. Και δεν καταλαβαίνουν ότι κάνουν άλλο ένα βήμα προς το θάνατο.

“Τολμάτε ρε!”

Τολμάτε ρε, τολμάτε! Γράψτε αυτό που θέλετε, αυτό που σκέφτεστε. Απορρίψτε τις σκοπιμότητες.

Εγώ έγραφα, κι έγραφα με την ψυχή, κι όταν με είπαν συγγραφέα πρώτη φορά τα ‘χασα! Μα, σοβαρά μιλάτε ρε παιδιά, συγγραφέας; Δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση απλά στις παρέες, στον κήπο, τους έλεγα ιστορίες και μου έλεγαν, ρε Χρόνη γιατί δεν τα γράφεις αυτά τα πράγματα; Κι έτσι βγήκε.

Γιατί τα βιώματα ήταν ουσιαστικά. Κατάλαβες; Ζούσαμε. Είχε συνέχεια η ζωή μας, δεν ήταν αυτή η γκρίζα καθημερινότητα, αλλά ήταν μεγάλο κατόρθωμα να παραμείνεις άνθρωπος.

Ήταν πολύ σημαντικό να μπορείς να κοιτάξεις τη μάπα σου το πρωί στον καθρέφτη και να πεις, “είμαστε εντάξει ρε μάγκα, πάμε”.

Ο μόνος δρόμος

Εκείνο που μπορώ να υποστηρίξω το υποστηρίζω: ότι ο μόνος δρόμος, ο οποίος δεν μας οδηγεί σε κανένα λάκκο, σε καμιά λακκούβα, σε κανένα κακό συναπάντημα, είναι ο δρόμος της αγάπης, είναι ο δρόμος της τρυφερότητας, είναι ο δρόμος της κατανόησης, είναι ο δρόμος της υπεράσπισης της διαφορετικότητας του άλλου! Αυτός είναι ο μόνος δρόμος. Αν τον ακολουθήσουμε αυτόν τον δρόμο δεν κινδυνεύουμε. Ούτε εμείς ούτε οι συνάνθρωποί μας.

Να ‘σαι άνθρωπος δημιουργικός και ευαίσθητος. Και να αγαπάς. Να αγαπάς! Να μπορείς να μετατρέπεις κάθε μέρα την αγάπη σε αγαπημένο. Η φρέζα μου που είναι εκεί φυτεμένη την αγαπάω, την βλέπω κάθε πρωί, καταλαβαίνεις; Ή έναν συγκεκριμένο άνθρωπο… Όλα τα άλλα… Παρέες, ρε, μπορείς να κάνεις παρέες; Φιλία. Έρωτα! Κάντε έρωτα, αγαπηθείτε κάντε τις παρέες σας, σκεφτείτε, αναπτύξτε την κριτική σας σκέψη.