Politically correct: Μήπως το έχουμε παρακάνει;

Η ισχυροτερη πυγμη παντως θα παραμενει για παντα εκεινη που ασκει το περιβαλλον.

Οποτε ο ανθρωπος, ως σωματικως εξαιρετικα ευαλωτο ον και με πολλες ιδιοσυγκρασιακες-κοινωνικες αναγκες κι εξαρτησεις συναμα,

οσο ισχυρος κι αν ειναι, οποιος ειναι, σαν μοναδα συγκριτικα με τα υπολοιπα μελη του ειδους του,

για να επιβιωσει και μονο, το πρωτο και κυριο δηλαδη,

ειναι υποχρεωμενος να καταπιεζει και να πειθαρχει ακραιες εσωτερικες τασεις του.

Να προσαρμοζεται δηλαδη καταπιεζοντας ενιοτε τον εαυτο του.

Τιποτα και κανεις δεν πηγαν μακρια η δεν εζησαν για πολυ, η δεν επηρεασαν για πολυ, παραβαινοντας το παραπανω.

Διαταρασσοντας δηλαδη με την Πυγμη τους την ευζωια των υπολοιπων επι μακρον.

Το Δικαιο της Πυγμης ειναι ανεκτο μεχρι εκει που απλως ανεχονται οι υπολοιποι. Περα απο εκει συνθλιβεται, ενιοτε κτηνωδως, μαζι με εκεινους που επωφελουνται απο αυτο και το ασκουν.

Ισχυροτερη μακραν Δυναμη απο εκεινη της Πυγμης ειναι η Δυναμη - Ταση Συλλογικης Σταθεροποιησης, που ειναι προυποθεση για εξελιξη.

Απεναντι σε αυτη, οντως, ολες οι αλλες μακροπροθεσμα προσκυνουν.

Και οποιος πειθαρχει σε αυτο μακροημερευει.

Ετσι ειναι φτιαγμενος ο κοσμος και ετσι διδασκει η Ιστορια, αν την παρατηρησει κανεις συνολικα και απο ψηλα. Μακροσκοπικα δηλαδη που ως οπτικη επηρεαζει τους παντες και τα παντα αναποδραστα.

 

Αν το ψηλο παιδι, σαν πιο δυνατο, παρει τα κουτια με την πυγμη απο τα αλλα δυο παιδια,

μια-δυο φορες, καποια στιγμη καποιος μεγαλος αδελφος η ενηλικος, καποια πολυ ισχυροτερη δυναμη αποκαταστασης δηλαδη,

θα του τα παρει πισω ακομα και με τη βια.

Η Πυγμη ειναι απαραιτητο περιστασιακο μεσο αλλα αναξιοπιστο και επικινδυνο για εκεινον που τη θεωρει θεμελιο συμπεριφορας.

Η Ενσυναισθηση ειναι πολυ ισχυροτερη δυναμη. Απεναντι της η Πυγμη παντα στο τελος θα σκυψει το κεφαλι.

Επειδη η Ενσυναισθηση ενωνει/διογκωνει ενω η Πυγμη απομονωνει/αποδυναμωνει.

 

"Μια σύντομη ιστορία του όρου....

Αντίθετα από το τι θα πίστευαν οι περισσότεροι και παρότι στον δημόσιο διάλογο εισάγεται πολλές δεκαετίες αργότερα, ο όρος «πολιτική ορθότητα» πρωτοεμφανίζεται ήδη από τη δεκαετία του 1920-1930. Κατά την επικρατέστερη στη βιβλιογραφία υπόθεση, λοιπόν, ο όρος politically correct προκύπτει μέσα από την αγγλική μετάφραση του Κόκκινου Βιβλίου του Μάο Τσε Τουνγκ (Perry 1992, Cummings 2001). Αντιθέτως, σε μια εναλλακτική ανίχνευση της πηγής του όρου, υπάρχει σύνδεση με την «ορθή κομματική γραμμή» (correct lineism) που χρησιμοποιήθηκε κατά καιρούς από διάφορα κομμουνιστικά κόμματα ανά τον κόσμο ως ένδειξη της κατευθυντήριας γραμμής που δινόταν από το εσωτερικό του κόμματος προς τους οπαδούς του (Εpstein 1992). Όποια από τις δύο εκδοχές και αν επιλέξει κανείς, αυτό που μοιάζει δεδομένο είναι ότι η «πολιτική ορθότητα» χρησιμοποιούνταν σε έναν περιορισμένο κύκλο από μέλη Κομμουνιστικών Κομμάτων.

O όρος, ωστόσο, μοιάζει να επανέρχεται στο προσκήνιο τη δεκαετία του 1970 και από το κίνημα της Νέας Αριστεράς (New Left) στις Ηνωμένες Πολιτείες, έχοντας ωστόσο νέο περιεχόμενο. Η χρήση του γίνεται πλέον με μια ειρωνική χροιά ως inside joke με σκοπό να σατιρίσει την υπερβολική και περιχαρακωμένη στάση και την τυφλή υποταγή κάποιων μελών στην κομματική γραμμή. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε και το γεγονός ότι αυτού του είδους η χρήση γίνεται από τη Νέα Αριστερά, ένα κίνημα που αντιτέθηκε στον ορθόδοξο μαρξισμό. Αποκτά, λοιπόν, ο όρος τις πρώτες αρνητικές συνδηλώσεις και αρχίζει να ταυτίζεται με τον ιδεολογικό φανατισμό και τη μισαλλοδοξία."

http://skra-punk.com/2016/01/30/politiki-orthotita-ke-echthri-tis




ALLAN, K. &K. BURRIDGE. 2006. Forbidden Words: Taboo and the censoring of language. Cambridge University Press.

CAMERON, D. 1995. Verbal Hygiene. Λονδίνο: Routledge

HUGHES, G. 2010. Political Correctness: A History of Semantics and Culture.London: Wiley-Blackwell

 

01. Θα έλεγα πως το παρακάτω παράθεμα απ' το άρθρο με εκφράζει απόλυτα:

“Sometimes it is passed off as banter or as just having a laugh and girls are expected to put up with it. But when we ask them how they feel about it, the answer is they feel harassed and bothered about it and that’s a real concern. It’s important to realise that the small things build up - every time you get away with something small it means you can try the next stage - so it is really important that schools give a clear message to boys and girls that unwanted sexual touching, sexual name calling isn’t OK - it’s harassment.”

Θυμάμαι σε μικρότερη ηλικία, τα πρώτα σχολικά μου χρόνια, να έχουμε συμπεριφορές που ήταν καθαρά κακοποιητικές, π.χ. να προσπαθούν αγόρια να σηκώνουν φούστες κοριτσιών. Αυτό δεν ήταν ένα παιχνίδι αποδεκτό και απ' τις δύο πλευρές και νομίζω είναι άστοχο να το αποκαλούμε εξερεύνηση. Το αντίθετο, ήταν μάλλον ένα πρώτο σκαλοπάτι στο να ξεκινήσουν αργότερα οι βαρύτερες μορφές εκφοβισμού. Όλως περιέργως ήταν τα ίδια παιδιά που δεν είχαν κανένα πρόβλημα να μου δίνουν φάπες στο δημοτικό, άσχετα απ' το πόσο δυνατα τους έλεγα όχι, που αργότερα με παρενοχλούσαν και σεξουαλικά στη σχολική μου ζωή. Το οτι αυτές οι πράξεις γίνονται από παιδιά δεν τις κάνει πιο αθώες, διαφοροποιεί απλά τον τρόπο με τον οποίο θα εξηγήσουμε οτι είναι λάθος.

02. Συνήθως αυτό είναι ένα σκεπτικό που το συναντάω σε ανθρώπους που απλά θέλουν να εκφράσουν απόψεις κακοποιητικές και περιορίζονται, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, απ' τη πολιτική ορθότητα.* Σεξιστές, ομο και τρανσφοβικοί, ρατσιστές, κτλ. που ενοχλούνται που δεν μπορούν να φερθούν όπως θέλουν δίχως καμία αντίδραση. Ακόμη και αν υποθέσουμε πως υπάρχουν περιπτώσεις υπερβάλλοντα ζήλου στη πολιτική ορθότητα (π.χ. ο χαμός που είχε γίνει δυο χρόνια πριν για το μπλουζάκι επιστήμονα που απεικόνιζε σεξι γυναίκες) είναι πολύ σπανιότερες και μικρότερης έντασης σε σχέση με τον κακοποιητικό λόγο που εκφράζεται καθημερινά στη κοινωνία μας. Απλά η πολιτική ορθότητα προστατεύει τις πιο ευάλωτες κοινωνικά ομάδες, πράγμα που δυστυχώς σημαίνει πως οι περισσότεροι δεν έχουν λόγο να ενδιαφερθούν γι' αυτή και να την κατανοήσουν καλύτερα. Οπότε όχι, απέχουμε πάρα πολύ απ' το να είμαστε δυσλειτουργικοί/ές λογω της πολιτικής ορθότητας. Το αντίθετο θα έλεγα.

*Δεν λέω πως είσαι και εσύ έτσι, είναι όμως ένα πολύ συχνό φαινόμενο.

 

Όταν οι ομοφυλόφιλοι έπαψαν να αποκαλούνται πούστηδες, εγώ πάντως το θεώρησα εξέλιξη για την ελληνική κοινωνία και την χρήση της γλώσσας, γιατί η λέξη η λέξη pusht που πέρασε στην γλώσσα μας μέσω της τουρκικής γλώσσας, αν και περσικής προέλευσης, είχε πολύ βαρύ αρνητικό πρόσημο.

Ενώ σημαίνει ''κώλος'', περιγράφοντας τον ''παθητικό'' ομοφυλόφιλο -άλλη γελοιότητα κατά την γνώμη μου-, το εννοιολογικό της φορτίο ήταν πέρα για πέρα αρνητικό, υπονοώντας κακοψυχία και μοχθηρότητα, αντικατροπτρίζοντας τις απόψεις μίας, όχι μόνο απλά οπισθοδρομικής, αλλά και θεοκρατούμενης κοινωνίας όπως η τουρκική.

Αν σκεφτούμε την χρήση της στην γλώσσα μας, θα δούμε ότι μιλάμε για ''πούστικη συμπεριφορά'', απευθύνουμε κατηγορώ δολιότητας όταν λέμε ότι κάποιος μάς έκανε ''πουστιά'', αναφερόμαστε στον κακό χαρακτήρα κάποιου και στο ''πουστριλίκι'' του κοκ.
Το να μπορεί λοιπόν κάποιος να αναφέρεται στους ομοφυλόφιλους χρησιμοποιώντας την λέξη μίας τέρμα ομοφοβικής κοινωνίας, σαφέστατα μειώνοντάς τον ηθικά και αυτό να είναι κοινωνικά αποδεκτό, δηλαδή να αναφέρεται ο γονιός στον ομοφυλόφιλο συμμαθητή της κόρης ως ''ο φίλος σου η πουστάρα/το πουστράκι'' κατ΄εμέ ήταν κάτι που μάς μείωνε ηθικά σαν κοινωνία στο σύνολό μας και καλώς πλέον οι άνθρωποι δεν τήν χρησιμοποιούν για να περιγράψουν την σεξουαλική προτίμηση. Ας σκεφτούν όλες οι μαμάδες και όλοι οι μπαμπάδες που έχουν παιδιά σήμερα, ή εν πάσει περιπτώσει όλοι όσοι δυνητικά μπορούν να γίνουν γονείς, σε περίπτωση που αυτά τα παιδιά ανακαλύψουν την ομοφυλοφιλία τους, πως θα ήθελαν να αναφέρονται οι τρίτοι σε αυτά και θα καταλάβετε καλύτερα τι εννοώ.

Αν λοιπόν αυτή η αλλαγή ήταν απόρροια της πολιτικής ορθότητας, καλώς συνέβη.

Πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε το θετικό και το αρνητικό πρόσημο των λέξεων και το βάρος της χρήσης τους.
Είναι τόσο εύκολο να πληγώνεις τους άλλους, που όταν γίνεται μανιέρα, απαλλάσσεσαι ΕΣΥ από την ενοχή που θα πρεπε να νιώθεις.
Οι ομοφυλόφιλοι φίλοι μου, εδώ και 30 χρόνια ας πούμε, πολεμάνε για τα αυτονόητα, κουβαλώντας τις πληγές του παρελθόντος και των διάφορων επιπέδων απόρριψης, κοινωνικής απομόνωσης, οικογενειακών τραγωδιών, στιγματισμού που αναγκάστηκαν να βιώσουν.
Αν οι αλλαγές έγιναν στο όνομα της πολιτικής ορθότητας, τότε εγώ θεωρώ ότι καλώς έγιναν.

Οι ευφημισμοί είναι άλλο και η αποτίναξη των αρνητικών προσήμων και προθέσεων που ο λόγος κουβαλάει είναι κάτι διαφορετικό.
Οι ακρότητες ποτέ δεν βοήθησαν καμμία κοινωνία να προχωρήσει, όποιο και να ήταν το πρόσημο.
Σκεφτείτε επίσης σαν ένα απλό παράδειγμα πως θα νιώθατε αν είχατε ένα παιδί με νοητική στέρηση το οποίο όλος ο κόσμος, ο περίγυρος, οι φίλοι θα αποκαλούσαν ''το καθυστερημένο'', ''το βλαμμένο'', ''το τρελό'' ή ''το χαζό''.
Και δεν είναι και τόσο μακριά στον χρόνο όλα τα παραπάνω, εγώ τα θυμάμαι στην γενιά μου να λέγονται και να χρησιμοποιούται απενοχοποιημένα και ευρύτατα. Το αποσυνδέω από την πολιτική ορθότητα και λέω ότι είναι σημάδι εξέλιξης και βελτίωσης.
Δεν θα ήθελα επ΄ουδενί να επιστρέψουμε στην προτέρα κατάσταση, δεν υπάρχει λόγος να δημιουργούνται νέες πληγές και νέα τραύματα.
Αρκετοί άνθρωποι καταστράφηκαν, απομονώθηκαν ή αυτοκτόνησαν από την σκληρότητα των γύρω τους.
Και η γλώσσα, είναι κομμάτι αυτής της σκληρής και ανάλγητης συμπεριφοράς.
Οπότε χαίρομαι που σήμερα, σ΄ένα δικαστήριο ας πούμε, η χρήση κάποιας τέτοιας λέξης θα προκαλούσε την αυθόρμητη μήνιν των δικαστών και θα είχε επιπτώσεις για όποιον άκριτα ή κακόβουλα την χρησιμοποιούσε και δεν πάει να λέει ο κάθε κομπλεξικός ό,τι θέλει.

 

Τις παλιες εκεινες εποχες που αναφερεστε, ΟΛΟΙ χρησιμοποιουσαν αυτες τις εκφρασεις; Νομιζω πως οχι. Θελω να πω, πως σιγουρα δεν ειναι σωστο να μιλαει κανεις με τροπο που μπορει να πληγωσει τον αλλο, αλλα αυτο ειναι θεμα πολιτικης ορθοτητας ή απλα ανθρωπια και φιλοτιμο;
Δεν πιστευω πως σημερα που εχουν καθιερωθει οι πιο "πολιτικα ορθες" εκφρασεις στο δημοσιο βιο, στον ιδιωτικο επαψαν να χρησιμοποιουνται απο καποιους κι ουτε ευκολα θα σταματησουν. Αλλωστε και στην εποχη που ημουν νεος, στις εφημεριδες π.χ. αλλες εκφρασεις χρησιμοποιουσαν για να περιγραψουν καποιους με "αποκλινουσα" συμπεριφορα ή χαρακτηριστικα.
Εν ολιγοις, αυτο που θελω να πω ειναι οτι αν κανεις εχει ανθρωπια και φιλοτιμο, ανοιχτο μυαλο και επιπεδο, δεν χρειαζεται να του υποδειξει κανεις τον σωστο τροπο να εκφραζεται. Στην αντιθετη περιπτωση, οτι και να πεις σ αυτον τον ανθρωπο, παλι δεν προκειται να καταλαβει.
Κατα τη γνωμη μου, αυτο που χρειαζονται οι κοινωνιες, ειναι καλα προτυπα και πραγματικη μορφωση, οχι μπαμπουλες. Δυστυχως ομως, η μεχρι τωρα εμπειρια αλλα δειχνει.....

 

@brenda
σχετικά πρόσφατα δέχτηκα ανελέητα πυρά και χαρακτηρίστηκα ως πολιτικά μη ορθή, όταν σε ημερίδα αναφερόμενη σε άτομα με δυσλειτουργίες σε προσαρμοστικές συμπεριφορές, χρησιμοποίησα τον όρο "άτομα με νοητική υστέρηση" και όχι τον -κατά πολλούς - πολιτικά ορθό όρο "άτομα ειδικών δεξιοτήτων".

Οι ακρότητες, πράγματι, ποτέ δεν βοήθησαν τις κοινωνίες.

 

Αν ο βασιλιάς είναι γυμνός = έλλειψη παιδείας/μέτρου/ακόμη και κοινής λογικής.
Όσα πανωφόρια και να προσπαθήσεις να του φορέσεις μετά = μεταξύ των οποίων και η πολιτική ορθότητα.
Εκείνος γυμνός θα παραμείνει έως το μεδούλι.

Οι λέξεις έχουν το βάρος τους, αλλά...αλλά δεν ζούμε σ' ένα κόσμο αγγελικά πλασμένο.
Αραιά και που όλο και κάποιος/α βρίσκεται/θα βρίσκεται στο δρόμο μας, που με την χρήση της γλώσσας θα μας εκνευρίσει/πληγώσει.
Δεν υπάρχουν γυάλινοι ή αόρατοι θόλοι να μας καλύψουν, δεν υπάρχουν προστατευτικά δίχτυα.
Τα μοναδικά αντίμετρα είναι το μυαλό, τα βιώματα και η αντίληψη που θα είχαμε για τον εαυτό μας ( αν είναι και στιβαρή, ακόμη καλύτερα ).

Ως προς τις πιθανές/πιθανολογούμενες κυρώσεις για όποιον/α θα έβλαπτε λεκτικώς την τιμή ή ακόμη και την ψυχική μας υγεία.
Υπάρχουν τ' αρμόδια όργανα στα οποία κάποιος/α που θα θεωρούσε εαυτόν παθών/ούσα, μπορεί να προσφύγει.

Μέτρο...συχνά πυκνά χάνεται...αρκετά συχνά οι όποιες έννοιες/λεκτικές αναφορές μεταφράζονται με τρόπο τέτοιο.
Που κάποιος/α να μπορεί να ικανοποιήσει την όρεξη του/της για θυματοποίηση.
Με λίγα λόγια, αν ψάξεις μανιωδώς την τρίχα στ' αυγό, θα την βρεις, που να υπάρχει ή όχι.

Ως προς το τι γίνεται στο "χώρο". Ο "χώρος" θα ήταν από μόνος του politically incorrect εκ των πραγμάτων.
Εκτός και υπάρχει κάποιο βουδουσουμιάρικο politically correct, π.χ. δεν ξεφτιλίζεις κάποια ονομάζοντας την πόρνη ή ιερόδουλη, αλλά μόνο πουτάνα ή τσούλα.
Δεν λες κάποια λουσμένη από σπέρμα, αλλά μόνο χυμένη και ούτω καθ' εξής.

* Αντί να κοιτάμε πως θ' αλλάξουμε τον κόσμο ή θα τον φέρουμε στα μέτρα μας ( δηλαδή τους πάντες και τα πάντα εκτός από μας ).
Ας κοιτάξουμε σε ποια σημεία και πως θ' αλλάξουμε ( όχι θ' αλλοιώσουμε ) εμείς τους εαυτούς μας, μην και με τον κόσμο καταφέρουμε να συνυπάρξουμε.
Και ποιος ξέρει, ίσως έτσι, κάποτε αλλάξει ο κόσμος ολόκληρος. Αλλά σκέψη και τρόπο έκφρασης όπως μας ταιριάζει/γουστάρουμε, στους άλλους δεν γίνεται να την επιβάλλουμε.
Τεσπα, πλάτιασα - ξανά -, δεν χρειάζεται να γράψω κι άλλα - σιγά μην δεν είχα -. Στο κάτω κάτω της γραφής, για να περνάει η ώρα "μιλάμε" και εδώ.
Τουτέστιν, έκαστος στο είδος του και ο Ρουμίδης στα κουρκουμπίνια χαχα.  

 

Άρχισαν τα όργανα. I'm just here for the comments!

 

 

Δυστυχώς το "ατομα με νοητική υστέρηση" δείχνει το πρόβλημα ενω το "άτομα ειδικών δεξιοτήτων" το κρύβει κάτω απο το χαλάκι. Και αυτός είναι ο σκοπός του πολιτικά ορθού.

οσο πολιτική ορθότητα και να βάλουμε...δεν είναι αυτή που θα κάνει τον κόσμο πολιτισμένο και πιο ανθρώπινο...απλά πάντα θα καμφουλάρει την απουσία πολιτισμού και ανθρωπιάς.

 

Το ζήτημα της πολιτικής ορθότητας άπτεται γενικά της ερωτικής ζωής και ειδκότερα του χώρου με τα εξής ερωτήματα:


Είναι δυνατό ή και θεμιτό η πολιτική ορθότητα να αγγίζει με οποιονδήποτε τρόπο τις ερωτικές προτιμήσεις και επιλογές του κάθε ανθρώπου;

Η πλήρης και αδιαπραγμάτευτη αποδοχή( η οποία διαφέρει από την κατανόηση) της διαφορετικότητας (οφείλει να) είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής ορθότητας;

Το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης έχει όρια;



ΥΓ: @Marqui,
Δύο μικρές διαφωνίες,με μάλλον πολλά λόγια:

Κατά τη γνώμη μου η στρατηγική MAD ως εργαλείο αποφυγής γενικευμένης κατά μέτωπο πυρηνικής σύρραξης. εξακολουθεί να ισχύει,δεν είχε, ούτε έχει καμία επίδραση στη ζωή και την καθημερινότητα μας, πέρα από το γεγονός ότι έχει προσφέρει στον κόσμο, με την εξαίρεση τοπικών συρράξεων, την μεγαλύτερη περίοδο ειρήνης στην ευρωπαική και παγκόσμια ιστορία εδώ και αιώνες.
Το ότι η πυρηνική σύγκρουση έχει αποφευχθεί ως τώρα κατά τύχη,ή τουλάχιστον σε μία περίπτωση χάρη στη ψυχραιμία και τη γενναιότητα ενός ρώσου αντισυνταγματάρχη, είναι απλά ενδεικτικό της ανθρώπινης αλαζονείας.
Σε κάθε περίπτωση, στη φύση, κομμάτι της οποίας είναι και το ανθρώπινο είδος το οποιδήποτε μοντέλο υπάρχει και συνεχίζει να υφίσταται μόνο εάν είναι λειτουργικό,εν προκειμένω εάν προάγει την επιβίωση του είδους.Επίσης η έννοια του δίκαιου και του άδικου είναι ανύπαρκτη και καθαρά ανθρώπινη εφεύρεση.

Η πορεία από το αριστούργημα του auteur Osima έως το άρλεκιν του Κανένα δεν είναι τόσο απότοκη της πολιτικής ορθότητας, όσο της αναπόφευκτης προσπάθειας εμπορευματοποίησης- αποκόμισης κέρδους από το bdsm.Και όπως έχω ξαναπεί, ο,τι γίνεται μόδα ξεδοντιάζεται.Πριν ή μετά.

 

Διαπιστώνω πως στα ερωτήματα που διατυπώνει ο @Stalker δεν μπορώ να απαντήσω με ξεκάθαρο "ναι" ή "όχι" παρά μόνον με "Ναι/Όχι. Αλλά...".

Είναι πολιτικά ορθό το "ναι μεν αλλά...";