"Moυ φαίνεται σαν όνειρο"

Θυμάστε ποτέ στιγμές του παρελθόντος σας (καλές και κακές) που φαίνονται τόσο μακρινές απο την τωρινή καθημερινότητά σας ώστε να σας φαίνονται "σαν όνειρο";

Εγώ για παράδειγμα θυμάμαι τη στιγμή που αποφοίτησα απ'το πανεπιστήμιο, αλλά μου φαίνεται οτι κάθε φορά που τη θυμάμαι είναι λίγο διαφορετική από την προηγούμενη.

Επίσης θυμάμαι συναρπαστικές στιγμές με γυναίκες, αλλά υποπτεύομαι πως προσθέτω και αρκετό αλατοπίπερο που δεν υπήρχε στην πραγματικότητα.

Θυμάμαι πολύ καλά και το γκολ του Βαζέχα μέσα στο Άμστερνταμ το '96, και θυμάμαι οτι ήμουν στην pub μαζί με άλλα 20-30 Ελληνόπουλα και τα είχαμε σπάσει. Αλλά αν με ρωτήσετε να σας πω το ονοματεπώνυμο έστω και ενός πατριώτη, θα σας απογοητεύσω.

Με πιάνετε;  

 

Απάντηση: "Moυ φαίνεται σαν όνειρο"

θυμαμαι τα παντα..απο τους ιδιους δρομους περναω τοσα χρονια καθε μερα..καθε κτιριο πλεον σε αυτην την πολη εχει κατι να μου θυμισει..αγαπαω ολες τις στιγμες..καλες και κακες..εινα η η ζωη μου..ταυτοχρονα, και αυτο δεν μπορω να το εξηγησω, ζω εξω απο αυτες, σαν να επροκειτο για αλλο ανθρωπο...ισως επειδη ζω για το αυριο, αφου το σημερα και το χθες δεν μου προσφερουν τιποτα..δεν μου λενε τιποτα..

 

Απάντηση: "Moυ φαίνεται σαν όνειρο"

Χμ..Σαν όνειρο θυμάμαι και παντα έχω τα ίδια ανάμικτα συναισθήματα ,την ημέρα που ξεκινούσα με τους δικούς μου για να πάω να καταταγώ στην Τρίπολη και τη στιγμή που τους άφησα στην πύλη.Θυμάμαι σαν όνειρο,όταν λιγες μέρες μετά κάναμε πρόβες για την παρέλαση της ορκομωσίας το πρόσωπο ενός φαντάρου που μάζευε υπογραφές για να απολυθεί.Στεκόταν μπροστά από το αρχηγείο και με κενό αλλά και πλούσιο πρόσωπο ταυτόχρονα κοίταζε το χώρο του ελικοδρομίου..

Σαν όνειρο θυμάμαι τη στιγμή που ήμουν στην πόρτα ενός καφέ στην Ερμού που δούλευα και κοιτούσα τον άδειο πεζόδρομο και την Καπνικαρέα και σκέφτηκα "Μ' αρέσει εδώ"..

Σαν όνειρο θυμάμαι όταν διέσχισα το διάδρομο ανάμεσα στους εξώστες και μπήκα στον κυρίως χώρο-την περιφραγμένη πίστα του Ex στη Λένορμαν,υπό τους ήχους του Stella..

Έχω και κάποιες άλλες δυνατές αναμνήσεις-εικόνες..Εξαιρετικό νήμα DocHeart..Ευχαριστώ  

 

Απάντηση: "Moυ φαίνεται σαν όνειρο"

ολα ειναι ενα ονειρο..

ΥΓ.παντα ο Doc κανει καλες δουλειες..

 

θυμάμαι την πρώτη φορά που είχα βγει με τους πανκηδες το 79 σε ένα λεωφορείο που πήγαινε Γουδί. Καναμε μονόζυγο στο λεωφορείο ,φορούσαμε πολύχρωμα ρούχα και είχαμε φρικάρει το κόσμο .Θυμάμαι γελούσαμε πολύ

 

Απάντηση: "Moυ φαίνεται σαν όνειρο"

Θυμάμαι πολλά και διάφορα κατά καιρούς αλλά πάντα έχω την αίσθηση ότι τα έζησε κάποια άλλη....

 

Απάντηση: "Moυ φαίνεται σαν όνειρο"

Θυμάμαι σαν όνειρο στα 16 που πήγα για πρώτη φορά με άντρα!
Δεν κατάφερα να κάνω τίποτε αλλά όταν γύρισα σπίτι είχα τύψεις και πήρα ένα μαχαίρι και χτύπαγα την κοιλιά μου μέχρι που κοκκίνισε και φοβήθηκα. Σταμάτησα.
Τώρα στα 39 δεν χτυπάω την κοιλιά μου πια κάθε φορά που υπηρετώ έναν Αφέντη!
Χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο που δεν βρίσκω Αφέντη να υπηρετήσω.  

 

Απάντηση: "Moυ φαίνεται σαν όνειρο"

οταν στα 19 μου εγινα δοκιμος οικονομικος αξιωματικος και το πρωτο μπαρκο μου Πατρα Ιταλια
οταν στα 23μου πηρα το πρωτο διπλωμα μου σαν Β οικονομικος αξιωματικος και εκανα κρουαζιερες στην Μεσογειο. ΤΗν πρωτη φορα που πηρα ναυαγους απο ενα Τουρκικο φορτηγο ανοικτα της Ερικουσας
οταν στα 26 πηρα και το τελευταιο διπλωμα μου και εγινα Α οικονομικος αξιωματικος και εφυγα για κρουαζιερες στιν Καραιβικη .οταν εγινα Προισταμενος οικονομικος σε κρουαζιεροπλοια μεγαλα
που ταξιδευαν Αμερικη καραιβικη και καποια ταξιδια του χαμου που λεει και ο ποιητης οταν το κυμα η πλωρη κερδιζε ορια με την ορια .Οταν στα 35 καταφερα να παρω το πτυχιο μου απο το πανεπιστημιο
του BARI ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ οικονομόλογος λεει που δεν το ασκησα ποτε και αλλος μου κανει και την δηλωση. Οταν το 1992 με καβαλησε νταλικα και μουσπασε τα ποδια και εμεινα 45 μερες νοσοκομειο και 6 μηνες ακινητος. οταν το 1996 παρατησα την καριερα μου στα βαπορια το μεγαλυτερο ισως λαθος μου
και φυσικα την πρωτη μου επισκεψη και εγγραφη σε bdsm club την ΝΥ και αλλα πολλα βεβαια οπως ολοι μας νομιζω

 

Oι δύο πρώτες μου αναμνήσεις:

1. Όταν ήμουν τριών χρονών είχαμε πάει στο νοσοκομείο για να δούμε τη μαμά μου που είχε γεννήσει και μου δώσαν να κρατήσω το νέο μου αδερφάκι στην αγκαλιά.
2. Περίπου 4 μήνες μετά, είχαμε πάει διακοπές και μέναμε στον έκτο όροφο ενός ξενοδοχείου. Αυτή ήταν και η πρώτη μου εμπειρία υψό-ακρό-φοβίας, καθώς δεν πλησίαζα με τίποτα το μπαλκόνι (πέρα απ' την πόρτα) παρόλο που οι δικοί μου με τραβούσαν (πράγμα το οποίο -σε μένα τουλάχιστον- ακυρώνει την αντίληψη ότι οι φοβίες έχουν την ρίζα τους σε παλαιότερες "τραυματικές" εμπειρίες, εκτός πια αν το "παλαιότερες" αναφέρεται σε προηγούμενες ζωές  ).

 

Από τις πρώτες μου αναμήσεις...

1. Θυμάμαι τη στιγμή που έχω ανέβει πάνω σε μια ψηλή βιβλιοθήκη στο σπίτι μου, ανοίγω τα χέρια και να ετοιμάζομαι να πετάξω. (Την απώλεια συνείδησης και το νοσοκομείο δεν τα θυμάμαι, μου τα έχουν διηγηθεί).

2. Θυμάμαι όταν γυρίσαμε από διακοπές με τους γονείς μου και μου ανακοίνωσαν ότι εκείνη τη χρονιά θα ξεκινούσα το νηπιαγωγείο. Καθόμουν στο πάτωμα με τα παιχνίδια μου, έπαθα αμόκ και σκεφτόμουν: "Τέλος τα παιχνίδια". (νόμιζα ότι μπήκα στη ζωή των ενηλίκων).

Και από τις εφηβικές...

3. Κάθε φορά που μπαίνει χειμώνας, θυμάμαι την αίσθηση και τη μυρωδιά που είχε η ατμόσφαιρα όταν έκανα τα πρώτα μου τσιγάρα.

 

Τι λες τώρα, Doc!!!

Χιλιάδες χιλιάδων... Έτσι καταλαβαίνεις πως μεγαλώνεις, όταν διαπιστώνεις πόσες αναμνήσεις έχεις -- τι ωραία!

Μιλάς για αισθήσεις. Δεν έχω καλή μνήμη, αλλά έχω χιλιάδες μνήμες αισθήσεων. Το καλό είναι πως καθώς όλα τα πάω καλύτερα, όλες αυτές παίρνουν μια γλυκύτερη γεύση...


Και συχνά ξεπηδούν απρόσμενα -- κοίταγα ένα βαθυκόκκινο που κόντευε να γίνει θερμό μαύρο, δίπλα σ΄ένα βαθύ ζεστό σκούρο μπλε-πράσινο, που ενωνόντουσαν με κάποια πατίνα υφής, και ξαφνικά θυμήθηκα την αίσθηση ενός στιγμιαίου βραδινού βλέμματος του πατέρα μου, την αίσθηση του εσωτερικού του πλούτου και της ανικανοποίητης λαχτάρας του που αποσιωπούνταν.

Εντελώς μουρλοί και ακατανόητοι συνειρμοί, όπως στα όνειρα.

Βλέπεις, οι δικές μου λέξεις δεν τα καταφέρνουν τόσο καλά όσο οι δικές σου. Εξ' άλλου, αυτές οι αισθήσεις και οι περίεργες συνδέσεις και συνειρμοί είναι ότι πιο προσωπικό και χαρακτηριστικό της εσωτερικής μας οργάνωσης. Δύσκολα επικοινωνούνται.




​

 

Θυμαμαι σαν ονειρο τα μεθυσια που εκανα με την παρεα μου και οτι επακολουθουσε. Παρολλο που πανε 1,5-2 χρονια απο τις τελευταιες καλες μας κρεπαλες το νοιωθω σαν να ηταν πριν δεκαετιες