Pieces of my mind

Tυχαία στιγμιότυπα της Πόλης


07.36 - Περιφερειακός Γαλατσίου

Η κυρία είναι γύρω στα 35 και είναι υπαξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού. Μου τραβάει το ενδιαφέρον αρκετά δευτερόλεπτα πριν σηκώσει το χέρι της για να κάνει σήμα στο ταξί το οποίο με πηγαίνει στο πρώτο ραντεβού της ημέρας.

Ο ταξιτζής είναι νεαρός, στρουμπουλός, αγουροξυπνημένος. "Να την πάρουμε αν ταιριάζει;"

Απο πιο κοντά, καθώς σκύβει στο παράθυρο, έχω την ευκαιρία να εξετάσω τα διακριτικά της. Αρχικελευστής, ειδικότης Ασυρματιστού. Τα μαλλιά της είναι υπερβολικά ξανθά για την ηλικία της, but that's alright. Θυμάμαι τη θητεία μου στο Ναυτικό. Η κολαρίνα, γνωστή και ως "σημαία", είναι το μπλε σκούρο ύφασμα που φοράει ο ναύτης πάνω απ΄τη στολή του, αυτό που οι εμπρός πλευρές του συγκλίνουν διαγωνίως πάνω απ'το στήθος του ενώ πίσω γίνεται σαν ορθογώνιο παραλληλόγραμμο. Τη δένει ο ναύτης γύρω απ'το σώμα του με τρόπο που δεν απέχει πολύ απ'αυτόν με τον οποίο η κυρία δίπλα μου φοράει το σουτιέν της.

"Εθνική Άμυνα!" φωνάζει η κυρία. Έχει λεπτή φωνή, σχεδόν τσιριχτή. Λέει τις δυο λέξεις σα να ήταν μία, γρήγορα.

"Όχι," μουγκρίζει ο ταξιτζής, και συνεχίζουμε το δρόμο μας.



10.40 - Κατάστημα "Γερμανός", Λαρίσης και Λουϊζης Ριανκουρ, Αμπελόκηποι.

Μπαίνει ένας γραβατάκιας, βιαστικός. Στην αρχή λέει να μπει στην ουρά στο ταμείο, μετά το μετανοιώνει και πάει στον (καραφλό) υπάλληλο ο οποίος εξυπηρετεί γενικώς και αορίστως. Εκείνη τη στιγμή ο γλόμπουλας εκτυπώνει φωτογραφίες για μια κυρία απο την Ασία που στέκεται δίπλα του με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος της. Ο γραβατάκιας θέλει να εξυπηρετηθεί γρήγορα, καθ'ότι πολυάσχολος. Αν έβλεπε τον εαυτό του σε έναν καθρεύτη δε θα του άρεσε καθόλου. Έχει πάρει μια φάτσα εκνευρισμού, ξινισμένη, σχεδόν δύσοσμη.

Η κυρία παραλαμβάνει χαρούμενη τις φωτογραφίες της και αποχωρεί. Ο γραβατάκιας πλησιάζει το σωσία του Γιουλ Μπρίνερ, αλλά (σχεδόν απ'το πουθενά) εμφανίζεται ένας ασπρομάλης κυριούλης γύρω στα 70, και αφού καλημερίζει τον άτριχο υπάλληλο αρχίζει να τον ρωτάει αν το conn-x έχει μέσα και τηλεφωνία. Ο γραβατάκιας τα παίρνει στο κρανίο. Πιθανότατα σκέφτεται "γιατί αντι απλώς να πεθάνεις μου θέλεις και conn-x ρε λείψανο;", αλλά δε λέει τίποτα, απλώς στέκεται εκεί. Θέλει να αποφύγει την αντιπαράθεση. Βγάζει το τηλέφωνό του απο την εσωτερική τσέπη του σακακιού του (πολύ ευαίσθητο σημείο, δε θα έπρεπε να τοποθετεί το κινητό του εκεί) και τσεκάρει κάτι, πιθανότατα την ώρα. Δε φοράει ρολόι.

Τότε, ξαφνικά: "Τηρείται κάποιο είδος προτεραιότητας σε αυτό το κατάστημα ή όχι;" Η φωνή του κάνει τους πάντες να γυρίσουν να τον κοιτάξουν.

Ο υπάλληλος κουνάει το κεφάλι του καταφατικά. "Μάλιστα, κύριε. Συγγνώμη," και μετά στον ασπρομάλη: "Προηγείται ο κύριος."

Ο ασπρομάλης: "Συγγνώμη, κύριε, δε σας είδα." Τον αγγίζει στον ώμο. Ο γραβατάκιας δεν ξέρει που να κρυφτεί. "Ξέρετε, εγώ είμαι συνταξιούχος. Έχω όσο χρόνο θέλω. Εσείς εργάζεσθε. Παρακαλώ, περάστε, και πάλι χίλια συγγνώμη."

Ο γραβατάκιας, ο οποίος πρέπει κατα βάθος να είναι καλό παιδί, γιατί κάνει μπαμ οτι αυτή τη στιγμή αισθάνεται πολύ μαλάκας: "Σας ευχαριστώ... Απλά... ξέρετε... βιάζομαι."


12.05, Αγίας Λαύρας και Ηρακλείου, Άνω Πατήσια

Ένας μεγαλόσωμος μαύρος αδέσποτος σκύλος είναι αραχτός στο πεζοδρόμιο, δίπλα στο φανάρι.

Δεν λιάζεται, γιατί η μέρα είναι μουντή και γκρίζα, Αγγλίλα σκέτη. Ωστόσο κοιμάται ήσυχα μέσα στα καυσαέρια, παχουλός - παχουλός, ένα κόκκινο κολάρο γύρω απ'το λαιμό του. Άνθρωποι σταματούν δίπλα του κάθε ένα λεπτό και περιμένουν να ανάψει ο Γρηγόρης για να περάσουν απέναντι, προς την Πατησίων. Μια ψηλή κοπέλα με μακριά ίσια μαύρα μαλλιά γύρω στα 25 (λίγο ασχημούλα στο πρόσωπο με λίγο πεταχτό μήλο του Αδάμ, αλλά it's alright) τον κοιτάει και χαμογελάει.

Τον κοιτάζω κι εγώ. "Τί ανάγκη έχει αυτός," σκέφτομαι. Μετά σκέφτομαι οτι ίσως στις ώρες που δεν ονειρεύεται αισθάνεται μόνος.

Μερικές φορές σκέφτομαι ένα σκύλο να έρχεται να με χαιρετάει κουνώντας την ουρά του καθώς μπαίνω στο σπίτι το βράδι. Άλλες φορές σκέφτομαι μια γυναίκα να έρχεται να με χαιρετάει κουνώντας τον κώλο της καθώς μπαίνω στο σπίτι το βράδι.

Πιο συχνά το δεύτερο.

Το φανάρι αλλάζει. Συνεχίζω το δρόμο μου.


14.45, Ομήρου και Βησσαρίωνος, Κολωνάκι

Μεσήλικη γυναίκα με κόκκινα μαλλιά περπατάει βιαστικά και συνομιλεί στο κινητό της: "Μαμά; Μαμά! Άσε καλύτερα να τα πούμε όταν έρθω σπίτι. Μ'ακούς τί σου λέω; Δε θέλω να το συζητήσουμε στο τηλέφωνο. Μαμά! Με ακούς;"



18.10, Super-market Σκλαβενίτης, οδός Πανόρμου

H πλειοψηφία των ανθρώπων που ψωνίζουν αυτή τη στιγμή είναι άντρες. Αναρωτιέμαι γιατί.

Όλες οι θέσεις ταμία καταλαμβάνονται από γυναίκες. Μια απ'αυτές είναι καλούλα, ξανθό καρέ, πράσινα μάτια. Λίγο χοντρούλα, αλλά it's alright.

Στέκομαι δύο ταμεία παραδίπλα. Παρατηρώ οτι η ουρά στο ταμείο της ξανθιάς έχει τέσσερα άτομα, ενώ οι άλλες έχουν δύο.

Πληρώνω για τη γαλλική μπακέτα μου και την αφήνω να κρέμμεται μέσα απο τη σακούλα επιδεικτικά μέσα στο λεωφορείο της γραμμής 036.

I want a scotch.

 

Απάντηση: Pieces of my mind

Nice...  

 

Ο συνειρμος του σκυλου/κωλου και της γυναικας/ουρας (or was it the other way round?), κατι μου κανε, αλλα it's alright. : )

Ηθελα να δωσω ρεπ αλλα τι να σου κανω που πηγες και το βαλες στα off topic.

 

θα τα ονοματιζα "ιστοριες καθημερινής τρελλας" αλλα με προλαβε αλλος..

 

Απάντηση: Pieces of my mind

Ποιος καθεται να παρατηρησει το περιβαλλον του ,τους γυρω του,τη ζωη του;
Ωραια ματια DocHeart!

 

Είναι μια όμορφη μέρα, πρόσφατα, νωρίς το απόγευμα.
Βρίσκομαι με το αυτοκίνητο στην παραλιακή και δυστυχώς πολλοί είχαν την ίδια ιδέα με μένα...
Ενώ είμαι σταματημένη, χαζεύω γύρω μου.
Ο πίσω μου καθαρίζει τη μύτη του.
Ο οδηγός στ' αριστερά μου μού κλείνει το μάτι.
Θέλω να τον αποφύγω και κοιτάζω δεξιά, όπου βλέπω ό,τι πιο παράξενο μπορούσα να δω (στο συγκεκριμένο μέρος τουλάχιστον...).
Μία γιαγιά, στην πιο παραδοσιακή της μορφή, με το μακρύ φόρεμα και το μαντίλι στο κεφάλι, έκοβε χόρτα στην άκρη του δρόμου.
"Εδώ ο κόσμος χάνεται...", σκέφτηκα.
Δεν την ξαναείδα.

 

bits


​

 

Απάντηση: Pieces of my mind

Αφιερωμενο στον νηματοθετη..

 

Θα συμφωνήσω με τον Kaveiro. Είναι ωραίο να παρατηρείς τον κόσμο γύρω σου. Καθώς το διάβαζα, μου ήρθε στο μυαλό ο στίχος "and I think to myself...what a wonderful world". Αναπόφευκτα, λοιπόν, έρχεται και το δεύτερο γιουτιούμπι για το κείμενο.

 

Ετοιμαζόμουν να πάω για δουλειά. Τι τύχη! Βρίσκω να παρκάρω ακριβώς από κάτω.
Πάω λίγο μπροστά, βάζω όπισθεν και το αμάξι σβήνει.
Γυρίζω το κλειδί, δεν παίρνει μπροστά. Ξαναγυρίζω, τίποτα.
Παίρνω τηλέφωνο τον ηλεκτρολόγο. Δεν το σηκώνει.
Είμαι με αλάρμ στη μέση του δρόμου και ένας οδηγός σχολικού μου φωνάζει γιατί θέλει να περάσει. Του εξηγώ ότι το αυτοκίνητο χάλασε, ψελλίζει κάτι βρισιές και φεύγει νευριασμένος.
Κι ενώ έχει ήλιο μέχρι εκείνη τη στιγμή, αρχίζει να βρέχει.

 

Baker street tube station- καποια στιγμη Κυριακη απογευμα

Καθεται απεναντι μου ενας 45αρης με την 14χρονη (εικαζω) κορη του. Μοιαζουν, εχουν και οι δυο βαρυ, χοντρο σκελετο και τα ιδια λεπτα χειλη. Η μικρη φοραει φορμα και αθλητικα και φαινεται εντελως αχαρη, αναρωτιεμαι πως θα μοιαζει οταν μεγαλωσει. Φαινεται να εχουν οικειοτητα μεταξυ τους, το ειδος της οικειοτητας που νιωθουν οι κορες, οταν οι πατεραδες τους περνανε πολυ χρονο μαζι τους. Το βλεμμα μου πεφτει πανω στο αριστερο χερι του αντρα. Εχει ενα μεγαλο τατουαζ το οποιο εχει "απλωσει" (αυτο συνεβαινε στα τατου που γινοντουσαν παλιοτερα γιατι πολλα απο αυτα γινοντουσαν με βελονα) και μια αρκετα μεγαλη γρατζουνια. Παρατηρω την βερα στο δαχτυλο του. Μια χοντρη, χρυση βερα, η οποια σφιγγει ασφυκτικα το δαχτυλο του. Το δερμα γυρω της κανει δυο μεγαλα βουναλακια. Σιγουρα αν ηθελε τωρα να την βγαλει δεν θα τα καταφερνε με τιποτα. Ακομα και ο κομπος στο δαχτυλο του, φαινεται πιο χοντρος απο οσο θα επρεπε να ειναι για να περασει το δαχτυλιδι. Με πιανει ενα συναισθημα ασφυξιας. Αναρωτιεμαι αν οι βερες που ολο και στενευουν ειναι αλληγορια για τον γαμο...

 

Απάντηση: Pieces of my mind

(απο τη προσφατη εκδρομη μου στα τρικαλα)

Βρισκομαι σε μια παρακμιακη ψησταρια και καταβροχθιζω τα γνωστα εδωδιμα προιοντα(κοκορετσι,κοντοσουβλι).Καποια στιγμη με προσεγγιζει ενας ψηλο λιγνος κινεζος
και μου προτεινει τη πραματια του.Η γκριματσα μου του ελεγε,συμπασχω αλλα δε θα παρω...
Πηγαινει διπλα οπου βρισκονται δυο κυριες προχωρημενης ηλικιας
-ελα δω παιδι μου να παρε αυτα τα χρημματα να πιεις μια μπυρα,οχι δε θελω να παρω κατι ,για τη ψυχη του αντρα μου το κανω
Ο 'κιτρινιαρης' δε το κουνουσε αν δεν επαιρνε κατι η γιαγιακα.Με τα πολλα πηρε ενα μπιχλιμπιδι και φευγοντας ο κινεζος γυριζω προς το μερος της και σχολιαζω το γεγονος... 'ο ανθρωπος εχει αξιοπρεπεια δεν εφευγε ετσι'
-Αχ πραγματι παιδι μου πολυ δουλευταραδες,ποτε δεν ακουστηκε κατι γιαυτους
(βεβαια η απλοχερια της εφτασε στο σημειο να με προξενεψει αργοτερα με την εγγονη της  )