Moναξιά ή ελευθερία;

Αντιλαμβάνομαι τη συνειρμική σύνδεση των δύο εννοιών, αλλά δεν την ενστερνίζομαι. Γιατί πρέπει να είσαι μόνος αν θες να είσαι ελεύθερος; Και για ποια ελευθερία μιλάμε; Αναφερόμαστε στην ελευθερία που μας δίνει η φύση, επειδή δε μας κατακρίνει (που 'λεγε κι ο Νίτσε) ή στην ελευθερία των επιλογών μέσα στην κοινωνία;

Από τη μεριά μου, θα τοποθετηθώ ως εξής (σύμφωνα με την προσέγγιση μοναξιάς και ελευθερίας που κατάλαβα): Οι δύο έννοιες τείνουν να "συνυπολογίζονται". Αυτό συμβαίνει γιατί η αυτοκυριαρχία μας μέσα σε μια κοινωνία ανθρώπων κλονίζεται. Και κλονίζεται (ακόμη και στους πιο "ισχυρούς") γιατί η πορεία αυτής της κοινωνίας είναι φθίνουσα και, όταν νοσεί το σύνολο, δε μπορεί η μονάδα να είναι υγιής. Σ'αυτή την περίπτωση λοιπόν, όταν το προσωπικό μας "κουτί" διαμορφώνεται από άλλους, χάνουμε την ευχαρίστηση της ελευθερίας (γιατί, φερειπείν, ο δάσκαλος στο σχολείο δε μας άφησε να τραγουδήσουμε το τάδε τραγούδι, ο καθηγητής στο πανεπιστήμιο δε μας ώθησε στο να αναλάβουμε το δείνα αγαπημένος μας θέμα, ο εργοδότης μας δεν αναγνώρισε τον κόπο μας κτλ κτλ) και οδηγούμαστε σε μια απομονωτική στάση. Σε μια στάση όπου δεν υπάρχει λογοκρισία, δεν υπάρχουν όρια, δεν υπάρχουν περιορισμοί. Και ίσως να είναι γοητευτικό το να κάνουμε αυτό που μας αρέσει και να μη δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν "ελαφρόμυαλο", κλειστόμυαλο, τενεκέ μπετόβλακα. Αλλά, κατ'εμέ, και το 'χω ξαναναφέρει, ίσως ο λύκος της στέπας να έχει τη γοητεία, το μυστήριο, την ομορφιά του άγριου, όμως η μάχη δίνεται στον σκληρό στίβο της ζωής. Εκεί όπου δεν κινδυνεύεις από τα θηρία της φύσης. Αν μέσα εκεί μπορείς να διεκδικήσεις τη ΜΙΑ αρετή, τότε η ελευθερία είναι πανέμορφη και τη μοιράζεσαι με αυτούς που γεύονται τον ίδιο καρπό με σένα.

 

Κάνουμε ότι θέλουμε, όταν είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε τις συνέπειες των επιλογών μας και διαλέγουμε "καταστάσεις" με ελάχιστους "δεσμούς", πες τους επαγγελματικούς, πες τους συναισθηματικούς κτλ.
Κάποιος/α δεν είναι λύκος της στέπας για το θεαθήναι/"χλιδή"/μυστήριο που εκπέμπει στους/στις άλλους/ες, απλά είναι ο/η εαυτός του/της.
Και τα άλλα "θηρία" της φύσης δεν τ' αντέχει για πολύ. Τα συναναστρέφεται/αντιμετωπίζει για εκείνο που του/της χρειάζεται
και μετά στην στέπα του/της επιστρέφει. Το θέμα ξέρεις ποιο είναι - κατ' εμέ πάντα και για τον λύκο εγώ μιλάω -.
Να μην παλεύεις με οποιοδήποτε άλλο θηρίο μόνος/η και τα όποια φρούτα, να τα καρπώνονται αχρεωστήτως οποιοσδήποτε άλλος/η.
Όχι επειδή κάποιος/α είναι μονοφαγάς. Αλλά επειδή απλά κουράστηκε οι "πληγές της μάχης" να είναι μόνο δικές του/της και τα "έπαθλα της νίκης" να τα μοιράζεται με τους άλλοι.
Εγώ αφού τις ήττες/πίκρες και τα ζόρια τα κρατάω πάντα για την πάρτη μου.
Και τις ελάχιστες νίκες/χαρές δεν τις χαρίζω πια σε κανέναν/καμία άλλο/η.
Προτιμώ να τις πετάξω στα σκουπίδια.
Κάποιος πριν έγραψε για μοναχικότητα, σωστός κατ' εμέ.
Η ελευθερία δεν είναι τσάμπα, ακόμη και το παραμικρό της ψίχουλο έχει μεγάλο κόστος.
Ποιος/α θέλει/έχει την ανάγκη/καρύδια να την πληρώσει, ποιος/α όχι.
Ποιος/α έχει ανάγκη από περισσότερη, ποιος/α από λιγότερη.

Όπως οτιδήποτε άλλο είναι προσωπικό, και το συγκεκριμένο θέμα είναι εντελώς υποκειμενικό.

Άποψη as usual

Υ.Γ. γουστάρω πολύ την συζήτηση μαζί σου  

 

... εγώ κουμπάρος παιδιά  

 

Είχαμε πει να γράψουμε και κάτι μαζί με την Marlen ( αλλά σκάλωσε το μυαλό το δικό μου και ακόμα αιωρείται το κείμενο ).
Εκεί τι θα γίνεις? Νονός του παιδιού μας ? χαχαχα

  

 

Αγαπάμε Φ. Φ. Κόπολα

 

κι εγώ συνκουμπάρα....ε ρε γλέντια!!!

 

Εντάξει, πάω μοναχικό ταξίδι στον Βόρειο πόλο μην και παγώσω και μείνω 41. Και σε 14-15 χρόνια, όταν η Marlen φτάσει τα 36-37 ( γιατί ξανά με μικρότερη ούτε νεκρός ), αν είναι ακόμη ανύπαντρη,
έννοια σας και θα την παντρευόμουν χωρίς δεύτερη σκέψη ( αλλά πρέπει να ρωτήσουμε κι εκείνη χαχα ).
Αλλά επειδή δεν το κόβω δυνατό, την γουστάρω σαν το φιλαράκι που είναι και για την καταπληκτική της πένα ( και σκέψη ).
Η οποία τελευταία είναι πολύ ελεύθερη κατ' εμέ ( Ε ρε ακροβασίες για να μείνω on topic χαχαχα )

    

 

@Tenebra_Silente

Οι αρετές έχουν τίμημα. Πρέπει να σπάσεις αυγά για να κάνεις ομελέτα, που λέει και ο θυμόσοφος λαός μας. Και, πραγματικά, αυτή η ρήση με βρίσκει 1000% σύμφωνη. Εγώ δεν αναφέρομαι στους φύσει μοναχικούς ανθρώπους. Έχω γνωρίσει έναν από αυτούς και ξέρω πως είναι να θέλει κανείς να ζει χωρίς πολλές κινήσεις κι ομιλίες.. Σέβομαι απόλυτα τη φύση τους ή έστω την επιλογή τους. Ό,τι και αν είναι αυτό. Η αναφορά μου στους λύκους της στέπας είχε να κάνει με την παραίτηση. Καταχρηστικά δηλαδή τον χρησιμοποίησα τον όρο. Ποια ελευθερία όταν αποφεύγεις να αντιμετωπίσεις τη ζωή, ακόμη και αν αυτή η ζωή σε "φυλακίζει" κάθε μέρα, κάθε λεπτό...;

Όσον αφορά τώρα τις νίκες και τις ήττες... Οι δικές μου ήττες και νίκες δεν είναι πολλές, λόγω και του νεαρού της ηλικίας μου. Αλλά, αυτές οι λίγες ήταν δικές μου. Και μετάνοιωσα που κάποιες ήττες δεν ήταν μόνο δικές μου. Εκεί μετάνοιωσα πολύ. Άρα, συμφωνούμε σ' αυτό. Καλύτερα να πετάξω μια νίκη στα σκουπίδια, όπως λες, σεβαστέ μου Σκοτάδια, παρά να τη χαρεί κάποιος άλλος αντί για μένα. Το ίδιο και με την ήττα βέβαια.. Ίσως ακούγεται πολύ εγωιστικό, αλλά, όταν κάτι είναι δικό μου και είναι αποκτημένο με τον κόπο μου, ανήκει σε μένα.
Και οι ανάρχες να έρθουν που λέει ο λόγος και να μου την πουν για την ιδιοκτησία, θα τους πάρει και θα τους σηκώσει!  

Έχω μάθει να περιμένω..  

Και τι θα φέρει ο @Seirios_79 ως δώρο για τη βάφτιση του παιδιού; 3 κιλά καραβόσχοινο για δέσιμο;    

 

Εγώ Σκοτάδια σε παντρεύομαι και τώρα. Άλλωστε η μαμά έχει πάρει ήδη το καινούριο σαλονάκι για να υποδεχτεί τον όποιο γαμβρό της φέρω όοοοοοταν αποφασίσω να γίνω Πολυάννα.

 

η ελευθερία μπερδεύεται με την ευτυχία.

 

Χαχαχα, με τιμάς, αλλά σε λίγο εγώ θα χρειάζομαι νοσοκόμα και καθετήρα Μαρλενάκι και όχι γυναίκα. Μετά με τους γάμους έκλεισα.
Και σαν γαμπρός και σαν νύφη χαχαχα.

Ως προς το κειμενάκι. Ξαναπήρε το "ξεράδι" μπροστά και η ζωή μου έδωσε καινούρια "τροφή" για γράψιμο.
Δεν μπορώ να γράφω για πράγματα που δεν έχω ζήσει. Καλά, λίγο "διανθισμένο" θα είναι, αλλά κατά 95% βίωμα δικό μου.

Ως προς το νήμα, δεν θα είχα να συμπληρώσω κάτι σε αυτά που έγραψες. Με κάλυψες σε όλα.

Υ.Γ. Μην με ξαναβρίσεις. Άκου σεβαστός χαχαχα

Ως προς το δώρο του Seirios_79 προτιμώ καράβι και όχι σκοινί. Μην και βγάλω κανά φράγκο χαχαχα

  

 

μεγάλη κουβέντα είπες τώρα...(ως συνήθως!!!)