Oι ΚαρΧινέζοι

Η Αιχμάλωτη

Ο τελευταίος χορός του Τυφλού Σκύλου στο Βόσπορο (sì)


Message in the ΗΑ Battle 9th/“Το Κάστρο”/Day 76/«Ο Θάνατος των Θεών»


Στα προηγούμενα…


-Πιες και φάε. Αυτά είναι, η σάρκα, το αίμα και η ψυχή μου. Τίναξε το γέρμα σου και την τόλμη σου θα βρεις. Ο Άρης τρέμει, μέσα του το Λεπτό με αίμα. Στο ξάφνου η ΨΧ του πλημυρίζει. Στις φλέβες του, Κισσός καρπίζει. Τα αδύναμο στην αρχή, αλλά στην ώρα μεγαλώνει. Ξύλο το σκληρό, φωτιά που καίει τα σωθικά του. Νιώθει ο Ένας, ο Μέγας, του Χαμένου ο Κανένας. Στα ρουθούνια του καπνός, στα χέρια του οι φλόγες, στο πουλί του ο Πυρήνας, η Μανία του στο Αστέρι. Μέσα του ξεσπά, η οργή, ο θυμός, η δίψα για τον Θάνατο. Βγαίνει στο πλήθος και μία μόνο του Α η Λέξη.


-ΕΠΙΘΕΣΗ!!! Οι ορδές των Χινέζων, της βενζίνης ο αφρός και αγέρας, εκρήγνυνται. Στους εχθρούς, του Ηνωμένου του στρατού του ΝάτΡας, επιτίθενται.


Στα τώρα…


Στα μετόπισθεν της σύγκρουσης Χινέζων με τους ΝατΡας και στη μεριά των δεύτερων, βρίσκονται τα στενά του Ha. Εκεί συχνάζει ένας μικρός πλανήτης. Δύο τριπλάσια απ’ αυτόν τ’ ανασφαλή αστέρια που τον διεκδικούν. Τρία και τα του μισού φεγγάρια που παντού τον συνοδεύουν. Με τα φώτα και τις πινακίδες καλυμμένες.


Το νομα του AHA. Στους ΝατΡας ανήκει και στην ακρίβεια στους Ρας. Πάνω του μία στρατιωτική βάση, με εκατόν πέντε χιλιάδες και δύο ανθρωπόμορφα ποντίκια . Τα χίλια επί του 100 ντυμένα στα χακί, δυνάμεις ειδικές, ακολουθούν, σκοτώνουν, ακολουθούν, κοιμούνται, ακολουθούν, κατουράνε, γαμιούνται, χαιρετούν, συμμαζεύουν και ακολουθούν.


Τα 5000 αθάνατα και του σκλάβου τα ποντίκια, χρήσιμοι, αναλώσιμοι δούλοι των σκλάβων στα χακί. Υπηρετούν, στόχοι και στίχοι γίνονται και πεθαίνουν, φαγητό και στη θέση τους άλλοι έρχονται, ώστε ο αριθμός του πάντα 5 επί χίλια να ‘ναι.


Και τα αφεντικά όλων στον πλανήτη του ΑΗΑ, ο Υπομόναρχος ΒάραΜπας και ο Αρχιμόναρχος Βάστα Ντα Good.


Στον πλανήτη δεσπόζει το τριγωνικό μέρος που αποψιλωμένο και δίχως ψείρες μολυσμένο, εκπαιδεύει, εκπαιδεύεται, μουλιάζει και φωλιάζει. Η Βάση.


Δύο χιλιάδες εκατομμύρια μέτρα μακριά, η Τούνδρα με λίγα ζωντανά για σάρκα και πολλά φυτά. Πλάσματα απολίτιστα και βάρβαρα. Χωριό ή κατάλυμα σχεδόν κανένα. Σχεδόν…


Τα αρπακτικά αυτής της Τούνδρας, τα Τρολάκια. Φυτά μεν, αλλά με πόδια και ρόδες ναι. Ρίζες όχι. Από το χώμα δεν κλέβουν την τροφή τους, αλλά ούτε εραστές της σάρκας είναι. Αγαπημένη τους λιχουδιά, οι διάσημες τρίχρωμες μαργαρίτες του ΑΗΑ.


Το μεσαίο από τα φεγγάρια του ΑΗΑ, το πιο πρόστυχο η Ξυπόλυτη, τη σκηνή φωτίζει και μάτι κάνει.


Ένα Τρολάκι μεσήλικας το στόμα του ανοιχτό έχει και μέσα στο κόκκινο ρασωμένο σάκο που έχει για λαιμό, κατάλληλος για οριζόντια, κάθετη και κατά μήκος, πλάτος ευθεία εγκοπή, μία τρίχρωμη μαργαρίτα, ετοιμάζεται γυμνή στο πνεύμα να ενδώσει και σε παρανάλωμα το κορμί της να σελώσει. Ήδη τα μωβ τα πέταλα της, στο οξύ του Τρολακίου ποτίζουν και η στιγμή τραγική μοιάζει και θλιμμένη, αλλά ξάφνου ουρλιαχτό τη νύχτα τρομάζει, το Τρολάκι το πουλί του χάνει και η Μαργαρίτα το Μωβ με δαντέλα μικρό βρακί της.


Η Ξυπόλητη, πιο βαθιά στη σκιά της χώνεται, αλλά το μάτι δεν σκεπάζει.


Σφαιρικό το κτίσμα και λευκά τα σωθικά, που τη μητέρα των ουρλιαχτών, φιλοξενούν. Τρία τα πλάσματα γύρω από τη δεμένη. Το κουράγιο και την αντίσταση της, φθονούν, ζηλεύουν και να ισοπεδώσουν θέλουν.


Η αιχμάλωτη σε άνθρωπο θυμίζει με μάτια διαμέτρου 14 εκατοστών και ανατολή φλογισμένη και σχιστή. Γυναίκα θα έλεγες πως είναι, από πνοή ανθρώπου πλασμένη, αν χέρια είχε. Τα δεκατρία της κλαδιά καρφωμένα περιμετρικά, στους διάφανους και πικρούς στοίχους της σφαίρας. Το δέκατο τέταρτο και το δέκατο πέμπτο, στο έδαφος, κομμένα να σπαρταρούν ακόμη ζωντανά.


Ο κορμός της αιχμάλωτης, σάρκα μαύρη. Πάνω του κυλούν δάκρυα και σταγόνες που υποφέρουν. Στήθη δώδεκα, στητά, μεγάλα. Λεπτές γαλάζιες φλέβες, σαν ποτάμια στους λόφους τους ανεβαίνουν. Μαύρο κρασί από τις ρώγες τους στο έδαφος κυλάει.


Τα πόδια της μακριά, της δόξας που θυμάται το πρωί και στα μεξικάνικα μεσάνυχτα ξεχνά. Σε οπλές καταλήγουν και αυτές με τη σειρά τους στο κενό, την αγωνία τους προδίδουν. Τινάζονται, αγωνιούν, σπαρταρούν, λυγίζουν και τινάζονται ξανά.


Ανάμεσα στα πόδια της, στο μικρό άνοιγμα που κάποτε βασίλευε η Αργώ, σίδερο χοντρό και βαθιά χωμένο. Καπνοί που τα μαλλιά τους καίνε, υγρά που τρέχουν να προλάβουν, χρώματα ασύγχρονα που μαντάτα ευοίωνα δεν μοιάζουν να κατέχουν.


Το αριστερό από τα πλάσματα που στέκονται εμπρός της, το πλοκάμι του απλώνει και το μέχρι πριν πυρωμένο μέταλλο αφαιρεί. Μαζί του, τη χώρα εγκαταλείπουν κομμάτια λειωμένης γευστικής σάρκας.


Η αιχμάλωτη τα πνευμόνια της γεμίζει, με άζωτο, διοξείδιο και 25 μέρη οξυγόνο. Τα νακατεύει, τα βράζει και τον απόηχο τους στη νύχτα του ΑΗΑ, σε κέρματα κsερνάει.


Το δεύτερο από τα πλάσματα, το ράμφος του ανοίγει. Στριγκλιές, φωνές, τιτιβίσματα.


-Από πού; Τα αναφιλητά της αιχμάλωτης, εκλιπαρούν για έλεος, γυαλίζουν τα πλακάκια και ραγισμένες συλλαβές, αντίδωρο προσφέρουν.


-Δε ξε και ρω. Το πλάσμα του ράμφους και της στολής, τα χρυσά φτερά του σιάχνει και νόημα ύπαρξης χαρίζει στο τρίτο πλάσμα.


Χέρια αυτό κατέχει. Δάχτυλα στις άκρες του καθένα, από εφτά. Στο σύνολο 28. Ξυράφια έχουν αντί για νύχια, αργές και μακρόνσυρτες οι καμπύλες που διανύουν. Έντεκα τα παράθυρα που στο σώμα της αιχμάλωτης ανοίγουν.


Φως από εκεί δεν μπαίνει. Μόνο αίμα, ροζ του φώσφορου το ποίημα και η σφαίρα με φως γιομίζει εορταστικό.


-Σας πα ράγκα λω. Δε ξε ρω..


Ο χρυσός και πλουμιστός νόημα στον πρώτο κάνει.


Διακόπτης πιέζεται, μέρα πέρα μέρα, των ορίων του, υποχωρεί και λαίμαργα την ενέργεια του χώρου καταπίνει. Συγκεντρώνει, διοχετεύει, πυρώνεται, πληρώνεται, φωτίζει, ματώνει, δόντια βγάζει και στο άνοιγμα των ποδιών της αιχμάλωτης στο ξανά βυθίζεται.


Τα ουρλιαχτά, οι γάτες που τις ώρες βασανίζουν. Τα Τρολάκια λουφάζουν και τούτη τη νύχτα το κυνήγι αποφεύγουν. Η μέρα φτάνει υγρή και παγωμένη. Οι δύο ήλιοι, τη γδύνουν και τη σκουπίζουν. Τα τρία πλάσματα από τη σφαίρα αποχωρούν. Πίσω τους καμία ζωντανή. Ο Χρυσός, με το ράμφος στη πλακέτα του μιλάει.


-Στις εσχατιές του γαλαξία του Βοσπόρου, στα στενά του HA θα περάσει ο στόλος των Χινέζων. Θέλουν να μας περικυκλώσουν. Υπομόναρχος ΒάραΜπας.


Δευτερόλεπτα μετά η απάντηση.


-Ανοίξτε τη πύλη για τη κόλαση. Αρχιστράτηγος Ντε Ράμπ.


(-Και τώρα; Ο πρώτος.


-Αποτελείωσε την. Ο Χρυσός.


Το μέταλλο για άλλη μια φορά πυρώνεται και σαν μικρός ήλιος λάμπει. Λίμνη που θα σβήσει, το στόμα της αιχμάλωτης. Σάρκα που υποχωρεί, παραδίνεται και πύλη ανοίγει από πίσω…)

 

Εισβολή


Ο τελευταίος χορός του Τυφλού Σκύλου στο Βόσπορο (wŭ)


Message in the ΗΑ Battle 9th/“Το Κάστρο”/Day 77/«Ο Θάνατος των Θεών»


Τα στενά του HA ανάμεσα σε δύο ανθισμένες του Μαύρου Άνθους τρύπες. Ο χρόνος στροβιλοδεμένος στη δίνη τους. Αιχμάλωτος δικός τους. Ο χώρος που κατέχει και προς τις δύο κατευθύνσεις κινείται. Χώρος δανεικός. Από άλλο σύμπαν εισέρχεται με τη μορφή ενέργειας και εκτονώνεται σε ύλη και χώρο πάλι πιάνει και χώρος που από τούτο το σύμπαν, στης μηδενικής διατομής την τρύπα μπαίνει, σε ενέργεια συμπυκνώνεται και στην ίδια ποσότητα στο πρώτο σύμπαν επιστρέφει.


Ανά και μέσα στον κυκλικό δακτύλιο που δημιουργείται, χώρος εγκλωβισμένος και στο πάτωμα ριγμένος.


Ένα στενό τούνελ δισεκατομμυρίων μιλίων, που στη στενή οπή του, ένας μικρός πλανήτης, δύο ήλιοι του μεσαίου και τρία του μισού φεγγάρια συνωστίζονται.


Ο Βάστα Ντα Good ακολουθώντας τις οδηγίες του Αρχιστράτηγου Ντε Ράμπ τα φεγγάρια και τα τρία παγιδεύει με χιλιάδες μικροσωλήνες γεμάτους εκρηκτικά Υπερύλης. Τεχνό γνωσία και λογία επικίνδυνη, αν πλάσματα ανασφαλή και νευρικά κατέχουν, αλλά εδώ στο τώρα η απειλή για το στρατό του ΝατΡάς μεγάλη είναι.


Η Υπερύλη με την ενέργεια που ρουφούσε με την πρώτη έκρηξη, μία αλληλουχία κβαντικών συμβάντων δημιουργούσε. Αυτά με τη σειρά τους οδηγούσαν στην κατάρrευση του πυρήνα των πρωτονίων. Αποτέλεσμα η γέννηση μία μικροσκοπικής μαύρης τρύπας. Σταθερή και αμετάβλητη. Διάρκειας ενός term. Μετά απλώς έκλεινε και εξαφανιζόταν, σαν ποτέ να μην είχε υπάρξει.


Κάθε πρωτόνιο και μία. Κάθε μόριο και δεκάδες πρωτόνια. Τρία τα φεγγάρια, αναρίθμητα τα πρωτόνια τους. Η έκρηξη θα εξανάγκαζε την ύλη τους και των Τριών, στο να δημιουργήσουν ένα δίχτυ από αμέτρητες του μικρού σκοπού, τις μαύρες τρύπες στο χώρο και στο χρόνο. Οτιδήποτε ύλη κατείχε και από εκεί περνούσε, σε μία τεράστια μηχανή του Κυμά θα έμπαινε και αναθεωρημένη θα έβγαινε ως λάσπη στα στενά.


Οι μέρες αδιάκοπα η μία μετά την άλλη πεθαίνουν στο πεδίο, παγωμένες. Κρούσταλλα που ξέμειναν από σπίρτα. Τα περίπολα την πρώτη κλήση εχθρικής παρουσίας στο στενό του ΗΑ στέλνουν, όταν οι ήλιοι τους κύκλους έχουν βαρεθεί και σκάκι παίζουν, ο ένας με πλάτη απέναντι στον άλλον.


Το κενό του σεντονιού που ο δημιουργός απλώνει, προς την είσοδο των στενών του ΗΑ, ιριδίζων είναι και στην ανεμελιά της Ειρήνης, τη νύχτα ποτίζει με καπνό από αχνιστό Μέθaνιο. Αυτό της δίνεται, γουργουρίζοντας.


Ο Felisk με το ουράνιο του φέρετρο, την περίπολο Μοναχός του κάνει. Δίχως σταυρό, χιαστί ή του μετάλλου Η.


Το νούμερο ’84 τα φώτα του δείχνει και φλερτάρει με το μακρινό φως των ηλίων του AHA.


Στο υπόλοιπο το τίποτε, πεινασμένο ξενοκοιμάται. Ο Felisk χαλαρώνει, τη μουσική του παίζει και τα έξι μάτια του, με σκούφο κλείνει.


Ο αποδομημένος κολπικός teeth με τις αρμονικές στον ήχο ταλαντώσεις, το φέρετρο γεμίζει. Τα τοιχώματα δονούν και οι σταγόνες υγρασίας στο γυάλινο τους πάλκο τρέμουν και χορεύουν. Ο ήχος και το κύμα εκεί φτάνουν και σταματούν. Στο κενό κανένας ήχος και σχεδόν κανένα κύμα, καύσιμα δεν έχουν για να πιουν. Το τραγούδι σβήνει, οι σκέψεις επιστρέφουν ζαλισμένες, το σκούφο βγάζει. .


Εκατομμύρια του τέλους, οι τέλειοι και του κίτρινου οι κύβοι, εξαφανίζουν κάθε αντίσταση στο μαύρο του διαστήματος. Λίγο το γκρίζο που απομένει ελεύθερο και αναρωτιέται και διστάζει. Οι Χινέζοι με τα κίτρινα διαστημόπλοια τους.


-Χινέζος να γίνει ή να ψοφήσει να πεθάνει; Ο Felisk από το σοκ ξυπνά και τα κουμπιά πατάει και με τα 22 του πλοκάμια. Το μήνυμα μεταφέρεται στη βάση του AHA και η Patricia Mode, την εντολή παίρνει, σε χαρακτήρες φουσκωμένους και αντίστροφους. Ανάποδα τους γυρνά και με Καρφί τους ξεφουσκώνει. Το μήνυμα ξεκάθαρο.


-Ανατινάξτε την είσοδο.


(-Πως θα καταλάβουμε ότι κάποιος είναι Χινέζος; Νεοσύλλεκτος των ΝατΡας


-Θα είναι κίτρινος. Επιστήμονας με διδακτορικό στη Χινέζικη Αχρωματοψία

Βμπουμμμμμ!!!!

-Τι είναι αυτό που έπεσε; Αεροπλάνο; Νεοσύλλεκτος

-Όχι, Χινέζικος δορυφόρος. Χαρακτηριστικό του γνώρισμα το κίτρινο του χρώμα. Επιστήμονας)

 

Η Έκρηξη


Ο τελευταίος χορός του Τυφλού Σκύλου στο Βόσπορο (六)


Message in the ΗΑ Battle 9th/“Το Κάστρο”/Day 78/«Ο Θάνατος των Θεών»


Ανάμεσα στα δύο του παράλληλου τα σύμπαντα, ο χώρος και ο χρόνος με λαμπτήρες του μηδέν κι άπειρου, γεμάτος και άδειος συνάμα είναι.


Σε ένα σύμπαν φιλοδοξίας και συνείδησης μηδέν, με μήκους του απείρου, η ύλη δεν χωράει και οι ασώματες ψυχές κρεμασμένες από αγκίστρια στον τοίχο του εγκλήματος, από πόθο φλέγονται και σταγόνες υγρής, ενοχής και μνήμης, στάζουν.


Ψυχές ορφανές από κέλυφος, μάμα και πάπα, για μία ευκαιρία ακόμη στη ζωή και στην ύλη πουλάνε ότι έχουν. Την ταυτότητα τους…


Εκεί βασιλεύει ο Άδης. Ο θεός και αφέντης των νεκρών ψυχών. Κάθε φορά που ένα ζωντανό, τελεία βάζει στο χρονόγραμμο του τμήμα, στο παράξενο τούτο του Πλούτωνα σωλήνα παγιδεύεται.


-Για πάντα; Η λέξη “πάντα” νόημα θα είχε και λόγο ύπαρξης, αν ο χρόνος στο βασίλειο του Άδη, μιλούσε. Το στόμα του ραμμένο, με κόκκινη τραχιά κλωστή και τα χέρια του βαθιά και βυθισμένα στα απύθμενα του χρόνου Μάτια.


Ο Άδης επαφή με κάθε σύμπαν έχει και μηνύματα κωδικοποιημένα, ζωγραφιές και του πνευματικού τα τατουάζ, στα παραμύθια που του διηγούνται οι νεοσύλλεκτες ψυχές, σε αυτόν καταλήγουν.


Ένα πλάσμα ακόμη στο Μυστικό του Πλούτων, κόσμο την Άφοι Ξ δηλώνει. Στις άδειες κόγχες των ψυχικών ματιών, ένα λεπτό από τον Ερμή και ένα από τον Άρη. Τα νύχια του Άδη μακριά, την πάχνη από το περίβλημα σκορπά από τις εικονικές οπές. Εικόνες και ήχο από τον Άρη και τον Ερμή στο δικό του περίβλημα μεταδίδονται. Στο τέλος τους, κοιτάει την «Αιχμάλωτη».


Τα στήθη βαριά και στο διάρ ριγμένα. Μέχρι πριν στο μέχρι τώρα, σε σφαίρα του Πλανήτη του ΑΗΑ, βασανιζόταν από τους εχθρούς, τους ΝατΡας, με πάθος και άχνη ζέση. Ώστε να δώσει και να προ δώσει, την αλήθεια, όπως και ακριβώς δασκαλεμένη ήταν.


Στου Άδη ανάμεσα στα πόδια, με το στόμα, τα δόντια και τις τρεις της γλώσσες, τα κενά γεμίζει με σάλια και υγρά και μεταφέρει σχέδιο και μήνυμα Λαμπρό Φ.


Ο Άδης άλλο πια δεν την χρειάζεται. Κλωτσιά της δίνει με τα νύχια των ποδιών του, στα τάρταρα τη στέλνει και στα βαθιά, στα πιο βαθιά μπουντρούμια τη κλειδώνουν, φως ποτέ να μην ξαναδεί. Άλλος κανείς δεν πρέπει από την «Αιχμάλωτη» να μάθει.


Εκεί την αναλαμβάνει ο Κέρβερος. Στα τέσσερα δεμένη και γυμνή η «Αιχμάλωτη». Με καρφιά παχιά, σαν μικρά καλέμια, καρφωμένα στο πάτωμα τα άκρα της. Ο θηριώδης σκύλος με τα τρία κεφάλια και την ουρά που καταλήγει σε κεφάλι Δράκου, κλείνει από πίσω την πόρτα. Η «Αιχμάλωτη» να κοιτάξει δεν μπορεί, να αντισταθεί όχι. Την ουρά του σκύλου, την κεφαλή του Δράκου, νιώθει να εισβάλει στα άφωτα και όπισθεν, αδιάρρηκτα μέχρι τώρα εσώψυχα της. Τα ουρλιαχτά της πολλαπλάσια από εκείνα που τον πλανήτη AHA στόλισε με χάρη. Αλλά εδώ, βρίσκεται βαθιά, πολύ βαθιά…


Ο Άδης τον στρατό του ξεντύνει και τους «Καρ’» νομάζει.


Η Patricia Mode τον κίτρινο ουρανό βλέπει να την πλησιάζει. Μαζί της και από πίσω 24 χιλιάδες και των 5 φύλλων στρατιώτες, σφραγισμένοι με κερί και το τελευταίο οξυγόνο, στα μικρά και καταθλιπτικά διαστημικά τους φέρετρα. Το καθένα από αυτά περιέχει φιάλες γεμάτες χημικά, καταλύτες ικανοί την Υπερύλη να κάνουν να ανθί και να ευδοκιμήσει.


Ο ουρανός το στερνό του κομμάτι μαύρης σάρκας στους Χινέζους παραδίδει. Γδύνεται, γονατίζει, το κεφάλι χάνει και στα κίτρινα χανούμι τώρα. Ανάμεσα στην Patricia και στων κιτρίνων το στρατό, τα τρία φεγγάρια του AHA. Η Ξυπόλυτη, ο Γεμιστός και ο Ανχαέδωρ.


Ευθυγραμμισμένα, γενναία, τείχος εμπρός από τον AHA στήνουν. Τα κορμιά τους εξαγνισμένα, αγέρωχα και δίχως φόβο να κοιτούν τα δισεκατομμύρια Μικρά και Κίτρινα των Χινέζων τα Κυβάκια. Ένας κομήτης, δακρύζει, τα δάκρυα του ατμός και στον αριστερό ήλιο του AHA βουτάει.


Πίσω από τους 24 χιλιάδες και Μία, ο AHA και στα νέφη του κρυμμένα ένα του εκατομμυρίου, τα πλοία του διαστήματος των ΝατΡας.


Ένα κόκκινο της πυραμίδας το φωτάκι, στο ταμπλό της Patricia εισβάλει και με λεπτή φωνή ουρλιάζει.


-ΤΩΡΑ!!!


Η Patricia τα μάτια κλείνει, μία ευχή και το μοχλό στο τέρμα βάζει.


Το διαστημικό της φέρετρο, αργά και με δισταγμό στην αρχή, με βιάση και ενθουσιασμό στη συνέχεια, στο κενό γλιστρά αποφεύγοντας, τα ίσως.


Μία μικρή του Ασημιού, η φωτοβολίδα που με δύναμη πέφτει πάνω στη Ξυπόλυτη. Η Ξυ, τα χέρια της ανοίγει. Με αγάπη στην αγκαλιά της, την Patricia υποδέχεται και ας το κακό της θέλει. Την Patricia ακολουθούν 24 χιλιάδες άλλες.


Από τα 8 του χίλια, σε κάθε φεγγάρι. Του φωτός και των χημικών, οι του Ασημιού οι βολίδες, με σιγουριά στο έδαφος καρφώνονται και δεν σταματούν πριν στον πυρήνα φτάσουν.


Λίγη σκόνη στο αέρα, ελάχιστος ο θόρυβος, και μετά η κυρίαρχη σιωπή. Το φως στα βαθιά υπόγεια, γυμνό κυλιέται και χλευάζει τους Νατ, του Κάμι, Ρας και Κάζι.


Στο τότε και ξάφνου δες, η γη φουσκώνει. Τα φεγγάρια διαστέλλονται για μερικά και μόνο χιλιόμετρα. Βαρύ στα σπλάχνα και πλούσιο στα πρωτόνια, το χημικό, με την Υπέρ την Ύλη ανακατεύεται.


Ένας του Υπό-κουφός ο θόρυβος και η Θεία Ακολουθία της Κατάρρευσης. Οι των σφαιρών φεγγάρια, μικρά παιδικά μπαλόνια, ξεφουσκώνουν. Σε χρόνο λίγο, τα ονόματα τους να ‘παγγείλεις δεν προλαβαίνεις, οι τρεις σφαίρες σχεδόν εξαφανίζονται.


Μικρές μπάλες του Ping και του Pong.


Στα σκοτάδια της ύπαρξης, γεννιέται η Έκρηξη. Οι ήλιοι του ΑΗΑ χλομιάζουν και στις σκιές χώνονται μακριά.


Η συσπειρωμένη ύλη με ταχύτητα που το φως ζηλεύει, παρασέρνει μαζί τον χώρο και το χρόνο. Μεθυσμένη από την ένταση οδηγά με τα μάτια σφραγισμένα. Ο χώρος και ο χρόνος, δεμένοι με Ἀΐδης αλυσίδα, σέρνονται ξοπίσω της στο διαστημικό στερέωμα. Η εικόνα από αυτό το σύμπαν αποχρωματίζεται και μύρια τα μικρά μαύρα παράθυρα, που ανοίγουν σε μία έκταση που διατρέχει τα Στενά, κατά πλάτος. Από τα αριστερά προς τα δεξιά, αν ο προσανατολισμός αξία είχε, στο μακριά και χωρίς μπούσουλα εκεί.


Ένα μαύρο τεράστιο πέπλο, διάτρητο από χιλιοστών διαμέτρου του ασυνεχής σημεία, σα κουρτίνα ανυψώνεται εμπρός στον στρατό των Χινέζων.


Ο Υπομόναρχος ΒάραΜπας, με μία του ενθουσιασμού κραυγή, γεμίζει τα μεγάφωνα του με τη βαθιά και της σπηλιάς φωνή.


-Τα καταφέραμε… Άλλη συλλαβή να κρεμάσει στα σκοινιά της ύπαρξης δεν προλαβαίνει. Ένα αλλόκοτο και παράξενο φαινόμενο αρχίζει να συμβαίνει. Θα περίμενε κανείς, οι Χινέζοι, να τρομάξουν, να σταματήσουν, να την όπισθεν χωρίσουν.


Αντιθέτως όμως. Εφορμούν προς το μαύρο και μέσα του χάνονται. Μικρά τους τεμάχια, ξεπροβάλλουν από τα σημεία ασυνέχειας. Τα υπόλοιπα τμήματα τους, χαμένα.


Δεκάδες.


Εκατοντάδες.


Χιλιάδες. Ατέρμονο το υλικό που από τούτο το σύμπαν δραπετεύει. Ο Βάστα Ντα Good, έχει ψήσει το κορμί του, σε δεκάδες πολέμους και οι ουλές πάνω του, γράφουν μία ακόμη Ιλιάδα. Τέτοια όμως μαζική θυσία και αυτοκαταστροφή δεν έχει ξανά ποτέ του δει.


-Τι κάνουν; Ντα Good


-Κάτι δεν πάει καλά. Ντε Ραμπ.


(Στα τάρταρα η «Αιχμάλωτη» έχει πάψει να ουρλιάζει.


Ευθυγραμμισμένη κάτω από τον κτηνώδη σκύλο Κέρβερο. Το σώμα της εμπρός και πίσω να λινκίζεται σε διεύθυνση που σταθερή δεν μένει. Το κεφάλι της σηκώνει, το στόμα ανοίγει. Το άνοιγμα εξαρθρώνεται και από μέσα προβάλει…


Η Κεφαλή του Δράκου…)

 

Οι Καρ


Ο τελευταίος χορός του Τυφλού Σκύλου στο Βόσπορο (七)


Message in the ΗΑ Battle 9th/“Το Κάστρο”/Day 79/«Ο Θάνατος των Θεών»


Ένα βογκητό δραπέτης από χιλιάδες φυλακές του στόματος, σε μία στιγμή απόλυτης ελευθερίας, καίει, κλέβει, σκοτώνει, επανάσταση κάνει και στο αίμα καταπνίγεται.


Σκυμμένος και ταπεινωμένος στο κελί του επιστρέφει.


Από την άλλη μεριά του πέπλου, από εκεί που οι Χινέζοι μπαίνουν, κομματιάζονται, πεθαίνουν, ξεπροβάλει…


Γυμνός, αποτρόπαιος, δίχως στολή, μία σωματοκατασκευή δίχως ειρμό. Τι να τα κάνει και τα δύο, ο του Ύψους, μήκους, πλάτους, μέτρα 100.


Ο Άδης.


Τα μέλη του φτιαγμένα από σώματα κομμένα. Τα χέρια του εκατοντάδες βραχίονες, πλοκάμια, κλαδιά, τένοντες, πλεγμένοι ο ένας με τον άλλον. Στα πόδια του, αριστερά, δεξιά, δίχως προσανατολισμό, άκρα, που υποφέρουν, σέρνονται και ζεστά κόμα χνίζουν. Στο κεφάλι του κρανία συμπιεσμένα, κονιορτοποιημένα, της ποίησης λέξεις και της ζωής εικόνες με τη βία αποδομημένες και στο αίμα που κολλά, στραγγισμένο από νερό, τσιμεντοποιημένες. Στο στόμα του γλώσσες, διαφόρων μεγεθών, σχημάτων, χρωμάτων και λυμάτων, χορεύουν σαν τέρατα αταίριαστα το ένα με το άλλο, πιασμένες μεταξύ τους, με χορδές της φωνής και του γυαλιού μικρές, κοφτερές, διάφανες.


Από πίσω του…


Δεκάδες πλάσματα, φριχτά, ακάλυπτα, νεκρά.


Οι Καρ…


Σώματα ολοκληρωμένα δεν έχουν. Σε κάποια τα άκρα λείπουν και αλλού τα άκρα μοναχά τους πλέουν. Και της ακροαριστεράς και της ακροδεξιάς.


Πλοκάμια, χέρια, βεντάλιες, βδελύγματα σάπια σάρκας ενωμένης, με μεταλλική μεμβράνη, με σβάστικες ή με τα κόπρανα του φόβου και του ανάποδου του Α, βαθιά αρωματισμένη. Άκρα ή μέλη αποκομμένα από πυρήνες, ημί ή σκέτο ομάδες,


Μπαλτοτεμαχισμένα τμήματα από Σώματα, να σέρνουν τις πέτσες τους στο δρόμο πίσω από τον Άδη, ορφανά και ασώματα, όπλα να κρατούν, τον τρόμο, την ανά και χωρίς ασφάλεια, κόκκαλα σπασμένα με μυτερές αιχμές, χόνδρους και χοντρούς ή πλοκάμια μαστίγια που τα κρατούν πλοκάμια.


Όλα κομμάτια δανεικά και μη-επιστρεπτέα που τα σώματα των Χινέζων γενναιόδωρα χαρίζουν.


Οι Χινέζοι δίχως έλεος και για τη ζωή τους οίκτο, συνεχίζουν να πέφτουν με ορμή πάνω στο τείχος, με τις μικρές Μαύρες Τρύπες και τα αντίστοιχα Λευκά Κενά. Το μέταλλο που τα χωρίζει κοφτερό, τον χώρο και τον χρόνο, διαχωρίζει. Μέσα τους κομμάτια η ζωή και ο θάνατος, νέο πλάσμα να προσφέρουν…


Από τα κενά η ύλη επαναπροσδιορίζεται τεμαχισμένη ή αναδιατυπωμένη. Ο Άδης σαν ύφασμα, ρούχα, μέλη και σώματα καινούρια φτιάχνει, ένα όπλο δίνει, τη μετρά και στις ασώματες ψυχές του κόσμου του φορά. Μπροστά αυτός.


Ένα γιγάντιο σάρκινο και μη παζλ, άναρχα και χαοτικά δομημένο, από χιλιάδες κατακρεουργημένα κίτρινα σώματα, μπλεγμένα σε κυβάκια. Τα υγρά τους μέλη εξατμίζονται και δρόμους πλάθουν από νέφη που οδηγούν, προς τον πλανήτη του ΑΗΑ.


-Τι κάνουμε; Ο ΒάραΜπας


-Ένα τερμ αρκεί. Να προλάβουμε να χαρακωθούμε στον ΑΗΑ. Βάστα, Ντα Good


O ΒάραΜπας χαμένος στην απορία. Αμέσως μετά καταλαβαίνει. Τα μάτια του ακουμπά. Η δική του προσευχή, το σύνθημα του δίνει, μερικές με τη ψυχή του λέξεις. Λίγες όμως μόνο, για να μην νιώσουν το τρέμουλο του φόβου στη φωνή του, οι 260 χιλιάδες στρατιώτες που τον ακούν.


Ο καθένας από αυτούς, στο δικό του θεό προσεύχεται. Οι άθεοι, στους ανθρώπους που αγαπούν και αυτοί που δεν έχουν, στον εαυτό τους. Στο τέλος της προσευχής το κύμα της επίθεσης αρχίζει. Ένας ουρανός από 260000 διαστημικές ρουκέτες επιτίθεται στον Άδη.


Πίσω από τον Άδη η νεκρή σαρξ που ζωντανεύει, συνεχίζει να συσσωρεύεται…


(-Φίλε ταξιδιώτη στα στενά του ΗΑ, στο Γαλαξία του Βοσπόρου, αν τα στα μνημεία του πολέμου τις λέξεις μου διαβάζεις…


Μη με ρωτάς για Πόλεμο.


Ρώτα με για Αγάπη.


Μη μου μιλάς για τον ΑσπρόΜαυρο το θάνατο


Αλλά για τη πολύχρωμη ζωή στο χάρτη




Διακόσια εξήντα επί χίλια, σημεία


Φωτεινά στο στερέωμα κινιούνται


Τροχιές ζωής, δεικτών, μοναδικές


Μανάδες ορφανές, πίσω τους αφήνουν.




Στον στρατό του Άδη, φτάνουν


Και για κάθε σημείο, αστέρι φωτεινό


Χίλιες και μία του σκοτεινού οι νύχτες


Που τη ζωή τελειώνουν




Ο στρατός του Άδη, στο πλήθος 300 εκατομμύρια, για αυτό πεινασμένε ταξιδιώτη, δε θα πλάσω ποίημα για τη σύγκρουση, τον πόλεμο, τον θάνατο, αλλά για την ομορφιά, την ευτυχία, την χαρά που στο μέλλον τους θα ζούσαν, οι ήρωες των Στενών του ΗΑ, αν δεν έσβηναν σαν κουκίδες, μικρές και ασήμαντες στου Άδη, τα πυρά…)