Moναξιά ή ελευθερία;

Δίχως καμμία πρόθεση για τρολλάρισμα, η πρώτη σκέψη που εμφανίστηκε στο μυαλό μου όταν διάβασα το σχόλιό σου, ήταν η ακόλουθη:

 

Από τα πολλαπλά σχόλια που κάνεις στο forum δείχνεις να είσαι ένας με άνθρωπος με δυναμικές, με (ακουστικά) άψογο style, με μια Διονυσιακή/Βακχική διάθεση 'μόνιμου παιχνιδιού' (σπάνιο αυτό στις γκρίζες, από συναισθήματα, ημέρες μας - επί της συγκεκριμένης διάθεσης διάβασε το Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ της ΝΤΟΝΑ ΤΑΡΤ, θα το λατρέψεις, ενδείκνυται για όλους εδώ μέσα που έχουν μία πιο Αρχαιο-Ελληνική προσέγγιση περί συν-αισθημάτων και ηδονής), με όρεξη για τη ζωή και για επικοινωνία.

Deductive logic: μόνο μόνη σου δε θα μείνεις...

 

Χχαχχαχ ναι είμαι μονίμως μέσα στο παιχνίδι!..Ζωή+Ένταση+Ζωντάνια   

 

Η ελευθερία είναι μια πολύ σχετική έννοια ,για μένα σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με την δυνατότητα αυτονομίας,είτε σε ατομικό, είτε -πολύ περισσότερο- σε κοινωνικό επίπεδο.
Η μοναξιά δεν είναι ελευθερία , πόσο μάλλον απόλυτη, γιατί δεν είναι επιλογή ,είναι μια κατάσταση που για διάφορους λόγους σου επιβάλλεται, η κάποιες συνθήκες σε οδηγούν εκεί.(Εξαιρούνται ίσως οι ερημίτες)
Μπορεί βέβαια να είναι χρήσιμη, απαραίτητη σαν φάση περισυλλογής και ανασυγκρότησης,ωστόσο το πιθανότερο είναι ,όντας μόνος ,να πρέπει να σηκώνεσαι κάθε πρωι στις 7 για να πας στη δουλειά, οσο κι αν η ψυχική και η συναισθηματική σου κατάσταση σου φωνάζουν να πας να βρείς ενα βράχο και ν'αγναντεύεις τη θάλασσα...

 

Υποκλίνομαι, πνευματικέ μου Πατέρα!( στο είχα πει παλιότερα,χαχα).

 

Θύμησε μου να σου πάρω παπούτσια και λαμπάδα το Πάσχα κόρη μου , γιατί περνάνε τα χρόνια κι έχω αρχίσει να ξεχνάω... 

 

Η μοναξιά είναι η πλήρης απώλεια ελευθερίας, η πιο τρανή απόδειξη απόλυτης κατίσχυσης του άλλου/των άλλων δια της απουσίας τους

 

Το είδα και μ άρεσε.. Έτσι είναι!

 

 

Ηλικιωμένος στο νοσοκομείο, αργά το βράδυ ακούει την πόρτα να ανοιγει και βήματα στο δωμάτιο.

- Χαρη, εσύ είσαι;;
- Κοντά έπεσες...

 

Επειδή το παιδί μέχρι τα τέσσερα είναι ελεύθερο, δεν μπορείς να το χειραγωγήσεις ως προς την συμπεριφορά και τις επιθυμίες του, και μετά μας μαθαίνουν να χτίζουμε τις φυλακές μας, κατά το δοκούν της οικογένειας, της κοινωνίας, των δασκάλων, των φίλων, του περιβάλλοντος και όλου αυτού του σακατευτικού οχετού που μας στερεί την ελευθερία μας, εθιζόμαστε στους ακρωτηριασμούς και τις απαγορεύσεις από τα μικράτα μας.
Αυνανίστρια ελευθεριάζοντων ονείρων, γυρίζω πάλι εκεί, που είμαι καθαρή και μόνη, αγνοώντας τις απαγορεύσεις και τα θέσφατα, για να καψαλίσω την ενοχή από την ευδαιμονία της αυτοϊκανοποίησής μου....
Μόνο τότε απελευθερώνομαι από την πανοπλία που με τόσο κόπο έφτιαξα στα μέτρα μου, μόνο και μόνο για να μην χωράει ούτε και μένα...
Ποιος μπορεί να ενωθεί με την ροή μου, που ούτε εγώ καλά-καλά γνωρίζω? Παίρνω μια βαθιά ανάσα, βίαιη, για να γεμίσω τα πνευμόνια μου με κουράγιο και βουτάω σε μένα....
Αν κρατήσω την αναπνοή μου λίγα λεπτά παραπάνω θα σκάσω...αλλά αν αναπνεύσω θα χάσω το προσωπικό μου στοίχημα...
Το τερματίζω το παιχνιδάκι....ελεύθερη και μόνη...
Ο εαυτός αναζητά αέναα τους δαίμονές του...εγώ είμαι από τους τυχερούς, δεν με εγκατέλειψαν ποτέ...μήπως ουσιαστικά δεν είμαι μόνη? Τουλάχιστον νιώθω ελεύθερη....

ΥΓ(Συγνώμη για το πρωινό παραλήρημα, το ντελίριο δεν λέει να με αφήσει....)

 

έχεις σκεφτεί να γράψεις;

 

Τι άλλο είναι η αγάπη
από το να είσαι στη φυλακή
και να είσαι ελεύθερος!
Τζον Κλερ

Καθώς κάθομαι εδώ και κοιτάω τον ήλιο που φεύγει για το άγνωστο, σκέφτομαι ότι ίσως
αυτή να είναι η κατάλληλη ώρα, για να σου διαβάσω το γράμμα. Το γράμμα. εκείνο που δε με
άφησες να σου δώσω, όσο το σώμα σου βρισκόταν ακόμη στη γη. Έλεγες πως αν σου το έδινα, θα
χανόταν κάτι απ’ τη μαγεία της στιγμής που ομολόγησα ότι σ’ αγαπώ. Έτσι, το γράμμα τούτο,
παρέμεινε ένα κρυφό ντοκουμέντο της αγάπης μου για σένα. Όμως, τώρα ήρθε η ώρα να σ’ το
διαβάσω. προτού το φως του πανδαμάτορα ήλιου σβήσει για πάντα απ’ τον ορίζοντα αυτής της
μέρας. Ας μαζωχτούν τριγύρω κι οι άλλες ψυχές, για να ακούσουν τη μαρτυρία μου…
“Ελένη μου,
καρδούλα μου! Δεν ξέρω στ’ αλήθεια, με τι λόγια θα μπορούσα να εκφράσω ποτέ αυτά που
νιώθω για σένα, με ποιες σιωπές, με ποια χρώματα, με τι στίχους, με ποιες μουσικές. αφού, εσύ
είσαι τα λόγια μου και η σιωπή μου, το χρώμα στη ζωή μου, η μούσα κι η ποιήτριά μου. κι η
φωνή σου, η παραδείσια ηχώ που μου καίει τα σωθικά!
Σου γράφω ετούτο το γράμμα ξέροντας ότι ίσως να μην το διαβάσεις ποτέ. Αλλά, νιώθω
την απόλυτη ανάγκη να το γράψω, για να σου πω: Σ’ αγαπώ… Σ’ αγαπώ! Σ’ αγαπώ, κι όμως τα
χείλη μου δεν τολμούν να σ’ το πουν. Φοβάμαι. Φοβάμαι, γιατί αν σ’ το πω ίσως σε χάσω. κι ας
μη σε είχα ποτέ!

Λενάκι μου,
ξέρεις πως είναι να ξυπνάς το πρωί, να σκέφτεσαι ένα χλωμό προσωπάκι με
θλίψη στα μάτια και να χαμογελάς; Ξέρεις πως είναι να ταξιδεύεις σε χώρες μακρινές, ανάμεσα
σε άγνωστους ανθρώπους, και να ’χεις μόνιμα ζωγραφισμένο στα χείλη ένα πλατύ χαμόγελο,
επειδή σκέφτεσαι εκείνη που αγαπάς; Ξέρεις πως είναι να πηγαίνεις για ύπνο, και προτού του
παραδοθείς να έρχεται μια εικόνα αγαπημένη στο μυαλό; Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι ν’ αγαπάς
σ’ ένα κόσμο όπου όλοι είναι πολύ απασχολημένοι, πολύ βιαστικοί για ν’ αγαπήσουν; σ’ ένα
κόσμο όπου κι αυτή η αγάπη ακόμα, κατάντησε καρτ ποστάλ; Και ξέρεις αγαπημένη μου πόση
μοναξιά κρύβεται μέσα σ’ όλα αυτά; Ξέρεις πόσος πόνος; Ποιος θα μπορούσε στ’ αλήθεια να
καταλάβει κάποιον που επιμένει να ζει ένα μάταιο, έναν καταδικασμένο στην ανυπαρξία έρωτα;
Ποιος θα “ένιωθε” κάποιον που στην εποχή της ταχύτητας, του τηλεφώνου και του ίντερνετ,
εξακολουθεί να αγαπά τα πιο απλά πράγματα στη ζωή, να εξοικειώνεται με τα νέα, και να
παραμένει ο εαυτός του; Ποιος;
Πικρό είναι το ποτήρι της μοναξιάς Ελένη μου! Και πίνω το περιεχόμενό του στάλα στάλα.
Ξέρω πως κάποια μέρα θα φύγεις κι εσύ απ’ τη ζωή μου, αλλά όσο θα είσαι εδώ, θέλω να ζήσω
κοντά σου, έστω κι από… μακριά! Εζήτησα να αγαπήσω και αγάπησα, τι άλλο θέλω πια; Όλα όσα
κάνω είναι αγιασμένα από την αγάπη μου. Δεν είμαι καθόλου το αδύνατο πλάσμα που ζητάει
στήριγμα στην αγάπη σου. Είμαι η ψυχή που υπομένει ανίκητη ένα μαρτύριο…